Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Με αυτά και αυτά

Πέρασε ένας μήνας και δεν έκανα ούτε μια καταχώρηση. Βασικός λόγος: βαριέμαι να γράφω, αφήστε που δεν έχω και τίποτα να πω. Το sffnowrimo πήγε μέτρια, με 25000 λέξεις και κάτι ψηλά στο τέλος του μήνα και τώρα έχει παγώσει για λίγο, μέχρι να ξαναβρώ κουράγιο να γράψω. Προέχει να τελειώσω τον Λύκο, αλλά και για αυτό δε μπορώ να βρω την όρεξη. Γενικά δεν έχω το κουράγιο να ανοίξω word αυτές τις ημέρες και έχω πολλά πράγματα που θέλω να αρχίσω/συνεχίσω/τελειώσω.
Αυτά από εμένα, over and out

Ακούγοντας: ένα από τα μισοτελειωμένα κομμάτια των Storm Elves με τίτλο (μάλλον) Decipher

Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006

sffnowrimo 2006- 6η ημέρα

Για όσους δε γνωρίζουν σε τι αναφέρομαι δείτε εδώ: http://www.sff.gr/forums/index.php?showtopic=5318

Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα άτιτλο μυθιστόρημα το πρώτο μέρος του οποίου θα γραφτεί ως μέρος της εκδήλωσης. Αν και ξεκίνησα δυνατά, το Σ/Κ έκανα κοιλιά (ή μάλλον τα έξυνα) και τώρα είμαι στις 8350 λέξεις, ενώ πρέπει να έχω 10000 λέξεις ως τα μεσάνυχτα για να είμαι εντός προγραμματος. Είναι μια urban fantasy ιστορία με θέμα που δε θα σας αποκαλύψω, απλά κύρια επιροή (που αγγίζει τα όρια του κλεψίματος) είναι το κόμικ Sandman του Neil Gaiman, αλλά πάντα περασμένο μέσα από προσωπικά φίλτρα.
Κατά τα άλλα, τις επόμενες μέρες που θα έχω χρόνο (ούτε να κράξω με την ησυχία μου δεν προλαβαίνω...)

Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Back for blood

Χθες βράδυ ένας φίλος μου μου παραπονιόταν ότι πρέπει να ξαναρχίσω να γράφω στο blog, επειδή, όπως ανέφερε, δεν μπορεί να βρει άλλο μπλογκ με τόση καφρίλα και σαρκασμό. Και, ως κρυπτοψώνιο, μπροστά στην αναγνώρηση της μοναδικότητας του blog μου αποφάσισα να ξαναρχίσω να γράφω. Ας με υποδεχτεί λοιπόν η blog-όσφαιρα με όλες τις τιμές που μου αρμόζουν (αγνοώντας με δηλαδή επιδεικτικά).
Μπι γουορντ, Αι'μ μπακ.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Music - Slayer - Christ Illusion

(Nα σας προειδοποιήσω ότι πριν από την ακρόαση, άκουσα ΟΛΗ τη δισκογραφία των slayer για να έχω καλύτερη άποψη)
Για αρχή το artwork είναι βίαιο, σκοτεινό, χαοτικό και βλάσφημο, όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς, παραπέμποντας σε αυτό του Reign in black

Flesh storm - ξεκινάει με drone αλλά δεν αργεί να ξεκινήσει το τρίπτυχο: ξύσιμο-Αράγια φωνάζει-ντράμς στο τέρμα. Το ρεφραίν πάλι έιναι mid tempo, με μια κολλητική μελωδία (που θυμίζει αρκετά κομμάτι από τον προηγούμενο των exodus) και ακολουθεί κλασικό slayer-ικό σόλο. Το δεύτερο ρεφραίν μάλιστα το προλογίζει μια επίσης πορωτική εκτέλεση του αργού γεμάτου αυτού ριφ και ένα κόψιμο-ξυράφι για δεύτερο σόλο και ένα ακόμα βαρύ γκρουβάτο mid tempo κομμάτι και ξανά το ρεφραίν. Χαλαρά θα ανοίγει συναυλίες μέχρι τον επόμενο δίσκο και όχι άδικα.

Catalyst - Ξεκινά επίσης κλασικά, με σκασίματα στα ντραμς, ένα κουπλέ που φέρνει πολύ σε εποχές Diabolus in musica και τον Araya να ουρλιάζει τους στίχους όπως αυτός ξέρει. Κι εδώ υπάρχει ένα ακόμα mid tempo πέρασμα που συνοδεύει το πρώτο σόλο, όπως και μερικά από τα κλασικά slayer-ικά ριφάκια στο όχι και τόσο ξεχωριστό ρεφραίν, ενώ προς το τέλος γυρνάει λίγο σε εποχές που θυμίζουν Reign in blood (χωρίς φυσικά την κολασμένη δύναμη που έβγαζε η βίβλος εκείνη του μέταλ). Δυνατό μεν, αλλά όχι τόσο ώστε να μπορείς να το πεις το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Skeleton Christ - Μπαίνει ωραία με ένα κοφτό επαναλαμβανόμενο riff και μεσαίας ταχύτητας "ραπαριστά" φωνητικά, για να δώσει συνέχεια σε ένα (ευτυχώς καθόλου χαρούμενο) πανκοειδές ρεφραίν και ένα σύντομο σόλο. Δεύτερο κουπλέ στον ίδιο ρυθμό και δεύτερη φορά το ρεφραίν με λίγο αλλαγμένους στίχους και μετά άλλη μία με άλλη μια φορά διαφορετικούς στίχους. Ακολουθεί ένα ριφ που θυμίζει αρκετά raining blood και ο κόσμος μπορεί να χαρεί headbanging και στο καπάκι moshing με το ρεφραίν που ξανακολουθεί, ενώ ακολουθεί ένα beatdown πέρασμα συνοδεία σόλο για ακόμα περισσότερο ξύλο. Στα κατά του κομματιού κατ' εμέ οι αφελείς αντιχριστιανικοί στίχοι

Eyes of the insane - Ξεκινάει θυμίζοντας λίγο South of heaven και συνεχίζει γκρουβάτα για πιο χαλαρό κοπάνημα, ενώ ακολουθεί ένα δυναμικό, πιασάρικο ρεφραίν ιδανικό για body slamming, ενώ μπαίνει και ένα δεύτερο ρεφραίν που ακολουθεί το πρώτο, κοφτό και τσαμπουκαλεμένο. Οι στίχοι, αντιπολεμικού περιεχομένου, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά το τραγούδι έχει πολύ δυναμική (στα συν μια στιχουργική αναφορά στο mandatory suicide)

Jihad - Ξεκινάει με μια χαλαρή εισαγωγή ενώ μετά από λίγο μπαίνει ένα αργό, μακρόσυρτο ριφ και ένα ακόμα "ραπάρισμα" πάνω σε ένα γρήγορο κοφτό ριφ που κάνει το σώμα να κινείται στο ρυθμό του. Το ρεφραίν, σαν σύνθημα, τα σπάει, αλλά το γύριστό ριφάκι που χρησιμοποιείται για να περάσουμε στο δεύτερο κουπλέ και που συνεχίζει να επαναλαμβάνεται προσωπικά δε μου άρεσε. Το δεύτερο ρεφραίν ακολουθεί ένα πέρασμα με που κιθάρες παίζουν χαμηλά, τα ντραμς δίνουν ρυθμό και τα φωνητικά απαγγέλουν χαμηλά κάτι σα λόγο.
Στιχουργικά δε, πρέπει να είναι το πιο ακραίο τραγούδι που έχουν γράψει μετά το Angel of death.

Consfearancy - Κοφτά ριφς, σκασίματα, καλπασμός στα ντραμς, σόλο μετά την εισαγωγή, φωναχτό χοροπηδηχτάδικο κουπλέ, ένα ωραίο lead και ένα επίσης κοφτό χοροπηδηχτάδικο ρεφραίν. Πολύ κοπάνημα, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά σίγουρα απολαυστικό.

Catatonic - τίγκα στα αργά βαριά riff σε κλασικές μινόρε κλίμακες είναι ένα κομμάτι αργό και βαρύ, για πολύ headbanging, με τoν Araya να ουρλιάζει το κολλητικό ρεφραίν που πορώνει με την σκοτεινή μελωδική γραμμή του, ενώ κάπου πριν το σόλο ακούγεται ένα μινόρε ριφάκι που ακολουθείται απο σκασίματα, όπως raining blood (αν και εντάξει, καμία σύγκριση) Από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου.

Black serenade - Ο χαρακτηρισμός "καλό μωρέ" δεν θα μπορούσε να δωθεί στο ελαφρώς ανευρο κουπλέ του τραγουδιού αυτού, η ρυθμική γέφυρα όμως και το "ραπαριστό" ρεφραίν του δίνουν αρκετή ενέργεια, όπως και το φρενήρες πρώτο σόλο. Γενικά το πιο αδύναμο ίσως κομμάτι και μουσικά και στιχουργικά.

