(για αρχη θα σας ζητησω να συγχωρεσετε την ελλειψη τονων, αλλα το πληκτρολογιο μου τα εχει παιξει)
Μια σκεψη που ειχα προσφατα ηταν η εξης: στον χωρο του φανταζυ υπαρχουν δυο αρχετυπα ηρωα (βασικα υπαρχουν πολλα, αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση μας αφορουν μονο τα δυο αυτα για να τονισουμε τη διαφορα τους), ο Frodo και ο Conan.
Φανταζομαι ολοι γνωριζουν και τους δυο ηρωες. Ο Frodo, πρωταγωνιστης στην επικη τριλογια του Αρχοντα των Δακτυλιδιων και ο μονος ηρωας βιβλιου που καταφερε να περασει κοντα 1000 σελιδες χωρις να κανει τιποτα σημαντικο περα απο το να τον σωζουν οι υπολοιποι χαρακτηρες του βιβλιου.
Ο Conan απο την αλλη ειναι ο γνωστος μαυρομαλλης και βλοσυρος βαρβαρος ηρωας του Robert E. Howard, γνωστος επειδη ξεκινησε απο τπ χωριο του και κατεληξε βασιλιας ενος εθνους μονο με το σπαθι και την πονηρια του.
Αν δε διακρινατε ακομα τη διαφορα, προκειται για το τι κανουν οι ηρωες μονοι τους και τι κανουν οι αλλοι για αυτους. Προσωπικα, οταν διαβαζω χαρακτηρες τυπου Φροντο ξενερωνω χοντρα. Χαρακτηρες που ειναι οι εκλεκτοι και ολοι οι υπολοιποι χαρακτηρες γυρω τους τους ξελασπωνουν συνεχεια (ενας απο τους λογους που δεν αντεξα να διαβασω το τελευταιο Harry Potter) καταληγουν αφορητα κουραστικοι.
Φυσικα εδω θα ερθει ο αντιλογος: "Μα ειναι ο μεσος ανθρωπος, πως θα τα βγαλει περα με τοσους κινδυνους;" Και, φυσικα, στην ενεδρα των ορκ που εχουν συλλαβει τον εκλεκτο ηρωα θα ερθει η πανεμορφη ξωτικινα αμαζονα που θα σωσει τον ηρωα και σταδιακα (στο 5ο βιβλιο της εννιαλογιας) θα του μαθει τα μυστικα του ερωτα (διοτι το επικο φανταζυ γραφεται και απο ανασφαλη αγορια - αν και προς τιμην του ο Τολκιεν τον λαδωνε τον μεντεσε, σε αντιθεση με τον Bob που τη Νοβελιν Πραις την ειχε αφησει ανεγκιχτη, και οχι επειδη εκεινη δεν ηθελε).
Μισο, καπου το εχασα, για να το ξαναπαμε μια. Α, ναι, ο ηρωας ειναι ο μεσος ανθρωπος. Τοτε τι σκατα εκλεκτος ειναι. Δωσε του κατι για να τα βγαλει περα με τους κινδυνους αυτους. Βαλε τον να κρυβεται, να τρεχει, να ειναι πονηρος και να ξεγελαει τους εχθρους του, να εχει καποιο μαγικο ταλεντο, να ξυπναει μεσα του καποιος αρχαιος πολεμιστης και να αποκταει τις δυναμεις του, κατι (και οχι, της μανας η ευχη δεν κανει καλο φιναλε επικης επταλογιας, ουτε το να σκονταφτει ο κακος με το μαγικο αντικειμενο και να πεφτουν στο λακκο με τη λαβα). Ο ηρωας τυπου Φροντο εχει ικανους συντροφους και εναν μεντορα που τον καθοδηγει, και συνηθως ολοι αυτοι κανουν τα παντα για την παρτη του. Αποφυγετε το οπως ο διαολος την αγιαστουρα.
Απο την αλλη βεβαια, ουτε και ο ubermancht τυπου Conan εχει πλακα. Ειναι πολυ λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα στο να γραψεις εναν ηρωα που ειναι τρομερα ικανος και εναν ηρωα που ειναι απλα αστεια ισχυρος. Ο θειος Bob το καταφερε εξαιρετικα, αλλα διαβαστε πχ τον αλλον τον Bob και το μαυριδερο ελφ του με τα γιαταγανια για να δειτε ποσο over the top μπορεις να κανεις τον ηρωα σου. Το να βαλεις κατι πιο δυνατο απο τον προηγουμενο αντιπαλο δε θα δουλεψει, εκτος κι αν γραφεις Dragonball Z fanfic.
