Τετάρτη, Δεκεμβρίου 30, 2009

Ελληνικότητα και φάνταζυ

Η πρώτη φορά που άκουσα για τον όρο ήταν σε μια ομιλία/συζήτηση για το Ελληνικό φανταστικό που τη διοργάνωνε (νέο τότε) περιοδικό του χώρου. Η πλειοψηφία των ομιλητών ήταν λάβροι σε αυτό το ζήτημα: "Μην αντιγράφετε τον Τόλκιεν και το Ντιενντι, ΓΡΑΦΤΕ για Ελληνικά θέματα!" Φυσικά ο (όχι και τόσο μικρός τότε, ακόμα λιγότερο μικρός σήμερα) Μιχάλης δε μπορούσε να διαφωνίσει περισσότερο. Τότε θα έλεγε απλά κάτι για το τι ζητάει το κοινό, διαβάζουμε ότι μας αρέσει και τα σχετικά μισόλογα αυτού που κάτι καταλαβαίνει αλλά δεν ξέρει πως να το πει. Σήμερα, σε αυτό το συγκλονιστικό ποστ με το οποίο κλείνει το έτος, θα προσπαθήσει να σας εξηγήσει όσο πιο καλά μπορεί τις αντιρρήσεις του πάνω στο θέμα.

Πριν αναλύσουμε οτιδήποτε, καλό είναι να ορίζουμε το θέμα. Ως Ελληνικό φανταστικό λοιπόν ορίζουμε το κομμάτι εκείνο της Ελληνικής λογοτεχνίας όπου τα φανταστικά στοιχεία παίζουν βασικό ρόλο στην πλοκή (είτε μιλάμε για fantasy, είτε για ΕΦ είτε για τρόμο). Για το παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε στο fantasy, διότι είναι η πιο ευαίσθητη κατηγορία και το κομμάτι με το οποίο κυρίως διαφωνώ (το γιατί στα άλλα δύο δε διαφωνώ τόσο θα φανεί ελπίζω στην πορεία του άρθρου αυτού).

Τι σημαίνει Ελληνικά θέματα;
Σε πρώτο επίπεδο μας λένε, αντί να εμπνεόμαστε από ψευδομεσαιωνικούς κόσμους και να τους αντιγράφουμε, να πάρουμε ως πηγή έμπνευσης το Βυζάντιο και την αρχαία Ελλάδα. Κι εδώ έγκειται η πρώτη διαφωνία μου: το να παίρνεις το κλισαρισμένο Τολκιενικό πρότυπο και να του δίνεις ένα άλλο χρώμα δεν κάνει το αποτέλεσμα λιγότερο κλισαρισμένο, αντίθετα το κάνει ακόμα πιο γραφικό. Το φάνταζυ είναι φαντασία και, αυτό που χρειαζόμαστε είναι καλή κοσμοπλασία και καλές ιστορίες, όχι επιπλέον περιορισμούς στη φαντασία του συγγραφέα. Το να γράψει κανένας τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών με σάτυρους και δρυάδες αντί για ξωτικά και νάνους και ακρίτες αντί για ρέηντζερ είναι μάλλον αστείο (πόσο μάλλον αν αντί για ορκ έχει Τούρκους).
Βεβαίως κάπου εδώ σκάει και η επεξήγηση: “εννοούμε θέματα που να απασχολούν τον Έλληνα αναγνώστη.” Και, όπως όλες οι “καραμέλες” ακούγεται ολόσωστο, μέχρι που σκεφτόμαστε τι ακριβώς είναι το Ελληνικό κοινό. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι θρύλοι και οι παραδόσεις αφορούν ελάχιστα τον μέσο κάτοικο του αστικού περιβάλλοντος κάτω από 30. Οι φανταζάδες της γενιάς μου έμαθαν το φανταστικό ως Tolkien - Conan της Κόμπρα Πρες – Manowar ή Blind Guardian και τα θρίλερ της τηλεόρασης (και η επόμενη γενιά με Harry Potter αντί για Κόναν).
Οπότε το να γράψει κάποιος φανταστικό με ξωθιές και τελώνια αφορά μικρή μερίδα του κοινού, που δείχνει να έχει περισσότερο λαογραφικό ενδιαφέρον και που μάλλον είναι αρνητικό σε δραματικές τροποποιήσεις των θρύλων και παραδόσεων.
Αν μιλήσουμε δε για εμάς, τα παιδιά της Ελληνικής επαρχίας των 90's, οι ιστορίες τρόμου που θα κατεβάσουμε δεν αφορούν καλλικατζάρια και μάγισσες, αλλά ενέδρες σε έρημους δρόμους από Αλβανούς λαθρομετανάστες, κωλάδικα και μανιακούς που τριγυρνάνε τις νύχτες στα χωράφια και παραμονεύουν για ζευγαράκια. Αυτές τις μέρες για παράδειγμα διαβάζω τη “Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας” του Κ. Μίσσιου που είναι ιστορίες τρόμου με φόντο την Ελληνική επαρχία και, παρόλο που είναι καλογραμμένο βιβλίο, η εικόνα μιας επαρχίας 50 χρόνια πίσω δε με αφορά κάτι που (για βιβλίο τρόμου) δε με αφήνει να το απολαύσω.
Η μυθολογία και η αρχαία Ελλάδα παρόλα αυτά δείχνει αρκετά δημοφιλής στις τάξεις των ελλήνων αναγνωστών και πιθανότατα να υπήρχε χώρος για μυθολογικό φάνταζυ στην αγορά. Δυστυχώς όμως υπάρχει ακόμα τόσο ένας πιουρισμός σχετικά με τη μυθολογία όσο και (δυστυχώς) μια προσπάθεια πολιτικών χώρων να ταυτιστούν με την ιστορία και μυθολογία για δικά τους οφέλη, τα οποία καλλιεργούν μια δυσπιστία απέναντι σε όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο, που, για μια άλλη μερίδα αντίθετων πολιτικών απόψεων οδηγεί σε μια πλήρη εικονοκλασία (πχ σκεφτείτε τα όσα είχε ακούσει ο Κώστας Φραγκιαδάκης για το κόμικ του “Μύθος” - που είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Ελληνοκεντρικού φάνταζυ).

