1) Η Καίτη Μπράντσω
Η Καιτούλα ζούσε μια ευτυχισμένη ζωή μέχρι που είδε για πρώτη φορά (κάπου δηλαδή στην 20η επανάληψη του από το άλτερ) το σεξ εντ δε σίτυ. Και τότε μια πρωτότυπη ιδέα της πέρασε από το μυαλό: θα κάνω ένα μπλογκ κάπως έτσι και θα γίνω πλούσια, διάσημη και επιτυχημένη.
Φυσικά δε σκέφτηκε στιγμή ότι:
α) πολλές άλλες σκέφτηκαν το ίδιο
β) το ότι κάνει σεξ 3 φορές το χρόνο δεν την κάνει ειδική επί του θέματος
γ) δεν ξέρει να γράφει.
Το μπλογκ της λοιπόν είναι μια άκρως άγευστη μείξη πικάντικων λεπτομερειών για τη ζωή τη δική της και των φίλων της και υπαρξιακών προβληματισμών περί της ζωής και του σεξ.
Το ύφος γραφής συνήθως είναι γεμάτο με κλισέ εκφράσεις που διάβασε κάπου, ηλίθιες παρομοιώσεις και σεξουαλικές περιγραφές τύπου άρλεκιν.
Ενδεικτικό ποστ:
Η μουσική κοπανούσε σα μποξερ τα τύμπανα των μοναχικών ψυχών που είχαν επιλέξει να περάσουν κι αυτό το μοναχικό Σαββατόβραδο σε εκείνο το κλαμπ, σε αναζήτηση συντροφιάς. Μπήκα μέσα και έψαξα με το βλέμμα μέχρι που τον διέκρινα μέσα στο πλήθος. Ήταν ψηλός και με βλέμμα που μαγνήτιζε. Τον χαιρέτισα. Η Μάρω δεν μπορούσε να έρθει σήμερα, θα ήμασταν οι δυο μας.
Τρια ποτά αργότερα και φεύγαμε παρέα. Με πήγε σπίτι μου και του πρότεινα να περάσει για ένα ποτό ακόμα. Το ένα ποτό άκόμα έφερε άλλο ένα και πριν προλάβω να καταλάβω τι είχε συμβεί ήμασταν μαζί στο κρεβάτι, ένα κουβάρι από κατακόκκινο πάθος.
Το άλλο πρωί ξύπνησα και εκείνος είχε φύγει. Είχε αφήσει μόνο την ενοχη ότι είχα κοιμηθεί με τον γκόμενο της κολλητής μου*
( *Η οποία παρεπιμπτώντως διαβάζει το μπλογκ με θρησκευτική ευλάβεια)
2) Ο Σπιρτούλης
Το ίντερνετ έχει ένα κακό: ο καθένας μπορεί να γράψει. Τί γίνεται λοιπόν όταν κάποιος άσχετος αποφασίσει να ξεκινήσει ένα μπλογκ όπου και εκφέρει άποψη για κάποιο θέμα θεωρόντας τον εαυτό του αυθεντία; Τότε παίρνουμε τον Σπιρτούλη.
Ο Σπιρτούλης λοιπόν ξέρει τα πάντα καλύτερα από εμάς. Φροντίζει να το τονίζει διακριτικά, αποφεύγοντας επιδεικτικά να χρησιμοποιεί επιχειρήματα για την άποψή του. Είναι άποψή του, άρα είναι σωστή, ακόμα κι αν λέει ολοφάνερες μπαρούφες.
Είναι ο τύπος που θα γράψει για σινεμά λέγοντας για το πόσο ταλαντούχος σκηνοθέτης είναι ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο που έβγαλε τον καταπληκτικό Λαβύρινθο του Πάνα, πόσο το επεισόδιο Cyberwoman του Torchwood ήταν μία ώρα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗΣ τηλεόρασης, πόσο κακή αντιγραφή του Morowind είναι το παιχνίδι Mount and Blade (χωρίς να αναφέρει πουθενά τη λέξη κλειδί: pirates) ή πόσο φρέσκο ήταν το νέο άλμπουμ των Iron Maiden, και όλα αυτά γεμάτα με ψαρωτικές αγγλικές λέξεις πεταμένες εδώ και εκεί για το εφέ.
Αν είμαστε τυχεροί θα τον προσλάβει κάποιος να γράφει σε περιοδικό: τουλάχιστον εκεί δε θα τον διαβάζει κανένας (έχει κλείσει και το u-man ρε γαμώτο)
Ενδεικτικό ποστ:
Το Cyberwoman ήταν μια καταπληκτική ώρα τηλεόρασης. Είναι αναμφίβολα η καλύτερη στιγμή του μεγαλοφυιούς Torchwood, μια gripping character study που είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξει fundamentaly το status quo της σειράς. Ειδικά στη σκηνή με τον Πτεροδάκτυλο ο συμβολισμός του conflict τεχνολογίας και της primal φύσης του ανθρώπου με άφησε breathless. Stunning. 10/1o
3) Η διαλυμένη ψυχή
Μπορείτε να το αρνηθείτε όσο θέλετε, αλλά όλοι σας κάποτε ψάχνατε να βρείτε γκόθικ γκομενάκια μέσω μπλογκ και πέσατε πάνω της.
