Iron Maiden - A matter of life and death

To άκουσα μια φορά χθες και βαρέθηκα τη ζωή μου. Τώρα κάνω τη δεύτερη ακρόαση:

Different worlds: τους φαντάζομαι στο στούντιο, να ανακαλύπτουν ότι έχουν μόνο 10 τραγούδια και χρειάζονται άλλο ένα. Οπότε λέει ο Harris: "Λοιπόν παιδιά, το γνωστό riff οι κιθάρες, κλασικό μπάσσο εγώ, τυπικά τύμπανα κι εσύ Bruce άρχισε να τραγουδάς ότι σου κατεβαίνει στο κεφάλι." Κάπως έτσι γράφτηκε το δεύτερο χειρότερο τραγούδι που ανοίγει δίσκο των maiden (το Wildest dreams παραμένει βέβαια αξεπέραστα στον πάτο)

These colours don't run: ένα "επιβλητικό" mid tempo κομμάτι: βαρετά riff που το έχουμε ξανακούσει (με καλύτερο το γύρισμα ανάμεσα στα σόλο από το heaven can wait νομίζω) και έναν Bruce να φαλτσάρει στις κορόνες (το κάνει και στο πρώτο τραγούδι αλλά εκείνο είναι πολύ βαρετό για να το προσέξεις)

Brighter than a thousand suns: Ίσως ο τίτλος είναι υπερβολή, αλλά σίγουρα θα έπρεπε να λέγεται Brighter than eleven songs, μιας και είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με μια ριφάρα στην αρχή που κάνει τον σβέρκο να γαργαλάει. Κι εδώ ο Bruce ψιλοφαλτσάρει, αλλά το αγνοείς ακούγοντας τον γεμάτο ήχο στις κιθάρες. Εντάξει, Slayer do this shit much better, αλλά εδώ υπάρχουν και μελωδίες που σου κολλάνε. Ένα καλό τραγούδι σε έναν μέτριο δίσκο, καταφέρνει τουλάχιστον να πορώσει, αν και τραβάει πολύ περισσότερο από όσο πρέπει.

The pilgrim: Ξεκινάει με το λαλαλαλα ριφ, συνεχίζει με taps, έχει όμορφη μελωδία στα φωνητικά του κουπλέ, μέτρια πριος καλή γέφυρα και προβλέψιμο ρεφραίν με τον Bruce να το στριγγλίζει, χωρίς φάλτσα αυτή τη φορά, ενώ ακολουθεί το αναμενόμενο τσιφτετέλι ως γύρισμα, το οποίο ομολογουμένως και πολύ άργησε και λίγο κρατάει: και μόνο το όνομα με είχε προετοιμάσει για βάρβαρη αντιγραφή του Nomad, αλλά εντάξει, αντιγράφουν και άλλα τραγούδια τους εδώ έτσι για την ποικιλία.
Συμπαθητικό, αλλά βαριέσαι από το δεύτερο κουπλε.

The longest day: συμπαθητική εισαγωγή, ατμοσφαιρική που ανεβάζει σιγά σιγά ένταση, και ανεβάζει, και ανεβάζει για να σε ρίξει στα τάρταρα με ένα βαρετό μελωδικό ξέσπασμα ενάμιση λεπτό αργότερα, που το διαδέχεται ένα "επικό" "ρεφραιν". Δεύτερο κουπλέ με taps και ελαφρώς γρυλιστά φωνητικά ξαναδίνει δύναμη στο κομμάτι, αλλα πάμε πάλι μια από τα ίδια ενώ προς το τέλος ξαναφτιάχνει και μετά ξαναχαλάει. Αν δεν ήταν τόσο κουρασμένες οι ιδέες του ίσως και να ήταν πάρα πολύ καλό, υπάρχουν σημεία που θα γίνονταν ένα πολύ δυνατό κομμάτι, αλλά η δύναμη χάνεται στην φλυαρία της σύνθεσης.

Out of the shadows: Ντουμ ντουμ ντουμ ντουμ εισαγωγή, μελωδικό μελαγχολικό κουπλέ, τυπικός απελπισμένος Dickinson να γκαρίζει στο ρεφραίν, το wasting love ήταν απείρως καλύτερη "πλαστικούρα" μπαλάντα από αυτό εδώ το έκτρωμα. Συμπαθητικό σόλο πάντως.