Και κάπου εδώ θα μου πείτε: όπα ρε Μιχάλη, το ένα σου βρωμάει, το άλλο σου ξυνίζει, το άλλο σου βρωμάει, να γράφουμε για ελφ και ντουόρφ; Η απάντηση είναι όχι, εκτός κι αν έχετε μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πείτε με αυτά. Αυτό όμως δεν εμποδίσει τους συγγραφείς να εκμεταλλευτούν το Ελληνικό στοιχείο στο ύφος των έργων τους, όπως πχ έχει κάνει πολύ πετυχημένα ο Γιάννης Πλιώτας στην τετραλογία του “Το βασίλειο της Αράχνης”. Χωρίς να είναι κραυγαλέα περίπτωση έργου που φωνάζει: Βυζάντιο, οι τοπικοί θρύλοι και παραδόσεις έχουν ένα ξεχωριστό χρώμα που Ελληνίζει όπου πρέπει, δημιουργεί όμως κάτι εντελώς νέο. Παρομοίως Ελληνικά αρχέτυπα και συμπεριφορές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τους χαρακτήρες (και αυτό σας το λέει άτομο που έχει φτιάξει ως εξήγηση για τη μαγεία ότι το αφεντικό – θεός - κοιμάται και οι υπάλληλοί του – μια γραφειοκρατεία θεών και πνευμάτων – κάνουν ρουσφέτια – πείτε μου, δεν είναι αυτό καθαρά Ελληνικό φάνταζυ; )
Το Ελληνικό στοιχείο μπορεί πάντα να χρησιμοποιηθεί αυτούσιο, πάνω σε ένα ευρύτερο μυθολογικό πλαίσιο, όπως γίνεται για παράδειγμα στην τριλογία της Υπερβορέας του Μ. Αντωνόπουλου (με εξαίρεση το δεύτερο βιβλίο που κάθεται και γράφει το Evil Dead σε νησάκι έξω από την Πύλο και που, προσωπικά, το βρήκα να μου χτυπάει άσχημα – όπως ανέφερα και πιο πάνω) ή στις “Νύχτες της Εκάτης” του Μπαλανου, όπου, με αφετηρία την μυθολογική Εκάτη ξεναγούμαστε στον κόσμο του Απόκρυφου και της Μαύρης Μαγείας (που ήταν της μόδας το 1994 που γράφτηκε, λόγω των Σατανιστών της Παλλήνης)
Ανέφερα πιο πάνω τον τρόμο: είτε σε αστικό είτε σε αγροτικό πλαίσιο το Ελληνικό στοιχείο μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά. Διαβάστε πχ το “Ανάμεσα” του Π.Μ. Ζερβού και θα δείτε το πως ένα στοιχείο της Ελληνικής παράδοσης δένει με την πόλη του Πειραιά ή το υπερφυσικό μέσα σε στιγμές της Ελληνικής ιστορίας – κάτι που ίσως και να είχε προοπτικές, αν και τη μόνη σχετική δουλειά που έχω υπόψη μου, το “Τον έφαγε το φεγγάρι” της Α. Φιαμού με θέμα ιστορίες τρόμου από την Τουρκοκρατία, δεν το έχω διαβάσει για να σας εκφέρω γνώμη.

Γενικά, θεωρώ ότι επιλογές υπάρχουν για όποιον θελήσει να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της Ελληνικής μυθολογίας και παράδοσης, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι ασημένια σφαίρα* ούτε ιερός νόμος, αντίθετα είναι πάντα μια επιπλέον επιλογή. Μην κοιτάτε μακριά, η σπηλιά του Νταβέλη και οι στοές κάτω από την Ακρόπολη μπορεί πάντα να γεννήσουν μια καλή ιστορία.

Καλή μας χρονιά, ευτυχισμένο το 2010 και ένα καλό συμβόλαιο σε όλους εμάς τους μάχιμους συγγραφείς.

*Ορολογία πληροφορικάριων που σημαίνει τη μαγική λύση σε όλα τα προβλήματα. Ξεκινάει από το δοκίμιο του F.P. Brooks “No Silver Bullet: Essence and Accidents of Software Engineering” του 1987

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 11, 2009

Know your enemy

Για σήμερα ετοίμαζα ένα βαθυστόχαστο και φιλοσοφικό άρθρο, αλλά, επειδή βαριέμαι άνοιξα τα e-mail μου και είδα ένα chain mail που με εκνεύρισε αρκετά και το οποίο θέλω να σχολιάσω.

Τι έλεγε το μύνημα:
10 λόγοι που ο Mikeius είναι λιγότερο πρωτότυπος από μια μαύρη τρίχα στα αρχίδια του Maddox:

1. Ξεκίνησε την καριέρα του ως blogger με αφορμή ένα e-mail που απαριθμεί καμιά 50αριά εκνευριστικές κατηγορίες ανθρώπων. Απόσπασμα από το site του Maddox:
How did this site start? How do you promote your site?
This site started out as a text document containing a list of 50 things that "pissed me off." I circulated it to people on efnet #coders a long time ago, they liked it, so I posted my first page back in '97. I don't promote this site, all traffic has been generated by word-of-mouth alone.
2. Έχει για έμβλημά του ένα κωλοδάχτυλο. Το κωλοδάχτυλο του Maddox. Πάρε κι αυτό Μιχάλη!
3. Του αρέσει να επεξεργάζεται φωτογραφίες και να βάζει πάνω διαλόγους. Το ίδιο και του Maddox.
4. Του αρέσει να απαριθμεί πράγματα σε hate lists. Μαντέψτε και σε ποιόν άλλο... Ναι, ταινίες και τραγούδια, καλά είδατε. Ούτε εδώ είναι πρωτότυπος...
5. Βρίζει πολύ και αισχρά και από αυτό βγάζει γέλιο. Ο δάσκαλος και σε αυτό εξακολουθεί όμως να είναι ο Maddox.
6. Εκφράζει politically incorrect απόψεις με τις οποίες ταυτίζεται το κάθε καταπιεσμένο πρόβατο - ανδρείκελο. MADDOX.
7. Το παίζει κριτικός ταινιών. Ο Maddox είναι.
8. Δημοσιεύει τα hate mail του. Μάγγα, δεν ξέρεις τι θα πει hate mail!.
9. Το άρθρο του για τη γρίπη των χοίρων είχε 9 σχόλια. Του Maddox έχει 730.000 unique views.
10. Έδωσε 22 συμβουλές στις γυναίκες. Ο Maddox έδωσε 26 και διάβολε ήταν πολύ πιο αστείες...



Διαφορές:

* Ο Maddox χλευάζει όσους κάνουν ορθογραφικά λάθη στα mail τους και τους γελοιοποιεί. Ο Mikeius δεν ξέρει ορθογραφία αλλιώς θα έκανε κι εκείνος το ίδιο.
* O Μιχαλάκης το παίζει κάποιες φορές λίγο συναισθηματικός και νοσταλγός του παρελθόντος. Ο Maddox δεν έχει συναισθήματα!
* Ο Maddox μισεί τους bloggers. LOSER!