Cult - Σκοτεινή εισαγωγή που θυμίζει λίγο dead skin mask, δυνατό mid tempo riff, σκασίματα στα ντράμς και μια μελωδία γεματη και πορωτική που σε αναγκάζει να κοπανηθείς, ενώ, για να θυμηθούμε λίγο το hell awaits, ακολουθεί ένα τυπικό γρήγορο thrash κομμάτι με ένα "γηπεδικό" ρεφραίν που ξεσηκώνει στην αρχή, για να καταλήξει σε ένα mosh friendly βίαιο ρυθμό. Δεύτερο κουπλέ, δεύτερο ρεφραίν για να συνεχίσει να δέρνεται ο κόσμος και αργό βαρύ πέρασμα για λίγο headbanging ρε αδερφέ πριν το σόλο. Δεν είναι τυχαίο ότι το κομμάτι επιλέχθηκε ως single του δίσκου και νομίζω ότι θα εκτιμηθεί σε πολλά pits ανά τον κόσμο.

Supremist - αυτό εδώ έχει μια αρκετά heavy metal εισαγωγή και αρκετά παλαιομοδήτικο riff στο κουπλέ, με ένα αρκετά τεχνικό riff να το ακολουθεί και ένα ελαφρώς υποτονικό ρεφραίν και αρκετά τεχνικά περάσματα που δεν λειτουργούν απολύτως καλά μέσα στη σύνθεση. Ωραία riffs, μέτριο τραγούδι (αν και φαντάζομαι οι κιθαρίστες θα το χαρούνε αρκετά)

Συνολικά είναι ένας συμπαγής, λακωνικός (κρατάει λίγο λιγότερο από 40 λεπτά) δίσκος με πολύ ένταση και χωρίς πολλά βαρετά σημεία. Είναι πολύ χορταστικός και γενικά αποφεύγει να πλατειάζει, διατηρόντας τη δύναμή του καθόλη τη διάρκειά του. Του λείπουν όμως τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, καθώς και τα 8 τραγούδια είναι εφάμιλα με τα "γεμίσματα" σε οποιονδήποτε από τους πέντε πρώτους δίσκους, άρα είναι σαφέστατα κατώτερός τους ως ποιότητα. Παράλληλα όμως έχει περισσότερο ενδιαφέρον από οποιονδήποτε δίσκο έβγαλαν μετά το Seasons in the abyss, επιλέγοντας επιστροφήστις ρίζες.
Γενικά αν δεν έχετε ξανασχοληθεί με το συγγρότημα ασχοληθείτε με κάποιο από τα Reign in blood, south of heaven και Seasons in the abyss, αν όμως είστε οπαδός των Slayer ή γενικά του thrash μπορείτε να επενδύσετε στο δισκάκι αυτό. Χωρίς να είναι διαμάντι, κλασικό, αριστούργημα κτλ τα βγάζει τα λεφτά του.

Βαθμολογία 4/5

Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

Iron Maiden - A matter of life and death

To άκουσα μια φορά χθες και βαρέθηκα τη ζωή μου. Τώρα κάνω τη δεύτερη ακρόαση:

Different worlds: τους φαντάζομαι στο στούντιο, να ανακαλύπτουν ότι έχουν μόνο 10 τραγούδια και χρειάζονται άλλο ένα. Οπότε λέει ο Harris: "Λοιπόν παιδιά, το γνωστό riff οι κιθάρες, κλασικό μπάσσο εγώ, τυπικά τύμπανα κι εσύ Bruce άρχισε να τραγουδάς ότι σου κατεβαίνει στο κεφάλι." Κάπως έτσι γράφτηκε το δεύτερο χειρότερο τραγούδι που ανοίγει δίσκο των maiden (το Wildest dreams παραμένει βέβαια αξεπέραστα στον πάτο)

These colours don't run: ένα "επιβλητικό" mid tempo κομμάτι: βαρετά riff που το έχουμε ξανακούσει (με καλύτερο το γύρισμα ανάμεσα στα σόλο από το heaven can wait νομίζω) και έναν Bruce να φαλτσάρει στις κορόνες (το κάνει και στο πρώτο τραγούδι αλλά εκείνο είναι πολύ βαρετό για να το προσέξεις)

Brighter than a thousand suns: Ίσως ο τίτλος είναι υπερβολή, αλλά σίγουρα θα έπρεπε να λέγεται Brighter than eleven songs, μιας και είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με μια ριφάρα στην αρχή που κάνει τον σβέρκο να γαργαλάει. Κι εδώ ο Bruce ψιλοφαλτσάρει, αλλά το αγνοείς ακούγοντας τον γεμάτο ήχο στις κιθάρες. Εντάξει, Slayer do this shit much better, αλλά εδώ υπάρχουν και μελωδίες που σου κολλάνε. Ένα καλό τραγούδι σε έναν μέτριο δίσκο, καταφέρνει τουλάχιστον να πορώσει, αν και τραβάει πολύ περισσότερο από όσο πρέπει.

The pilgrim: Ξεκινάει με το λαλαλαλα ριφ, συνεχίζει με taps, έχει όμορφη μελωδία στα φωνητικά του κουπλέ, μέτρια πριος καλή γέφυρα και προβλέψιμο ρεφραίν με τον Bruce να το στριγγλίζει, χωρίς φάλτσα αυτή τη φορά, ενώ ακολουθεί το αναμενόμενο τσιφτετέλι ως γύρισμα, το οποίο ομολογουμένως και πολύ άργησε και λίγο κρατάει: και μόνο το όνομα με είχε προετοιμάσει για βάρβαρη αντιγραφή του Nomad, αλλά εντάξει, αντιγράφουν και άλλα τραγούδια τους εδώ έτσι για την ποικιλία.
Συμπαθητικό, αλλά βαριέσαι από το δεύτερο κουπλε.

The longest day: συμπαθητική εισαγωγή, ατμοσφαιρική που ανεβάζει σιγά σιγά ένταση, και ανεβάζει, και ανεβάζει για να σε ρίξει στα τάρταρα με ένα βαρετό μελωδικό ξέσπασμα ενάμιση λεπτό αργότερα, που το διαδέχεται ένα "επικό" "ρεφραιν". Δεύτερο κουπλέ με taps και ελαφρώς γρυλιστά φωνητικά ξαναδίνει δύναμη στο κομμάτι, αλλα πάμε πάλι μια από τα ίδια ενώ προς το τέλος ξαναφτιάχνει και μετά ξαναχαλάει. Αν δεν ήταν τόσο κουρασμένες οι ιδέες του ίσως και να ήταν πάρα πολύ καλό, υπάρχουν σημεία που θα γίνονταν ένα πολύ δυνατό κομμάτι, αλλά η δύναμη χάνεται στην φλυαρία της σύνθεσης.

Out of the shadows: Ντουμ ντουμ ντουμ ντουμ εισαγωγή, μελωδικό μελαγχολικό κουπλέ, τυπικός απελπισμένος Dickinson να γκαρίζει στο ρεφραίν, το wasting love ήταν απείρως καλύτερη "πλαστικούρα" μπαλάντα από αυτό εδώ το έκτρωμα. Συμπαθητικό σόλο πάντως.

The reincarnation of Benjamin Breeg: Βαρετή θλιμμένη εισαγωγή, dickinson να ψιθυρίζει στίχους, η μελωδία αρχίζει να γίνεται συμπαθητική ενώ περιμένουμε το ξέσπασμα, που έρχεται με ένα διόλου λυτρωτικό αλλά τουλάχιστον κλασικό ριφ, μια μετριότατη μελωδία φωνητικών από έναν Dickinson κουρασμένπο από τις πατάτες που τραγουδάει τόση ώρα, ένα καλό ριφάκι καθώς η ένταση ανεβαίνει λίγο, το καλό ριφ ξαναχτυπά πολλές φορές πριν το ρεφραίν που δεν λέει να έρθει, τελικά αντιλαμβάνεσαι ότι η άνευρη γέφυρα που ακούς τόση ώρα είναι μάλλον το ρεφραίν, μετά αρχίζουν τα κλασικά ταραταραμ που έχουν γίνει κλισέ από την εποχή που έγραψαν το trooper, μόνο πως σκάνε και καλούτσικα σόλο, το γύρισμα ανάμεσα στα δύο πρώτα σόλο είναι επίσης φοβερό και επιτέλους η αναμενόμενη λύτρωση που το κομμάτι τόσο επιζητά έρχεται, ενώ το ρεφραιν ξαναχτυπά και αυτή την φορά αντέχεται περισσότερο. Ούτε καν απείλησε τελικά τη θέση του Wildest dreams ως του χειρότερου single τους, παρά τις αρχικές προσδοκίες μου. Ήταν καλύτερο και από το bring your daughter to the slaughter αν σας λέει κάτι αυτό, αν και δε νομίζω να υπάρχει άλλο single που μπορεί να συναγωνιστεί.

