Ελληνικότητα και φάνταζυ

Η πρώτη φορά που άκουσα για τον όρο ήταν σε μια ομιλία/συζήτηση για το Ελληνικό φανταστικό που τη διοργάνωνε (νέο τότε) περιοδικό του χώρου. Η πλειοψηφία των ομιλητών ήταν λάβροι σε αυτό το ζήτημα: "Μην αντιγράφετε τον Τόλκιεν και το Ντιενντι, ΓΡΑΦΤΕ για Ελληνικά θέματα!" Φυσικά ο (όχι και τόσο μικρός τότε, ακόμα λιγότερο μικρός σήμερα) Μιχάλης δε μπορούσε να διαφωνίσει περισσότερο. Τότε θα έλεγε απλά κάτι για το τι ζητάει το κοινό, διαβάζουμε ότι μας αρέσει και τα σχετικά μισόλογα αυτού που κάτι καταλαβαίνει αλλά δεν ξέρει πως να το πει. Σήμερα, σε αυτό το συγκλονιστικό ποστ με το οποίο κλείνει το έτος, θα προσπαθήσει να σας εξηγήσει όσο πιο καλά μπορεί τις αντιρρήσεις του πάνω στο θέμα.

Πριν αναλύσουμε οτιδήποτε, καλό είναι να ορίζουμε το θέμα. Ως Ελληνικό φανταστικό λοιπόν ορίζουμε το κομμάτι εκείνο της Ελληνικής λογοτεχνίας όπου τα φανταστικά στοιχεία παίζουν βασικό ρόλο στην πλοκή (είτε μιλάμε για fantasy, είτε για ΕΦ είτε για τρόμο). Για το παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε στο fantasy, διότι είναι η πιο ευαίσθητη κατηγορία και το κομμάτι με το οποίο κυρίως διαφωνώ (το γιατί στα άλλα δύο δε διαφωνώ τόσο θα φανεί ελπίζω στην πορεία του άρθρου αυτού).

Τι σημαίνει Ελληνικά θέματα;
Σε πρώτο επίπεδο μας λένε, αντί να εμπνεόμαστε από ψευδομεσαιωνικούς κόσμους και να τους αντιγράφουμε, να πάρουμε ως πηγή έμπνευσης το Βυζάντιο και την αρχαία Ελλάδα. Κι εδώ έγκειται η πρώτη διαφωνία μου: το να παίρνεις το κλισαρισμένο Τολκιενικό πρότυπο και να του δίνεις ένα άλλο χρώμα δεν κάνει το αποτέλεσμα λιγότερο κλισαρισμένο, αντίθετα το κάνει ακόμα πιο γραφικό. Το φάνταζυ είναι φαντασία και, αυτό που χρειαζόμαστε είναι καλή κοσμοπλασία και καλές ιστορίες, όχι επιπλέον περιορισμούς στη φαντασία του συγγραφέα. Το να γράψει κανένας τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών με σάτυρους και δρυάδες αντί για ξωτικά και νάνους και ακρίτες αντί για ρέηντζερ είναι μάλλον αστείο (πόσο μάλλον αν αντί για ορκ έχει Τούρκους).
Βεβαίως κάπου εδώ σκάει και η επεξήγηση: “εννοούμε θέματα που να απασχολούν τον Έλληνα αναγνώστη.” Και, όπως όλες οι “καραμέλες” ακούγεται ολόσωστο, μέχρι που σκεφτόμαστε τι ακριβώς είναι το Ελληνικό κοινό. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι θρύλοι και οι παραδόσεις αφορούν ελάχιστα τον μέσο κάτοικο του αστικού περιβάλλοντος κάτω από 30. Οι φανταζάδες της γενιάς μου έμαθαν το φανταστικό ως Tolkien - Conan της Κόμπρα Πρες – Manowar ή Blind Guardian και τα θρίλερ της τηλεόρασης (και η επόμενη γενιά με Harry Potter αντί για Κόναν).
Οπότε το να γράψει κάποιος φανταστικό με ξωθιές και τελώνια αφορά μικρή μερίδα του κοινού, που δείχνει να έχει περισσότερο λαογραφικό ενδιαφέρον και που μάλλον είναι αρνητικό σε δραματικές τροποποιήσεις των θρύλων και παραδόσεων.
Αν μιλήσουμε δε για εμάς, τα παιδιά της Ελληνικής επαρχίας των 90's, οι ιστορίες τρόμου που θα κατεβάσουμε δεν αφορούν καλλικατζάρια και μάγισσες, αλλά ενέδρες σε έρημους δρόμους από Αλβανούς λαθρομετανάστες, κωλάδικα και μανιακούς που τριγυρνάνε τις νύχτες στα χωράφια και παραμονεύουν για ζευγαράκια. Αυτές τις μέρες για παράδειγμα διαβάζω τη “Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας” του Κ. Μίσσιου που είναι ιστορίες τρόμου με φόντο την Ελληνική επαρχία και, παρόλο που είναι καλογραμμένο βιβλίο, η εικόνα μιας επαρχίας 50 χρόνια πίσω δε με αφορά κάτι που (για βιβλίο τρόμου) δε με αφήνει να το απολαύσω.
Η μυθολογία και η αρχαία Ελλάδα παρόλα αυτά δείχνει αρκετά δημοφιλής στις τάξεις των ελλήνων αναγνωστών και πιθανότατα να υπήρχε χώρος για μυθολογικό φάνταζυ στην αγορά. Δυστυχώς όμως υπάρχει ακόμα τόσο ένας πιουρισμός σχετικά με τη μυθολογία όσο και (δυστυχώς) μια προσπάθεια πολιτικών χώρων να ταυτιστούν με την ιστορία και μυθολογία για δικά τους οφέλη, τα οποία καλλιεργούν μια δυσπιστία απέναντι σε όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο, που, για μια άλλη μερίδα αντίθετων πολιτικών απόψεων οδηγεί σε μια πλήρη εικονοκλασία (πχ σκεφτείτε τα όσα είχε ακούσει ο Κώστας Φραγκιαδάκης για το κόμικ του “Μύθος” - που είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Ελληνοκεντρικού φάνταζυ).

Και κάπου εδώ θα μου πείτε: όπα ρε Μιχάλη, το ένα σου βρωμάει, το άλλο σου ξυνίζει, το άλλο σου βρωμάει, να γράφουμε για ελφ και ντουόρφ; Η απάντηση είναι όχι, εκτός κι αν έχετε μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πείτε με αυτά. Αυτό όμως δεν εμποδίσει τους συγγραφείς να εκμεταλλευτούν το Ελληνικό στοιχείο στο ύφος των έργων τους, όπως πχ έχει κάνει πολύ πετυχημένα ο Γιάννης Πλιώτας στην τετραλογία του “Το βασίλειο της Αράχνης”. Χωρίς να είναι κραυγαλέα περίπτωση έργου που φωνάζει: Βυζάντιο, οι τοπικοί θρύλοι και παραδόσεις έχουν ένα ξεχωριστό χρώμα που Ελληνίζει όπου πρέπει, δημιουργεί όμως κάτι εντελώς νέο. Παρομοίως Ελληνικά αρχέτυπα και συμπεριφορές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τους χαρακτήρες (και αυτό σας το λέει άτομο που έχει φτιάξει ως εξήγηση για τη μαγεία ότι το αφεντικό – θεός - κοιμάται και οι υπάλληλοί του – μια γραφειοκρατεία θεών και πνευμάτων – κάνουν ρουσφέτια – πείτε μου, δεν είναι αυτό καθαρά Ελληνικό φάνταζυ; )
Το Ελληνικό στοιχείο μπορεί πάντα να χρησιμοποιηθεί αυτούσιο, πάνω σε ένα ευρύτερο μυθολογικό πλαίσιο, όπως γίνεται για παράδειγμα στην τριλογία της Υπερβορέας του Μ. Αντωνόπουλου (με εξαίρεση το δεύτερο βιβλίο που κάθεται και γράφει το Evil Dead σε νησάκι έξω από την Πύλο και που, προσωπικά, το βρήκα να μου χτυπάει άσχημα – όπως ανέφερα και πιο πάνω) ή στις “Νύχτες της Εκάτης” του Μπαλανου, όπου, με αφετηρία την μυθολογική Εκάτη ξεναγούμαστε στον κόσμο του Απόκρυφου και της Μαύρης Μαγείας (που ήταν της μόδας το 1994 που γράφτηκε, λόγω των Σατανιστών της Παλλήνης)
Ανέφερα πιο πάνω τον τρόμο: είτε σε αστικό είτε σε αγροτικό πλαίσιο το Ελληνικό στοιχείο μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά. Διαβάστε πχ το “Ανάμεσα” του Π.Μ. Ζερβού και θα δείτε το πως ένα στοιχείο της Ελληνικής παράδοσης δένει με την πόλη του Πειραιά ή το υπερφυσικό μέσα σε στιγμές της Ελληνικής ιστορίας – κάτι που ίσως και να είχε προοπτικές, αν και τη μόνη σχετική δουλειά που έχω υπόψη μου, το “Τον έφαγε το φεγγάρι” της Α. Φιαμού με θέμα ιστορίες τρόμου από την Τουρκοκρατία, δεν το έχω διαβάσει για να σας εκφέρω γνώμη.