Με λίγα λόγια αν σας αρέσει το στυλ του Mikeius διαβάστε Maddox. Είναι ο original και έχει άπειρο περισσότερο γέλιο. Εκτός αν είστε ζώα και δεν ξέρετε αγγλικά.
Και Mikeius αν διαβάζεις αυτό το mail: Συγχαρητήρια, είσαι καλός μιμητής αλλά έχεις να φας πολλά ψωμιά ακόμα μέχρι να φτάσεις τον θεό... Αλήθεια, την πρωταπριλιά θα αλλάξεις κι εσύ τη σελίδα σου;


Δε θέλω να το παίξω υπερασπιστής του Mikeius του faeenamalaka. Το Blog του είναι διασκεδαστικό και οι δημοσιεύσεις βγάζουν γέλιο, οι δε απαντήσεις των haters ακόμα περισσότερo. Έχω κάτι θέματα κι εγώ προς κριτική, αλλά ξέρω ότι με κάθε δημοσίευση σκάει το γέλιο σε κάμποσα σημεία και αυτό μου αρκεί.
Αλλά γιατί ρε γαμώτο να αφιερώσει κάποιος τόσο χρόνο για να μας πει ότι ένας τύπος στο ίντερνετ γράφει όπως ένας άλλος τύπος στο ιντερνετ; Γιατί; Δεν το ξέρουμε νομίζει ότι το στυλ γραφής του κάθε ενός είναι αποτέλεσμα των όσων έγραφαν κάποιοι άλλοι πριν από αυτόν (ή νομίζει ότι ο Maddox εφεύρε αυτό το στυλάκι από το μηδέν); Κάτι πιο σοβαρό δεν έχει να κάνει στη ζωή του;
Δεν ξέρω, το όλο chainmail μου βγάζει κάτι πολύ θλιβερό και αυτό με ρίχνει, διότι, αντί να κάτσει να γράψει κάποιος αυτό το δεκάλογο μπορεί να κάνει κάτι πιο χρήσιμο με τη ζωή του. Πχ να κάνει κάποιο chainmail που δεν είναι καρμπον-αντιγραφή της Μαντοξολίστας για την οποία κατηγορεί κάποιον άλλο.
Μάλλον όμως είναι μόδα το να μισεί τον εκάστοτε πιο δημοφιλή blogger της σαιζόν (διότι τα ίδια είχαν γίνει και με τον Master G του Cave studioz). Τελικά συμπεραίνω ότι μάλλον κυκλοφορούν πολλοί κομπλεξικοί ανάμεσά μας που, αντί να προσπαθούν να γίνουν οι ίδιο καλύτεροι, κάνουν αγώνα για να ρίξουν όποιον είναι πιο πάνω από αυτούς στο επίπεδό τους. Μάλλον είμαι πολύ καθυστερημένος για να το καταλαβαίνω και να μου προκαλεί έκπληξη τελικά.

ΥΓ: Οι ανώνυμοι μπορούν να λυσσάξουν που δεν μπορούν να κάνουν σχόλιο από κάτω. Λυπάμαι, προτιμώ τα σχόλια να είναι επώνυμα (έστω και με ένα nick) όπως είναι και τα ποστ εδώ.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 10, 2009

3 τρόποι να κάνεις το φινάλε της ταινίας σου πιο έξυπνο

1) Ο πρωταγωνιστής είναι νεκρός
2) Όλα τα έκανε το σατανικό άλτερ ίγκο του πρωταγωνιστή
3) Τίποτα από όσα είδαμε δεν έγιναν στην πραγματικότητα

Ποια να είναι άραγε η πιο έξυπνη ταινία στον κόσμο;

ΥΓ: Και μην ξεχνάς, πρέπει να παίζει κάπου το θέμα από το ρέκβιεμ για ένα όνειρο.

Lovecraft's Book - R. Lupoff

Ο H.P.Lovecraft ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση συγγραφέα. Το γεγονός ότι στα έργα του έμπλεκε και πραγματικές πηγές για να κάνει πιο τρομαχικές τις ιστορίες του, καθώς και το ότι είχε μια μυστηριώδη ζωή, έχει κάνει πολλούς συνεχιστές του να τον τοποθετούν ως έναν "Προφήτη των Μεγάλων Παλαιών" (1)

Ο συγγραφέας είναι γνωστός για τις ρατσιστικές απόψεις του (2)

Σε ένα παλαιοβιβλιοπολείο μπορείς να βρεις οτιδήποτε(3)

Ξεκινώντας από τις τρεις αυτές παραδοχές φτάνουμε στο σημερινό ποστ μας...
Είναι γνωστό ότι λόγω του (1) ο Lovecraft εμφανίζεται πολλές φορές πρωταγωνιστής σε έργα τρόμου (πχ στην ταινία Necronomicon, στο Graphic Novel Lovecraft ή στο - Ελληνικό - βιβλίο το Δαιμόνιο της γραφής) Ήταν απλά θέμα χρόνου μέχρι κάποιος να σκεφτεί να κάνει το ίδιο βασισμένος στις πολιτικές του απόψεις (2), ειδικά σε μια περίοδο που μια μεγάλη υπόγεια μάχη παρατάξεων συγκλόνιζε την Αμερική. Αυτός ο κάποιος είναι ο Richard Lupoff και στο βιβλίο του Lovecraft's Book βάζει το συγγραφέα να προσεγγίζεται από πράκτορες των Ναζί που, υποσχόμενοί του ότι θα εκδόσουν μια ανθολογία με τις ιστορίες του, προσπαθούν να τον πείσουν να γράψει την Αμερικάνικη εκδοχή του Ναζιστικού Μανιφέστου.

Πού κολλάει το (3); Στο ότι το πέτυχα τη Δευτέρα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και το αγόρασα δίχως δεύτερ σκέψη, έκατσα δε και το διάβασα. Το αποτέλεσμα είναι ένα συμπαθητικό κατασκοπικό θρίλερ, που όμως η παρουσία της παρέας του Weird Tales το κάνει απίστευτα διασκεδαστικό. Ο συγγραφέας προφασίζεται ότι αποκαλύπτει μια συνομωσία και κάνει πολύ καλή δουλειά για να πείσει τον αναγνώστη (ο Lovecraft είχε το προφίλ του ανθρώπου που θα μπορούσε να είχε ασπαστεί τις ιδέες αυτές) αν και δεν προσπαθεί και ιδιαίτερα, ιδίως προς το τέλος. Καταφέρνει όμως να δώσει μια πετυχημένη αναπαράσταση της εποχής εκείνης.
Όμως αυτό δεν έχει και πολύ νόημα, το βιβλίο, χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό, φαντάζομαι θα ενδιαφέρει αρκετούς από εσάς (έτσι Μανώλη; )

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 07, 2009

Ο Connan και ο Frodo

(για αρχη θα σας ζητησω να συγχωρεσετε την ελλειψη τονων, αλλα το πληκτρολογιο μου τα εχει παιξει)

Μια σκεψη που ειχα προσφατα ηταν η εξης: στον χωρο του φανταζυ υπαρχουν δυο αρχετυπα ηρωα (βασικα υπαρχουν πολλα, αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση μας αφορουν μονο τα δυο αυτα για να τονισουμε τη διαφορα τους), ο Frodo και ο Conan.
Φανταζομαι ολοι γνωριζουν και τους δυο ηρωες. Ο Frodo, πρωταγωνιστης στην επικη τριλογια του Αρχοντα των Δακτυλιδιων και ο μονος ηρωας βιβλιου που καταφερε να περασει κοντα 1000 σελιδες χωρις να κανει τιποτα σημαντικο περα απο το να τον σωζουν οι υπολοιποι χαρακτηρες του βιβλιου.
Ο Conan απο την αλλη ειναι ο γνωστος μαυρομαλλης και βλοσυρος βαρβαρος ηρωας του Robert E. Howard, γνωστος επειδη ξεκινησε απο τπ χωριο του και κατεληξε βασιλιας ενος εθνους μονο με το σπαθι και την πονηρια του.