For the greater good of God: Υποτονική αρχή, δυνάμωμα στη συνέχεια, γαμάτο ρεφραίν που χαλαρά το ξανακούσαμε, δυνατό δεύτερο κουπλέ, ξανά το πορωτικό ρεφραίν ξανά και ξανά για να το εμπαιδώσουμε,εντυπωσιακό γύρισμα για καμια εκατοστή φορές, γιατί αφού τους βγήκε και κάτι καλό να το παίξουν αρκετά ρε παιδί μου να μην πάνε τσάμπα τα λεφτά του κόσμου, σόλο της σειράς, δεύτερο σόλο καλύτερο αλλά επαναλαμβανόμενο, άλλη μία από ρεφραίν και το εννιάλεπτο κλείνει με επίσης ξεσηκοτικό τέλος. Πολύ καλές ιδέες αλλά δωσμένες με το κιλό που μετά από κάποιες ακροάσεις φαντάζομαι θα ακούγονται κουραστικές. Αυτή τη στιγμή πάντως το κομμάτι είναι απίστευτα ξεσηκωτικό.

Lord of Light: και αυτό υποτονική ψιλοοριεντάλ εισαγωγή, ψιθυριστά φωνητικά, συνέχεια με ριφ-καλπασμό, δυνατές φωνητικές γραμμές που συνεχίζουν να φαλτσάρουν ελαφρά, αργό, επιβλητικό ρεφραίν, που όμως ακούγεται ευχάριστα, ξανά υποτονική μελωδία, ξέσπασμα, solo, ρεφραιν, συμπαθητικό κομμάτι, πολύ καλύτερο από μερικά εδώ μέσα, αλλά τίποτα το συγκλονιστικό, αν το ακούσω 4-5 φορές ακόμα μπορεί και να μου αρέσει.

The Legacy: Υποτονική αρχή (τι έκπληξη!) χτίσιμο, ψιλοσυμπαθητικό ρεφραίν, καλή συνέχεια, δυνατό τελείωμα. Θα μπορούσα επίσης να το συμπαθήσω αρκετά.

End of the universe: "Συμφωνική" εισαγωγή, "στοιχειωτικές" μελωδίες, υποτονικό κουπλέ, ψευδοσυμφωνικό ξέσπασμα (που κόβω τον λαιμό μου το έχω ακούσει σχεδόν ίδιο από black/ατμοσφαιρικό συγκρότημα) ξανά στοιχειωτικά, δυνατό ριφ που επιτέλους ανταμείβει, σόλο, κουπλέ με νεύρο, δυνατά ριφάκια, το συμφωνικό κομμάτι που λέγαμε, ριφ που σπάνε σβέρκο παράλληλα με παιχνιδάκια με synths, η γύφτικη επικίλα ξαναχτυπά, ξανα οι στοιχειωτικές μελωδίες από synth και το ρεφραιν μάλλον συνοδεία μικρής χωρωδίας και σόλο της synth κιθάρας (γιατί αυτό πρέπει να ακούγεται τόση ώρα) και η γυφτιά να κλείνει. Παρά το cheesy του κομματιού ο Dickinson το στηρίζει με τη φωνή του και γενικά στέκει ως σύνθεση. Από τα καλά του δίσκου.

Συνολικά: Μετριότατος δίσκος για τα δεδομένα των maiden με τα μισά κομμάτια να σώζουν τις πατάτες που έχουν κάνει στα άλλα μισά. Αξίζει τα λεφτά που θα πληρώσετε για να τον πάρετε σε έκπτωση του χρόνου αν σας αρέσει το συγκρότημα, εκτός κι αν είστε φανατικός των maiden οπότε εγώ σας προειδοποίησα, το κρίμα στο λαιμό σας.

Βαθμολογία 3/5

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Rockwave 2006 - 3η ημέρα

Για αρχή μία ώρα πριν φύγω μαθαίνω ότι θα μπορούσα να καβαντζώσω πάσο φωτογράφου, αλλά ούτε φωτογραφική μηχανή είχα ούτε τον χρόνο να πάω να το πάρω. Άρα τζίφος.
Τέλος πάντως, φτάνω σταθμό Λαρίσσης και παίρνω το τρένο για Μαλακάσα. Στον σταθμό πετυχαίνω και έναν φίλο μου, οπότε στο τρένο η κουβέντα γυρνούσε γύρω από warhammer 40K, τα ελληνικά στρατά, συζητήσεις περί τέχνης (aka δούλεμα στην ψευτοκουλτούρα συγκροτημάτων τύπου Sunn 0) και στο ότι μετά τη συναυλία τους στην Ελλάδα οι Kreator έγραψαν το When the sun burns red (ενώ περπατάγαμε στο καταμεσίμερο για να πάμε από το τρένο στο Terra Vibe)
Φτάνουμε στις 5, ενώ οι πύλες είχαν μόλις ανοίξει. Εντυπωσιακός ήταν ο μικρός αριθμός του κόσμου που είχε έρθει (και που παρέμεινε χαμηλός, το πολύ 8000 άτομα να ήταν χθες). Μετά από μια βόλτα στα stands για μπλούζες (όπου βρήκαμε μπλούζες monotheist με 30€) και μια επίσκεψη στο silent disco (που ήταν γαμώ τις φάσεις, έβαζες ασύρματα ακουστικά και άκουγες δύο dj, έναν να παίζει nu metal και έναν να παίζει κλασικές μεταλιές) οι Moonspell εμφανίστηκαν στη σκηνή.
Αν και ο κόσμος μπροστά ήταν λίγος (4 σειρές, το πολύ 25 άτομα στην κάθε μια) έπεσε αρκετό κοπάνιμα από μεταλλουδίτσες ενώ και το συγκρότημα ήταν αρκετά καλό, παίζοντας το γοτθικό doom/death metal τους με εξαιρετική επιτυχία. Highlights όταν ο τραγουδιστής αναφέρθηκε στην ήττα της Πορτογαλίας στο Euro και όταν, εχμ, τραβούσε μαλ... στο μικρόφωνο (δεν έχω φωτογραφία να καταλάβετε τι εννοώ ρε γαμώτο, αν βρω θα την ποστάρω Razz)
Από τη στιγμή που οι Moonspell σταμάτησαν μέχρι την στιγμή που τέλειωσαν οι Crimson glory, καλύτερη στιγμή ήταν αναμφίβολα όταν ο DJ έβαλε να παίξει το Future tense των Sanctuary. Κι αυτό επειδή ποι Crimson glory ήταν ΑΘΛΙΟΙ. Όλες οι ψηλές νότες του midnight έπεφταν στο χώμα σπαρταρώντας, αφήνοντας την τελευταία τους ανάσα, ενώ οι χαμηλές δεν ακούγονταν τόσο καλά, με αποτέλεσμα να έχουν ένα σιωπηλό θάνατο. Το υπόλοιπο συγκρότημα έπαιζε το ίδιο άσχημα, με αποτέλεσμα σε ένα σημείο να με πονέσουν τα αφτιά μου. Ο κόσμος γενικά βαριόταν που ζούσε, ακόμα και όταν έπαιζαν κομματάρες όπως το Queen of the masquarade και το Lost reflection, που είναι τραγούδι για νύχτα μεν, αλλά και χρειάζεται και μια σοβαρή ερμηνεία για να πορώσει τον κόσμο. Το μόνο θετικό είναι ότι το συγκρότημα μετά το show του κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο και μιλούσε, μοίραζε αυτόγραφα κτλ (εγώ πήρα αυτόγραφο από τον τραγουδιστή)
Πριν καλά καλά τελειώσουν οι Crimson Glory οι Celtic Frost είχαν αρχίσει να κλέβουν την παράσταση. Κόσμος άρχισε να στοιβάζεται στο κάγκελο, ενώ ο DJ είχε σταματήσει να παίζει μουσική, βάζοντας υποβλητικά ηχοτόπια που ετοίμαζαν το κλίμα για τους Ελβετούς. Ο κόσμος φώναζε για το συγκρότημα, ενώ τεχνικοί έφερναν στην σκηνή banners με την επτάλφα και στο πίσω μέρος της σκηνής είχε κρεμαστεί το απίστευτο Satan I του H.R.Giger.
Μετά από αρκετοί ώρα αναμονής το Tottengot άρχισε να παίζει, ενώ τα μέλη του συγκροτήματος, ντυμένα στα μαύρα και με υποτυπώδες corpsepaint μπήκαν στη σκηνή. Ο Martin ήταν σε στάση προσευχής ενώ ο Tom, με τον μαύρο σκούφο το μαύρο πουκάμισο και το μακιγιάζ του ήταν σαν μια γερασμένη εκδοχή του τραγουδιστή των HIM. Τέλος ο δεύτερος κιθαρίστας περισσότερο φαινόταν να παίζει σε κάποιον κλώνο των Apoptygma Berzerk παρά στους Celtic Frost.
Δε νομίζω ότι άλλο συγκρότημα θα καταφέρει να σκάσει σε metal φεστιβάλ με λουκ "τελειωμένου" γκοθά και θα κάνει αυτό που έκαναν οι Frost. ΜΕ τις πρώτες νότες του Procreation of the wicked και το πρώτο Deathgrunt του Fischer ξεκίνησε ανελέητο moshing. Το Dethroned Emperor δεν άφησε χρόνο για ανάσα, ενώ, επειδή μπροστά δεν υπήρχε ούτε γρασίδι ούτε πλαστικά πλακάκια κάθε προσπάθεια να γίνει moshpit καταστρεφόταν από το σύννεφο σκόνης που σηκωνόταν. Συνέχισαν με το usurperer και το Jewel throne, σπάζοντας σβέρκους, ενώ, μετά από έναν εντυπωσιακό μονόλογο του Ain ακολούθησε το Ain Elohim. Το Necromantical screams (με τα προηχογραφημένα γυναικεία φωνητικά) έδωσε ξανά τροφή στο moshpit που υπήρχε στο κέντρο, ενώ το Dawn of Meggido έκανε σβέρκους να πονέσουν και έδειξε τι πραγματικά σημαίνει ατμοσφαιρικό death metal με τον αργό επικό όγκο του. Αλλά πάλι το necrothrash πήρε τη σκυτάλη με τα Circle of the tyrants και into the crypt of rays να κλείνουν το show.
Οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου μας εγκατέλειπαν, όταν ομίχλη γέμισε τη σκηνή και το συγκρότημα ξαναβγήκε για ένα τελευταίο τραγούδι. To Synagoga Satanae έκλεισε την βραδιά απίστευτα, με ένα μάτσο καμμένους κάφρους από κάτω να κοπανιούνται ανελέητα κατά τα 10 λεπτά του. Ο δε Thomas έβγαλε το σκούφο του, μοιάζοντας, λόγω καράφλας και βαψίματος με τον Pennywise από το Αυτό του Stephen Κing. Απόλυτη καφρίλα ήταν ο drummer στο τέλος που γκρέμισε τα drums και βγήκε από τις αναποδογυρισμένες κάσες για να χαιρετίσει κι αυτός το κοινό.
Μετά το τέλος της εμφάνισης αυτής ήμουν πολύ λιώμα για το οτιδήποτε. Αν και οι Frost έπαιξαν τραγούδια μόνο από 3 δίσκους είχαν ένα απίστευτα συμπαγές πρόγραμμα και δώσαν μαθήματα death/necro σε όλους τους νεότερους. Οι άνθρωποι είναι πραγματικά θεοί του ακραίου ήχου και το απέδειξαν και με το παραπάνω. Εύχομαι να έρθουν κάποια στιγμή μόνοι τους, γιατί χρειάζεται τουλάχιστον σόου 2,5 ωρών για να ξεδιπλώσουν όλο το μεγαλείο τους.
Στη συνέχεια σύρθηκα πίσω και έκατσα στο χορτάρι, περιμένοντας τους Twisted Sister. Υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν πρώτη γραμμή και στους παλαιομεταλλάδες τραβεστί, αλλά πραγματικά τα είχα δει όλα. Οι Sister έπαιξαν γαμιστερότατα, με τις επιτυχίες τους να ξεσηκώνουν τον κόσμο (φανταστείτε ότι το We ain't gonna take it το τραγουδούσε ολόκληρο το Terra Vibe) να κράζουν το Fame story της Αμερικής, να κόβους τις τούρτες για τα 10 χρόνια του Rockfest (όπως είχαν μπερδευτεί και το έλεγαν) και για τα γεννέθλια του μπασίστα και να διασκευάζουν το It's only Rock and roll των Stones.
Ως φεστιβάλ για μια low budget διοργάνωση ήταν αρκετά καλό αλλά όχι κάτι εξαιρετικό. Άξιζε και με το παραπάνω να δει κανείς Frost και Sisters αλλά δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό ως σύνολο. Ελπίζω του χρόνου να δούμε καλύτερο line up.

Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2006

TV: Carnivale

Μια σειρά μυστηρίου Αμερικάνικης παραγωγής που με εντυπωσίασε με την ποιότητα της παραγωγής της.
Η σειρά διαρκεί δύο σαιζόν (σύνολο 24 επεισόδια) και κόπηκε πριν ολοκληρωθεί, κάτι που είναι από τα μεγαλύτερα αρνητικά της.
Στην Αμερική της ύφεσης, λίγο πριν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, ένα αγόρι με τη δύναμη να θεραπεύει αρρώστους και τραυματίες περισυλλέγεται από ένα περιπλανόμενο τσίρκο. ΠΑράλληλα ένας ιερέας δέχεται μηνύματα από το θεό και με οράματα τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Ένας περίεργος δεσμός υπάρχει όμως μεταξύ τους.
Γενικά η σειρά προχωράει αργά και σε κάθε επεισόδιο όλο και περισσότερα ερωτήματα προκύπτουν, ειδικά στην πρώτη σαιζόν, αρκετά από τα οποία απαντιούνται στη δεύτερη (όχι όλα όμως)αποκτά όμως ρυθμό από τη μέση της δεύτερης σαιζόν. Παράλληλα δε με την κυρίως ιστορία μια σειρά από δευτερεύουσες ιστορίες αναπτύσσονται, δίνοντας βάθος στη σειρά, κάτι που της προσθέτει πολλούς πόντους.
Η δε αισθητική της είναι εντυπωσιακή: η φωτογραφία είναι πολύ χαρακτηριστική, ενώ εντύπωση κάνει η βρωμιά του περιβάλλοντος και των χαρακτήρων, δίνοντας την αίσθηση του ρεαλισμού. Η μουσική είναι μυστηριακή και ταξιδιάρικη, τα οπτικά εφέ ικανοποιητικά και δεν υπάρχει καθόλου μα καθόλου λογοκρισία (κάτι το εντυπωσιακό για τηλεοπτική σειρά).
Οι ερμηνείες πάλι κυμαίνονται από μέτριες μέχρι εξαιρετικές, με κορυφαίο τον ηθοποιό που παίζει τον ιερέα, που έχει περάσει στη λίστα με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες.
Συνολικά μια εξαιρετική παραγωγή που πρέπει να δειτε, κι ας μείνετε στο τέλος λίγο απογοητευμένοι με το τι θα μπορούσε να είχε γίνει στη συνέχεια.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2006

Anime: Basilisk

Δύο φιλές νίντζα στην Ιαπωνία βρίσκονται σε διαμάχη για 400 χρόνια, μια διαμάχη που έχει τη μορφή ψυχρού πολέμου, καθώς μια συνθήκη ειρήνης τους δεσμεύει και που θα ενισχυθεί με τον επικείμενο γάμο των διαδόχων των αρχηγών τους.
Όμως η μοίρα δε θέλει τις δύο φυλές να μονιάσουν: για να λυθεί ένα θέμα διαδοχής 10 μέλη της κάθε φυλής πρέπει να πολεμήσουν μέχρι θανάτου για να καθορίσουν ποιος από τους δύο διαδόχους θα κάτσει στο θρόνο. Βασική λεπτομέρεια: και οι 20 νίντζα διαθέτουν υπερφυσικές δυνάμεις.
Ένα αιματοβαμμένο ιστορικό δράμα πολεμικών τεχνών που προβλήθηκε στην ιαπωνική τηλεόραση την περασμένη χρονιά και που με εντυπωσίασε: σοβαρό καθόλη τη διάρκειά του και χωρίς ποτέ να καταλήγει μελό κερδίζει τον θεατή με την σοβαρότητά του. Ο σχεδιασμός είναι πιο ρεαλιστικός (όπως και σε άλλα ενήλικα manga δράσης, όπως το Berserk, Blade of the immortal και Ninja scroll - με το τελευταίο να είναι η κύρια επιρροή για τους δημιουργούς της σειράς, οπότε οι narutards να μην χαρούν άδικα) οι χαρακτήρες όλοι καλά αναπτυγμένοι, με τον καθε ένα να έχει τον χρόνο του στη σειρά, οι μάχες εντυπωσιακές και το σενάριο γεμάτο ένταση, πλατιάζοντας μόνο σε λίγα σημεία. Η μουσική επίσης αρκετά καλή και ταιριαστή με τη σειρά.
Χωρίς να είναι αριστούργημα (αν και δεν ξέρω ακριβώς γιατί καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα) είναι μια αξιόλογη δουλεία που αξίζει να την δει κανείς.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006

