5000 λέξεις. Στα μισά από όσα θα έπρεπε να είμαι ως τώρα. Τουλάχιστον γράφω κάθε μέρα. Πρέπει να στρωθώ άυριο. Επίσης πρέπει να πάω για ύπνο. Wish me courage
Τραγούδι της ημέρας: Fleshfield - Eucharist
Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005
Hypnotize
Θυμάμαι πριν 4 ακριβώς χρόνια που σε ένα club είχα ακούσει ένα από τα κομμάτια ενός, γνωστού μου ως τότε μόνο από περιοδικά, συγκροτήματος. Λεγόταν Prison song και ήταν το πρώτο τραγούδι του δεύτερου δίσκου των System of a Down που μόλις είχε βγει.
Πρώτη αντίδραση: να βάλω τα γέλια με τα φωνητικά του τργουδιστή. Όμως όλες τις επόμενες μέρες το ρεφραίν του κομματιού μου είχε κολλήσει σαν σφαίρα στο κεφάλι. Φρόντισα να προμηθευτώ τον δίσκο και διαπίστωσα ότι είχα ακούσει ένα από τα πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου. Και όχι μόνο αυτό: Αργότερα τον αγόρασα και αυτό και τους δίσκους που ακολούθησαν.
Το toxicity ήταν μια αποκάλυψη για τη metal μουσική. Φρέσκο, διαφορετικό, εμπνευσμένο, γέννησε γνήσιες επιτυχίες (chop suey!, Toxicity, Aerials) καθώς και κάποιους νέους ήρωες της μουσικής. Το επόμενο δισκάκι τους, το Steal this album, το λάτρεψα, κι ας ήταν συλλογή με ακυκλοφόρητα τραγούδια. Το ιδιαίτερο ύφος, η εξυπνάδα των συνθέσεων, όλα ήταν εκεί. Το λάτρεψα και με συντρόφευσε για πάρα πολλές ακροάσεις. Σχεδόν θα μπορούσες να πεις ότι τα τραγούδια ήταν καλύτερα από πολλά που είχαν εκδοθεί.
Το επόμενο δισκάκι τους, το Mesmerize, μου άρεσε. Είχα μεγαλώσει αρκετά για να το λατρέψω. Δε κατάφερε να με εκπλήξει ευχάριστα, αλλά με συνόδεψε όλο το καλοκαίρι.
Χθες αγόρασα το τελευταίο τους δισκάκι, το Hypnotize, συνέχεια του Mesmerize. Ειλικρινά δε ξέρω τι να πω. Ως δίσκος (και με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι που σχεδόν φτάνει ως κακή επιλογή για πρώτο τραγούδι το Wildest dreams από το Dance of Death των Maiden) είναι πάρα πολύ καλός. Τα τραγούδια παραμένουν έξυπνα, όμορφα, κλασικά SoaD. Αλλά λείπει η πρωτοτυπία, το κάτι το καινούριο, αυτό που με ξετρέλανε με όλα τα προηγούμενα.
Και κάπου εδώ σταματάει η αντικειμενική κριτική. Γιατί νιώθω πολύ μαλάκας που τελικά αγόρασα το δίσκο, αντί να τον κατεβάσω. Επειδή 2 δίσκοι 40 λεπτών και 11 τραγουδιών που αποτελούν μια "νοηματική ενότητα" μπορούν να γίνουν άνετα ένας χορταστικός δίσκος 22 τραγουδιών και 80 λεπτών. Ειδικά όταν τα τραγούδια μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους (σε παραγωγή και ήχο).
Συγνώμη, αλλά νομίζω ότι μας δουλεύουν και μάλιστα άγρια. Αν και ξέρω πολύ καλά πως και τον επόμενο δίσκο τους θα τον αγοράσω όταν κυκλοφορήσει, όσους δισταγμούς κι αν έχω (εκτός κι αν πράγματι δω γκόμενα σε ελληνάδικο να χωρεύει τσιφτετέλι με Therion, οπότε και θα σταματήσω να ακούω metal, όπως έχω επανηλημένα δηλώσει :P)
ΥΓ: Στο nanowrimo τελείωσα τον πρόλογο και το πρώτο κεφάλαιο. 3400 λέξεις ως τώρα και 4500 πίσω στο πρόγραμμα. Πρέπει να δουλέψω σκληρότερα.
Edit 4+ χρόνια αργότερα: το δισκάκι το ξανάκουσα άλλες 3 φορές από τότε. Δε μου κάνει καρδιά να το ξεσκονήσω ούτε για να ακούσω τις κομματάρες Holy mountain και Soldier side.