Είναι εύκολο να την ξεχωρίσετε: μαύρο παντού, αβατάρι από το deviantart (κατά προτίμηση Lilliana Sanches) σκοτεινό walpaper που δεν αφήνει τα γράμματα να ξεχωρίσουν.
Περιεχόμενο: στίχοι από τραγούδια των: Anathema, Paradise Lost, Evanescence, Nightwish, HIM κλπ γκόφικ συγκροτημάτων, kfta grklsh και πολλές εικόνες από το deviantart (όλες photomanipulation>dark φυσικά, με γυναίκες με μαύρα φορέματα να στήνονται πλάτη μπροστά σε σκοτεινά γκόθικ τοπία)
Αν ακόμα δεν πειστήκατε, βάλτε το Black no 1 από Type of Negative για να καταλάβετε πόσο μαλάκες είστε που ασχολείστε με την πάρτυ της
Ενδεικτικό ποστ:
Fragile Dreams
Countless times I trusted you,
I let you back in,
Knowing... Yearning... you know
I should have run... but I stayed
Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken... for you
Today I introduced myself
To my own feelings
In silent agony, after all these years
They spoke to me... after all these years
Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken... for you
follow me by $chix0r on deviantART
4) Ο Οργισμένος Κάφρος
Είναι αναπόφευκτο φαινόμενο ότι, αφού το faeenamalaka.blogspot.com έχει πήξει στα κόμμεντς ένα σωρό άλλοι τύποι θα προσπαθήσουν να το μιμηθούν. Αυτοί είναι οι οργισμένοι κάφροι που λέγαμε.
Πώς ξεχωρίζεις τον Οργισμένο Κάφρο; Πρώτα απ' όλα από την οργή του. Οι τίτλοι των ποστ του θα είναι εκρήξεις οργής και μίσους στο στυλ: "100 μαλάκες που θέλετε να σοδομίσετε με συρματόπλεγμα από το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι" και που θα σας αναφέρουν με "χιουμοριστικούς"*τρόπους όλα αυτά που κάνουν τον μπλόγκερ μας έξαλλο.
Όπλα του οι τυφλές γενικεύσεις, η διόγκωση ασήμαντων θεμάτων σε κρίσεις μεγέθους ανάλογου με αυτές που αντιμετωπίζει το DC Universe όταν πια οι συγγραφείς τα έχουν κάνει τόσο σκατά που θέλουν reboot όλοι οι τίτλοι, ρατσισμό και ομοφοβία που θα προσέβαλε και τον πιο φανατικό Ναζί και στο να επαναλαμβάνει τα λεκτικά εκείνα που έκαναν τόσο μεγάλη επιτυχία το αείμνηστο το cavestudios.blogspot.com
Όταν ο Οργισμένος Κάφρος δεν κάνει ποστ τότε έχει άλλους 4-5 λογαριασμούς και τρολλάρει άλλα μπλογκ. Αποτυχημένα.
Ενδεικτικό ποστ:
Ρε γαμω τον μπούστη μου! Ποιος μαλάκας σκέφτηκε την ιδέα να βγάλουνε φραπέ με γεύση βανίλια!
ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΙ ΜΟΥ!
Ρε γαμώτο, πείτε μου, υπάρχει δηλαδή πιο γκέυ γεύση από τη βανίλια; Φαντάζομαι κιόλας τα πουστράκια που κυκλοφορούν με σανδάλι χειμώνα καλοκαίρι να αράζουν και να βεβηλώνουν ΤΗΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΡΑΠΕΔΙΑ αφού την πίνουν λες και είναι κάποιο από τα πούστικα τα μιλκ σέηκ τους, γαμώ τη τους. Προτιμώ να καρφώσω τον οσχεό μου στο μάτι της κουζίνας και να το ανοίξω τέρμα, παρά να πιω έστω και μια γουλιά από αυτή την αηδία.
Θα θέλατε δηλαδή εσείς σε 30 χρόνια να διηγήστε στα παιδιά σας πώς γνωρίσατε τη μάνα τους, να τους πείτε "κι εκεί που έπινα τη φραπεδιά μου περνάει-" και να σας κοιτάνε με αυτό το βλέμμα του ήσουν-και-πολύ-φλώρος-μικρός-ρε-γέρο; Το θέλετε αυτό από τα σκατόπαιδα σας;
Αν όχι τότε πείτε ΟΧΙ σε αυτή την τρέλα.