Αν δε διακρινατε ακομα τη διαφορα, προκειται για το τι κανουν οι ηρωες μονοι τους και τι κανουν οι αλλοι για αυτους. Προσωπικα, οταν διαβαζω χαρακτηρες τυπου Φροντο ξενερωνω χοντρα. Χαρακτηρες που ειναι οι εκλεκτοι και ολοι οι υπολοιποι χαρακτηρες γυρω τους τους ξελασπωνουν συνεχεια (ενας απο τους λογους που δεν αντεξα να διαβασω το τελευταιο Harry Potter) καταληγουν αφορητα κουραστικοι.
Φυσικα εδω θα ερθει ο αντιλογος: "Μα ειναι ο μεσος ανθρωπος, πως θα τα βγαλει περα με τοσους κινδυνους;" Και, φυσικα, στην ενεδρα των ορκ που εχουν συλλαβει τον εκλεκτο ηρωα θα ερθει η πανεμορφη ξωτικινα αμαζονα που θα σωσει τον ηρωα και σταδιακα (στο 5ο βιβλιο της εννιαλογιας) θα του μαθει τα μυστικα του ερωτα (διοτι το επικο φανταζυ γραφεται και απο ανασφαλη αγορια - αν και προς τιμην του ο Τολκιεν τον λαδωνε τον μεντεσε, σε αντιθεση με τον Bob που τη Νοβελιν Πραις την ειχε αφησει ανεγκιχτη, και οχι επειδη εκεινη δεν ηθελε).
Μισο, καπου το εχασα, για να το ξαναπαμε μια. Α, ναι, ο ηρωας ειναι ο μεσος ανθρωπος. Τοτε τι σκατα εκλεκτος ειναι. Δωσε του κατι για να τα βγαλει περα με τους κινδυνους αυτους. Βαλε τον να κρυβεται, να τρεχει, να ειναι πονηρος και να ξεγελαει τους εχθρους του, να εχει καποιο μαγικο ταλεντο, να ξυπναει μεσα του καποιος αρχαιος πολεμιστης και να αποκταει τις δυναμεις του, κατι (και οχι, της μανας η ευχη δεν κανει καλο φιναλε επικης επταλογιας, ουτε το να σκονταφτει ο κακος με το μαγικο αντικειμενο και να πεφτουν στο λακκο με τη λαβα). Ο ηρωας τυπου Φροντο εχει ικανους συντροφους και εναν μεντορα που τον καθοδηγει, και συνηθως ολοι αυτοι κανουν τα παντα για την παρτη του. Αποφυγετε το οπως ο διαολος την αγιαστουρα.
Απο την αλλη βεβαια, ουτε και ο ubermancht τυπου Conan εχει πλακα. Ειναι πολυ λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα στο να γραψεις εναν ηρωα που ειναι τρομερα ικανος και εναν ηρωα που ειναι απλα αστεια ισχυρος. Ο θειος Bob το καταφερε εξαιρετικα, αλλα διαβαστε πχ τον αλλον τον Bob και το μαυριδερο ελφ του με τα γιαταγανια για να δειτε ποσο over the top μπορεις να κανεις τον ηρωα σου. Το να βαλεις κατι πιο δυνατο απο τον προηγουμενο αντιπαλο δε θα δουλεψει, εκτος κι αν γραφεις Dragonball Z fanfic.
Οπως μου ειχε πει καποτε ιδιοκτητης κομιξαδικου: "Διαβαζω Superman γιατι ειναι δυσκολος χαρακτηρας να τον γραψεις: ειναι τοσο δυνατος που οι συγγραφεις πρεπει να σκεφτουν κατι καινουριο για να εχει ενδιαφερον η ιστορια." Και εχει δικιο. Το μυστικο ειναι οι προκλησεις να ειναι εξυπνες και φτιαγμενες ετσι ωστε ο ηρωας να μπορει να τα βγαζει περα και μονος του, αλλα οχι παντα.

Αντι επιλογου θα προσθεσω και δυο παραλλαγες στα αρχετυπα αυτα που θεωρω ενδιαφεροντα.
Το ενα απο αυτα ειναι ο Ελρικ του M. Moorcock. Ο Ελρικ λοιπον ειναι αντικοναν και αυτο το ξερουμε ολοι. Ταυτοχρονα ομως ειναι και αντιφροντο: ολη του η δυναμη ειναι στο μαγικο σπαθι του, στο οποιο και στηριζεται, ενω συχνα καλει τον "Γκανταλφ" του να τον σωσει, με τη διαφορα οτι αυτος ειναι ενα καθικι και μισο που ακουει στο ονομα Αριοχ. Ναι, ο Ελρικ ειναι ενα καλο παραδειγμα του πως μπορεις να φτιαξεις εναν πανισχυρο χαρακτηρα με ενδιαφερουσες ιστοριες.

Το αλλο παραδειγμα ειναι ο Χαρρυ Τσο απο το Νεκροσκοπο του B. Lumney. Ο ηρωας αυτος ειναι ο Υπερφροντο: ενω ο αντιπαλος του βεβυλωνει πτωματα για να παρει τις υπερδυναμεις τους, τα πνευματα των νεκρων απλα πανε διπλα στον ηρωα και του τα δινουν ολα στο χερι, χωρις καν αυτος να προσπαθησει (ναι, απο το βιβλιο αυτο κλεψανε τον Syler και τον μικρο Πετρελη οι δημιουργοι του Heroes). Απο τα μεγαλυτερα παραδειγματα προς αποφυγη.

Τι έκανες στα Δεκεμβριανά, Μιχάλη;