Και δεν αγόρασα ούτε το δίσκο του Tankian ούτε τους Scars on Broadway.
Πρώτη αντίδραση: να βάλω τα γέλια με τα φωνητικά του τργουδιστή. Όμως όλες τις επόμενες μέρες το ρεφραίν του κομματιού μου είχε κολλήσει σαν σφαίρα στο κεφάλι. Φρόντισα να προμηθευτώ τον δίσκο και διαπίστωσα ότι είχα ακούσει ένα από τα πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου. Και όχι μόνο αυτό: Αργότερα τον αγόρασα και αυτό και τους δίσκους που ακολούθησαν.
Το toxicity ήταν μια αποκάλυψη για τη metal μουσική. Φρέσκο, διαφορετικό, εμπνευσμένο, γέννησε γνήσιες επιτυχίες (chop suey!, Toxicity, Aerials) καθώς και κάποιους νέους ήρωες της μουσικής. Το επόμενο δισκάκι τους, το Steal this album, το λάτρεψα, κι ας ήταν συλλογή με ακυκλοφόρητα τραγούδια. Το ιδιαίτερο ύφος, η εξυπνάδα των συνθέσεων, όλα ήταν εκεί. Το λάτρεψα και με συντρόφευσε για πάρα πολλές ακροάσεις. Σχεδόν θα μπορούσες να πεις ότι τα τραγούδια ήταν καλύτερα από πολλά που είχαν εκδοθεί.
Το επόμενο δισκάκι τους, το Mesmerize, μου άρεσε. Είχα μεγαλώσει αρκετά για να το λατρέψω. Δε κατάφερε να με εκπλήξει ευχάριστα, αλλά με συνόδεψε όλο το καλοκαίρι.
Χθες αγόρασα το τελευταίο τους δισκάκι, το Hypnotize, συνέχεια του Mesmerize. Ειλικρινά δε ξέρω τι να πω. Ως δίσκος (και με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι που σχεδόν φτάνει ως κακή επιλογή για πρώτο τραγούδι το Wildest dreams από το Dance of Death των Maiden) είναι πάρα πολύ καλός. Τα τραγούδια παραμένουν έξυπνα, όμορφα, κλασικά SoaD. Αλλά λείπει η πρωτοτυπία, το κάτι το καινούριο, αυτό που με ξετρέλανε με όλα τα προηγούμενα.
Και κάπου εδώ σταματάει η αντικειμενική κριτική. Γιατί νιώθω πολύ μαλάκας που τελικά αγόρασα το δίσκο, αντί να τον κατεβάσω. Επειδή 2 δίσκοι 40 λεπτών και 11 τραγουδιών που αποτελούν μια "νοηματική ενότητα" μπορούν να γίνουν άνετα ένας χορταστικός δίσκος 22 τραγουδιών και 80 λεπτών. Ειδικά όταν τα τραγούδια μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους (σε παραγωγή και ήχο).
Συγνώμη, αλλά νομίζω ότι μας δουλεύουν και μάλιστα άγρια. Αν και ξέρω πολύ καλά πως και τον επόμενο δίσκο τους θα τον αγοράσω όταν κυκλοφορήσει, όσους δισταγμούς κι αν έχω (εκτός κι αν πράγματι δω γκόμενα σε ελληνάδικο να χωρεύει τσιφτετέλι με Therion, οπότε και θα σταματήσω να ακούω metal, όπως έχω επανηλημένα δηλώσει :P)
ΥΓ: Στο nanowrimo τελείωσα τον πρόλογο και το πρώτο κεφάλαιο. 3400 λέξεις ως τώρα και 4500 πίσω στο πρόγραμμα. Πρέπει να δουλέψω σκληρότερα.
Edit 4+ χρόνια αργότερα: το δισκάκι το ξανάκουσα άλλες 3 φορές από τότε. Δε μου κάνει καρδιά να το ξεσκονήσω ούτε για να ακούσω τις κομματάρες Holy mountain και Soldier side.