Γενικά, θεωρώ ότι επιλογές υπάρχουν για όποιον θελήσει να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της Ελληνικής μυθολογίας και παράδοσης, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι ασημένια σφαίρα* ούτε ιερός νόμος, αντίθετα είναι πάντα μια επιπλέον επιλογή. Μην κοιτάτε μακριά, η σπηλιά του Νταβέλη και οι στοές κάτω από την Ακρόπολη μπορεί πάντα να γεννήσουν μια καλή ιστορία.

Καλή μας χρονιά, ευτυχισμένο το 2010 και ένα καλό συμβόλαιο σε όλους εμάς τους μάχιμους συγγραφείς.

*Ορολογία πληροφορικάριων που σημαίνει τη μαγική λύση σε όλα τα προβλήματα. Ξεκινάει από το δοκίμιο του F.P. Brooks “No Silver Bullet: Essence and Accidents of Software Engineering” του 1987

Know your enemy

Για σήμερα ετοίμαζα ένα βαθυστόχαστο και φιλοσοφικό άρθρο, αλλά, επειδή βαριέμαι άνοιξα τα e-mail μου και είδα ένα chain mail που με εκνεύρισε αρκετά και το οποίο θέλω να σχολιάσω.

Τι έλεγε το μύνημα:
10 λόγοι που ο Mikeius είναι λιγότερο πρωτότυπος από μια μαύρη τρίχα στα αρχίδια του Maddox:

1. Ξεκίνησε την καριέρα του ως blogger με αφορμή ένα e-mail που απαριθμεί καμιά 50αριά εκνευριστικές κατηγορίες ανθρώπων. Απόσπασμα από το site του Maddox:
How did this site start? How do you promote your site?
This site started out as a text document containing a list of 50 things that "pissed me off." I circulated it to people on efnet #coders a long time ago, they liked it, so I posted my first page back in '97. I don't promote this site, all traffic has been generated by word-of-mouth alone.
2. Έχει για έμβλημά του ένα κωλοδάχτυλο. Το κωλοδάχτυλο του Maddox. Πάρε κι αυτό Μιχάλη!
3. Του αρέσει να επεξεργάζεται φωτογραφίες και να βάζει πάνω διαλόγους. Το ίδιο και του Maddox.
4. Του αρέσει να απαριθμεί πράγματα σε hate lists. Μαντέψτε και σε ποιόν άλλο... Ναι, ταινίες και τραγούδια, καλά είδατε. Ούτε εδώ είναι πρωτότυπος...
5. Βρίζει πολύ και αισχρά και από αυτό βγάζει γέλιο. Ο δάσκαλος και σε αυτό εξακολουθεί όμως να είναι ο Maddox.
6. Εκφράζει politically incorrect απόψεις με τις οποίες ταυτίζεται το κάθε καταπιεσμένο πρόβατο - ανδρείκελο. MADDOX.
7. Το παίζει κριτικός ταινιών. Ο Maddox είναι.
8. Δημοσιεύει τα hate mail του. Μάγγα, δεν ξέρεις τι θα πει hate mail!.
9. Το άρθρο του για τη γρίπη των χοίρων είχε 9 σχόλια. Του Maddox έχει 730.000 unique views.
10. Έδωσε 22 συμβουλές στις γυναίκες. Ο Maddox έδωσε 26 και διάβολε ήταν πολύ πιο αστείες...



Διαφορές:

* Ο Maddox χλευάζει όσους κάνουν ορθογραφικά λάθη στα mail τους και τους γελοιοποιεί. Ο Mikeius δεν ξέρει ορθογραφία αλλιώς θα έκανε κι εκείνος το ίδιο.
* O Μιχαλάκης το παίζει κάποιες φορές λίγο συναισθηματικός και νοσταλγός του παρελθόντος. Ο Maddox δεν έχει συναισθήματα!
* Ο Maddox μισεί τους bloggers. LOSER!


Με λίγα λόγια αν σας αρέσει το στυλ του Mikeius διαβάστε Maddox. Είναι ο original και έχει άπειρο περισσότερο γέλιο. Εκτός αν είστε ζώα και δεν ξέρετε αγγλικά.
Και Mikeius αν διαβάζεις αυτό το mail: Συγχαρητήρια, είσαι καλός μιμητής αλλά έχεις να φας πολλά ψωμιά ακόμα μέχρι να φτάσεις τον θεό... Αλήθεια, την πρωταπριλιά θα αλλάξεις κι εσύ τη σελίδα σου;

Δε θέλω να το παίξω υπερασπιστής του Mikeius του faeenamalaka. Το Blog του είναι διασκεδαστικό και οι δημοσιεύσεις βγάζουν γέλιο, οι δε απαντήσεις των haters ακόμα περισσότερo. Έχω κάτι θέματα κι εγώ προς κριτική, αλλά ξέρω ότι με κάθε δημοσίευση σκάει το γέλιο σε κάμποσα σημεία και αυτό μου αρκεί.
Αλλά γιατί ρε γαμώτο να αφιερώσει κάποιος τόσο χρόνο για να μας πει ότι ένας τύπος στο ίντερνετ γράφει όπως ένας άλλος τύπος στο ιντερνετ; Γιατί; Δεν το ξέρουμε νομίζει ότι το στυλ γραφής του κάθε ενός είναι αποτέλεσμα των όσων έγραφαν κάποιοι άλλοι πριν από αυτόν (ή νομίζει ότι ο Maddox εφεύρε αυτό το στυλάκι από το μηδέν); Κάτι πιο σοβαρό δεν έχει να κάνει στη ζωή του;
Δεν ξέρω, το όλο chainmail μου βγάζει κάτι πολύ θλιβερό και αυτό με ρίχνει, διότι, αντί να κάτσει να γράψει κάποιος αυτό το δεκάλογο μπορεί να κάνει κάτι πιο χρήσιμο με τη ζωή του. Πχ να κάνει κάποιο chainmail που δεν είναι καρμπον-αντιγραφή της Μαντοξολίστας για την οποία κατηγορεί κάποιον άλλο.
Μάλλον όμως είναι μόδα το να μισεί τον εκάστοτε πιο δημοφιλή blogger της σαιζόν (διότι τα ίδια είχαν γίνει και με τον Master G του Cave studioz). Τελικά συμπεραίνω ότι μάλλον κυκλοφορούν πολλοί κομπλεξικοί ανάμεσά μας που, αντί να προσπαθούν να γίνουν οι ίδιο καλύτεροι, κάνουν αγώνα για να ρίξουν όποιον είναι πιο πάνω από αυτούς στο επίπεδό τους. Μάλλον είμαι πολύ καθυστερημένος για να το καταλαβαίνω και να μου προκαλεί έκπληξη τελικά.

ΥΓ: Οι ανώνυμοι μπορούν να λυσσάξουν που δεν μπορούν να κάνουν σχόλιο από κάτω. Λυπάμαι, προτιμώ τα σχόλια να είναι επώνυμα (έστω και με ένα nick) όπως είναι και τα ποστ εδώ.

3 τρόποι να κάνεις το φινάλε της ταινίας σου πιο έξυπνο

1) Ο πρωταγωνιστής είναι νεκρός
2) Όλα τα έκανε το σατανικό άλτερ ίγκο του πρωταγωνιστή
3) Τίποτα από όσα είδαμε δεν έγιναν στην πραγματικότητα

Ποια να είναι άραγε η πιο έξυπνη ταινία στον κόσμο;

ΥΓ: Και μην ξεχνάς, πρέπει να παίζει κάπου το θέμα από το ρέκβιεμ για ένα όνειρο.