*για τον πούτσο καβάλα δηλαδή
5) Ο ανθρωπος-πινακίδα:
Παντού υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάνε να εκμεταλλευτούν τη δουλειά των γύρω τους. Το ίδιο γίνεται και στα μπλογκ, όπου συνήθως κάποιοι κάθονται και αντιγράφουν το στυλ άλλων πετυχημένων μπλόγκερ. Ο άνθρωπος-πινακίδα όμως δε μπορεί ή βαρίεται να κάνει ακόμα κι αυτό. Αρκείται λοιπόν στο να ψάχνει τη μπλογκόσφαιρα και να κάνει ποστ με λινκ σε ποστ που διάβασε και του φάνηκαν να έχουν ενδιαφέρον.
Θα μπορούσα να έγραφα πολλά για την προσωπικότητά του αλλά δε μπορώ να βρω τώρα το λινκ.
Ενδεικτικό ποστ:
Και τώρα ένα ενδιαφέρον ποστ από τον μπλόγκερ Νιχιλιο σχετικά με εκνευριστικούς τύπους μπλογγερ.
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 29, 2009
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 16, 2009
O άνθρωπος στο όχι και τόσο ψηλό κάστρο
Disclaimer: Το κείμενο αυτό γράφτηκε γενικά και αόριστα, χωρίς συγκεκριμένα άτομα ως στόχο. Αν για κάποιο λόγο αισθάνεστε (ή σας τα μετέφερε κάποιος που το διάβασε) ότι στοχεύω προσωπικά εσάς, πιθανότατα ανήκετε στην ομάδα που περιγράφω και οι απόψεις μου γενικά αφορούν και εσάς.
Δεν γράφεται όμως για την πάρτη σας, αλλιώς θα αναιρούσε όλα τα επιχειρήματά του
----
Συχνά ακούμε για αυτά που φταίνε στην Ελλάδα για το επίπεδο της καλλιτεχνικής παραγωγής. Φταίει η έλλειψη κοινού, τα συμφέροντα, τα βύσματα κτλ. Αυτό δε θα το αναλύσσω. Απλά στη λίστα θα προσθέσω και κάτι άλλο που (κατά τη γνώμη μου) φταίει, τον Άντρα στο (όχι και τόσο ψηλό) Κάστρο (για να παραφράσω τον P.K.Dick). Και φυσικά θα ρωτήσετε ποιος είναι αυτός, έτσι δεν είναι;
Ας πάμε λίγο στα πιο παλιά χρόνια, όταν ακόμα οι άνθρωποι δεν είχαν το ίντερνετ. Όσοι είχαν κοινά ενδιαφέροντα στηρίζονταν στον γνωστό του γνωστού του γνωστού για ενημέρωση/ανταλλαγή απόψεων. Κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του και ο ΑσοτΨΚ. Ήταν ο τύπος που είχε δει όλα τα σταρ τρεκ, που είχε τη μεγαλύτερη δισκοθήκη ή τον υπάλληλο που είχε το #1 του Amazing Spiderman και πάει λέγοντας, και που δεν έχανε ευκαιρία να το δηλώνει περήφανος, δημιουργώντας γύρω του μια ομάδα "ακολούθων". Με άλλα λόγια ο Alpha Geek.
Και εδώ θα μου πείτε: κάτσε ρε φίλε, γιατί δηλαδή κάποιος που ήξερε μας βλάπτει; Απάντηση: επειδή είναι το εγώ να το κάνει. Σε αντίθεση με τον "παλιό" ή "παππού" που όλοι σεβόμαστε και εκτιμάμε, ο ΑσοτΨΚ έχει μια άποψη που πρέπει να την δεκτείς ως ευαγγέλιο αν θέλεις να ανήκεις στους εκλεκτούς. Αν διαφωνείς απλά εξοστρακίζεσαι από τον κύκλο. Και, επειδή μιλάμε τώρα για παλιότερες εποχές, το αποτέλεσμα ήταν συνήθως κάποιο "κάστρο", συνήθως υπό τη μορφή λέσχης, με όλα τα τραγελαφικά που έχετε ακούσει για τις εποχές εκείνες: κόντρες, διαγραφές, λέσχες αποχωρισάντων, βραβεία που διοργανωτές, κριτές και νικητές ήταν τα ίδια πρόσωπα, ακόμα και ξύλο σε ορισμένες περιπτώσεις (έχω ακούσει μέχρι και για κανονισμένη από τα "αφεντικά" υποκίνηση κόντρας ανάμεσα σε ακολούθους για να πολώνει ο καθένας τον κόσμο του, αλλά εκεί έπαιζαν και χοντρά φράγκα).