Και δεν αγόρασα ούτε το δίσκο του Tankian ούτε τους Scars on Broadway.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2005
Σκουριά
Η μέρα σήμερα ήταν ελαφρώς εφιαλτική, κυρίως επειδή ξύπνησα από τις 7 (έχοντας κοιμηθεί στις 4) και επειδή όλη μέρα έτρεχα με τη σχολή. Αποτέλεσμα, άλλη μια 500 στο nanowrimo και 4500 λέξεις πίσω από το πρόγραμμα. Αύριο τουλάχιστον είναι πιο χαλαρά τα πράγματα, ενώ η ιστορία έχει αρχίσει να αποκτά ρυθμό (τουλάχιστον το πρώτο κεφάλαιο που γράφω)
Τραγούδι της ημέρας: Opeth - Beneath the mire
Τραγούδι της ημέρας: Opeth - Beneath the mire
Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2005
Συγγραφής συνέχεια
Σήμερα έσπασα το κεφάλι μου προσπαθώντας να συνεχίσω τον πρόλογο. Τελικά δεν τα κατάφερα. Οι λέξεις έμοιαζαν να μη μπορούν να εκφράσουν αυτό που ήθελα. Τον παράτησα και πέρασα στο πρώτο κεφάλαιο, όπου και κάτι έγραψα, πριν με διακόψει ο πραγματικός κόσμος. Δυστυχώς πρέπει να ψυπνήσω νωρίς αύριο άρα δε με παίρνει να ξενυχτήσω άλλο.
Είμαι στις 1000 κάτι λέξεις αυτή τη στιγμή, ήδη 3000 λέξεις πίσω από το αρχικό μου χρονοδιάγραμμα, αν και βλέπω ότι σιγά σιγά ανεβάζω ρυθμούς.
Τραγούδι της ημέρας: Dream theater - Pull me under
Edit 4+ χρόνια μετά: Το συγκεκριμένο το έχω αφήσει για να το ξαναγράψω από την αρχή. Και θα περιμένει για κάμποσο.
Είμαι στις 1000 κάτι λέξεις αυτή τη στιγμή, ήδη 3000 λέξεις πίσω από το αρχικό μου χρονοδιάγραμμα, αν και βλέπω ότι σιγά σιγά ανεβάζω ρυθμούς.
Τραγούδι της ημέρας: Dream theater - Pull me under
Edit 4+ χρόνια μετά: Το συγκεκριμένο το έχω αφήσει για να το ξαναγράψω από την αρχή. Και θα περιμένει για κάμποσο.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2005
Nanowrimo
Και ναι, πρέπει να γράψω μια ιστορία 50.000 λέξεων μέσα σε ένα μήνα, αρχίζοντας από σήμερα. Λίγο δύσκολο, δεδομένου ότι η άλλη ιστορία 50.000 λέξεων που έγραψα μου πήρε 1,5 χρόνο.
Σήμερα έκανα την αρχή, με τον πενιχρό αριθμό των 500 λέξεων, ένας πρόλογος του προλόγου δηλαδή. Ελπίζω να ρεφάρω τις επόμενες μέρες.
Η ιστορία μου θα λέγεται: ο Οίκος του Θεού και θα είναι μια ιστορία υπερφυσικού τρόμου στην σύγχρονη Ελλάδα. Ελπίζω να καταφέρω να την τελειώσω μέσα στο χρονικό περιθώριο του ενός μήνα (τουλάχιστον θα προσπαθήσω).
Σήμερα έκανα την αρχή, με τον πενιχρό αριθμό των 500 λέξεων, ένας πρόλογος του προλόγου δηλαδή. Ελπίζω να ρεφάρω τις επόμενες μέρες.
Η ιστορία μου θα λέγεται: ο Οίκος του Θεού και θα είναι μια ιστορία υπερφυσικού τρόμου στην σύγχρονη Ελλάδα. Ελπίζω να καταφέρω να την τελειώσω μέσα στο χρονικό περιθώριο του ενός μήνα (τουλάχιστον θα προσπαθήσω).
Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005
Hail to true metal
Χθες είδα ότι οι Iron maiden βγάλανε έναν ακόμα live δίσκο. Ζήτω στα ιερά τέρατα του μέταλ που συνεχίζουν να ακολουθούν το σωστό μονοπάτι χωρίς να ξεπουλιούνται όπως μερικοί μερικοί προδότες που πρέπει να καούν στις ιερές φλόγες του Heavy metal.
Ναι, τα παραπάνω είναι σαρκαστικά σχόλια. Πώς την έχουν δει δηλαδή, κάθε studio album κια μετά ένα live; Και εντάξει, 18€ για να ακούσεις έναν λαχανιασμένο Dickinson είναι πολλά, ειδικά όταν έσκασες άλλα 18 πριν 2-3 χρόνια. Και μετά οι μεταλοπατέρες λένε ξεπουλημένους κάποιους που ακόμα δεν έχουν βγάλει επίσημο live δίσκο...
ΥΓ: Προσωπικές ανώνυμες επιθέσεις μέσω blog είναι απλά απαράδεκτες και άνανδρες. Αν έχετε κάτι να πείτε, πείτε το στα μούτρα του άλλου.