Οπως μου ειχε πει καποτε ιδιοκτητης κομιξαδικου: "Διαβαζω Superman γιατι ειναι δυσκολος χαρακτηρας να τον γραψεις: ειναι τοσο δυνατος που οι συγγραφεις πρεπει να σκεφτουν κατι καινουριο για να εχει ενδιαφερον η ιστορια." Και εχει δικιο. Το μυστικο ειναι οι προκλησεις να ειναι εξυπνες και φτιαγμενες ετσι ωστε ο ηρωας να μπορει να τα βγαζει περα και μονος του, αλλα οχι παντα.
Αντι επιλογου θα προσθεσω και δυο παραλλαγες στα αρχετυπα αυτα που θεωρω ενδιαφεροντα.
Το ενα απο αυτα ειναι ο Ελρικ του M. Moorcock. Ο Ελρικ λοιπον ειναι αντικοναν και αυτο το ξερουμε ολοι. Ταυτοχρονα ομως ειναι και αντιφροντο: ολη του η δυναμη ειναι στο μαγικο σπαθι του, στο οποιο και στηριζεται, ενω συχνα καλει τον "Γκανταλφ" του να τον σωσει, με τη διαφορα οτι αυτος ειναι ενα καθικι και μισο που ακουει στο ονομα Αριοχ. Ναι, ο Ελρικ ειναι ενα καλο παραδειγμα του πως μπορεις να φτιαξεις εναν πανισχυρο χαρακτηρα με ενδιαφερουσες ιστοριες.
Το αλλο παραδειγμα ειναι ο Χαρρυ Τσο απο το Νεκροσκοπο του B. Lumney. Ο ηρωας αυτος ειναι ο Υπερφροντο: ενω ο αντιπαλος του βεβυλωνει πτωματα για να παρει τις υπερδυναμεις τους, τα πνευματα των νεκρων απλα πανε διπλα στον ηρωα και του τα δινουν ολα στο χερι, χωρις καν αυτος να προσπαθησει (ναι, απο το βιβλιο αυτο κλεψανε τον Syler και τον μικρο Πετρελη οι δημιουργοι του Heroes). Απο τα μεγαλυτερα παραδειγματα προς αποφυγη.
ο καλύτερος ήρωας
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και δευτερεύον
είναι το μπαούλο
Βασικα, αν το παμε σε Diskworld τωρα, καλυτερος χαρακτηρας ειναι ο γατος της Nanny Ogg.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν τον έχω πετύχει ακόμα
ΑπάντησηΔιαγραφήμέχρι τη μέση του γκαρντς, γκαρντς μπορείς να αναφέρεσαι
Τον εχεις δει στο wyrd sisters, αν και λαμπει με την παρουσια του στο Wytches abroad.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνακεφαλαίωση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι δυο μεγάλοι πάσχουν σε σύλληψη, μόνο που ο ένας πάσχει και σε εκτέλεση, ενώ ο άλλος είναι υπόδειγμα του πώς να το σώσεις.
Ο Λάμλεϊ είναι υπόδειγμα του πώς να μην μπορείς καν να το σώσεις.
Ο Μούρκοκ είναι υπόδειγμα του πώς να το σώσεις από τη σύλληψη ακόμα με κάτι νέο, όλο δικό σου. Αλλά ξέχασες να πεις ότι αποτελεί και δική του κατηγορία για το πώς να τα κάνεις μαντάρα στην εκτέλεση με κάτι νέο, όλο δικό σου. Δεν ξαναπέρασε ποτέ πριν στη Λογοτεχνία (φαντασίας ή μη) πρωταγωνιστής που να κάνει εντελώς ό,τι τραβάει η καρδιά του και μετά να κλαίγεται τόσο (με το σιγοντάρισμα του συγγραφέα) ότι δήθεν η Μοίρα φταίει για τα δεινά του, τη στιγμή που όλα αποτελούν συνέπειες πράξεων του.
OK Λευτερη, ας το παρουμε απο τη δικη μου σκοπια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Howard ηξερε να γραφει αλλα δεν προλαβε να ζησει αρκετα για να γραψει το αριστουργημα του.
Ο Tolkien ειχε πολυ καλη γραφη και ειχε ριξει τρομερη δουλεια στο εργο του, αλλα, δυστυχως, ειχε καταφερει να γραψει ενα εργο που πλατειαζε ασκοπα.
Ο Lumley (τουλαχιστον στον πρωτο Νεκροσκοπο που εχω διαβασει) ειχε μερικες πολυ ωραιες ιδεες και σκηνες (πχ αν θυμασαι το πως ο βρικολακας ξεγελλαει τον κακο οταν εκεινος ειναι στη φαρμα και του τριβεται η κοπελα) αλλα προς το τελος του βιβλιου ξεφευγει οσο δεν πηγαινει αλλο. Και φανταζομαι τα ζογκλερικα που κανει στα 9 επομενα βιβλια για να δικαιολογησει τους νεους βρικολακες δεν ειναι καλυτερα...