Movie: Η υπόσχεση

Κινέζικη, φαντασίας.
Βλέποντας αυτή την ταινία ένοιωσα σα να πήγα εκκλησία, τόσες φορές που είπα "θέε μου". Συνολικά είχε μία καλή ιδέα, αυτή των ανθρώπων της χιονισμένης χώρας, κατα τα άλλα ήταν μια μετριότατη ταινία με πολύ άσχημα οπτικά εφέ, τεράστιες τρύπες στο σενάριο, καμία απολύτως λογική στις πράξεις των χαρακτήρων και ένα σωρό άλλα λάθη που βαριέμαι να αναλύσω.
Μόνο στο βίντεο και με καλή παρέα. So bad it's good: 1.5/5

Κυριακή, Φεβρουαρίου 19, 2006

Movie: The doom Generation

Μια ακόμα από τις καμένες ταινίες που έχω δει αυτόν τον καιρό.
Η ίδια η ταινία χαρακτηρίζεται ως μια "ετεροφυλοφιλική ταινία του δε-θυμάμαι-πώς-τον-λένε", πράγμα που υποδηλώνει ότι ο σκηνοθέτης στο παρελθόν έκανε μάλλον gay movies.
Το σενάριο έχει ως εξής: νεαρό ζευγάρι σώζει από ξυλοδαρμό νεαρό και λίγο αργότερα και οι τρεις τους βρίσκονται μπλεγμένοι σε φόνο. Από εκεί και πέρα αρχίζει ένα ταξίδι γεμάτο με τυχαία περιστατικά άσκοπης βίας και ακόμα περισσότερο άσχετο σεξ.
Πιθανότατα ο σκηνοθέτης να ήθελε να δείξει την γενιά Χ και τα προβλήματά της (δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία αρχίζει σε κλαμπ όπου παίζει τέρμα Nine inch nails και ότι οι χαρακτήρες έχουν industrial look, όπως και ότι η μουσική της ταινίας είναι κομμάτια εναλλακτικών αμερικάνικων ηλεκτρονικών συγγροτημάτων) αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να αποτελέι μια κάλτ ταινία χωρίς αξιόλογο περιεχόμενο.
Είναι όμως κάφρικη ταινία και για αυτό μόνο αξίζει να την δει κανείς.
Βαθμολογία:2/5

Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006

Hex Season 2

Βρετανική σειρά φαντασίας και τρόμου. (2005 - 13 επεισόδια)
Η πρώτη σαιζόν της σειράς δε με είχε ενθουσιάσει να πω την αλήθεια. Ήταν όμορφη σειρά, αλλά όχι κάτι το εντυπωσιακό. Η δεύτερη όμως ήταν έκπληξη.
Ηρωίδα της σειράς είναι μια φοιτήτρια ενός αγγλικού κολεγίου, το κτήριο του οποίου έχει μια σκοτεινή ιστορία, που έρχεται αντιμέτωπη με έναν έκπτωτο άγγελο. Με τη βοήθεια του φαντάσματος της συγκατοίκου της, που είναι ερωτευμένη μαζί της (και της οποίας οι ατάκες κλέβουν την παράσταση), προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον δαίμονα Αζαζιήλ.
Η δεύτερη σαιζόν ξεκινάει από εκεί που τελείωσε η πρώτη, εισάγοντας όμως μία νέα βασική χαρακτήρα που στην συνέχεια θα παίξει σημαντικό ρόλο, ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες της πρώτης σειράς αναβαθμίζονται και παίζουν πολύ περισσότερο ρόλο στην πλοκή (κάτι λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η πρώτη σαιζόν ήταν 5 επεισοδίων).
Το σενάριο, αν και όχι εξαιρετικά καλό (έχει τις τρύπες και τις υπερβολές του) καταφέρνει να είναι γεμάτο με ανατροπές που κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο, ενώ ιδιαίτερη έμφαση έχει δωθεί στους χαρακτήρες και τα πάθη τους, που οδηγούν σε μεγάλο βαθμό την πλοκή. Αθώοι διαφθείρονται και ένοχοι λυτρώνονται στην πορεία της σειράς, στα πρότυπα μιας γοτθικής σαπουνόπερας, θα μπορούσε να πει κανείς.
Σκηνές δράσης υπάρχουν δίάσπαρτες στη σειρά, αλλά και λίγες είναι και τα εφέ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, οπότε ο θεατής ας προετοιμαστεί καλύτερα για ένα έργο με πολλούς διαλόγους.
Βαθμολογία: 4/5
Ακούγοντας: Exodus - A.W.O.L.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2006

Assault on precinct 13 (1976)

Μια από τις πρώτες και καλύτερες ταινίες του John Carpenter.
Ένας αστυνομικός αναλαμβάνει την πρώτη μέρα στην υπηρεσίας να επιβλέπει την μετακόμιση ενός αστυνομικού τμήματος. Εντελώς τυχαία μια μεταγωγική αποστολή που συνοδεύει τρείς εγκληματίες, ανάμεσά τους και έναν θανατοποινήτη, καταλήγει να περνάει το βράδυ εκεί, ενώ μια οπλισμένη συμμορία πολιορκεί το τμήμα.
Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, καταπληκτικά σκηνοθετημένη, με χαρακτήρες που σου τραβάνε το ενδιαφέρον κι ας μη σκιαγραφούνται τόσο καλά, απλή αλλά ταιριαστή μουσική από τον Carpenter, ατμόσφαιρα που μαγνητίζει και, αν και φανερά φτηνή στην παραγωγή κεπερνάει πολλές πανάκριβες ταινίες δράσης.
Πέρσυ είχε βγει σε remake, αλλά δεν ξέρω τι λέει η ταινία αυτή. Το πρωτότυπο πάντως πρέπει να το δείτε.
4,5/5

Ακούγοντας: Testament - John Doe

Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006

The Stendhal Syndrome

Ιταλικό ψυχολογικό θρίλερ του Dario Argento.
Υπάρχουν δύο λόγοι για να δει κάποιος μια ταινία του: να είναι καλή ή να παίζει η κόρη του. Η ταινία αυτή ανήκει σαφέστατα στην δεύτερη κατηγορία.
Βασισμένη σε βιβλίο, ξεκινάει με μια κοπέλα που επισκέπτεται ένα μουσείο στην Φλορεντία, και, μέσα από καταπληκτικά πλάνα (ταινία του Αrgento βλέπουμε) νιώθει να βυθίζεται σε έναν πίνακα και να λιποθυμάει.
Στην συνέχεια μαθαίνουμε ότι είναι μια αστυνομικίνα που κυνηγάει έναν βιαστή, του οποίου και πέφτει θύμα και στην συνέχεια αρχίζει να βυθίζεται στην τρέλα.
Συνολικά η ταινία είναι μέτρια. Οι ερμηνείες είναι χλιαρές, το σενάριο άνευρο, η σκηνοθεσία καλή άλλα όχι αρκετά για να σώσει τα πράγματα, είναι αρκετά αδύναμη για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Στα συν η καταπληκτική μουσική του Ennio Moricone.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006

Haute Tension

Γαλλική Slasher ταινία που είδα σήμερα.
H Marie, μια φοιτήτρια, επισκέπτεται μαζί με τη φίλη της την Alex την αγροικία στην οποία ζουν οι γονείς της δεύτερης για να διαβάσουν για τις εξετάσεις. Το πρώτο βράδυ που μένουν εκεί ένας μανιακός δολοφόνος εισβάλει στο σπίτι.
Η ταινία δεν είναι με την καμία κάτι το συγκλονιστικό, είναι όμως χορταστική: έχει αίμα, αγωνία, λίγο σχεδόν άσχετο με την πλοκή γυμνό, συμπαθητικές ερμηνείες (ειδικά η πρωταγωνίστρια), σενάριο που προσπαθεί να το παίξει έξυπνο χωρίς να αποτυγχάνει παταγωδώς, σχετικά καλά εφέ (δεν φαίνονται εντελώς ψεύτικα), η σκηνοθεσία είναι καλή, με αρκετά έντονα χρώματα, κάτι που προσωπικά μου άρεσε, ενώ δεν φαίνεται φτηνιάρικη ταινία (αν και σίγουρα δεν κόστισε πολλά χρήματα στους παραγωγούς).
Με άλλα λόγια ένα ικανοποιητικό και αξιοπρεπές slasher κάτι που απο μόνο του το κάνει μια αρκετά καλή ταινία για τους οπαδούς του είδους (που συνήθως δεν διακρίνεται για την ποιότητά του)