Αυτές τις μέρες η μπλογκόσφαιρα έχει πλημυρίσει από ποστ για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν ένα χρόνο στα Εξάρχεια, από σφαίρα Ειδικού Φρουρού. (Φαντάζομαι) όλοι ξέρουμε τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Τις μέρες εκείνες που συνέβησαν όλα αυτά, ο αγαπητός Τιποτένιος σας μόλις έμπαινε στις 50 ΚΣ (χωρίς τις άδειες) στον ΕΣ φεύγοντας (νομίζοντας οριστικά, αλλά τελικά τη μια επιπλέον βδομάδα την έφαγε πανιγυρικότατα) από τη Μοίρα των τρελών με απόσπαση για το φρουραρχείο μεγάλης ακριτικής πόλης.
Και φυσικά, με τη γκαντεμιά που με έδερνε, η θητεία εκεί ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά (και συνεχίσε να μας πάει γαμιώντας, αλλά 3 είμασταν που πηγαίναμε εναλλάξ τις άδειες, όλοι απολυόμασταν Φλεβάρη και δεν πολυνοιαζόμασταν). Ενώ λοιπόν η Αθήνα καιγόταν, λάβαμε ενημέρωση ότι θα γινόταν και μια διαδήλωση μαθητών και φοιτητών στο κέντρο της πόλης και, δίπλα ακριβώς στο αστυνομικό τμήμα της πόλης ήταν η Λέσχη Αξιωματικών, στην οποία και στεγάζεται το Φρουραρχείο της πόλης. Φοβούμενοι λοιπόν τα χειρότερα, ο στρατός της πόλης έχει βαρέσει συναγερμό: μέτρα έκτακτης ανάγκης, οι φαντάροι χωρίς έξοδο (ευτυχώς, αν υπήρχαν και φαντάροι ανάμεσα στους διαδηλωτές θα τα είχαν κάνει όλα λαμπόγυαλο από τα νεύρα) και οι δύο ηρωικοί γραφιάδες κλειδωμένοι μέσα στο γραφείο, με αστυνομικό με πολιτικά στην πόρτα για να ελέγχει όσους μας επισκέπτονται.
Τελικά η διαδήλωση έγινε. Αστυνομικοί με εξοπλισμό των ΜΑΤ είχαν παρκάρει κάθετα στο δρόμο μια κλούβα και εμπόδιζαν τους διαδηλωτές να φτάσουν στο αστυνομικό τμήμα, ενώ είχαν παραταχθεί μπροστά της με ασπίδες. Οι οργισμένοι μαθητές φώναζαν συνθήματα και πέταγαν, σε σποραδικές ομοβρωντίες, αυγά, τομάτες, κόκκινη μπογιά κτλ, τα οποία έβρισκαν στις ασπίδες των αστυνομικών. Αυτό συνεχίστηκε για κανένα 20-λεπτο, με αποτέλεσμα οι ΜΑΤ-ατζίδες να έχουν αρχίσει να βαριούνται, να μιλάνε μεταξύ τους, να χασμουριούνται, κάποιος νομίζω είχε ανάψει και τσιγάρο, αλλά μάλλον το λέω αυτό λόγω συγγραφικής αδείας γιατί κάνει τη σκηνή πιο παραστατική.
Εδώ να πω και κάτι άλλο. Ακριβώς δίπλα στα επεισόδια ήταν η λέσχη αξιωματικών, και τα όσα διαδραματίζονταν τα βλέπαμε με τον άλλο γραφιά από ένα παράθυρο. Λίγο πιο δίπλα ήταν το σημείο Ανάμεσα λοιπόν στο εξαγριωμένο πλήθος και τα ΜΑΤ υπήρχε ένας δρόμος ανοιχτός και, όταν δεν εκτοξεύονταν φαγώσιμα, περνούσε κόσμος. Ανάμεσα τους και δύο κοπελίτσες, γύρω στα 13-14, που θα έπαιζαν μοιραίο ρόλο στα γεγονότα εκείνης της ημέρας.
Λίγο πιο δίπλα από το παράθυρο υπήρχε ένας χώρος όπου το προσωπικό της Λέσχης άφηνε τα καφάσια με τα άδεια μπυρομπούκαλα. Κατά καιρούς λοιπόν κάποιο μπουκάλι θα ξέμενε, όπως είχε γίνει και αυτή τη φορά. Η μια λοιπόν από τις κοπέλες το βρήκε, το πήρε στα χέρια της και είπε στη φίλη της: "Θα το πετάξω."
"ΌΧΙ ΜΩΡΗΗΗ!!! ΘΑ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕΕΕΕ!!!" ούρλιαξε η άλλη, αλλά ήταν αργά. Το μπουκάλι έκανε ένα μικρό τόξο στον αέρα έπεσε στο πεζοδρόμιο και θρυματίστηκε ακολουθούμενο από τον χαρακτηριστικό ήχο του γυαλιού που σπάει.
Και, καθώς ο ήχος από το σπασμένο γυαλί έσβηνε στον χειμωνιάτικο αέρα, έσβηναν μαζί του και οι φωνές των διαδηλωτών. Μια ηχηρή σιωπή κάλυψε τον χώρο. Και σιγά σιγά οι διαδηλωτές έσπασαν το μπλοκ τους και επέστρεψαν στα σπίτια τους (ή στις καφετέρειες και πάει λέγοντας). Τα επεισόδια είχαν γίνει, η εκδίκησή τους είχε παρθεί, είχαν κάνει το καθήκον τους.

Θα με ρωτήσετε τώρα ποιο το ηθικό δίδαγμα της όλης ιστορίας. Δεν ξέρω να σας πω την αλήθεια. Ή μάλλον ξέρω, αλλά είναι θέμα της οπτικής γωνίας με την οποία θα το δείτε, από "μαλακισμένα που διαδηλώνετε" έως "τι μαλάκας που είσαι και κοροϊδεύεις τα παιδιά." Αφήνω σε εσάς τον προβληματισμό.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 03, 2009

Τα βιβλία που διάβασα φέτος #5

Σε άλλη μια επιγραμματική ενημέρωση για τα όσα διάβασα φέτος, ας δούμε την περίοδο Ιούλιος-Σεπτέμβριος, κατά την οποία εργαζόμουν:

1) Τα βιβλία του αίματος 1 - C. Barker
Κλασσική ανθολογία που ξαναδιάβασα μετά από κάμποσα χρόνια. Η δεύτερη φορά δεν είναι ποτέ σαν το σοκ της πρώτης, αλλά εδώ υπάρχουν πραγματικά κλασσικές ιστορίες (η ομώνυμη, το Pig blood blues, Midnight meat train και In the Hills... the cities - καθώς και το κωμικό The Yattering and Jack)
Αν είναι να διαβάσετε μόνο ένα βιβλίο από Barker, διαβάστε αυτό.

2) Κόκο P. - Straub
Τον Στράουμπ τον γνώρισα φέτος χάρη στην αδελφή μου και το βιβλίο "Χαμένο Αγόρι, χαμένο κορίτσι" το οποίο και είχε πάρει λόγω δουλειάς και μου το πρότεινε. Στη συνέχεια έψαξα και τα υπόλοιπα βιβλία του με ήρωα τον Tim Underhill. To Koko είχε πάρει world fantasy award το 1988 που εκδόθηκε και, σε αντίθεση με τα δύο πιο πρόσφατα βιβλία που είχα διαβάσει, δεν είναι τόσο μεταλογοτεχνικό, αν και δικαιολογεί το γιατί ο συγγραφέας θεωρείται ένας πιο εγκεφαλικός Stephen King.
Μια ομάδα βετεράνων του Βιετναμ αναζητούν τον συγγραφέα Tim Underhill, παλιό συμπολεμιστή τους που ζει κάπου στην Άπω Ανατολή και που τον θεωρούν ύποπτο για μια σειρά από δολοφονίες.
Πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, προτεινόμενο σε όλους τους φαν του είδους. Πρέπει να ψάξω για τα throat και ghost story του Straub κάποια στιγμή

3) Tales of Magick: Dark Adventure
Αρπιτζοσάπλεμεμντ για το Mage: the Ascension, αναφέρει το πώς μπορεί να πάρεις ένα παιχνίδι που είναι θεωρητικά όλο φιλοσοφία, μεταφυσική και υπαρξιακές ανησυχίες και να το κάνεις ένα απίστευτο φεστιβαλ δράσης, πιστολιδιού, κουνγκ φου και ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗΣ.
Πολύ καλή επιλογή για αρχάριους STs αν και out of print...
(μήπως να έκανα κανένα ποστ και για M:tA; )

4)Το συμβούλιο των αφυπνισμένων (Abyss Descending: Οι δέκα παραδόσεις ενώνονται)- Γιάννης Καρατσιώρης
Μια ομάδα Ελλήνων έπαιξε κάποτε ένα campaign Mage: the Awakening κια είπε να μεταφέρει όλη την ιστορία σε fantasy setting και κάποιος την έγραψε σε βιβλίο.
Και δε δουλεύει, διότι οι δύο μορφές storytelling διαφέρουν ριζικά και δεν είναι εύκολο να μεταφέρεις το αποτέλεσμα από την μία στην άλλη.
Θα το ανέλυα περισσότερο, αλλά νομίζω σηκώνει ολόκληρο ποστ από μόνο του.