Ο Μουρκοκ οταν ξεκινησε δεν ηξερε να γραφει. Κατι πρωτα Hawkmoon και Corum μαλιστα ειναι ρεσιταλ συγγραφικης κουλαμαρας (πχ το Knight of Swords), αργοτερα εμαθε και να γραφει, αλλα ποτε δεν αποτελεσε καποια τρομερη πενα. Οι συλληψεις του ομως ειναι τρομερες και το τροπος που αποδομει και αναδομει τη λογοτεχνεια του φανταστικου και οχι μονο τον κανει μεγαλη προσωπικοτητα (αν, δε, μιλησουμε για το πως οι ακαδημαικοι θα εκτιμησουν το φανταστικο, ο Μουρκοκ ειναι μια καλη αρχη, ιδιως στα πιο σοβαρα του, πχ στο Behold the man η το Gloriana). Βεβαιως δεν καταφερνει παντα να γραψει καλα, εχει γραψει επικες πατατες (πχ τον Hawkmoon η το πιο προσφατο Skayling Tree) αλλα με τοση παραγωγη το αντιθετο θα ηταν περιεργο.
O Elric ομως ειναι ο αιωνιος κλαψιαρης. Η, μαλλον, αν ο Κοναν ειναι ο πρωτος μεταλλας (μπρατσα, ατσαλι, δυναμη και μελαγχολια) ο Ελρικ ειναι ο πρωτος emo: Τα εχει ολα, τα κανει μανταρα και μετα κλαιγεται για τη μοιρα. Αν το καλοσκεφτεις, το τελος της Σαγκας του ειναι απιστευτα ταιριαστο και καθαρτικο.
Well put!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι και emo ρε παιδιά, doom-gothic μεταλλάς ίσως. Ποιός emo θα αναφωνούσε "Αίμα και Ψυχές.." και θα κλάδευε στρατούς;
ΑπάντησηΔιαγραφήτο δεύτερο χόκμουν αν δεν κάνω λάθος είναι ένα από τα χειρότερα βιβλία του κόσμου
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι ένα από τα δύο βιβλία που παράτησα και δεν διάβασα ολόκληρα
Κι επειδή πριν με ξεγέλασε ο Μιχάλης και ανεβάσαμε το επίπεδο της συζήτησης, τώρα θα το ξαναρίξω. Ένα πράγμα που με ενοχλούσε στις παλιές ιστορίες με τον Έλρικ είναι ότι όλες μα όλες ακολουθούν ένα template, σε βαθμό που οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει μία. Το κάτωθι παράδειγμα, μαζί με το ίδιο το template μου πήρε (σύμφωνα με το χρονογράφο) εντεκάμισυ λεπτά:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Έλρικ ψάχνει για κάτι, σχετικό με την τωρινή εξωτική σύντροφό του και πέφτει πάνω σε πρώτο εμπόδιο
- Παράδειγμα:
Η τρέχουσα γκόμενα του Έλρικ, μαύρη άφρο, επιστρέφουν από μια συναυλία κι αυτή θέλει σοκολάτα. Στο περίπτερο υπάρχει ουρά 1500 ατόμων: πρόσκοποι, γριές, εγκυμονούσες κτλ.