The reincarnation of Benjamin Breeg: Βαρετή θλιμμένη εισαγωγή, dickinson να ψιθυρίζει στίχους, η μελωδία αρχίζει να γίνεται συμπαθητική ενώ περιμένουμε το ξέσπασμα, που έρχεται με ένα διόλου λυτρωτικό αλλά τουλάχιστον κλασικό ριφ, μια μετριότατη μελωδία φωνητικών από έναν Dickinson κουρασμένπο από τις πατάτες που τραγουδάει τόση ώρα, ένα καλό ριφάκι καθώς η ένταση ανεβαίνει λίγο, το καλό ριφ ξαναχτυπά πολλές φορές πριν το ρεφραίν που δεν λέει να έρθει, τελικά αντιλαμβάνεσαι ότι η άνευρη γέφυρα που ακούς τόση ώρα είναι μάλλον το ρεφραίν, μετά αρχίζουν τα κλασικά ταραταραμ που έχουν γίνει κλισέ από την εποχή που έγραψαν το trooper, μόνο πως σκάνε και καλούτσικα σόλο, το γύρισμα ανάμεσα στα δύο πρώτα σόλο είναι επίσης φοβερό και επιτέλους η αναμενόμενη λύτρωση που το κομμάτι τόσο επιζητά έρχεται, ενώ το ρεφραιν ξαναχτυπά και αυτή την φορά αντέχεται περισσότερο. Ούτε καν απείλησε τελικά τη θέση του Wildest dreams ως του χειρότερου single τους, παρά τις αρχικές προσδοκίες μου. Ήταν καλύτερο και από το bring your daughter to the slaughter αν σας λέει κάτι αυτό, αν και δε νομίζω να υπάρχει άλλο single που μπορεί να συναγωνιστεί.

For the greater good of God: Υποτονική αρχή, δυνάμωμα στη συνέχεια, γαμάτο ρεφραίν που χαλαρά το ξανακούσαμε, δυνατό δεύτερο κουπλέ, ξανά το πορωτικό ρεφραίν ξανά και ξανά για να το εμπαιδώσουμε,εντυπωσιακό γύρισμα για καμια εκατοστή φορές, γιατί αφού τους βγήκε και κάτι καλό να το παίξουν αρκετά ρε παιδί μου να μην πάνε τσάμπα τα λεφτά του κόσμου, σόλο της σειράς, δεύτερο σόλο καλύτερο αλλά επαναλαμβανόμενο, άλλη μία από ρεφραίν και το εννιάλεπτο κλείνει με επίσης ξεσηκοτικό τέλος. Πολύ καλές ιδέες αλλά δωσμένες με το κιλό που μετά από κάποιες ακροάσεις φαντάζομαι θα ακούγονται κουραστικές. Αυτή τη στιγμή πάντως το κομμάτι είναι απίστευτα ξεσηκωτικό.

Lord of Light: και αυτό υποτονική ψιλοοριεντάλ εισαγωγή, ψιθυριστά φωνητικά, συνέχεια με ριφ-καλπασμό, δυνατές φωνητικές γραμμές που συνεχίζουν να φαλτσάρουν ελαφρά, αργό, επιβλητικό ρεφραίν, που όμως ακούγεται ευχάριστα, ξανά υποτονική μελωδία, ξέσπασμα, solo, ρεφραιν, συμπαθητικό κομμάτι, πολύ καλύτερο από μερικά εδώ μέσα, αλλά τίποτα το συγκλονιστικό, αν το ακούσω 4-5 φορές ακόμα μπορεί και να μου αρέσει.

The Legacy: Υποτονική αρχή (τι έκπληξη!) χτίσιμο, ψιλοσυμπαθητικό ρεφραίν, καλή συνέχεια, δυνατό τελείωμα. Θα μπορούσα επίσης να το συμπαθήσω αρκετά.

End of the universe: "Συμφωνική" εισαγωγή, "στοιχειωτικές" μελωδίες, υποτονικό κουπλέ, ψευδοσυμφωνικό ξέσπασμα (που κόβω τον λαιμό μου το έχω ακούσει σχεδόν ίδιο από black/ατμοσφαιρικό συγκρότημα) ξανά στοιχειωτικά, δυνατό ριφ που επιτέλους ανταμείβει, σόλο, κουπλέ με νεύρο, δυνατά ριφάκια, το συμφωνικό κομμάτι που λέγαμε, ριφ που σπάνε σβέρκο παράλληλα με παιχνιδάκια με synths, η γύφτικη επικίλα ξαναχτυπά, ξανα οι στοιχειωτικές μελωδίες από synth και το ρεφραιν μάλλον συνοδεία μικρής χωρωδίας και σόλο της synth κιθάρας (γιατί αυτό πρέπει να ακούγεται τόση ώρα) και η γυφτιά να κλείνει. Παρά το cheesy του κομματιού ο Dickinson το στηρίζει με τη φωνή του και γενικά στέκει ως σύνθεση. Από τα καλά του δίσκου.

Συνολικά: Μετριότατος δίσκος για τα δεδομένα των maiden με τα μισά κομμάτια να σώζουν τις πατάτες που έχουν κάνει στα άλλα μισά. Αξίζει τα λεφτά που θα πληρώσετε για να τον πάρετε σε έκπτωση του χρόνου αν σας αρέσει το συγκρότημα, εκτός κι αν είστε φανατικός των maiden οπότε εγώ σας προειδοποίησα, το κρίμα στο λαιμό σας.

Βαθμολογία 3/5