Για αρχή μία ώρα πριν φύγω μαθαίνω ότι θα μπορούσα να καβαντζώσω πάσο φωτογράφου, αλλά ούτε φωτογραφική μηχανή είχα ούτε τον χρόνο να πάω να το πάρω. Άρα τζίφος.
Τέλος πάντως, φτάνω σταθμό Λαρίσσης και παίρνω το τρένο για Μαλακάσα. Στον σταθμό πετυχαίνω και έναν φίλο μου, οπότε στο τρένο η κουβέντα γυρνούσε γύρω από warhammer 40K, τα ελληνικά στρατά, συζητήσεις περί τέχνης (aka δούλεμα στην ψευτοκουλτούρα συγκροτημάτων τύπου Sunn 0) και στο ότι μετά τη συναυλία τους στην Ελλάδα οι Kreator έγραψαν το When the sun burns red (ενώ περπατάγαμε στο καταμεσίμερο για να πάμε από το τρένο στο Terra Vibe)
Φτάνουμε στις 5, ενώ οι πύλες είχαν μόλις ανοίξει. Εντυπωσιακός ήταν ο μικρός αριθμός του κόσμου που είχε έρθει (και που παρέμεινε χαμηλός, το πολύ 8000 άτομα να ήταν χθες). Μετά από μια βόλτα στα stands για μπλούζες (όπου βρήκαμε μπλούζες monotheist με 30€) και μια επίσκεψη στο silent disco (που ήταν γαμώ τις φάσεις, έβαζες ασύρματα ακουστικά και άκουγες δύο dj, έναν να παίζει nu metal και έναν να παίζει κλασικές μεταλιές) οι Moonspell εμφανίστηκαν στη σκηνή.
Αν και ο κόσμος μπροστά ήταν λίγος (4 σειρές, το πολύ 25 άτομα στην κάθε μια) έπεσε αρκετό κοπάνιμα από μεταλλουδίτσες ενώ και το συγκρότημα ήταν αρκετά καλό, παίζοντας το γοτθικό doom/death metal τους με εξαιρετική επιτυχία. Highlights όταν ο τραγουδιστής αναφέρθηκε στην ήττα της Πορτογαλίας στο Euro και όταν, εχμ, τραβούσε μαλ... στο μικρόφωνο (δεν έχω φωτογραφία να καταλάβετε τι εννοώ ρε γαμώτο, αν βρω θα την ποστάρω Razz)
Από τη στιγμή που οι Moonspell σταμάτησαν μέχρι την στιγμή που τέλειωσαν οι Crimson glory, καλύτερη στιγμή ήταν αναμφίβολα όταν ο DJ έβαλε να παίξει το Future tense των Sanctuary. Κι αυτό επειδή ποι Crimson glory ήταν ΑΘΛΙΟΙ. Όλες οι ψηλές νότες του midnight έπεφταν στο χώμα σπαρταρώντας, αφήνοντας την τελευταία τους ανάσα, ενώ οι χαμηλές δεν ακούγονταν τόσο καλά, με αποτέλεσμα να έχουν ένα σιωπηλό θάνατο. Το υπόλοιπο συγκρότημα έπαιζε το ίδιο άσχημα, με αποτέλεσμα σε ένα σημείο να με πονέσουν τα αφτιά μου. Ο κόσμος γενικά βαριόταν που ζούσε, ακόμα και όταν έπαιζαν κομματάρες όπως το Queen of the masquarade και το Lost reflection, που είναι τραγούδι για νύχτα μεν, αλλά και χρειάζεται και μια σοβαρή ερμηνεία για να πορώσει τον κόσμο. Το μόνο θετικό είναι ότι το συγκρότημα μετά το show του κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο και μιλούσε, μοίραζε αυτόγραφα κτλ (εγώ πήρα αυτόγραφο από τον τραγουδιστή)
Πριν καλά καλά τελειώσουν οι Crimson Glory οι Celtic Frost είχαν αρχίσει να κλέβουν την παράσταση. Κόσμος άρχισε να στοιβάζεται στο κάγκελο, ενώ ο DJ είχε σταματήσει να παίζει μουσική, βάζοντας υποβλητικά ηχοτόπια που ετοίμαζαν το κλίμα για τους Ελβετούς. Ο κόσμος φώναζε για το συγκρότημα, ενώ τεχνικοί έφερναν στην σκηνή banners με την επτάλφα και στο πίσω μέρος της σκηνής είχε κρεμαστεί το απίστευτο Satan I του H.R.Giger.