Lovecraft's Book - R. Lupoff

Ο H.P.Lovecraft ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση συγγραφέα. Το γεγονός ότι στα έργα του έμπλεκε και πραγματικές πηγές για να κάνει πιο τρομαχικές τις ιστορίες του, καθώς και το ότι είχε μια μυστηριώδη ζωή, έχει κάνει πολλούς συνεχιστές του να τον τοποθετούν ως έναν "Προφήτη των Μεγάλων Παλαιών" (1)

Ο συγγραφέας είναι γνωστός για τις ρατσιστικές απόψεις του (2)

Σε ένα παλαιοβιβλιοπολείο μπορείς να βρεις οτιδήποτε(3)

Ξεκινώντας από τις τρεις αυτές παραδοχές φτάνουμε στο σημερινό ποστ μας...
Είναι γνωστό ότι λόγω του (1) ο Lovecraft εμφανίζεται πολλές φορές πρωταγωνιστής σε έργα τρόμου (πχ στην ταινία Necronomicon, στο Graphic Novel Lovecraft ή στο - Ελληνικό - βιβλίο το Δαιμόνιο της γραφής) Ήταν απλά θέμα χρόνου μέχρι κάποιος να σκεφτεί να κάνει το ίδιο βασισμένος στις πολιτικές του απόψεις (2), ειδικά σε μια περίοδο που μια μεγάλη υπόγεια μάχη παρατάξεων συγκλόνιζε την Αμερική. Αυτός ο κάποιος είναι ο Richard Lupoff και στο βιβλίο του Lovecraft's Book βάζει το συγγραφέα να προσεγγίζεται από πράκτορες των Ναζί που, υποσχόμενοί του ότι θα εκδόσουν μια ανθολογία με τις ιστορίες του, προσπαθούν να τον πείσουν να γράψει την Αμερικάνικη εκδοχή του Ναζιστικού Μανιφέστου.

Πού κολλάει το (3); Στο ότι το πέτυχα τη Δευτέρα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και το αγόρασα δίχως δεύτερ σκέψη, έκατσα δε και το διάβασα. Το αποτέλεσμα είναι ένα συμπαθητικό κατασκοπικό θρίλερ, που όμως η παρουσία της παρέας του Weird Tales το κάνει απίστευτα διασκεδαστικό. Ο συγγραφέας προφασίζεται ότι αποκαλύπτει μια συνομωσία και κάνει πολύ καλή δουλειά για να πείσει τον αναγνώστη (ο Lovecraft είχε το προφίλ του ανθρώπου που θα μπορούσε να είχε ασπαστεί τις ιδέες αυτές) αν και δεν προσπαθεί και ιδιαίτερα, ιδίως προς το τέλος. Καταφέρνει όμως να δώσει μια πετυχημένη αναπαράσταση της εποχής εκείνης.
Όμως αυτό δεν έχει και πολύ νόημα, το βιβλίο, χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό, φαντάζομαι θα ενδιαφέρει αρκετούς από εσάς (έτσι Μανώλη; )

Ο Connan και ο Frodo

(για αρχη θα σας ζητησω να συγχωρεσετε την ελλειψη τονων, αλλα το πληκτρολογιο μου τα εχει παιξει)

Μια σκεψη που ειχα προσφατα ηταν η εξης: στον χωρο του φανταζυ υπαρχουν δυο αρχετυπα ηρωα (βασικα υπαρχουν πολλα, αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση μας αφορουν μονο τα δυο αυτα για να τονισουμε τη διαφορα τους), ο Frodo και ο Conan.
Φανταζομαι ολοι γνωριζουν και τους δυο ηρωες. Ο Frodo, πρωταγωνιστης στην επικη τριλογια του Αρχοντα των Δακτυλιδιων και ο μονος ηρωας βιβλιου που καταφερε να περασει κοντα 1000 σελιδες χωρις να κανει τιποτα σημαντικο περα απο το να τον σωζουν οι υπολοιποι χαρακτηρες του βιβλιου.
Ο Conan απο την αλλη ειναι ο γνωστος μαυρομαλλης και βλοσυρος βαρβαρος ηρωας του Robert E. Howard, γνωστος επειδη ξεκινησε απο τπ χωριο του και κατεληξε βασιλιας ενος εθνους μονο με το σπαθι και την πονηρια του.

Αν δε διακρινατε ακομα τη διαφορα, προκειται για το τι κανουν οι ηρωες μονοι τους και τι κανουν οι αλλοι για αυτους. Προσωπικα, οταν διαβαζω χαρακτηρες τυπου Φροντο ξενερωνω χοντρα. Χαρακτηρες που ειναι οι εκλεκτοι και ολοι οι υπολοιποι χαρακτηρες γυρω τους τους ξελασπωνουν συνεχεια (ενας απο τους λογους που δεν αντεξα να διαβασω το τελευταιο Harry Potter) καταληγουν αφορητα κουραστικοι.
Φυσικα εδω θα ερθει ο αντιλογος: "Μα ειναι ο μεσος ανθρωπος, πως θα τα βγαλει περα με τοσους κινδυνους;" Και, φυσικα, στην ενεδρα των ορκ που εχουν συλλαβει τον εκλεκτο ηρωα θα ερθει η πανεμορφη ξωτικινα αμαζονα που θα σωσει τον ηρωα και σταδιακα (στο 5ο βιβλιο της εννιαλογιας) θα του μαθει τα μυστικα του ερωτα (διοτι το επικο φανταζυ γραφεται και απο ανασφαλη αγορια - αν και προς τιμην του ο Τολκιεν τον λαδωνε τον μεντεσε, σε αντιθεση με τον Bob που τη Νοβελιν Πραις την ειχε αφησει ανεγκιχτη, και οχι επειδη εκεινη δεν ηθελε).
Μισο, καπου το εχασα, για να το ξαναπαμε μια. Α, ναι, ο ηρωας ειναι ο μεσος ανθρωπος. Τοτε τι σκατα εκλεκτος ειναι. Δωσε του κατι για να τα βγαλει περα με τους κινδυνους αυτους. Βαλε τον να κρυβεται, να τρεχει, να ειναι πονηρος και να ξεγελαει τους εχθρους του, να εχει καποιο μαγικο ταλεντο, να ξυπναει μεσα του καποιος αρχαιος πολεμιστης και να αποκταει τις δυναμεις του, κατι (και οχι, της μανας η ευχη δεν κανει καλο φιναλε επικης επταλογιας, ουτε το να σκονταφτει ο κακος με το μαγικο αντικειμενο και να πεφτουν στο λακκο με τη λαβα). Ο ηρωας τυπου Φροντο εχει ικανους συντροφους και εναν μεντορα που τον καθοδηγει, και συνηθως ολοι αυτοι κανουν τα παντα για την παρτη του. Αποφυγετε το οπως ο διαολος την αγιαστουρα.
Απο την αλλη βεβαια, ουτε και ο ubermancht τυπου Conan εχει πλακα. Ειναι πολυ λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα στο να γραψεις εναν ηρωα που ειναι τρομερα ικανος και εναν ηρωα που ειναι απλα αστεια ισχυρος. Ο θειος Bob το καταφερε εξαιρετικα, αλλα διαβαστε πχ τον αλλον τον Bob και το μαυριδερο ελφ του με τα γιαταγανια για να δειτε ποσο over the top μπορεις να κανεις τον ηρωα σου. Το να βαλεις κατι πιο δυνατο απο τον προηγουμενο αντιπαλο δε θα δουλεψει, εκτος κι αν γραφεις Dragonball Z fanfic.
Οπως μου ειχε πει καποτε ιδιοκτητης κομιξαδικου: "Διαβαζω Superman γιατι ειναι δυσκολος χαρακτηρας να τον γραψεις: ειναι τοσο δυνατος που οι συγγραφεις πρεπει να σκεφτουν κατι καινουριο για να εχει ενδιαφερον η ιστορια." Και εχει δικιο. Το μυστικο ειναι οι προκλησεις να ειναι εξυπνες και φτιαγμενες ετσι ωστε ο ηρωας να μπορει να τα βγαζει περα και μονος του, αλλα οχι παντα.

Αντι επιλογου θα προσθεσω και δυο παραλλαγες στα αρχετυπα αυτα που θεωρω ενδιαφεροντα.
Το ενα απο αυτα ειναι ο Ελρικ του M. Moorcock. Ο Ελρικ λοιπον ειναι αντικοναν και αυτο το ξερουμε ολοι. Ταυτοχρονα ομως ειναι και αντιφροντο: ολη του η δυναμη ειναι στο μαγικο σπαθι του, στο οποιο και στηριζεται, ενω συχνα καλει τον "Γκανταλφ" του να τον σωσει, με τη διαφορα οτι αυτος ειναι ενα καθικι και μισο που ακουει στο ονομα Αριοχ. Ναι, ο Ελρικ ειναι ενα καλο παραδειγμα του πως μπορεις να φτιαξεις εναν πανισχυρο χαρακτηρα με ενδιαφερουσες ιστοριες.

Το αλλο παραδειγμα ειναι ο Χαρρυ Τσο απο το Νεκροσκοπο του B. Lumney. Ο ηρωας αυτος ειναι ο Υπερφροντο: ενω ο αντιπαλος του βεβυλωνει πτωματα για να παρει τις υπερδυναμεις τους, τα πνευματα των νεκρων απλα πανε διπλα στον ηρωα και του τα δινουν ολα στο χερι, χωρις καν αυτος να προσπαθησει (ναι, απο το βιβλιο αυτο κλεψανε τον Syler και τον μικρο Πετρελη οι δημιουργοι του Heroes). Απο τα μεγαλυτερα παραδειγματα προς αποφυγη.