5) Αδέσποτα παιδιά - J. Oates
Συλλογή σκοτεινών, βίαιων κοινωνικών ιστοριών με κύριο θέμα την σχέση γονέων-παιδιών. Έχει μερικές δυνατές ιστορίες, αλλά καμία σχέση με τρόμο (από όσο ήξερα η συγγραφέας έχει βγάλει και έργα τρόμου) ή φανταστικό

6) Νεκρός μέχρι να σκοτεινιάσει - Σαρλάιν Χάρρις
Το πρώτο από τα βιβλία της σειράς Sookie Stackhouse/Southern Vampire Mysteries, στην οποία και βασίζεται η σειρά True Blood.
Τηλεπαθητική σερβιτόρα στον Αμερικάνικο Νότο γνωρίζει και ερωτεύεται βρικόλακα επειδή δεν ακούει τις σκέψεις του, ενώ διάφορες κοπέλες που είχαν ερωτικές σχέσεις με βρικόλακες δολοφονούνται άγρια και ο αδερφός της είναι ο βασικός ύποπτος.
Δανείζεται πάρα πολλά από την Laurell Hammilton (πχ οι βρικόλακες είναι "out of the coffin" λόγω της ύπαρξης συνθετικού αίματος) αλλά έχει μια δική του προσωπικότητα και διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα.
Είναι επίσης μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η σειρά είναι καλύτερη από το βιβλίο.

5) Έλος - Πέτρος Τσαλπατούρος
Πολύ μικρό βιβλίο τρόμου, μόλις 100 αραιογραμμένες σελίδες, περισσότερο νουβέλλα παρά μυθιστόρημα. Όμως είναι μια φρικιαστική χαοτική ανταπόκριση από μια πλυνηρισμένη πόλη στην οποία κάθε συνοχή πραγματικότητας έχει χαθεί.
The stuff nightmares are made of, μην το χάσετε με τίποτα.

6) Λυκάνθρωποι: Το φεγγάρι του Αγγέλου - Συλλογή, εκδόσεις Λιβάνη αν θυμάμαι καλά
Μια συλλογή με ιστορίες λυκανθρώπων. Καλύπτει γενικά πολλά είδη και ύφη. Δυστυχώς δε θυμάμαι συντελεστές ή ιστορίες, διότι δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω κάποιες. Όχι η καλύτερη δυνατή επιλογή, αλλά αν το βρείτε στο επόμενο παζάρι βιβλίου και σας περισσεύουν χρήματα δαγκώστε το, μπορεί και να περάσετε καλά μαζί του.

7) Αποκάλυψη - Ανθολογία, εκδόσεις
Τα νικητήρια διηγήματα από τον διαγωνισμό του βιβλιοπωλείου Cube στις αρχές του 2009 (έκανε κι άλλον ένα στα τέλη του και λογικά θα δούμε κι άλλη συλλογή κάποια στιγμή).
Έχει μερικές ενδιαφέρουσες δουλειές μέσα (ξεχώρισα την Μάυρη Ηρωίνη του φίλου Γ. Κοτρώνη) αλλά το αποτέλεσμα είναι γενικότερα κάτω του μετρίου, λόγω του ότι οι περισσότερες ιστορίες είναι "αγυάλιστες".
Ελπίζω το επόμενο να είναι καλύτερο.

8) Vampire: the Masquerade: The Fall of Atlanta
Ο πρώτος από τους 4 τόμους που καλύπτει χρονολογικά τα 13 clan novels του παιχνιδιού Vampire: the Masquerade.
Παλιότερα είχα διαβάσει το clan novel Toreador και με είχε απωθήσει τρελά το ότι δεν υπήρχε το pay-off στο τέλος, ήταν απλά μια μακριά εισαγωγή για κάτι άλλο. Το βιβλίο αυτό καλύπτει όλο το βιβλίο, καθώς και το clan novel Tzimisce, ενώ μεγάλο μέρος των CN Setite και Giovani είναι μέρος του. Και για κάποιον λόγο δουλεύει, καθώς, μόλις ο αναγνώστης περάσει τις 200 πρώτες σελίδες με τους σκόρπιους προλόγους, η ιστορία μπαίνει σε κίνηση, με πολλά νήματα να πλέκονται σταδιακά και να μπαίνουν στο κυρίως ρεύμα της επικής ιστορίας.
Εντάξει, για αρπιτζάδες και out of print, αλλά διαβάζεται άνετα.

9) Lords and Ladies - T. Pratchett
Ίσως όσο πιο κοντά έχει φτάσει ο θείος Terry στο να γράψει ένα "κανονικό" fantasy βιβλίο. Εδώ το άφθονο χιούμορ το συμπληρώνει η περιπέτεια και η ένταση, καθώς οι τρεις μάγισσες έχουν να αντιμετωπίσουν μια εισβολή ξωτικών στον δισκόκοσμο.
Και, παρόλη την (σχετική) σοβαρότητα που υπάρχει το αποτέλεσμα κατατάσσεται σε ένα από τα καλύτερα βιβλία του Pratchett.

10) Mage: the ascension: The book of mirrors
Ξαναδιάβασα το ST guide του Mage: the Ascension. Για άλλη μια φορά ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία του είδους και, ανεξάρτητα του παιχνιδιού, ένα από τα καλύτερα GM guides που γράφτηκαν ποτέ. Αν το βρείτε (είναι out of print, εγώ to βρήκα 3 δολάρια στο e-bay και πλήρωσα συνολικά 15$ για να μου το στείλουν από Αμερική) και ενδιαφέρεστε για αρπιτζιά τσιμπίστε το.

11) Το άνοιγμα της μύτης - Άντζελα Δημητρακάκη
Κοινωνικές ιστορίες, μερικές τζούρες ΕΦ σε μερικές από αυτές, παραλληριματική γραφή ενίοτε για να μας δώσει κάποιες πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις περιθωριακών ατόμων και γενικά οι παλιές καλές εκδόσεις Οξύ που κανένας μας (εκτός από έναν συνάδελφό μου που διάβαζε τα κοινωνικά τους - αλλα κι αυτός έκραζε το μυθιστόρημα που είχε εκδόσει η συγγραφέας) δεν αγάπησε.