Ο Έλρικ τραβάει το σπαθί του και σφάζει τους πάντες
- Παράδειγμα:
Ακριβώς αυτό που είπα. Σφάζει και τους 1500 σε δυο παραγράφους
Ο Έλρικ αντιμετωπίζει έναν νέο εχθρό που έχει τη «μοναδική» ικανότητα να μην τον πιάνει το Stormbringer. Για να ξελασπώσει, καλεί ένα πνεύμα-άρχοντα με «ηχοποιητικό όνομα»
- Παράδειγμα:
Ο περιπτεράς βγαίνει έξω μαινόμενος που έχασε την πελατεία του. Ο Έλρικ καλεί τον Κλαϊνμάιν, τον Αφέντη της Αντιλαλούσας Πορδής
Το πνεύμα καθαρίζει, αλλά ο Έλρικ αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που μοιάζει να μην έχει λύση. Δεν έχει και τα μέσα για να καλέσει τον Άριοχ, αλλά βρίσκει έναν (ακόμη) τρόπο να το κάνει (ο οποίος Άριοχ, αποδεικνύεται στο 235ο retcon ότι δεν είναι ο Άριοχ)
- Παράδειγμα:
Ο Κλαϊνμάιν ισοπεδώνει τον περιπτερά αλλά και το περίπτερο, λιώνοντας τις ζητούμενες σοκολάτες. Ο Έλρικ δεν ξέρει τι να κάνει. Αρπάζει μια Athens Voice, την ξεφυλλίζει, πέφτει σε μια φωτό του Άριοχ, τραβάει το σπαθί του, αναφωνεί «Σαντιγύ και Φράουλες για το Μεγάλο Ζαχαροπλάστη της Κολασης Άριοχ» και τσουπ! να ο προστάτης του
Η όλη υπόθεση βγαίνει ξινή στον Έλρικ
- Παράδειγμα:
Ο Άριοχ προσφέρει μια κούτα σοκολάτες με όσο απίθανη γεύση θέλουν (πράσινη σοκολάτα με φουντούκια και σκουμπρί, οτιδήποτε), αλλά ζητάει σαν αντάλλαγμα την ψυχή του πρώτου παιδού του Έλρικ. Ο Έλρικ βαριέται να πάει στο περίπτερο της επόμενης γωνίας και συμφωνεί. Ο Άριοχ γελάει σατανικά και του αποκαλύπτει πως η μαυρούλα ήταν ήδη έγκυος και μόλις ο ίδιος πήρε το έμβρυο στην Κόλαση.
Ο Έλρικ κλαίει και χωρίζει τη μαυρούλα για να μην της κάνει άλλο κακό.
Σωτ, γάμησε μας πια με το gothic-doom. Όταν ο άλλος είναι ένα πλουσιο κωλοπαιδο, χλωμό και καχεκτικό, που τα έχει όλα, τα χάνει από μαλακίες του και μετά κλαίει τη μοίρα του, ε, τότε είναι EMO! Το gothic δεν σημαινει κλαψα, σημαίνει ρομαντισμό και μελαγχολία, κάτι που ο Ελρικ σε καμια περιπτωση δε βγάζει
ΑπάντησηΔιαγραφήGothic-doom ήρωας μπορείς να πεις ότι είναι πχ ο Solomon Kane, μην τα ισοπεδωνουμε ολα (και εδω νομιζω οτι ταιριαζει νέο ποστ με παρόμοιο θέμα)
Λευτέρη, αυτό ακριβώς που λες παίζει με τον Ελρικ. Βέβαια ο ίδιος ο Μουρκοκ είχε γράψει πολλές ιστορίες ως ξεπέτες για να βγάλει το μηνιάτικο και αυτό φαίνεται σε πολλά γραπτά του (πχ όλα τα Hawkmoon γράφτηκαν έκαστο σε 3 ημέρες).
Κάτσε ώπα παραβλέπεις την ύπαρξη μεγάλου καταραμένου σπαθιού από το οποίο said κωλόπαιδο είναι εξαρτημένο και αν και προσπαθεί να ξεφορτωθεί επιστρέφει πάντα στην κατοχή του και σκοτώνει αυτούς που αγαπά (My cosmic sword goes on for eternity, carving out destiny, bringing in the Lord of Chaos, bringing up the Beasts of Hades, sucking out the souls of heroes, laying waste to knights and ladies, MY MASTER IS MY SLAVE ). Εδώ έχουμε το doom στοιχείο- η μοίρα του καθορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες πέρα από τον έλεγχό του, όπως της πλειονότητας των Eternal Champions.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης παραβλέπεις ότι ο Ελρικ είναι άγγελος σε σχέση με τα περισσότερα πλάσματα του είδους του, τα οποία βλέπουν όλους τους ανθρώπους σα σακιά από σάρκα. Έχει ανθρώπους φίλους (και γκόμενες) και ξεκινάει το ταξίδι του με σκοπό να μάθει από τα Νεαρά Βασίλεια και να αναδομήσει την Αυτοκρατορία του. Εδώ έχουμε το gothic στοιχείο- στο ότι πρόκειται για έναν ιδεαλιστή με ρομαντικές (αν και ανόητες) ιδέες ότι θα μπορέσει να αλλάξει την παράδοση του λαού του και να βρεί λύτρωση μέσα από τον έρωτα.
Να προσθέσω επίσης στο gothic στοιχείο την αίσθηση παρακμής και περασμένου μεγαλείου που αναδίνει η νοοτροπία των Μελνιμπόνιων και ο αρχικός εθισμός του σε διεστραμμένες απολαύσεις και ναρκωτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, σε καταλαβαίνω, αισθάνεσαι τύψεις που σου αρέσει ένας emo ήρωας...
ΑπάντησηΔιαγραφή(σοβαρά τώρα, το υπεραναλύεις αλλά έχεις δίκιο σε κάποιον βαθμό)