Ναι, τα παραπάνω είναι σαρκαστικά σχόλια. Πώς την έχουν δει δηλαδή, κάθε studio album κια μετά ένα live; Και εντάξει, 18€ για να ακούσεις έναν λαχανιασμένο Dickinson είναι πολλά, ειδικά όταν έσκασες άλλα 18 πριν 2-3 χρόνια. Και μετά οι μεταλοπατέρες λένε ξεπουλημένους κάποιους που ακόμα δεν έχουν βγάλει επίσημο live δίσκο...
ΥΓ: Προσωπικές ανώνυμες επιθέσεις μέσω blog είναι απλά απαράδεκτες και άνανδρες. Αν έχετε κάτι να πείτε, πείτε το στα μούτρα του άλλου.
Παρασκευή, Νοεμβρίου 11, 2005
Όταν η τεχνολογία προδίδει
Συνήθως δεν είμαι τεχνοφοβικός. Αλλά χθες πραγματικά την μίσησα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Συνήθως στο δρόμο ακούω μουσική. Για το σκοπό αυτό έχω ένα mp3 player (Creative MuVo N 200 για όσους ενδιαφέρονται τι μοντέλο είναι). Το θέμα είναι ότι η εν λόγω συσκευή έχει αρχίσει να μου κάνει νερά και να μην ανοίγει εύκολα.
Χθες λοιπόν πήρα το λεωφορείο και κάθησα απέναντι από μια τύπισα που μιλούσε στο κινητό της. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να κάνω το mp3 player να ανοίξει. "Και Χρίστο, πες μου γιατι δε θες να κατέβω;" απέναντι η κοπελιά με την χαρακτηριστική κρεβατομουρμουρίστικη φωνή της.
Συνεχίζω να προσπαθώ "Γιατί δε θες να έρθω να μιλήσουμε;"
Παρακαλάω για κάτι που θα θάψει τον εκνευριστικό ήχο της φωνής της "Μα γιατί δε θες να μου εξηγήσεις το γιατί;"
Προσεύχομαι στο Μέγα Κθούλου να σηκωθεί να μας απαλάξει, αλλά οι ίδιες φράσεις ακούγονται τουλάχιστον άλλες 58 φορές. Στο τέλος είμαι έτοιμος να φωνάξω: "Ε κατέβα να του μιλήσεις και μας έπριξες!"
Ευτυχώς το mp3 player παίρνει εμπρός και η φωνή της σβήνει πίσω από ένα παχί σεντόνι μουσικής. Λίγο μετά κατεβαίνει από το λεωφορείο. Ξεφυσάω με ανακούφιση.
Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά. Κάθομαι και γράφω αρκετά αυτή τη βδομάδα και, αν δεν είχα διάφορες drama queens να πετάνε πυροτεχνήματα, θα είχα βγάλει πολλές σελίδες.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Συνήθως στο δρόμο ακούω μουσική. Για το σκοπό αυτό έχω ένα mp3 player (Creative MuVo N 200 για όσους ενδιαφέρονται τι μοντέλο είναι). Το θέμα είναι ότι η εν λόγω συσκευή έχει αρχίσει να μου κάνει νερά και να μην ανοίγει εύκολα.
Χθες λοιπόν πήρα το λεωφορείο και κάθησα απέναντι από μια τύπισα που μιλούσε στο κινητό της. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να κάνω το mp3 player να ανοίξει. "Και Χρίστο, πες μου γιατι δε θες να κατέβω;" απέναντι η κοπελιά με την χαρακτηριστική κρεβατομουρμουρίστικη φωνή της.
Συνεχίζω να προσπαθώ "Γιατί δε θες να έρθω να μιλήσουμε;"
Παρακαλάω για κάτι που θα θάψει τον εκνευριστικό ήχο της φωνής της "Μα γιατί δε θες να μου εξηγήσεις το γιατί;"
Προσεύχομαι στο Μέγα Κθούλου να σηκωθεί να μας απαλάξει, αλλά οι ίδιες φράσεις ακούγονται τουλάχιστον άλλες 58 φορές. Στο τέλος είμαι έτοιμος να φωνάξω: "Ε κατέβα να του μιλήσεις και μας έπριξες!"
Ευτυχώς το mp3 player παίρνει εμπρός και η φωνή της σβήνει πίσω από ένα παχί σεντόνι μουσικής. Λίγο μετά κατεβαίνει από το λεωφορείο. Ξεφυσάω με ανακούφιση.
Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά. Κάθομαι και γράφω αρκετά αυτή τη βδομάδα και, αν δεν είχα διάφορες drama queens να πετάνε πυροτεχνήματα, θα είχα βγάλει πολλές σελίδες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)