Για αυτό ας μιλήσουμε για το τι γίνεται όταν στη φάση μπαίνουν και χρήματα, όπου ξαφνικά ο ΑσοτΨΚ είχε χώσει βαθιά το χέρι στην πίτα πολλές φορές "ρίχνοντας" χοντρά τους δικούς τους. Σπάνιες περιπτώσεις που ΑσοτΨΚ καταφέρνει να επεκτείνει το κάστρο του και να αποκτήσει μεγάλη επιροή στο χώρο του έχουν χαντακώσει ολόκληρες σκηνές και πολλούς καλλιτέχνες είτε κρατώντας τους από κάτω του, είτε επιβάλλοντας έναν σκληρό νεποτισμό και μια "γραμμή" που τους εμποδίζει να εκφράσουν το ταλέντο τους όπως θα ήθελαν (και όλοι φαντάζομαι καταλαβαίνετε σε τι αναφέρομαι).
Ακόμα θα απορείτε γιατί είναι πια τόσο επικίνδυνος ο ΑσοτΨΚ. ΟΚ, έχει εγώ, θα μου πείτε, τον οδηγεί να πάει μπροστά. Έλα όμως που δεν παίζει αυτό. Τις περισσότερες φορές γίνεται ένα παιχνίδι κατινιάς και control games. Δε θα μιλήσω καν για το τι παθαίνει ο κακόμοιρος που θα πέσει σε δυσμένεια ή, φευ, θα υψώσει ανάστημα στον ΑσοτΨΚ. Μαύρο φίδι που τον έφαγε! Την επόμενη μέρα όλοι οι πρώην σύντροφοί του τον μισούν, καλείται σε απολογίες μπροστά σε επιτροπές ανακριτών, διαγράφεται από τα κατάστοιχα, μπαίνει στη λίστα των "εχθρών", γίνεται στόχος των προκυρήξεων και του λοιπού προπαγανδιστικού υλικού και ίσως και θύμα σταλινικών πρακτικών τύπου διαγραφή από φωτογραφίες.
Εντάξει ρε Μιχάλη, θα μου πείτε, φαίνεται ο τύπος, θα προσέχω. Η πικρή αλήθεια όμως λέει ότι ο ΑσοτΨΚ δεν φαίνεται. Είναι χαρισματικός, έχει απόψεις και ξέρει πως να τις στηρίξει, ξέρει πως να σου μιλήσει και να σε καθοδηγεί σε νέα μονοπάτια σκέψης, ενώ θα σου δανείσει να διαβάσεις και αυτό το X-men που έλειπε από τη συλλογή σου και να ακούσεις αυτά τα σπάνια βυνίλια που έχει. Τα μικρά σημάδια που παρουσιάζονται τα αγνοείς εύκολα, όταν δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις. Και όταν πια μαθαίνεις το ποιόν του είναι αργά... Για αυτό προσοχή.
Ο ΑσοτΨΚ σήμερα έχει αρχίσει να χανει την επιροή του. Κυκλοφορεί μεν ακόμα και θα τον πετύχετε σε φόρα και μπλογκ να στήνει ίντριγκες με άλλους του είδους του. Δυστυχώς όμως για αυτόν το google, το Amazon και τα εξειδικευμένα fora κάνουν δύσκολο πια να ελέγξει ολοκληρωτικά τους ακολούθους του, αφου αυτοί με το πάτωμα ενός κουμπιού μπορεί να επισκέπτονται και τους χώρους "ανταγωνιστών", να αγοράζουν/κατεβάζουν το υλικό που θέλουν και να γνωρίζουν εύκολα και γρήγορα άλλους με τα ίδια ενδιαφέροντα που ίσως και να ανήκουν σε άλλες "κλίκες". Αν καταλήξει πάντως σε μια θέση "επιρροής" θα τον ξεχωρίσετε για τον στομφώδη πολεμικό λόγο του, το ύφος χιλίων καρδιναλίων και τις φωτογραφίες του με διάφορους "celebrities" όπου θα καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι.
Ίσως σε μερικά χρόνια, στις αναρχικές αυτές εποχές της πληροφορίας, το φαινόμενο να εξαλειφθεί (αν και πάντα θα βρεθούν θύματα). Οι υπόλοιποι την προσοχή σας για να μην μπλέξετε. Αν το κάνετε μην πείτε "αχ δεν το ήξερα".
Addentum #1: Αν βέβαια μέσα σε ένα κάστρο εμφανιστεί και ένα μέλος που εξεληχθεί σε ΑσοκτΨΚ τότε ακολουθεί ένα υπέροχο πάρτυ με αφορισμούς, πολεμικούς λόγους, διαγραφές και δημιουργείται στο τέλος ένα δεύτερο κάστρο.