Τι έκανες στα Δεκεμβριανά, Μιχάλη;

Αυτές τις μέρες η μπλογκόσφαιρα έχει πλημυρίσει από ποστ για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν ένα χρόνο στα Εξάρχεια, από σφαίρα Ειδικού Φρουρού. (Φαντάζομαι) όλοι ξέρουμε τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Τις μέρες εκείνες που συνέβησαν όλα αυτά, ο αγαπητός Τιποτένιος σας μόλις έμπαινε στις 50 ΚΣ (χωρίς τις άδειες) στον ΕΣ φεύγοντας (νομίζοντας οριστικά, αλλά τελικά τη μια επιπλέον βδομάδα την έφαγε πανιγυρικότατα) από τη Μοίρα των τρελών με απόσπαση για το φρουραρχείο μεγάλης ακριτικής πόλης.
Και φυσικά, με τη γκαντεμιά που με έδερνε, η θητεία εκεί ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά (και συνεχίσε να μας πάει γαμιώντας, αλλά 3 είμασταν που πηγαίναμε εναλλάξ τις άδειες, όλοι απολυόμασταν Φλεβάρη και δεν πολυνοιαζόμασταν). Ενώ λοιπόν η Αθήνα καιγόταν, λάβαμε ενημέρωση ότι θα γινόταν και μια διαδήλωση μαθητών και φοιτητών στο κέντρο της πόλης και, δίπλα ακριβώς στο αστυνομικό τμήμα της πόλης ήταν η Λέσχη Αξιωματικών, στην οποία και στεγάζεται το Φρουραρχείο της πόλης. Φοβούμενοι λοιπόν τα χειρότερα, ο στρατός της πόλης έχει βαρέσει συναγερμό: μέτρα έκτακτης ανάγκης, οι φαντάροι χωρίς έξοδο (ευτυχώς, αν υπήρχαν και φαντάροι ανάμεσα στους διαδηλωτές θα τα είχαν κάνει όλα λαμπόγυαλο από τα νεύρα) και οι δύο ηρωικοί γραφιάδες κλειδωμένοι μέσα στο γραφείο, με αστυνομικό με πολιτικά στην πόρτα για να ελέγχει όσους μας επισκέπτονται.
Τελικά η διαδήλωση έγινε. Αστυνομικοί με εξοπλισμό των ΜΑΤ είχαν παρκάρει κάθετα στο δρόμο μια κλούβα και εμπόδιζαν τους διαδηλωτές να φτάσουν στο αστυνομικό τμήμα, ενώ είχαν παραταχθεί μπροστά της με ασπίδες. Οι οργισμένοι μαθητές φώναζαν συνθήματα και πέταγαν, σε σποραδικές ομοβρωντίες, αυγά, τομάτες, κόκκινη μπογιά κτλ, τα οποία έβρισκαν στις ασπίδες των αστυνομικών. Αυτό συνεχίστηκε για κανένα 20-λεπτο, με αποτέλεσμα οι ΜΑΤ-ατζίδες να έχουν αρχίσει να βαριούνται, να μιλάνε μεταξύ τους, να χασμουριούνται, κάποιος νομίζω είχε ανάψει και τσιγάρο, αλλά μάλλον το λέω αυτό λόγω συγγραφικής αδείας γιατί κάνει τη σκηνή πιο παραστατική.
Εδώ να πω και κάτι άλλο. Ακριβώς δίπλα στα επεισόδια ήταν η λέσχη αξιωματικών, και τα όσα διαδραματίζονταν τα βλέπαμε με τον άλλο γραφιά από ένα παράθυρο. Λίγο πιο δίπλα ήταν το σημείο Ανάμεσα λοιπόν στο εξαγριωμένο πλήθος και τα ΜΑΤ υπήρχε ένας δρόμος ανοιχτός και, όταν δεν εκτοξεύονταν φαγώσιμα, περνούσε κόσμος. Ανάμεσα τους και δύο κοπελίτσες, γύρω στα 13-14, που θα έπαιζαν μοιραίο ρόλο στα γεγονότα εκείνης της ημέρας.
Λίγο πιο δίπλα από το παράθυρο υπήρχε ένας χώρος όπου το προσωπικό της Λέσχης άφηνε τα καφάσια με τα άδεια μπυρομπούκαλα. Κατά καιρούς λοιπόν κάποιο μπουκάλι θα ξέμενε, όπως είχε γίνει και αυτή τη φορά. Η μια λοιπόν από τις κοπέλες το βρήκε, το πήρε στα χέρια της και είπε στη φίλη της: "Θα το πετάξω."
"ΌΧΙ ΜΩΡΗΗΗ!!! ΘΑ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕΕΕΕ!!!" ούρλιαξε η άλλη, αλλά ήταν αργά. Το μπουκάλι έκανε ένα μικρό τόξο στον αέρα έπεσε στο πεζοδρόμιο και θρυματίστηκε ακολουθούμενο από τον χαρακτηριστικό ήχο του γυαλιού που σπάει.
Και, καθώς ο ήχος από το σπασμένο γυαλί έσβηνε στον χειμωνιάτικο αέρα, έσβηναν μαζί του και οι φωνές των διαδηλωτών. Μια ηχηρή σιωπή κάλυψε τον χώρο. Και σιγά σιγά οι διαδηλωτές έσπασαν το μπλοκ τους και επέστρεψαν στα σπίτια τους (ή στις καφετέρειες και πάει λέγοντας). Τα επεισόδια είχαν γίνει, η εκδίκησή τους είχε παρθεί, είχαν κάνει το καθήκον τους.

Θα με ρωτήσετε τώρα ποιο το ηθικό δίδαγμα της όλης ιστορίας. Δεν ξέρω να σας πω την αλήθεια. Ή μάλλον ξέρω, αλλά είναι θέμα της οπτικής γωνίας με την οποία θα το δείτε, από "μαλακισμένα που διαδηλώνετε" έως "τι μαλάκας που είσαι και κοροϊδεύεις τα παιδιά." Αφήνω σε εσάς τον προβληματισμό.

Τα βιβλία που διάβασα φέτος #5

Σε άλλη μια επιγραμματική ενημέρωση για τα όσα διάβασα φέτος, ας δούμε την περίοδο Ιούλιος-Σεπτέμβριος, κατά την οποία εργαζόμουν:

1) Τα βιβλία του αίματος 1 - C. Barker
Κλασσική ανθολογία που ξαναδιάβασα μετά από κάμποσα χρόνια. Η δεύτερη φορά δεν είναι ποτέ σαν το σοκ της πρώτης, αλλά εδώ υπάρχουν πραγματικά κλασσικές ιστορίες (η ομώνυμη, το Pig blood blues, Midnight meat train και In the Hills... the cities - καθώς και το κωμικό The Yattering and Jack)
Αν είναι να διαβάσετε μόνο ένα βιβλίο από Barker, διαβάστε αυτό.

2) Κόκο P. - Straub
Τον Στράουμπ τον γνώρισα φέτος χάρη στην αδελφή μου και το βιβλίο "Χαμένο Αγόρι, χαμένο κορίτσι" το οποίο και είχε πάρει λόγω δουλειάς και μου το πρότεινε. Στη συνέχεια έψαξα και τα υπόλοιπα βιβλία του με ήρωα τον Tim Underhill. To Koko είχε πάρει world fantasy award το 1988 που εκδόθηκε και, σε αντίθεση με τα δύο πιο πρόσφατα βιβλία που είχα διαβάσει, δεν είναι τόσο μεταλογοτεχνικό, αν και δικαιολογεί το γιατί ο συγγραφέας θεωρείται ένας πιο εγκεφαλικός Stephen King.
Μια ομάδα βετεράνων του Βιετναμ αναζητούν τον συγγραφέα Tim Underhill, παλιό συμπολεμιστή τους που ζει κάπου στην Άπω Ανατολή και που τον θεωρούν ύποπτο για μια σειρά από δολοφονίες.
Πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, προτεινόμενο σε όλους τους φαν του είδους. Πρέπει να ψάξω για τα throat και ghost story του Straub κάποια στιγμή

3) Tales of Magick: Dark Adventure
Αρπιτζοσάπλεμεμντ για το Mage: the Ascension, αναφέρει το πώς μπορεί να πάρεις ένα παιχνίδι που είναι θεωρητικά όλο φιλοσοφία, μεταφυσική και υπαρξιακές ανησυχίες και να το κάνεις ένα απίστευτο φεστιβαλ δράσης, πιστολιδιού, κουνγκ φου και ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗΣ.
Πολύ καλή επιλογή για αρχάριους STs αν και out of print...
(μήπως να έκανα κανένα ποστ και για M:tA; )

4)Το συμβούλιο των αφυπνισμένων (Abyss Descending: Οι δέκα παραδόσεις ενώνονται)- Γιάννης Καρατσιώρης
Μια ομάδα Ελλήνων έπαιξε κάποτε ένα campaign Mage: the Awakening κια είπε να μεταφέρει όλη την ιστορία σε fantasy setting και κάποιος την έγραψε σε βιβλίο.
Και δε δουλεύει, διότι οι δύο μορφές storytelling διαφέρουν ριζικά και δεν είναι εύκολο να μεταφέρεις το αποτέλεσμα από την μία στην άλλη.
Θα το ανέλυα περισσότερο, αλλά νομίζω σηκώνει ολόκληρο ποστ από μόνο του.