12) Starship troopers - R. Heinlein
Από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα πέρσι. Σε ένα απολυταρχικό μέλλον ένας νεαρός κατατάσσεται στο στρατό για να αποκτείσει δικαίωμα ψήφου. Παρακολουθούμε την εκπαίδευσή του και την πορεία της θητείας του μέσω αφήγησης πρώτου προσώπου, καθώς τις μάχες διαδέχονται σύντομες παύσεις και, σταδιακά από νεοσύλλεκτος ανεβαίνει στο βαθμό.
Πολλοί έχουν κατηγορίσει το βιβλίο αυτό ως μιλιταριστική προπαγάνδα. Προσωπικά το θεωρώ μια πολύ ρεαλιστική αποτύπωση μιας μελλοντικής κοινωνίας, τόσο πετυχημένα γραμμένη που σου δίνει την ευκαιρία να δεις την αφήγηση και από τις δύο πλευρές του πολιτικού άξονα
ΥΓ: Ειδικά οι warhammer-άδες οφείλετε να το διαβάσετε, για να δείτε ποιοι είναι οι κύρια επιροή για τον στρατό του Imperium, τόσο IG όσο και Space Marines.

(επίσης, κάπου στο ενδιάμεσο, διάβασα ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα φίλου, το οποίο ήταν πολύ καλό και ελπίζω μέσα στα επόμενα χρόνια να μπορέσω να γράψω μια κριτική για αυτό σε παρόμοιο τόπικ)

Σας χρωστάω ένα ακόμα ποστ, για τα 6 (και μάλλον 1-2 ακόμα που θα προλάβω μέχρι το τέλος του μήνα) βιβλία που διάβασα στα ξένα.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 02, 2009

To φαινόμενο Γιαννάκης: Dave Mustaine

Το παρακάτω άρθρο απαιτεί γνώσεις αρπιτζι και μέταλ μουσικής για να το κατανοήσετε και εκφράζει μια πρωτοποριακή θεωρία που εξηγεί καταστάσεις της πραγματικής ζωής μέσα από τις αρπιτζάδικες εμπειρίες μας.

Τι είναι λοιπόν το φαινόμενο Γιαννάκης;
Ας υποθέσουμε ότι η σκηνή του Bay Area στις αρχές του 80 ήταν ένα P&P RPG με όνομα Metal: the Thrashing. Μια ωραία μέρα λοιπόν ένας DM μάζεψε τον Γιαννάκη και τρεις φίλους του να φτιάξουν χαρακτήρες για ένα πάρτυ (στο συγκεκριμένο παιχνίδι λέγεται συγκρότημα) και ο καθένας ανέλαβε από κάποιον ρόλο.
Ο Γιαννάκης θα ήταν ο lead κιθαρίστας. "Lead guitarist is the star," εξήγησε στους υπόλοιπους.
OK, είπε ο GM, για να δω χαρακτήρες.
Πρώτος ήρθε στο τραπέζι ο χαρακτήρας του Lars. "Είναι ντράμερ και έχει φράγκα, γιατί παίζει επαγγελματικό τέννις," είπε ο παίχτης του. "Έχει μεγάλη δισκοθήκη και ξέρει από songwriting."
"Τενίστας;" είπε ο Γιαννάκης με απέχθεια. "Αδερφή Ευρωπαίος είναι. Και δεν του έχεις βάλει και πολλούς πόντους στο drumming ρε!"
"Μια χαρά είναι," σχολίασε ο GM, μου αρέσει.
Επόμενος χαρακτήρας ήταν ο James. "Κιθαρίστας και τραγουδιστής," είπε εκείνος, "ξέρει να γράφει τραγούδια και κάνει και λίγο scateboard."
"Και κιθαρίστας και τραγουδιστής;" ρώτησε ο Γιαννάκης. "Θα είσαι άχρηστος ρε. Εγώ δεν έβαλα τραγούδι, μόνο κιθάρα. Ούτε μαλακίες songwriting, τα σόλο μου γαμάνε όμως."
Ο GM τον αγνόησε. "Επόμενος;" ρώτησε.
"Έφτιαξα τον Ron," είπε ο τρίτος, "είναι ο μπασίστας. Βασικά είναι εντάξει παιδί και... εχμ..."
"Νουμπάς," σχολίασε ο Γιαννάκης.
"Γιαννάκη," του είπε ο GM, "για να δούμε τον χαρακτήρα σου."
"Ο χαρακτήρας μου είναι ο Dave. Γαμεί στην κιθάρα και δέρνει. Και είναι και Ιρλανδός."
"Έχεις πάρει το trait ξένος;" ρώτησε ο GM.
"Δεν είμαι αδερφή Ευρωπαίος σαν τον Lars," είπε ο Γιαννάκης με στόμφο, "είμαι ένας γνήσιος Αμερικάνος Ιρλανδός."
"Αχά," είπε ο GM, "βλέπω πήρες το flaw addictions."
"Sex drugs and rock and roll," απάντησε ο Γιαννάκης.
Ο GM στραβοκατάπιε με την απάντηση. Ήξερε ότι ήταν κάτι περισσότερο, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για το Γιαννάκη να βγάλει το ποσοστό που είχε στην κιθάρα
"Έχω αμφιβολίες για το violent tendencies," συνέχισε ο GM.
"Μου δίνει μπόνους στο ξύλο!"
Ο GM ξεφύσηξε. Τον ήξερε τον Γιαννάκη, δε θα άλλαζε γνώμη.
"Και πώς θα πείτε την μπάντα;" ρώτησε ο GM
"Metallica," είπε ο παίχτης του Lars.

Τρία session μετά, ενώ ο Dave έχει δείρει όλο το συγκρότημα, έχει πουλήσει όργανα για ναρκωτικά και γενικά σπάει τα αρχίδια ολονών, ο παίχτης του Ron πλησιάζει τον GM και του λέει: "θέλω να αλλάξω χαρακτήρα," του είπε, "Ο Ron τους κρατάει όλους πίσω. Θα φτιάξω τον Cliff, έναν γαμάτο μπασίστα/songwriter."
"Δε σου φτάνουν οι πόντοι," είπε ο GM βλέποντας το character sheet, βάλε κανένα flaw. To Addictions θα δούλευε. Ετοίμαζε ήδη ένα subplot με την απεξάρτηση του Dave και μπορούσε να τους πετάξει και τους δύο μαζί.
Ο παίχτης του Cliff κοίταξε στραβά προς το Γιαννάκη. "Σκέφτομαι το only the good die young," του είπε.
"Είσαι σίγουρος;" τον ρώτησε ο GM. "Ο χαρακτήρας σου θα πεθάνει αργά ή γρήγορα..."
"Ναι," είπε ο 'Cliff'. Εξάλλου δε θα κρατούσε πολύ το campaign, το έβλεπε.