Δεν γράφεται όμως για την πάρτη σας, αλλιώς θα αναιρούσε όλα τα επιχειρήματά του
----
Συχνά ακούμε για αυτά που φταίνε στην Ελλάδα για το επίπεδο της καλλιτεχνικής παραγωγής. Φταίει η έλλειψη κοινού, τα συμφέροντα, τα βύσματα κτλ. Αυτό δε θα το αναλύσσω. Απλά στη λίστα θα προσθέσω και κάτι άλλο που (κατά τη γνώμη μου) φταίει, τον Άντρα στο (όχι και τόσο ψηλό) Κάστρο (για να παραφράσω τον P.K.Dick). Και φυσικά θα ρωτήσετε ποιος είναι αυτός, έτσι δεν είναι;
Ας πάμε λίγο στα πιο παλιά χρόνια, όταν ακόμα οι άνθρωποι δεν είχαν το ίντερνετ. Όσοι είχαν κοινά ενδιαφέροντα στηρίζονταν στον γνωστό του γνωστού του γνωστού για ενημέρωση/ανταλλαγή απόψεων. Κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του και ο ΑσοτΨΚ. Ήταν ο τύπος που είχε δει όλα τα σταρ τρεκ, που είχε τη μεγαλύτερη δισκοθήκη ή τον υπάλληλο που είχε το #1 του Amazing Spiderman και πάει λέγοντας, και που δεν έχανε ευκαιρία να το δηλώνει περήφανος, δημιουργώντας γύρω του μια ομάδα "ακολούθων". Με άλλα λόγια ο Alpha Geek.
Και εδώ θα μου πείτε: κάτσε ρε φίλε, γιατί δηλαδή κάποιος που ήξερε μας βλάπτει; Απάντηση: επειδή είναι το εγώ να το κάνει. Σε αντίθεση με τον "παλιό" ή "παππού" που όλοι σεβόμαστε και εκτιμάμε, ο ΑσοτΨΚ έχει μια άποψη που πρέπει να την δεκτείς ως ευαγγέλιο αν θέλεις να ανήκεις στους εκλεκτούς. Αν διαφωνείς απλά εξοστρακίζεσαι από τον κύκλο. Και, επειδή μιλάμε τώρα για παλιότερες εποχές, το αποτέλεσμα ήταν συνήθως κάποιο "κάστρο", συνήθως υπό τη μορφή λέσχης, με όλα τα τραγελαφικά που έχετε ακούσει για τις εποχές εκείνες: κόντρες, διαγραφές, λέσχες αποχωρισάντων, βραβεία που διοργανωτές, κριτές και νικητές ήταν τα ίδια πρόσωπα, ακόμα και ξύλο σε ορισμένες περιπτώσεις (έχω ακούσει μέχρι και για κανονισμένη από τα "αφεντικά" υποκίνηση κόντρας ανάμεσα σε ακολούθους για να πολώνει ο καθένας τον κόσμο του, αλλά εκεί έπαιζαν και χοντρά φράγκα).
Για αυτό ας μιλήσουμε για το τι γίνεται όταν στη φάση μπαίνουν και χρήματα, όπου ξαφνικά ο ΑσοτΨΚ είχε χώσει βαθιά το χέρι στην πίτα πολλές φορές "ρίχνοντας" χοντρά τους δικούς τους. Σπάνιες περιπτώσεις που ΑσοτΨΚ καταφέρνει να επεκτείνει το κάστρο του και να αποκτήσει μεγάλη επιροή στο χώρο του έχουν χαντακώσει ολόκληρες σκηνές και πολλούς καλλιτέχνες είτε κρατώντας τους από κάτω του, είτε επιβάλλοντας έναν σκληρό νεποτισμό και μια "γραμμή" που τους εμποδίζει να εκφράσουν το ταλέντο τους όπως θα ήθελαν (και όλοι φαντάζομαι καταλαβαίνετε σε τι αναφέρομαι).
Ακόμα θα απορείτε γιατί είναι πια τόσο επικίνδυνος ο ΑσοτΨΚ. ΟΚ, έχει εγώ, θα μου πείτε, τον οδηγεί να πάει μπροστά. Έλα όμως που δεν παίζει αυτό. Τις περισσότερες φορές γίνεται ένα παιχνίδι κατινιάς και control games. Δε θα μιλήσω καν για το τι παθαίνει ο κακόμοιρος που θα πέσει σε δυσμένεια ή, φευ, θα υψώσει ανάστημα στον ΑσοτΨΚ. Μαύρο φίδι που τον έφαγε! Την επόμενη μέρα όλοι οι πρώην σύντροφοί του τον μισούν, καλείται σε απολογίες μπροστά σε επιτροπές ανακριτών, διαγράφεται από τα κατάστοιχα, μπαίνει στη λίστα των "εχθρών", γίνεται στόχος των προκυρήξεων και του λοιπού προπαγανδιστικού υλικού και ίσως και θύμα σταλινικών πρακτικών τύπου διαγραφή από φωτογραφίες.
Εντάξει ρε Μιχάλη, θα μου πείτε, φαίνεται ο τύπος, θα προσέχω. Η πικρή αλήθεια όμως λέει ότι ο ΑσοτΨΚ δεν φαίνεται. Είναι χαρισματικός, έχει απόψεις και ξέρει πως να τις στηρίξει, ξέρει πως να σου μιλήσει και να σε καθοδηγεί σε νέα μονοπάτια σκέψης, ενώ θα σου δανείσει να διαβάσεις και αυτό το X-men που έλειπε από τη συλλογή σου και να ακούσεις αυτά τα σπάνια βυνίλια που έχει. Τα μικρά σημάδια που παρουσιάζονται τα αγνοείς εύκολα, όταν δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις. Και όταν πια μαθαίνεις το ποιόν του είναι αργά... Για αυτό προσοχή.