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 06, 2006

Τρελές ιστορίες από μέσα μαζικής μεταφοράς #Ν+1

Έχουμε και λέμε: Κυριακή απόγευμα και κατεβαίνω προς κέντρο μέσα στο λεωφορείο Α7 (Ν. Ερυθραία-Κέντρο). Κάπου στους Αμπελόκηπους μπαίνουν στο λεωφορείο 6-7 τύποι, σοβιετικής καταγωγής. Με ρωτάνε αν το λεωφορείο πάει Ομόνοια (ναι, με βρήκαν πρόχειρο). Τους λέω ναι. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής με ξαναρωτάνε "πώς πάμε Ομόνοια;" Με τα πολλά με τα λίγα τους λέω να με ακολουθήσουν μέχρι την Ομόνοια (όπου και πήγαινα). Στον δρόμο λοιπόν, τους ρωτάω από που είναι. Έχω προσέξει μάλιστα ένα σήμα που φέρει στο πέτο του ο ένας από αυτούς. Ουκρανία μου απαντάει. Τουρίστες; συνεχίζω.
Ε δεν ήταν. Είχα την τύχη να οδηγώ, έστω και για λίγο, την εθνική Kick Boxing της Ουκρανίας που πήγαινε προς το ΟΑΚΑ για τους αγώνες πολεμικών τεχνών που γίνονταν. (και για να βάλουμε και λίγο σεξ για να πουλήσει παραπάνω η καταχώρηση, ήταν μαζί τους μια τύπισα με ένα απίστευτο κολλητό δερμάτινο παντελόνι - και το απίστευτο πάει και στο περιεχόμενο ;))

Ακούγοντας: Nick Cave - Nobody's baby now

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2006

Outside looking in

Συνέβη προχθες (και κλασικά σήμερα αξιώθηκα να το γράψω...)

Ήταν πρωί λοιπόν, κι εγώ έτρεχα να προλάβω να πάω να γράψω μάθημα. Μπαίνω σε ένα βαγόνι του μετρό πήχτρα στον κόσμο. Είμαι φάτσα κάρτα σε μια κοπέλα (όχι, δεν είναι αυτό το θέμα μας, θα μπορούσε να είναι και άντρας). Λίγο πιο πέρα ένας άντρας ακούει μουσική από ένα discman/walkman/mp3 player, κάτι τέτοιο τέλος πάντων (κι εγώ το ίδιο κάνω πάντα - εκείνη την ώρα ακούγα Bathory). Ακούει ποπ μουσική, γιατί κάνει ανάλογες χορευτικές πόζες. Τον κοιτάζω και στα χείλη μου σχηματίζεται το πνιγμένο χαμόγελο που σημαίνει "θέλω να γελάσω αλλά είναι αγενές". Η κοπέλα το ίδιο. Κοιταζόμαστε.
Ξανακοιτάζω τον τύπο. Το χαμόγελο υποχωρεί, αλλά πιέζομαι να μη γελάσω.
Την τρίτη φορά γυρνάω προς την κοπέλα και οι δύο παίρνουμε την γνωστή what the fuck!!! έκφραση.
Εκείνη την ημέρα κατάλαβα πως με κοιτάνε σε λεωφορεία/τρένα/δρόμους όταν ακούω μουσική. Αν και σπάνια φτάνω σε τέτοιο ρεζιλίκι...

Όλα αυτά ακούγοντας: New model army - Green and grey

Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2006

Nevermore - Dreaming neon black



1999, Century media
1 Ophidian
2 Beyond Within
3 The Death of Passion
4 I Am the Dog
5 Dreaming Neon Black
6 Deconstruction
7 The Fault of Flesh
8 The Lotus Eaters
9 Poison Godmachine
10 All Play Dead
11 Cenotaph
12 No More Will
13 Forever

Ο δεύτερος δίσκος των Αμερικανών Nevermore και ένα αρκετά αξιόλογο άκουσμα (αν και όχι ο καλύτερος δίσκος τους,θα πρότεινα το επόμενο Dead heart in a dead world) είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής του μεγάλου αυτού συγκροτήματος. Συνδυάζοντας mid-tempo post thrash βαριά riffs με τραχιά power φωνητικά και μελωδικά περάσματα που συνοδεύονται από τη θεατρική ερμηνεία του τραγουδιστή, συνθέτουν έναν αρκετά δυνατό δίσκο, που προς το τέλος όμως καταλήγει λίγο επαναλαμβανόμενος. Τα Beyond within, The death of passion, I am the dog και η μπαλάντα The lotus eaters ξεχωρίζουν όμως άνετα από το σύνολο.
Συνολικά μια πολύ καλή κυκλοφορία που δένει κατάλληλα την μεταλλική παράδοση των 80's με τη μεταλλική μουσική του 90.
4,5/5

Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2006

Conan Chronicles vol 1

Μέσα στον παραλογισμό της λογικής, που διαβάζω, ας ρίξω και μια κριτική για ένα βιβλίο που τελείωσα πρόσφατα.
Το εν λόγω βιβλίο είναι μια συλλογή με ιστορίες του R.E.Howard με πρωταγωνιστή τον πιο διάσημο ήρωά του, τον Conan τον βάρβαρο (υπάρχει και δεύτερος τόμος, που δεν τον έχω όμως).
Αυθεντικό sword and sorcery από έναν μάστορα του είδους με απίστευτα καλή γραφή, ευρηματικότητα και προβλεψιμότητα αναμεμειγμένες (γενικά κάθε ιστορία έχει ένα ερείπιο, μια γκόμενα, έναν κακό μάγο και ένα πηθικόμορφο τέρας), δωσμένες όμως με πολλή ζωντάνια και από διαφορετικές οπτικές γωνίες ώστε να μην κουράζουν εύκολα (κάτι πολύ δύσκολο για το είδος).
Γενικά ένα πολύ καλό βιβλίο για όλους τους οπαδούς του Fantasy

Ακούγοντας: The Police - Fragile

Δευτέρα, Ιανουαρίου 23, 2006

mp3 player problems solved

Είχα γράψει σε παλιότερο θέμα για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ένα mp3 player που έχω (Creative MuVo N200 πιο συγκεκριμένα). Τις περισσότερες φορές δεν άνοιγε, ή έκλεινε από μόνο του κατά την αλλαγή κομματιού. Τις τελευταίες μέρες όμως δεν άνοιγε καθόλου. Είχα κυριολεκτικά απηυδήσει και σκεφτόμουν να αγοράσω καινούριο, όταν αποφάσισα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια και να ψάξω στο ιντερνετ.
Τελικά η λύση ήταν απλή: έπρεπε να ξαναεγκαταστήσω το λειτουργικό του. Το έκανα και τώρα όλα δείχνουν να λειτουργούν μια χαρά.

Weiss Kreuz Gluhen

Ένα από τα anime που είδα τώρα τελευταία, το WKG είναι συνέχεια του Weiss Kreuz. Θέμα του οι περιπέτειες μιας ομάδας δολοφόνων που εξοντώνουν κακοποιούς. Το Weiss Kreuz ανήκει στην κατηγορία των μέτριων ανιμε που όμως μου άρεσαν. Το gluhen είναι άνετα καλύτερο.
Η υπόθεση ξεκινά σε ένα σχολείο, στο οποίο μαθητές αυτοκτονούν. Τρία από τα μέλη της ομάδας εισάγωνται ως μυστικοί πράκτορες, για να ερευνήσουν την υπόθεση (κάτι που στην προηγούμενη σειρά δε γινόταν, απλά έπαιρναν εντολές και τις εκτελούσαν)Η όλη φάση της έρευνας προσθέτει πολύ στη σειρά, αφού δίνεται η ευκαιρία για την αλληλεπίδραση των χαρακτήρων (ένας από τους καλύτερους τομείς και των δύο σειρών, οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες) Αν και το σενάριο είναι over the top σε πολλά σημεία δε με ενόχλησε και πολύ: σε τελική anime δράσης έβλεπα, το δε τέλος της σειράς ήταν δραματικότατο και συγκινητικό.
Στα τεχνικά τώρα, το animation είναι αρκετά καλό, σαφέστατα βελτιωμένο σε σχέση με την πρώτη σειρά, ενώ ο νέος σχεδιασμός των χαρακτήρων ήταν καταπληκτικός. Η μουσική της σειράς ήταν απλά συμπαθητική, οι φωνές όμως των χαρακτήρων (ειδικά των πρωταγωνιστών) εκφραστικότατες.
Αρκετά καλή σειρά για να περάσει κάποιος ευχάριστα μερικές ώρες, ξαναβλέπεται ευχάριστα και κρατάει τον θεατή