5) Αδέσποτα παιδιά - J. Oates
Συλλογή σκοτεινών, βίαιων κοινωνικών ιστοριών με κύριο θέμα την σχέση γονέων-παιδιών. Έχει μερικές δυνατές ιστορίες, αλλά καμία σχέση με τρόμο (από όσο ήξερα η συγγραφέας έχει βγάλει και έργα τρόμου) ή φανταστικό

6) Νεκρός μέχρι να σκοτεινιάσει - Σαρλάιν Χάρρις
Το πρώτο από τα βιβλία της σειράς Sookie Stackhouse/Southern Vampire Mysteries, στην οποία και βασίζεται η σειρά True Blood.
Τηλεπαθητική σερβιτόρα στον Αμερικάνικο Νότο γνωρίζει και ερωτεύεται βρικόλακα επειδή δεν ακούει τις σκέψεις του, ενώ διάφορες κοπέλες που είχαν ερωτικές σχέσεις με βρικόλακες δολοφονούνται άγρια και ο αδερφός της είναι ο βασικός ύποπτος.
Δανείζεται πάρα πολλά από την Laurell Hammilton (πχ οι βρικόλακες είναι "out of the coffin" λόγω της ύπαρξης συνθετικού αίματος) αλλά έχει μια δική του προσωπικότητα και διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα.
Είναι επίσης μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η σειρά είναι καλύτερη από το βιβλίο.

5) Έλος - Πέτρος Τσαλπατούρος
Πολύ μικρό βιβλίο τρόμου, μόλις 100 αραιογραμμένες σελίδες, περισσότερο νουβέλλα παρά μυθιστόρημα. Όμως είναι μια φρικιαστική χαοτική ανταπόκριση από μια πλυνηρισμένη πόλη στην οποία κάθε συνοχή πραγματικότητας έχει χαθεί.
The stuff nightmares are made of, μην το χάσετε με τίποτα.

6) Λυκάνθρωποι: Το φεγγάρι του Αγγέλου - Συλλογή, εκδόσεις Λιβάνη αν θυμάμαι καλά
Μια συλλογή με ιστορίες λυκανθρώπων. Καλύπτει γενικά πολλά είδη και ύφη. Δυστυχώς δε θυμάμαι συντελεστές ή ιστορίες, διότι δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω κάποιες. Όχι η καλύτερη δυνατή επιλογή, αλλά αν το βρείτε στο επόμενο παζάρι βιβλίου και σας περισσεύουν χρήματα δαγκώστε το, μπορεί και να περάσετε καλά μαζί του.

7) Αποκάλυψη - Ανθολογία, εκδόσεις
Τα νικητήρια διηγήματα από τον διαγωνισμό του βιβλιοπωλείου Cube στις αρχές του 2009 (έκανε κι άλλον ένα στα τέλη του και λογικά θα δούμε κι άλλη συλλογή κάποια στιγμή).
Έχει μερικές ενδιαφέρουσες δουλειές μέσα (ξεχώρισα την Μάυρη Ηρωίνη του φίλου Γ. Κοτρώνη) αλλά το αποτέλεσμα είναι γενικότερα κάτω του μετρίου, λόγω του ότι οι περισσότερες ιστορίες είναι "αγυάλιστες".
Ελπίζω το επόμενο να είναι καλύτερο.

8) Vampire: the Masquerade: The Fall of Atlanta
Ο πρώτος από τους 4 τόμους που καλύπτει χρονολογικά τα 13 clan novels του παιχνιδιού Vampire: the Masquerade.
Παλιότερα είχα διαβάσει το clan novel Toreador και με είχε απωθήσει τρελά το ότι δεν υπήρχε το pay-off στο τέλος, ήταν απλά μια μακριά εισαγωγή για κάτι άλλο. Το βιβλίο αυτό καλύπτει όλο το βιβλίο, καθώς και το clan novel Tzimisce, ενώ μεγάλο μέρος των CN Setite και Giovani είναι μέρος του. Και για κάποιον λόγο δουλεύει, καθώς, μόλις ο αναγνώστης περάσει τις 200 πρώτες σελίδες με τους σκόρπιους προλόγους, η ιστορία μπαίνει σε κίνηση, με πολλά νήματα να πλέκονται σταδιακά και να μπαίνουν στο κυρίως ρεύμα της επικής ιστορίας.
Εντάξει, για αρπιτζάδες και out of print, αλλά διαβάζεται άνετα.

9) Lords and Ladies - T. Pratchett
Ίσως όσο πιο κοντά έχει φτάσει ο θείος Terry στο να γράψει ένα "κανονικό" fantasy βιβλίο. Εδώ το άφθονο χιούμορ το συμπληρώνει η περιπέτεια και η ένταση, καθώς οι τρεις μάγισσες έχουν να αντιμετωπίσουν μια εισβολή ξωτικών στον δισκόκοσμο.
Και, παρόλη την (σχετική) σοβαρότητα που υπάρχει το αποτέλεσμα κατατάσσεται σε ένα από τα καλύτερα βιβλία του Pratchett.

10) Mage: the ascension: The book of mirrors
Ξαναδιάβασα το ST guide του Mage: the Ascension. Για άλλη μια φορά ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία του είδους και, ανεξάρτητα του παιχνιδιού, ένα από τα καλύτερα GM guides που γράφτηκαν ποτέ. Αν το βρείτε (είναι out of print, εγώ to βρήκα 3 δολάρια στο e-bay και πλήρωσα συνολικά 15$ για να μου το στείλουν από Αμερική) και ενδιαφέρεστε για αρπιτζιά τσιμπίστε το.

11) Το άνοιγμα της μύτης - Άντζελα Δημητρακάκη
Κοινωνικές ιστορίες, μερικές τζούρες ΕΦ σε μερικές από αυτές, παραλληριματική γραφή ενίοτε για να μας δώσει κάποιες πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις περιθωριακών ατόμων και γενικά οι παλιές καλές εκδόσεις Οξύ που κανένας μας (εκτός από έναν συνάδελφό μου που διάβαζε τα κοινωνικά τους - αλλα κι αυτός έκραζε το μυθιστόρημα που είχε εκδόσει η συγγραφέας) δεν αγάπησε.

12) Starship troopers - R. Heinlein
Από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα πέρσι. Σε ένα απολυταρχικό μέλλον ένας νεαρός κατατάσσεται στο στρατό για να αποκτείσει δικαίωμα ψήφου. Παρακολουθούμε την εκπαίδευσή του και την πορεία της θητείας του μέσω αφήγησης πρώτου προσώπου, καθώς τις μάχες διαδέχονται σύντομες παύσεις και, σταδιακά από νεοσύλλεκτος ανεβαίνει στο βαθμό.
Πολλοί έχουν κατηγορίσει το βιβλίο αυτό ως μιλιταριστική προπαγάνδα. Προσωπικά το θεωρώ μια πολύ ρεαλιστική αποτύπωση μιας μελλοντικής κοινωνίας, τόσο πετυχημένα γραμμένη που σου δίνει την ευκαιρία να δεις την αφήγηση και από τις δύο πλευρές του πολιτικού άξονα
ΥΓ: Ειδικά οι warhammer-άδες οφείλετε να το διαβάσετε, για να δείτε ποιοι είναι οι κύρια επιροή για τον στρατό του Imperium, τόσο IG όσο και Space Marines.

(επίσης, κάπου στο ενδιάμεσο, διάβασα ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα φίλου, το οποίο ήταν πολύ καλό και ελπίζω μέσα στα επόμενα χρόνια να μπορέσω να γράψω μια κριτική για αυτό σε παρόμοιο τόπικ)

Σας χρωστάω ένα ακόμα ποστ, για τα 6 (και μάλλον 1-2 ακόμα που θα προλάβω μέχρι το τέλος του μήνα) βιβλία που διάβασα στα ξένα.

To φαινόμενο Γιαννάκης: Dave Mustaine

Το παρακάτω άρθρο απαιτεί γνώσεις αρπιτζι και μέταλ μουσικής για να το κατανοήσετε και εκφράζει μια πρωτοποριακή θεωρία που εξηγεί καταστάσεις της πραγματικής ζωής μέσα από τις αρπιτζάδικες εμπειρίες μας.