Ο ΑσοτΨΚ σήμερα έχει αρχίσει να χανει την επιροή του. Κυκλοφορεί μεν ακόμα και θα τον πετύχετε σε φόρα και μπλογκ να στήνει ίντριγκες με άλλους του είδους του. Δυστυχώς όμως για αυτόν το google, το Amazon και τα εξειδικευμένα fora κάνουν δύσκολο πια να ελέγξει ολοκληρωτικά τους ακολούθους του, αφου αυτοί με το πάτωμα ενός κουμπιού μπορεί να επισκέπτονται και τους χώρους "ανταγωνιστών", να αγοράζουν/κατεβάζουν το υλικό που θέλουν και να γνωρίζουν εύκολα και γρήγορα άλλους με τα ίδια ενδιαφέροντα που ίσως και να ανήκουν σε άλλες "κλίκες". Αν καταλήξει πάντως σε μια θέση "επιρροής" θα τον ξεχωρίσετε για τον στομφώδη πολεμικό λόγο του, το ύφος χιλίων καρδιναλίων και τις φωτογραφίες του με διάφορους "celebrities" όπου θα καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι.
Ίσως σε μερικά χρόνια, στις αναρχικές αυτές εποχές της πληροφορίας, το φαινόμενο να εξαλειφθεί (αν και πάντα θα βρεθούν θύματα). Οι υπόλοιποι την προσοχή σας για να μην μπλέξετε. Αν το κάνετε μην πείτε "αχ δεν το ήξερα".
Addentum #1: Αν βέβαια μέσα σε ένα κάστρο εμφανιστεί και ένα μέλος που εξεληχθεί σε ΑσοκτΨΚ τότε ακολουθεί ένα υπέροχο πάρτυ με αφορισμούς, πολεμικούς λόγους, διαγραφές και δημιουργείται στο τέλος ένα δεύτερο κάστρο.
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 15, 2009
Γίνομαι παλιομεταλλάς;
Θα ξεκινήσω σαν σωστός blogger και θα αναφέρω μια εντελώς άχρηστη προσωπική εμπειρία που στα αρχίδια σας κιόλας αν δεν τήν έλεγα, αλλά οι παραδόσεις της μπλογκόσφαιρας είναι παραδόσεις.
Είχα καιρό να πάω σε γνωστή μεταλλάδικη καφετέρεια της περιοχής των Εξαρχείων. Οι μεταλλοπαρέες μου έχουν αραιώσει και είναι πλέον δύσκολο να σέρνω στα βασανιστικά ντεσιμπέλ της αθώους. Ήταν όμως ειδική συγκυρία αφού φιλαράκι πήρε άδεια από το στράτευμα και αποφασίσαμε να τιμήσουμε το στέκι.
Όσοι γνωρίζουν τη γνωστή καφετέρεια και το ρεπερτόριό της τις μεσημεριανές ώρες μπορούν να φανταστούν το τι έπαιζε: σύγχρονο μέταλ. Σε απλά Ελληνικά Αμερικάνικο metalcore (και κάτι μου λέει ότι έχει αρχίσει να υπάρχει και ταμπέλα gothicmetalcore). Και ναι, για άλλη μια φορά διαπίστωσα αυτό που ήξερα πάντα: ότι δεν μπορώ να ακούσω πλέον σύγχρονο metal.
Λατρεύω τα 80's και τα 90's, δεν έχω πρόβλημα με συγκροτήματα που ξεκίνησαν τότε και συνεχίζουν ακόμα να δισκογραφούν, αλλά αυτό το σύγχρονο στυλ δε το σηκώνει ο οργανισμός μου. Καλογυαλισμένη παραγωγή, τεχνικό παίξιμο, έντονοι ρυθμοί, δυνατά hooks αλλά... δεν έχει ψυχή. Είναι διαρκές αναμάσημα κάποιων επιτυχημένων συνταγών που καταλήγει εντελώς αναλλώσιμο και οι μπάντες απόλυτα αδιάφορες. Τα παλικάρια ξέρουν να παίζουν, αλλά η μουσική τους δεν έχει ψυχή και αρχίδια. Ίσως για αυτό σκάει κάθε τρεις και λίγο κάποιος τύπος ξεχασμένος από τα 80's και βγάζει έναν δίσκο που κάνει κόσμο να παραμιλάει. Επειδή τότε ήταν METAL και όχι metal...