Μετά από αρκετοί ώρα αναμονής το Tottengot άρχισε να παίζει, ενώ τα μέλη του συγκροτήματος, ντυμένα στα μαύρα και με υποτυπώδες corpsepaint μπήκαν στη σκηνή. Ο Martin ήταν σε στάση προσευχής ενώ ο Tom, με τον μαύρο σκούφο το μαύρο πουκάμισο και το μακιγιάζ του ήταν σαν μια γερασμένη εκδοχή του τραγουδιστή των HIM. Τέλος ο δεύτερος κιθαρίστας περισσότερο φαινόταν να παίζει σε κάποιον κλώνο των Apoptygma Berzerk παρά στους Celtic Frost.
Δε νομίζω ότι άλλο συγκρότημα θα καταφέρει να σκάσει σε metal φεστιβάλ με λουκ "τελειωμένου" γκοθά και θα κάνει αυτό που έκαναν οι Frost. ΜΕ τις πρώτες νότες του Procreation of the wicked και το πρώτο Deathgrunt του Fischer ξεκίνησε ανελέητο moshing. Το Dethroned Emperor δεν άφησε χρόνο για ανάσα, ενώ, επειδή μπροστά δεν υπήρχε ούτε γρασίδι ούτε πλαστικά πλακάκια κάθε προσπάθεια να γίνει moshpit καταστρεφόταν από το σύννεφο σκόνης που σηκωνόταν. Συνέχισαν με το usurperer και το Jewel throne, σπάζοντας σβέρκους, ενώ, μετά από έναν εντυπωσιακό μονόλογο του Ain ακολούθησε το Ain Elohim. Το Necromantical screams (με τα προηχογραφημένα γυναικεία φωνητικά) έδωσε ξανά τροφή στο moshpit που υπήρχε στο κέντρο, ενώ το Dawn of Meggido έκανε σβέρκους να πονέσουν και έδειξε τι πραγματικά σημαίνει ατμοσφαιρικό death metal με τον αργό επικό όγκο του. Αλλά πάλι το necrothrash πήρε τη σκυτάλη με τα Circle of the tyrants και into the crypt of rays να κλείνουν το show.
Οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου μας εγκατέλειπαν, όταν ομίχλη γέμισε τη σκηνή και το συγκρότημα ξαναβγήκε για ένα τελευταίο τραγούδι. To Synagoga Satanae έκλεισε την βραδιά απίστευτα, με ένα μάτσο καμμένους κάφρους από κάτω να κοπανιούνται ανελέητα κατά τα 10 λεπτά του. Ο δε Thomas έβγαλε το σκούφο του, μοιάζοντας, λόγω καράφλας και βαψίματος με τον Pennywise από το Αυτό του Stephen Κing. Απόλυτη καφρίλα ήταν ο drummer στο τέλος που γκρέμισε τα drums και βγήκε από τις αναποδογυρισμένες κάσες για να χαιρετίσει κι αυτός το κοινό.
Μετά το τέλος της εμφάνισης αυτής ήμουν πολύ λιώμα για το οτιδήποτε. Αν και οι Frost έπαιξαν τραγούδια μόνο από 3 δίσκους είχαν ένα απίστευτα συμπαγές πρόγραμμα και δώσαν μαθήματα death/necro σε όλους τους νεότερους. Οι άνθρωποι είναι πραγματικά θεοί του ακραίου ήχου και το απέδειξαν και με το παραπάνω. Εύχομαι να έρθουν κάποια στιγμή μόνοι τους, γιατί χρειάζεται τουλάχιστον σόου 2,5 ωρών για να ξεδιπλώσουν όλο το μεγαλείο τους.
Στη συνέχεια σύρθηκα πίσω και έκατσα στο χορτάρι, περιμένοντας τους Twisted Sister. Υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν πρώτη γραμμή και στους παλαιομεταλλάδες τραβεστί, αλλά πραγματικά τα είχα δει όλα. Οι Sister έπαιξαν γαμιστερότατα, με τις επιτυχίες τους να ξεσηκώνουν τον κόσμο (φανταστείτε ότι το We ain't gonna take it το τραγουδούσε ολόκληρο το Terra Vibe) να κράζουν το Fame story της Αμερικής, να κόβους τις τούρτες για τα 10 χρόνια του Rockfest (όπως είχαν μπερδευτεί και το έλεγαν) και για τα γεννέθλια του μπασίστα και να διασκευάζουν το It's only Rock and roll των Stones.
Ως φεστιβάλ για μια low budget διοργάνωση ήταν αρκετά καλό αλλά όχι κάτι εξαιρετικό. Άξιζε και με το παραπάνω να δει κανείς Frost και Sisters αλλά δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό ως σύνολο. Ελπίζω του χρόνου να δούμε καλύτερο line up.