Τι είναι λοιπόν το φαινόμενο Γιαννάκης;
Ας υποθέσουμε ότι η σκηνή του Bay Area στις αρχές του 80 ήταν ένα P&P RPG με όνομα Metal: the Thrashing. Μια ωραία μέρα λοιπόν ένας DM μάζεψε τον Γιαννάκη και τρεις φίλους του να φτιάξουν χαρακτήρες για ένα πάρτυ (στο συγκεκριμένο παιχνίδι λέγεται συγκρότημα) και ο καθένας ανέλαβε από κάποιον ρόλο.
Ο Γιαννάκης θα ήταν ο lead κιθαρίστας. "Lead guitarist is the star," εξήγησε στους υπόλοιπους.
OK, είπε ο GM, για να δω χαρακτήρες.
Πρώτος ήρθε στο τραπέζι ο χαρακτήρας του Lars. "Είναι ντράμερ και έχει φράγκα, γιατί παίζει επαγγελματικό τέννις," είπε ο παίχτης του. "Έχει μεγάλη δισκοθήκη και ξέρει από songwriting."
"Τενίστας;" είπε ο Γιαννάκης με απέχθεια. "Αδερφή Ευρωπαίος είναι. Και δεν του έχεις βάλει και πολλούς πόντους στο drumming ρε!"
"Μια χαρά είναι," σχολίασε ο GM, μου αρέσει.
Επόμενος χαρακτήρας ήταν ο James. "Κιθαρίστας και τραγουδιστής," είπε εκείνος, "ξέρει να γράφει τραγούδια και κάνει και λίγο scateboard."
"Και κιθαρίστας και τραγουδιστής;" ρώτησε ο Γιαννάκης. "Θα είσαι άχρηστος ρε. Εγώ δεν έβαλα τραγούδι, μόνο κιθάρα. Ούτε μαλακίες songwriting, τα σόλο μου γαμάνε όμως."
Ο GM τον αγνόησε. "Επόμενος;" ρώτησε.
"Έφτιαξα τον Ron," είπε ο τρίτος, "είναι ο μπασίστας. Βασικά είναι εντάξει παιδί και... εχμ..."
"Νουμπάς," σχολίασε ο Γιαννάκης.
"Γιαννάκη," του είπε ο GM, "για να δούμε τον χαρακτήρα σου."
"Ο χαρακτήρας μου είναι ο Dave. Γαμεί στην κιθάρα και δέρνει. Και είναι και Ιρλανδός."
"Έχεις πάρει το trait ξένος;" ρώτησε ο GM.
"Δεν είμαι αδερφή Ευρωπαίος σαν τον Lars," είπε ο Γιαννάκης με στόμφο, "είμαι ένας γνήσιος Αμερικάνος Ιρλανδός."
"Αχά," είπε ο GM, "βλέπω πήρες το flaw addictions."
"Sex drugs and rock and roll," απάντησε ο Γιαννάκης.
Ο GM στραβοκατάπιε με την απάντηση. Ήξερε ότι ήταν κάτι περισσότερο, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για το Γιαννάκη να βγάλει το ποσοστό που είχε στην κιθάρα
"Έχω αμφιβολίες για το violent tendencies," συνέχισε ο GM.
"Μου δίνει μπόνους στο ξύλο!"
Ο GM ξεφύσηξε. Τον ήξερε τον Γιαννάκη, δε θα άλλαζε γνώμη.
"Και πώς θα πείτε την μπάντα;" ρώτησε ο GM
"Metallica," είπε ο παίχτης του Lars.

Τρία session μετά, ενώ ο Dave έχει δείρει όλο το συγκρότημα, έχει πουλήσει όργανα για ναρκωτικά και γενικά σπάει τα αρχίδια ολονών, ο παίχτης του Ron πλησιάζει τον GM και του λέει: "θέλω να αλλάξω χαρακτήρα," του είπε, "Ο Ron τους κρατάει όλους πίσω. Θα φτιάξω τον Cliff, έναν γαμάτο μπασίστα/songwriter."
"Δε σου φτάνουν οι πόντοι," είπε ο GM βλέποντας το character sheet, βάλε κανένα flaw. To Addictions θα δούλευε. Ετοίμαζε ήδη ένα subplot με την απεξάρτηση του Dave και μπορούσε να τους πετάξει και τους δύο μαζί.
Ο παίχτης του Cliff κοίταξε στραβά προς το Γιαννάκη. "Σκέφτομαι το only the good die young," του είπε.
"Είσαι σίγουρος;" τον ρώτησε ο GM. "Ο χαρακτήρας σου θα πεθάνει αργά ή γρήγορα..."
"Ναι," είπε ο 'Cliff'. Εξάλλου δε θα κρατούσε πολύ το campaign, το έβλεπε.

Ακόμα μερικά σέσσιονς και το γκρουπ έχει αρχίσει να πετάει. Με την προσθήκη του Cliff και τις επιλογές του Lars η μπάντα μόλις έκλεισε συμβόλαιο με δισκογραφική.
Και ήρθε η δύσκολη ώρα να μιλήσουν στον Γιαννάκη.
"Γιαννάκη," του είπε ο Lars, "πρέπει να αλλάξεις χαρακτήρα."
"Να πας να γαμηθείς," του είπε ο Γιαννάκης, "o Dave γαμάει. Η ευρωπαία η αδερφάρα σου δεν μπορεί να παίξει ντραμς. Να δεις εκείνον τον Ιταλό που έφτιαξε ο Τάκης στην μπάντα του Αλέκου και του Κώστα."
"Δυστυχώς αποφασίσαμε να απολύσουμε τον Dave," του είπε ο 'James', "γιατί δεν φτιάχνεις κάποιον άλλο χαρακτήρα;"
Ο Γιαννάκης, νιώθοντας προδωμένος, γύρισε και κοίταξε τον GM.
"Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι," του είπε εκείνος. "Αν θες να συνεχίσουμε με τον Dave solo sessions."
Το μάτι του Γιαννάκη άστραψε. "Εντάξει," του είπε, και γυρνώντας προς τους άλλους είπε: "θα σας δείξω εγώ! Η μπάντα μου θα γίνει μεγαλύτερη από την δικιά σας."

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι Megadeth...


Για να ανακεφαλαιώσουμε, το φαινόμενο Γιαννάκης αφορά άτομα που είναι εξαιρετικά σε κάτι (o Mustaine είναι εξαιρετικός κιθαρίστας και οι Megadeth γκρουπάρα) αλλά εντελώς αυτιστικοί σε οτιδήποτε άλλο.
Όταν, δε, έχουμε μαζικές εκφάνσεις Γιαννάκηδων το αποτέλεσμα είναι απλά απερίγραπτο: χαρακτηριστική περίπτωση: Οι Manowar.

To the Victor the spoils

Τις τελευταίες μέρες νιώθω διπλά περίφανος. Όχι μόνο τελείωσα το φετεινό NaNoWriMo, αλλά, ψάχνοντας στη μπλογκόσφαιρα είδα κάτι που με γέμισε καμάρι.

Για όσους δε γνωρίζουν τι εστί NaNoWriMo, ας επισκεφτούν το www.nanowrimo.org Αν πάλι βαριούνται, ας τους πω ότι είναι ένα event που γίνεται κάθε Νοέμβριο και στο οποιο οι συμμετέχοντες πρέπει μέσα σε ένα μηνα να γράψουν ένα μυθιστόρημα τουλάχιστον 50000 λέξεων.