Πείτε μου, έχω δίκιο ή απλά γίνομαι γερογκρινιάρης;
ΥΓ: Μόνο κομμάτι που άκουσα και μου έκανε εντύπωση ήταν ένα ξεδιάντροπο gothic metal ξεπατίκωμα του Wasted Years των Iron maiden (οι στίχοι λέγανε κάτι για Voices in my head, αν το ξέρει κάποιος ας πει τίτλο)
Είχα καιρό να πάω σε γνωστή μεταλλάδικη καφετέρεια της περιοχής των Εξαρχείων. Οι μεταλλοπαρέες μου έχουν αραιώσει και είναι πλέον δύσκολο να σέρνω στα βασανιστικά ντεσιμπέλ της αθώους. Ήταν όμως ειδική συγκυρία αφού φιλαράκι πήρε άδεια από το στράτευμα και αποφασίσαμε να τιμήσουμε το στέκι.
Όσοι γνωρίζουν τη γνωστή καφετέρεια και το ρεπερτόριό της τις μεσημεριανές ώρες μπορούν να φανταστούν το τι έπαιζε: σύγχρονο μέταλ. Σε απλά Ελληνικά Αμερικάνικο metalcore (και κάτι μου λέει ότι έχει αρχίσει να υπάρχει και ταμπέλα gothicmetalcore). Και ναι, για άλλη μια φορά διαπίστωσα αυτό που ήξερα πάντα: ότι δεν μπορώ να ακούσω πλέον σύγχρονο metal.
Λατρεύω τα 80's και τα 90's, δεν έχω πρόβλημα με συγκροτήματα που ξεκίνησαν τότε και συνεχίζουν ακόμα να δισκογραφούν, αλλά αυτό το σύγχρονο στυλ δε το σηκώνει ο οργανισμός μου. Καλογυαλισμένη παραγωγή, τεχνικό παίξιμο, έντονοι ρυθμοί, δυνατά hooks αλλά... δεν έχει ψυχή. Είναι διαρκές αναμάσημα κάποιων επιτυχημένων συνταγών που καταλήγει εντελώς αναλλώσιμο και οι μπάντες απόλυτα αδιάφορες. Τα παλικάρια ξέρουν να παίζουν, αλλά η μουσική τους δεν έχει ψυχή και αρχίδια. Ίσως για αυτό σκάει κάθε τρεις και λίγο κάποιος τύπος ξεχασμένος από τα 80's και βγάζει έναν δίσκο που κάνει κόσμο να παραμιλάει. Επειδή τότε ήταν METAL και όχι metal...
Πείτε μου, έχω δίκιο ή απλά γίνομαι γερογκρινιάρης;
ΥΓ: Μόνο κομμάτι που άκουσα και μου έκανε εντύπωση ήταν ένα ξεδιάντροπο gothic metal ξεπατίκωμα του Wasted Years των Iron maiden (οι στίχοι λέγανε κάτι για Voices in my head, αν το ξέρει κάποιος ας πει τίτλο)
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 07, 2009
Inglourious Basterds
Αρχικά αυτή η δημοσίευση ξεκίνησε ως σχόλιο στο blog του φίλου Γιάννη Πλιώτα αλλά τράβηξε πολύ σε μάκρος και είπα να το γράψω εδώ.
Inglourious Basterds λοιπόν, και, εν συντομία, Ταραντίνο να κάνει πολεμική ταινία. Αυτό θα αρκούσε ως κριτική. Ανάλογα λοιπόν με τη γνώμη σας για το σκηνοθέτη θα απολαύσετε και την ταινία αυτή.
Προσωπικά, αν και αναγνωρίζω την ικανότητα του Ταραντίνο να γράφει απίστευτους διαλόγους και τη σκηνοθετική του δεινότητα, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πολυπάω την ιντελεκτουέλ καφρίλα του και τον σινεφίλ καννιβαλισμό του και στο Basterds δεν άλλαξα γνώμη.
Θέμα της ταινίας είναι μια ομάδα Αμερικανοεβραίων κομάντο που δρουν στη Γαλλία, σπέρνοντας τον τρόμο στους ναζί, ενώ καταλήγουν μπλεγμένη σε ένα σχέδιο εξόντωσης υψηλόβαθμων στελεχών του Άξονα.
Στα υπέρ: Απίστευτοι διάλογοι, τρομερές ερμηνείες με αποκορύφωμα τον "κακό", χαρακτήρες που είναι larger than life και μένουν, το έξυπνο σενάριο με τις ανατροπές και κάποιες ΠΑΝΕΞΥΠΝΕΣ σκηνές διάσπαρτες στην ταινία (πχ η εισαγωγική)
Στα κατά: το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι (όπως σωστά διατύπωσε ένας φίλος μου) ότι ήταν δύο διαφορετικές ταινίες με κοινό τέλος και τον κακό της μίας να περνάει ξαφνικά στην άλλη. Η ιστορία της Εβραιοπούλας, όσο καλή και να ήταν, κάπου δεν κόλλαγε στην όλη ταινία, κυρίως εξαιτίας του μεγέθους της. Όταν πχ στην πρώτη μιάμιση ώρα της ταινίας έχεις δει τους "Μπάσταρδους" μόνο σε 4 σκηνές κάτι πάει στραβά (κι ας τράβαγαν πολύ δύο από αυτές).