Ακόμα μερικά σέσσιονς και το γκρουπ έχει αρχίσει να πετάει. Με την προσθήκη του Cliff και τις επιλογές του Lars η μπάντα μόλις έκλεισε συμβόλαιο με δισκογραφική.
Και ήρθε η δύσκολη ώρα να μιλήσουν στον Γιαννάκη.
"Γιαννάκη," του είπε ο Lars, "πρέπει να αλλάξεις χαρακτήρα."
"Να πας να γαμηθείς," του είπε ο Γιαννάκης, "o Dave γαμάει. Η ευρωπαία η αδερφάρα σου δεν μπορεί να παίξει ντραμς. Να δεις εκείνον τον Ιταλό που έφτιαξε ο Τάκης στην μπάντα του Αλέκου και του Κώστα."
"Δυστυχώς αποφασίσαμε να απολύσουμε τον Dave," του είπε ο 'James', "γιατί δεν φτιάχνεις κάποιον άλλο χαρακτήρα;"
Ο Γιαννάκης, νιώθοντας προδωμένος, γύρισε και κοίταξε τον GM.
"Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι," του είπε εκείνος. "Αν θες να συνεχίσουμε με τον Dave solo sessions."
Το μάτι του Γιαννάκη άστραψε. "Εντάξει," του είπε, και γυρνώντας προς τους άλλους είπε: "θα σας δείξω εγώ! Η μπάντα μου θα γίνει μεγαλύτερη από την δικιά σας."

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι Megadeth...


Για να ανακεφαλαιώσουμε, το φαινόμενο Γιαννάκης αφορά άτομα που είναι εξαιρετικά σε κάτι (o Mustaine είναι εξαιρετικός κιθαρίστας και οι Megadeth γκρουπάρα) αλλά εντελώς αυτιστικοί σε οτιδήποτε άλλο.
Όταν, δε, έχουμε μαζικές εκφάνσεις Γιαννάκηδων το αποτέλεσμα είναι απλά απερίγραπτο: χαρακτηριστική περίπτωση: Οι Manowar.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 01, 2009

To the Victor the spoils

Τις τελευταίες μέρες νιώθω διπλά περίφανος. Όχι μόνο τελείωσα το φετεινό NaNoWriMo, αλλά, ψάχνοντας στη μπλογκόσφαιρα είδα κάτι που με γέμισε καμάρι.

Για όσους δε γνωρίζουν τι εστί NaNoWriMo, ας επισκεφτούν το www.nanowrimo.org Αν πάλι βαριούνται, ας τους πω ότι είναι ένα event που γίνεται κάθε Νοέμβριο και στο οποιο οι συμμετέχοντες πρέπει μέσα σε ένα μηνα να γράψουν ένα μυθιστόρημα τουλάχιστον 50000 λέξεων.

Το ξέρω, ακούγεται αδύνατο, αλλα το έχω κάνει ήδη δυο φορες και είναι δυνατό να το κανεις με κόπο και τρόπο (αν και αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει Ουαλή που έφτασε τις 200+ χιλιάδες μέσα στο Νοέμβρη). Πρώτη φορα που συμμετείχα ήταν το 2005 με ένα μυθιστόρημα, κάπου μεταξύ εφηβικής ιστορίας και Cthulhu Mythos, με τίτλο "Ο Οίκος του Θεού" και ένα αγόρι σε διακοπές σε ένα Ελληνικό ξερονήσι. Έμεινε στις 22000 λέξεις και στο συρτάρι μου, γιατί ΔΕΝ.
Το 2006 δοκίμασα σε αστική φαντασία την "αναζήτηση των Οχτώ". Δεν έφτασα πάνω από τις 28000 λέξεις, αλλα ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ξαναγράψω από την αρχή το βιβλίο, γιατί θεωρώ ότι έχει προοπτικές, αλλα θέλει ριζικές αλλαγές στη δομή για να δούλεψει.
Το 2007 έκατσα και έγραψα τις 50000 πρώτες λέξεις από το "Σακάτες Άγιοι", στο οποιο μετά προστέθηκαν άλλες 10 χιλιάδες και που θα παχύνει κι άλλο τώρα που το ξαναγράφω. Sword and Sorcery με ιδιαιτερότητες, πιστεύω σε αυτό, αλλα θέλει δουλειά ακόμα μέχρι να κάνει τις βόλτες του σε εγχώριους εκδοτικούς.
Το 2008 τον μπούλο λόγω στρατού.
Φέτος έπιασα μια ιδέα που μου ήρθε την πρώτη φορα που πάτησα το πόδι μου στην εδώ σχολη μου. Σταδιακά τη δούλεψα για ένα μηνα μέχρι που αποφάσισα ότι έχω αρκετό υλικό για να βγάλω περίπου 40 χιλιάδες λέξεις, άντε 50K αν το τράβαγα λίγο. 50 χιλιάδες λέξεις μετά και μόλις που πρόλαβα να μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης, μετά τα ατέλειωτα building ups και με άλλες 20+ χιλιάδες να μου χρειάζονται για να την τελειώσω.
Θέλει πολλές διορθώσεις, διότι έκατσα να το γράψω στα Αγγλικά (και οι πρώτες 20 χιλιάδες λέξεις πρέπει να μου βγήκαν πραγματικά για τον μπούτσο καβάλα - τρέμω να τις ξαναδιαβάσω) αλλα στην πορεία μου βγήκαν ένα σωρό νέα πράγματα και πολλοί δευτερεύοντες χαρακτήρες που λάτρεψα (ειδικά ο επιστάτης αξίζει ένα δικό του βιβλίο ο άτιμος). Όταν δε έφτασα σε μια σκηνή τρόμου προς το τέλος είχα τρομοκρατηθεί και ο ίδιος ενώ την έγγραφα,και αυτό πρέπει να λέει κάτι (και όχι απαραίτητα ότι είμαι φοβητσιάρης).
Θέμα του ένας Έλληνας προγραμματιστής στα Ουαλικά εδάφη, σε μια εταιρία που αναπτύσσει cutting edge software, και που διαφορα ανεξήγητα φαίνονται να συμβαίνουν σε αυτή. Προσωρινός τίτλος: Deamons Labyrinth ενώ μπορώ να το χαρακτηρίσω ως technothriller meets supernartural horror.



Α, ναι, ο δεύτερος λόγος που ανέφερα: Τα παιδιά από τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. διάβασαν προσεκτικά το άρθρο μου για τον "Άντρα στο όχι και τόσο ψηλό κάστρο" και, μετά από σοβαρή σκέψη που, όπως φαίνεται, διήρκεσε 2 μήνες, έγραψαν μια απάντηση σε αυτό, αντάξια της οξυδέρκειας και της σοβαρότητας τους.
Σταμάτη, ειλικρινά, ευχαριστώ πολύ που ξόδεψες τόσον από τον πολύτιμο χρόνο σου για έναν τιποτένιο σαν κι εμενα. Ξέρω ποσο πιο σοβαρά πράγματα έχεις να κανεις εσύ και η λέσχη σου.
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να διαβάσουν το άρθρο εδώ, (τίτλος: "Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και οι άλλοι… Εισαγωγή στον ΚΑΨΗΜΑΚ") είναι, πιστεύω, κείμενο που αποζημιώνει τον αναγνώστη.