Το ξέρω, ακούγεται αδύνατο, αλλα το έχω κάνει ήδη δυο φορες και είναι δυνατό να το κανεις με κόπο και τρόπο (αν και αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει Ουαλή που έφτασε τις 200+ χιλιάδες μέσα στο Νοέμβρη). Πρώτη φορα που συμμετείχα ήταν το 2005 με ένα μυθιστόρημα, κάπου μεταξύ εφηβικής ιστορίας και Cthulhu Mythos, με τίτλο "Ο Οίκος του Θεού" και ένα αγόρι σε διακοπές σε ένα Ελληνικό ξερονήσι. Έμεινε στις 22000 λέξεις και στο συρτάρι μου, γιατί ΔΕΝ.
Το 2006 δοκίμασα σε αστική φαντασία την "αναζήτηση των Οχτώ". Δεν έφτασα πάνω από τις 28000 λέξεις, αλλα ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ξαναγράψω από την αρχή το βιβλίο, γιατί θεωρώ ότι έχει προοπτικές, αλλα θέλει ριζικές αλλαγές στη δομή για να δούλεψει.
Το 2007 έκατσα και έγραψα τις 50000 πρώτες λέξεις από το "Σακάτες Άγιοι", στο οποιο μετά προστέθηκαν άλλες 10 χιλιάδες και που θα παχύνει κι άλλο τώρα που το ξαναγράφω. Sword and Sorcery με ιδιαιτερότητες, πιστεύω σε αυτό, αλλα θέλει δουλειά ακόμα μέχρι να κάνει τις βόλτες του σε εγχώριους εκδοτικούς.
Το 2008 τον μπούλο λόγω στρατού.
Φέτος έπιασα μια ιδέα που μου ήρθε την πρώτη φορα που πάτησα το πόδι μου στην εδώ σχολη μου. Σταδιακά τη δούλεψα για ένα μηνα μέχρι που αποφάσισα ότι έχω αρκετό υλικό για να βγάλω περίπου 40 χιλιάδες λέξεις, άντε 50K αν το τράβαγα λίγο. 50 χιλιάδες λέξεις μετά και μόλις που πρόλαβα να μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης, μετά τα ατέλειωτα building ups και με άλλες 20+ χιλιάδες να μου χρειάζονται για να την τελειώσω.
Θέλει πολλές διορθώσεις, διότι έκατσα να το γράψω στα Αγγλικά (και οι πρώτες 20 χιλιάδες λέξεις πρέπει να μου βγήκαν πραγματικά για τον μπούτσο καβάλα - τρέμω να τις ξαναδιαβάσω) αλλα στην πορεία μου βγήκαν ένα σωρό νέα πράγματα και πολλοί δευτερεύοντες χαρακτήρες που λάτρεψα (ειδικά ο επιστάτης αξίζει ένα δικό του βιβλίο ο άτιμος). Όταν δε έφτασα σε μια σκηνή τρόμου προς το τέλος είχα τρομοκρατηθεί και ο ίδιος ενώ την έγγραφα,και αυτό πρέπει να λέει κάτι (και όχι απαραίτητα ότι είμαι φοβητσιάρης).
Θέμα του ένας Έλληνας προγραμματιστής στα Ουαλικά εδάφη, σε μια εταιρία που αναπτύσσει cutting edge software, και που διαφορα ανεξήγητα φαίνονται να συμβαίνουν σε αυτή. Προσωρινός τίτλος: Deamons Labyrinth ενώ μπορώ να το χαρακτηρίσω ως technothriller meets supernartural horror.



Α, ναι, ο δεύτερος λόγος που ανέφερα: Τα παιδιά από τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. διάβασαν προσεκτικά το άρθρο μου για τον "Άντρα στο όχι και τόσο ψηλό κάστρο" και, μετά από σοβαρή σκέψη που, όπως φαίνεται, διήρκεσε 2 μήνες, έγραψαν μια απάντηση σε αυτό, αντάξια της οξυδέρκειας και της σοβαρότητας τους.
Σταμάτη, ειλικρινά, ευχαριστώ πολύ που ξόδεψες τόσον από τον πολύτιμο χρόνο σου για έναν τιποτένιο σαν κι εμενα. Ξέρω ποσο πιο σοβαρά πράγματα έχεις να κανεις εσύ και η λέσχη σου.
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να διαβάσουν το άρθρο εδώ, (τίτλος: "Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και οι άλλοι… Εισαγωγή στον ΚΑΨΗΜΑΚ") είναι, πιστεύω, κείμενο που αποζημιώνει τον αναγνώστη.

Mario: ένας ήρωας της εργατιάς

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς συμφωνείτε, αλλά τα βιντεοπαιχνίδια δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά. Πλέον όλα τα παιχνίδια είναι τίγκα στο μπλα μπλα και τα κατσινς και δε συμαζεύεται, κάνοντας τα κάποτε απλοϊκά παιχνίδια των 8-bit που όμως είχαν ιμπρεσιονιστικά σενάρια και βαθύτατους συμβολισμούς βαρετές χολυγουντιανές ταινίες.

Πάρτε για παράδειγμα τον Μάριο, ένα βαθύτατα συμβολικό έργο για τους πόνους και τα βάσανα της εργατιάς. Γιατί, φίλοι μου, ο Μάριο ήταν ο Ξανθόπουλος των video games (και ο Toad ο Βασιλάκης Καΐλας)

Ο Μάριο, ξεριζωμένος βιοπαλαιστής μετανάστης ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας φτωχός και ταπεινός ξυλουργός που προσπαθούσε να σώσει την αγαπημένη του από έναν μεγάλο μαλλιαρό γορίλα (Donkey Kong).
Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι το επάγγελμα του ξυλουργού δεν έχει προοπτικές (σκεφτείτε, ο πιο γνωστός ξυλουργός της ιστορίας, ο Ιησούς Χρηστός πέθανε καρφωμένος πάνω σε δύο σανίδες και θα καταλάβετε) και αποφάσισε να αλλάξει το επάγγελμά του σε αυτό του υδραυλικού.

Όμως ο ταπεινός και καταφρονεμένος Μάριο δεν μπορεί να ησυχάσει: η αγαπημένη του την βλέπει πριγκιπέσσα και καταλήγει στο κάστρο ενός πλούσιου τέρατος. Ο Μάριο είναι συντετριμένος και αρχίζει να την αναζητά. Προσπαθεί να ξεπεράσει τα (κοινωνικά) χάσματα που τον χωρίζουν από αυτή, βουτάει ολόκληρος μέσα σε σωλήνες για να βγάλει αρκετά χρήματα ώστε να έχει μια ακόμα ευκαιρία (ζωή) για να την κερδίσει πίσω, αντιμετωπίζει τους μπράβους του αντιζήλου του, ενώ πέφτει και στα ναρκωτικά για να αντέξει τις κακουχίες (μανιτάρια, παπαρούνες, στο Super Mario Bros 3 μάλιστα παίρνει και φύλλα για να πετάει...). Και κάθε φορά που νομίζει ότι έφτασε κοντά στην αγαπημένη του, μαθαίνει ότι έχει πάει σε κάποιο άλλο, πιο απόρθητο κάστρο.
Κάπου ενδιάμεσα τρώει ένα κακό τριπάκι από τα ναρκωτικά και αρχίζει να βλέπει τα πατζάρια ανάποδα (Super Mario Bros 2) αλλά το ξεπερνάει και συνεχίζει σε έναν ακόμα πιο δύσκολο αγώνα και σε νέες δοκιμασίες, όπως πχ να γίνει furry (φορώντας στολή ρακούν) για να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του (Super Mario Bros 3).
Λίγο αργότερα, στα 16 bit, θα γίνει μέχρι και οδηγός σε παράνομους και ριψοκίνδυνους αγώνες ταχύτητας (Super Mario Cart) ενώ η κοινωνική του άνωδος θα τον φέρει βαθιά στον κόσμο των δεινοσαύρων που χειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα (Super Mario World)

Ο Μάριο είναι ένας γνήσιος ήρωας της εργατικής τάξης, παιδί του λαού και αξίζει τη συμπαράσταση όλων μας. Ντροπή και όνειδος στον καπιταλιστικό κολοσσό της Νιτέντο που τον έχει προδόσει έτσι την τελευταία δεκαετία.

Συγγραφική λίμπιντο

Επειδή βαριέμαι τρελά, ας απολαύσουμε μια ερωτική ανάλυση της συγγραφής, και πιο συγκεκριμένα των διαφόρων κατηγοριών συγγραφέων

Ο ξεπέτας: Γράφει μικρές ιστοριούλες της μιας βραδιάς και επιστρέφει σε αυτές μόνο αν ξεμείνει από επιλογές

Ο μονογαμικός: Όταν πιάνει μια ιστορία δεν ασχολείται με κανένα άλλο γραπτό, μέχρι να τελειώσει με αυτό που έχει. Θα το αφήσει όταν πια δε θα βλέπει άλλο μέλλον σε αυτό.

Ο σχεσιάκιας: Ανεξάρτητα με το πόσες ιστορίες θα πιάσει, θα κάνει τα πάντα για να κρατήσουν.

Ο με σκοπό το γάμο: Ψάχνει απελπισμένα την ιδέα που θα τον κάνει να γράφει μια ολόκληρη ζωή. Συνήθως καταλλήγει να γράφει φάνταζυ απειρολογίες, που τελειώνουν με το θάνατό του και τα παιδιά των πρωταγωνιστών του στα βαθιά γεράματα.

Ο πολυγαμικός: ποτέ δεν μπορεί να γράψει μόνο μία ιστορία.

Ο swinger: Δε γράφει ιστορίες μόνος του, μοιράζεται τη συγγραφή και με άλλους σαν κι αυτόν

Ο επιδειξίας: Ανεξάρτητα με τις επιδόσεις του, σε πρήζει να διαβάσεις την ιστορία που σήκωσε στο blog του.

Ο μαλάκας: Γράφει ιστορίες και τις κρύβει στο συρτάρι του.