Βαθμολογία: 8/10

Τετάρτη, Ιανουαρίου 18, 2006

RPG-άδικες ελληνικές κοινότητες και εγώ μέρος 1ο: RPG.gr Ι

Μετά από πρόκληση ενός γάτου που έγινε κοντά πριν ένα μήνα, αποφάσισα να γράψω μια σειρά από πραγματάκια για τις ελληνικές rpg-άδικες κοινότητες στις οποίες έχω υπάρξει μέλος.
Το πρώτο μέρος αυτής της σειράς αφορά την κοινότητα με την οποία μπήκα στα πράγματα, το rpg.gr. Η πρώτη επαφή ήταν μέσω του PC Master, του οποίου συντάκτης ήταν και ο administrator. Υπήρχε μια καταχώρηση σε αυτό και αποφάσισα να επισκευτώ το site. Είχαν περάσει 2-3 μήνες που έμπαινα στο site, όταν αποφάσισα να γίνω μέλος του forum του. Μπήκα λοιπόν και ξεκίνησα να γράψω.
Θα ήθελα πολύ να διάβαζα τώρα τα πρώτα pοst μου τώρα, για να γελάσω με το πόσο "νουμπ" ήμουν τότε. Θυμάμαι όμως και το πόσο μου άρεσε η ατμόσφαιρα εκεί μέσα, ο χαβαλές που πήγαινε παρέα με τις σοβαρές συζητήσεις, η ζεστή ατμόσφαιρα, τα ετερόκλιτα άτομα, η συνύπαρξη "ψαγμένων" και "άσχετων" (εγώ ήμουν κάπου ανάμεσα). Σε ένα fair δε, είχα την ευκαιρία να γνωριστώ και με άλλα παιδιά που έμενα, ανάμεσα στα οποία τον πρώτο και έναν από τους καλύτερους e-φίλους που έκανα, τον Specter.
Επίσης στο rpg.gr βρήκα για πρώτη φορά την ευκαιρία να στρωθώ να γράψω μια από τις ιστορίες που τριγύρναγαν στο μυαλό μου, και μάλιστα ήταν πολύ λιγότερο χάλια από ότι θα περίμενα να έβγαινε. Από τότε το γράψιμο μου έχει μείνει ακόμα σαν χόμπυ, για να μην πω πάθος.
Κάπου εκεί βέβαια έκανε την εμφάνισή του το μεγάλο πρόβλημα που για τα επόμενα χρόνια θα έπλητε το rpg.gr: την αδιαφορία του admin. O DuMmWiAm είχε κάνει πολύ καλή δουλειά , αλλά κάπου στην πορεία ξέχασε το site του. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχε αφήσει άλλον στη θέση του, μάλλον από έλλειψη εμπιστοσύνης. Έτσι, στο πρώτο troll, τον διαβόητο forum ravager, ο μοναδικός moderator που είχε μείνει αποδείχτηκε ελειπής (και άφαντος), με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μπάχαλο δίχως προηγούμενο.
Παρόλα αυτά η κοινότητα είχε κίνηση, συζητήσεις γίνονταν, παρέες σχηματίστικαν, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά αυτό το συναίσθημα μεγάλης παρέας που πάντα μας διέκρινε ως forum.
Τα δύο meeting που ήρθαν το καλοκαίρι και το φθινώπορο του 2003 ήταν απίστευτες εμπειρίες και μας έφεραν ακόμα πιο κοντά. Επίσης, όπως τελικά έχει αποδειχτεί ότι είναι η μοίρα μου σε ένα forum με το οποίο θα αποφασίσω να ασχοληθώ, κάθισα και έκανα δουλεία, ετοίμασα μια σειρά από θέματα και για το site και για το forum, απέκτησα ένα καλό όνομα ανάμεσα στους χρήστες και κατέληξα κάπου στον ένα χρόνο να είμαι moderator forum.
Μια νέα λαμπρή εποχή άρχιζε; Περιμένετε το επόμενο μέρος για να μάθετε.

Καφριλονία

Αυτές τις μέρες γράφω ένα guest κεφάλαιο για την Καφριλονία του Αtrelegis. Έχει πλάκα μεν, αλλά ταυτόχρονα το βρίσκω μια μεγάλη πρόκληση το να γράψω ένα καθαρά κωμικό κείμενο και μάλιστα τόσο αστείο όσο τα υπάρχοντα κείμενα της Καφριλονίας, τη στιγμή που έχω γράει μόνο ένα άλλο κωμικό κείμενο στη ζωή μου, και μάλιστα με εντελώς διαφορετικό ύφος από αυτό εδώ. Ελπίζω να μην καθυστερήσω πολύ ακόμα με τη συγγραφή του κρυφού αυτού κεφαλαίου πολύ ακόμα. Πάντως σας προειδοποιώ ότι είναι ακόμα πιο high-powered από ότι το μέσο κεφάλαιο της Καφριλονίας.

Ακούγoντας - Ramones - I wanna be sedated

Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2006

Phenomena

Άλλη μια ταινία του Dario Argento που είδα πρόσφατα (πριν τις γιορτές δηλαδή, αλλά τώρα αξιώθηκα να γράψω κάτι για αυτή).
Η ταινία αυτή ξεκινα με την φριχτή (ταινία του Αrgento είναι, τι περιμένατε)δολοφονία μιας τουρίστριας στα βουνά της Ελβετίας. Οχτώ μήνες μετά, κι ενώ ο δολοφόνος συνεχίζει να δρα ανενόχλητος, μια νεαρή κοπέλα, που έχει το χάρισμα να μιλάει με έντομα, πηγαίνει εσώκλειστη σε ένα ιδιωτικό σχολείο κοντά στο μέρος που γίνονται οι φόνοι. Το πρώτο βράδυ που βρίσκεται στο μέρος αυτό, ένας ακόμα φόνος γίνεται κι αυτή γίνεται μάρτυρας. Με τη βοήθεια λοιπόν ενός εντομολόγου και της μαϊμούς του προσπαθεί να διαλευκάνει τα εγκλήματα.
Εντελώς ονειρική ταινία, με αρκετά ασύνδετο σενάριο γεμάτο εφιαλτικές σεκάνς, εικόνες όμορφες και αποκρουστικές, μουσική όπως συνήθως από τους goblin αλλά και τη συμβολή πασίγνωστων heavy metal συγκροτημάτων όπως τους Iron Maiden (το Flash of the blade, ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους, αν και όχι ιδιαίτερα γνωστό) και τους Motorhead.
Χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του (για αυτό δείτε το Suspiria) είναι μια αξιοπρεπής ταινία τρόμου για τους φίλους του είδους.

ΥΓ1: Στην ταινία αυτή έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της η Jennifer Connely
ΥΓ2: Αποφύγετε την αμερικάνικη λογοκριμένη εκδοχή της, με το όνομα Creepers (την οποία είδα κι εγώ)

Ακούγοντας: Το θέμα της ταινίας από τους Goblin και το Jump around των House of pain

Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2006

Tα 7 σπαθιά

Κινέζικη ταινία wu-xia που είδα πρόσφατα.
Φανταστείτε κάτι μεταξύ 7 Σαμουράι, Εξκάλιμπερ και Τίγρης και Δράκος.
Στην προσπάθειά τους να σώσουν ένα χωριό από μισθοφόρους του Αυτοκράτορα της Κίνας, 5 ξένοι πολεμιστές και 2 κάτοικοί του παίρνουν 7 "μαγικά" σπαθιά από έναν σοφό και πολεμούν τους εισβολείς.
Η πρώτη διαφορα από την ταινία του Κουροσάβα είναι ότι οι πολεμιστές δεν εκπαιδεύουν τους χωρικούς (που ήδη γνωρίζουν πολεμικές τέχνες και για αυτό διώκονται, μετά από σχετική επικύρηξη του Αυτοκράτορα), κυρίως γιατί δεν τους χρειάζονται για να πολεμίσουν ένα στρατουδάκο.
Η δεύτερη, και σημαντικότερη διαφορά από το αριστούργημα που λέγεται "7 Σαμουράι" είναι ότι δεν είναι καν μια καλή ταινία. Οι σκηνές μάχης, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι πάρα πάρα πολλά από τα εφέ κρύβονται επιμελώς από την κάμερα, είναι εντυπωσιακότατες, με απίστευτα wire-fu κόλπα και θεαματικότατο ξύλο, το θέμα είναι ότι μόνο αυτές αξίζουν. Το σενάριο είναι μέτριο και έχει πολλές ασυνέχειες, οι χαρακτήρες είναι τυπικοί για το είδος και χωρίς ιδιαίτερο βάθος, το δε εξυπνακίστικο τέλος καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμα και το Saw σε βλακεία (και αυτό είναι επικό κατόρθωμα από μόνο του).
Συνολικά μια ευχάριστη ταινία πολεμικών τεχνών εποχής για να νοικιάσετε σε DVD αν έχετε όρεξη για κάτι τέτοιο. Βλέπεται ευχάριστα αλλά ως εκεί.