Επίσης οι μακροσκελείς σκηνές με τους ενδελεχείς διαλόγους και τα mexican stand-offs πετυχαίνουν μεν να βγάλουν την ένταση που χρειάζεται, αλλά κάπου χαλάνε τον ρυθμό της ταινίας (και, δυστυχώς, το ύφος αυτό έχει πάψει να είναι φρέσκο από το Pulp fiction, οπότε είναι καθαρά θέμα του κατά πόσο αντέχετε Ταραντίνο)
Συνολικά: μην περιμένετε ένα ακόμα "Από το Σούρουπο ως την Αυγή" (όπως ο υποφαινόμενος) αλλά αν πάτε προετοιμασμένοι για ένα Pulp Fiction με ναζί και συμμάχους τότε ίσως και να το απολαύσετε (αν και πάλι η ταινία δεν φτάνει το Pulp Fiction σε ποιότητα)
Βαθμολογία: 4/5
Inglourious Basterds λοιπόν, και, εν συντομία, Ταραντίνο να κάνει πολεμική ταινία. Αυτό θα αρκούσε ως κριτική. Ανάλογα λοιπόν με τη γνώμη σας για το σκηνοθέτη θα απολαύσετε και την ταινία αυτή.
Προσωπικά, αν και αναγνωρίζω την ικανότητα του Ταραντίνο να γράφει απίστευτους διαλόγους και τη σκηνοθετική του δεινότητα, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πολυπάω την ιντελεκτουέλ καφρίλα του και τον σινεφίλ καννιβαλισμό του και στο Basterds δεν άλλαξα γνώμη.
Θέμα της ταινίας είναι μια ομάδα Αμερικανοεβραίων κομάντο που δρουν στη Γαλλία, σπέρνοντας τον τρόμο στους ναζί, ενώ καταλήγουν μπλεγμένη σε ένα σχέδιο εξόντωσης υψηλόβαθμων στελεχών του Άξονα.
Στα υπέρ: Απίστευτοι διάλογοι, τρομερές ερμηνείες με αποκορύφωμα τον "κακό", χαρακτήρες που είναι larger than life και μένουν, το έξυπνο σενάριο με τις ανατροπές και κάποιες ΠΑΝΕΞΥΠΝΕΣ σκηνές διάσπαρτες στην ταινία (πχ η εισαγωγική)
Στα κατά: το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι (όπως σωστά διατύπωσε ένας φίλος μου) ότι ήταν δύο διαφορετικές ταινίες με κοινό τέλος και τον κακό της μίας να περνάει ξαφνικά στην άλλη. Η ιστορία της Εβραιοπούλας, όσο καλή και να ήταν, κάπου δεν κόλλαγε στην όλη ταινία, κυρίως εξαιτίας του μεγέθους της. Όταν πχ στην πρώτη μιάμιση ώρα της ταινίας έχεις δει τους "Μπάσταρδους" μόνο σε 4 σκηνές κάτι πάει στραβά (κι ας τράβαγαν πολύ δύο από αυτές).
Επίσης οι μακροσκελείς σκηνές με τους ενδελεχείς διαλόγους και τα mexican stand-offs πετυχαίνουν μεν να βγάλουν την ένταση που χρειάζεται, αλλά κάπου χαλάνε τον ρυθμό της ταινίας (και, δυστυχώς, το ύφος αυτό έχει πάψει να είναι φρέσκο από το Pulp fiction, οπότε είναι καθαρά θέμα του κατά πόσο αντέχετε Ταραντίνο)
Συνολικά: μην περιμένετε ένα ακόμα "Από το Σούρουπο ως την Αυγή" (όπως ο υποφαινόμενος) αλλά αν πάτε προετοιμασμένοι για ένα Pulp Fiction με ναζί και συμμάχους τότε ίσως και να το απολαύσετε (αν και πάλι η ταινία δεν φτάνει το Pulp Fiction σε ποιότητα)
Βαθμολογία: 4/5
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 03, 2009
Kings of metal?
Οι Manowar:
- Στα μισά τραγούδια τους λένε για το πόσο γαμάτοι είναι, πόσο πηδάνε και πόσο false είναι όλα τα άλλα συγκροτήματα
- Φωτογραφίζονται με αστεία ρούχα και τόνους από αλυσίδες (αλλά πολύ πιο σπάνια από τους συναδέλφους τους με όπλα)
- Έχουν τραγούδι που οι στίχοι του είναι μόνο τίτλοι άλλων τραγουδιών τους
- Λατρεύουν μια κουλτούρα που όχι μόνο δεν είναι δικιά τους, αλλά είναι από την άλλη όχθη του Ατλαντικού
- Έχουν τραγούδι σε άθλια Ελληνικά για τον πατέρα τους
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)