Βαθμολογία: 3/5
Τραγούδι που άκουγα: Ανώριμοι - Ο Βάρβαρος

Πέμπτη, Ιανουαρίου 12, 2006

Metal Hammer top 30 2006

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, έτυχε να δω την εκπομπή TV war στο MAD (η εκπομπή του περιοδικού metal hammer) όπου και δύο συντάκτες του περιοδικού ανέλυαν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας συντακτών για τη χρονιά που πέρασε.
Γενικά η προηγούμενη χρονιά δε με εξέπληξε με τις κυκλοφορίες της. Αν εξαιρούσε κανείς τους δίσκους του τop 5 ότι άλλο άκουσα φέτος από metal με άφησε ελαφρώς αδιάφορο (με 1-2 εξαιρέσεις, όπως Candlemass και Helloween). Τη μεγάλη έκπληξη όμως μου την προκάλεσε το top 3: Στην τρίτη θέση το Hypnotize των System of a Down. Παράξενη επιλογή, είπα, το Mesmerize ήταν λίγο καλύτερο, αλλά το άξιζε με το σπαθί του. Στο #2 οι Nevermore, των οποίων ο δίσκος δεν είναι και ο αγαπημένος μου (το Dead heart in a dead world ήταν ο πρώτος τους που άκουσα και δεν έχει φύγει ακόμα από την καρδιά μου) αλλά σίγουρα στις μέτριες φετεινές κυκλοφορίες έλαμπε σαν διαμάντι. Και πάνω που αναρρωτίεμαι τι θα μπει στο #1, γιατί ότι καλό είχε βγει φέτος το είχαν πει, έρχεται η κεραμίδα: System of a Down - Mesmerize.
Δε ξέρω ρε γαμώτο, και οι δύο δίσκοι των System άξιζαν την διάκριση, και όσο αρπαχτή κι αν ήταν που βγήκαν ξεχωριστά τα άξιζαν τα λεφτά τους (όπως και κάθε δίσκος τους, οι δε παλιότεροι είναι σε nice price απότε χάρισμα είναι :P) αλλά ειλικρινά μήπως η χρονιά που πέρασε ήταν τόσο φτωχή, ώστε δύο γαμάτες αρπαχτές να ανέβουν στην κορυφή; Το σίγουρο είναι ότι ελάχιστα συγκροτήματα θα πετύχαιναν κάτι τέτοιο και οι επικριτές τους ας λένε ότι θέλουν. Ή μάλλον ας ακούσουν μουσική από την χρονολογία που έχουν θέσει ως το τέλος του ροκ και έπειτα, επειδή η μουσική ποτέ δεν τελειώνει.

Όλα αυτά ακούγοντας Hocico - Controversy

Τετάρτη, Ιανουαρίου 11, 2006

Οπαδοί

Σήμερα θα ήθελα να έγραφα κάτι ακόμα σοβαρό και προβληματισμένο. Αλλά επειδή βαριέμαι αφόρητα να γράφω, θα σας αναφέρω ένα αστείο περιστατικό.
Σε γνωστό κρυπτοσατανιστικό ελληνικό διαδικτυακό χώρο συζητήσεων ένα μέλος απείλησε να με δείρει, γιατί πήρα το τελευταίο trade paperback ενός κόμικ που έψαχνε. Ναι, καλά διαβάζετε, μου συνέβη κι αυτό. Η δε κοπελιά δήλωσε απελπισμένη να το βρει και πρότεινε να της πουλήσω τον δικό μου τόμο. Σε μια σπάνια κρίση σοβαρότητας (φταίει που είμαι γριπωμένος μάλλον) δεν της έκανα τις γνωστές κάφρικες ανήθικες προτάσεις μου, αντίθετα την διαβεβαίωσα ότι το τεύχος που έψαχνε έχει ξανάρθει Ελλάδα και ότι με λίγο ψάξιμο θα το βρει.
Και τώρα σας αφήνω και πάω για ύπνο, αναμένοντας την κουλαμάρα της επόμενης ημέρας...

Τραγούδι: Primordial - The darkest flame

Τρίτη, Ιανουαρίου 10, 2006

Blog: the future of press?

Διάβασα μέσα στις διακοπές ένα άρθρο εφημερίδας, όπου 10 bloggers σχολιάζουν τον χρόνο που πέρασε κτλ. Και μου γεννήθηκε η εξής απορία: είναι πράγματι το blogging το μέλλον του τύπου;
Προσωπικά δεν το πιστεύω. Το blogging δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας εύκολος τρόπος να φτιάξεις μια πολύ καλά οργανωμένη προσωπική ιστοσελίδα στην οποία και θα εκθέτεις τις απόψεις σου για ότι θέμα σε απασχολεί, για τις σκέψεις, τους προβληματισμούς σου, για κάτι που σου συνέβη, ένα παράθυρο μέσα από το οποίο κάποιοι διαβάζουν τις σκέψεις σου (εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι αυτό εδώ).
Για να μιλάμε όμως για ενημέρωση και ειδησεογραφία χρειάζεται η πληροφορία να φτάνει σε μια μεγάλη μάζα αναγνωστών. Κατά τη γνώμη μου το blogging ως μαζικό μέσο είναι μια φούσκα. Είναι κάτι το προσωπικό και απευθύνεται σε μια μικρή μάζα. Για ενημερωτικά μέσα υπάρχουν newsgroups, mailing lists, fora και wikis

Τραγούδι που συνόδευε το post: Lacuna coil - When a dead man walks (κομματάρα που άκουσα πρόσφατα και μου έχει κολλήσει)

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2006

Song of lice and mire

Δε ξέρω ρε γαμώτο, πάντα μου τυχαίνει κάτι τα τελευταία χρόνια: όταν μιλάω σε κάποιο forum ή IRC για fantasy λογοτεχνία όλο και κάποιος θα πεταχτεί, είτε μιλάμε για D&D-οβιβλία της TSR/Wizards είτε για Tolkien, Moorcock, Jordan, Feist ή ακόμα και για Horror και Sci-Fi για να μας πει: διαβάστε Martin.
Δεν έχω κάτι κατά του Martin (αντίθετα ίσως με ότι υπονοεί ο τίτλος του post) ίσα ίσα που το Song of Ice and Fire μου αρέσει πολύ και ίσως είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί από Fantasy αυτή τη στιγμή.
Όμως ΗΜΑΡΤΟΝ!!! Ο Martin δεν είναι αυτό που θα ήθελε να διαβάσει ο καθένας ως επικό fantasy. Ίσως τα fanboys πρέπει να καταλάβουν ότι κάποιοι θέλουν να διαβάζουν για τους γαμάτους σφαγείς λαών με τα μαγικά σπαθιά που κάνουν τους θεούς να τρέμουν, για μάγους που καταστρέφουν βασίλεια, για σκοτεινούς άρχοντες που αναζητούν το μαγικό αντικείμενο που θα τους προσφέρει απόλυτη κυριαρχία στον κόσμο, για ξωτικά, νάνους (και δεν εννοώ τον Tyrion Lannister) για αγνούς και ηρωικούς ιππότες, για έπη.
Ο Moorcock είχε κάποτε χαρακτηρίσει τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών ως epic Pooh. Εγώ θα κάνω έναν παραλληλισμό και θα ονομάσω το SoIaF epic Ξανθόπουλο. Δε ξέρω, απλά η ιδέα του έπους για εμένα δεν είναι ένα μάτσο διεφθαρμένοι ιππότες, αιμομιξίες, βιασμοί και ακροτηριασμοί χαρακτήρων, συνεχείς αιχμαλωσίες, κλπ κλπ.
Υπάρχουν και άτομα που γουστάρουν παραμύθι, happy endings, larger than life χαρακτήρες, ξωτικά, νάνους, πολλή μαγεία κλπ κλπ και όχι μια (γαμάτη μεν) φανταζοειδή μεταμόρφωση του ιστορικού μεσαίωνα.
Ευτυχώς βέβαια οι εν λόγω κύριοι έμαθαν πλεόν και τον Erikson και υπάρχει πλέον ένα πιο λαrger than life αντίβαρρο στις προτάσεις τους.

Ηχητική συνοδεία: Domenica - άχρηστα ρολόγια

Παρασκευή, Ιανουαρίου 06, 2006

Καλή Χρονιά

Και ευτυχισμένη σε όλους όσους διαβάζετε το κείμενο αυτό. Θα ήθελα να είχα κάτι πιο βαθύ να πω, αλλά ειλικρινά αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη για γράψιμο. Έχω πολλές μελλονικές καταχωρήσεις στο κεφάλι μου αλλά καμία διάθεση να στρωθώ για να τις γράψω. Αλλά έχω βέβαια ολόκληρο χρόνο μπροστά μου για να το κάνω. Τα λέμε.