Ο καληνυχτάκιας: Ξεκινάει γράφοντας, ποτέ δεν φτάνει στο τέλος

Ο γκέυ: γράφει μόνο ποιήματα

Ο bi: Γράφει πεζά και ποιήματα

Ο bi-curious: Πεζογράφος που θέλει να δοκιμάσει ποίηση (ή το αντίστροφο)

Ο φετιχιστής: όλα τα έργα του έχουν ακριβώς το ίδιο θέμα.

Ο ρομαντικός: γράφει κάθε του λέξη με αγάπη και αφοσίωση. Του παίρνει περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσει, αλλά για αυτόν είναι μια ξεχωριστή εμπειρία.

Ο ζιγκολό: γράφει ότι του πούνε.

Ο "μαύρη χήρα": Μηδενική αφοσίωση, γράφει μέχρι να ξεζουμίσει την ιστορία του και μετά την πετάει μόλις την ξεζουμίσει τελείως.

Ο μαζοχιστής: Κάνει τα πάντα για να κάνει την συγγραφή του έργου του πιο δύσκολη - και το απολαμβάνει

Ο σαδιστής: Μόνος του σκοπός το να κάνει κάθε σύμβαση της ιστορίας του να πονέσει.

Ο Γκουσγκούνης: Γνωστός για τα so bad it is good έργα του

Ο Ασκητής: Δεν ξέρω τι κάνει με τη συγγραφική του καριέρα, αλλά είναι γνωστός για τις συμβουλές του προς τους άλλους συναδέλφους

Ο Βαλιανάτος: Μαχητικός συνδικαλιστής υπέρ των δικαιωμάτων των συναδέλφων στο genre του.


Χαλαρά θα ακολουθήσει και addentum επειδή έχω ξεχάσει άλλες 20 κατηγορίες.
Παρακάτω είστε ελεύθεροι να κατηγοριοποιήσετε τον εαυτό σας, καθώς και γνωστούς συγγραφείς.

Η πίστα δικιά σας.

Veronica Mars

Χθες είδα και το τελευταίο επεισόδιο της τρίτης και τελευταίας σαιζόν αυτής της σειράς. Πώς θα τη χαρακτήριζα με μία λέξη: χίπστερ.
Τι εννοώ με αυτό; Πολύ απλό: όλη η σειρά στηρίζεται στο αναμάσιμα παλιότερων πετυχημένων σειρών. Το στόρυ έχει ως εξής: Η Βερόνικα Μαρς είναι η κόρη του σερίφη του Neptune, μιας μικρής κωμόπολης της Καλλιφόρνια, δημοφιλής ξανθιά μαζορέτα με μυαλό ξυράφι, που χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της όταν η κολητή της δολοφονείται (Twin peaks ως εδώ). Κάποιος συλλαμβάνεται για το φόνο, αλλά πατέρας της υποψιάζεται συγκάλυψη και χάνει τη δουλειά του. Ανοίγει λοιπόν γραφείο ερευνών και η Veronica, απόκληρη πια του σχολείου, ψάχνει να βρει στοιχεία για το φόνο της κολλητής της με τη βοήθεια ενός καλόκαρδου geeky φίλου της, ενός αλήτη με χρυσή καρδιά και μιας εσωστρεφούς χάκερ, ενώ είναι συναισθηματικά διχασμένη ανάμεσα σε έναν ευγενή άντρα με σκοτεινή πλευρά και έναν βίαιο και αυτοκαταστροφικό άντρα που όμως γίνεται καλύτερος δίπλα της (ναι, το πρόσεξα κι εγώ ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είχαν βγει από το Buffy: the Vampire Slayer. Ιδίως επειδή μιλάνε ακριβώς έτσι). Βέβαια η σειρά αγνοεί το υπερφυσικό στοιχείο των παραπάνω σειρών και προτιμά τον ρεαλισμό και τα προβλήματα των εφήβων, όπως το Dawson's Creek από όπου ξεκίνησε την καριέρα του ο δημιουργός της σειράς.
Αν από όλα τα παραπάνω δεν έχετε καταλάβει πόσο επικά fail είναι η σειρά θα σας το κάνω ξεκάθαρο στις παραγράφους που ακολουθούν.
Υπάρχει μόνο ένας λόγος για να δείτε τη σειρά: η πρωταγωνίστρια. Η Veronica είναι μια καλογραμμένη Mary Sue που δουλεύει εντυπωσιακά καλά κυρίως επειδή χρησιμοποιεί όλα αυτά τα πανέξυπνα τρικ για να λύσει την υπόθση, ενώ το ειρωνικό στυλάκι/εγωκεντρικό κλαψομούνιασμα της ισχυρής γυναίκας a la Buffy Summers καταφέρνει και δεν κουράζει (κυρίως επειδή υπάρχουν τόσα άλλα για να κουράσουν) ενώ η Kristen Bell ταιριάζει πολύ καλά στο ρόλο της. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες: κάποιοι είναι επίσης καλογραμμένοι και καλοπαιγμένοι (πχ ο πατέρας της ή ο Logan, ένας από τους δύο γκόμενους που ανέφερα πιο πάνω, καθώς και ο Weevil, ο αλήτης με τη χρυσή καρδιά) αλλά παραμένουν αυτό που είναι: supporting characters. Κατά βάση δε νομίζω ότι ενδιαφέρουν κανένα και υπάρχουν ως δορυφόροι της Veronica (τί, μόνο η σειρά θα κάνει λογοπαίγνια με τους πλανήτες; )
Το wuddanit της σειράς ήταν αυτό που με κράτησε μέχρι τέλους, αν και κατά βάση είναι αδύναμο. Σε 22 επεισόδια της κάθε μίας από τις 2 πρώτες σαιζόν η ηρωίδα πρέπει να λύσει δύο μυστηριώδεις φόνους καθώς βρίσκεται μπλεγμένη με αντιφατικά στοιχεία και συνομοσίες. Και βεβαίως, για να γεμίσει η σειρά, πρέπει σε κάθε επεισόδιο να λύσει και από μία υπόθεση που της αναθέτει συνήθως κάποιος συμμαθητής της ή σαν χάρη σε κάποιον φίλο ή κτλ. Οι υποθέσεις αυτές είναι στη φάση: έχασα τη γάτα μου/ποιος διαδίδει ψευδείς φήμες για εμένα/βρες το αμάξι του μπαμπά μου κτλ (και υπάρχει πάντα και το μυστήριο που παίρνει δύο ολόκληρες σαιζόν να λυθεί, πώς η πρωταγωνίστρια έχασε την παρθενιά της, γιατί πριν χάσει τη φίλη της κάποιος την είχε βιάσει - όχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα), συνολικά όμως το wudunnit δε δουλεύει ακριβώς επειδή πάρα πολλά όχι τόσο σημαντικά πράγματα συμβαίνουν και χαλαρώνουν υπερβολικά πολύ την πλοκή. Στην τρίτη σαιζόν που την έσπασαν σε τρία μυστήρια το αποτέλεσμα ήταν πιο σφιχτοδεμένο.
Το γράψιμο είναι επιφανειακά καλό, με πολλά και witty one-liners και κάποιες πραγματικά πολύ έξυπνες σκηνές, αλλά εδώ βρίσκονται δύο άλλα από τα προβλήματα της σειράς. Το πρώτο από αυτά είναι ότι νομίζει ότι είναι πιο έξυπνη από ότι είναι πραγματικά. Δείτε για παράδειγμα το τέλος της δεύτερης σαιζόν και παρακολουθήστε με τρόμο τις ανατροπές και την εξήγηση του μυστηρίου: αγγίζει επικά επίπεδα βλακείας και μελοδραματισμού και, σε γενικές γραμμές, is trying too hard and it's not quite hip. Και πέρα από το εξώφθαλμο αυτό παράδειγμα είναι τόσες πολλές οι φορές που η υποτιθέμενη εξυπνάδα της σειράς της βάζει τρικλοποδιές.
Το δεύτερο είναι ότι προσπαθεί να πουλήσει εξυπνάδα με ξένα κόλυβα και μάλιστα μπαγιάτικα. Outcast έφηβοι πιο έξυπνοι από τον μέσο όρο, έξω από τις κουλ παρέες, μιλάνε με μεγάλες λέξεις, σαρκασμό και αναφορές στην ποπ κουλτούρα και όμως λύνουν όλα τα προβλήματα του σχολείου-ως-αλληγορία-πάνω-στην-κόλαση-της-εφηβείας; Ναι, ήταν ψαγμένο το 1997 που προτοβγήκε η Buffy. Αλλά 7 χρόνια μετά το 2004 δεν ήταν πια τόσο hot.
Όπως και να έχει, τη σειρά την αγάπησαν οι κριτικοί (hipster friandly σειρά είπαμε) αλλά δεν την είδε απολύτως κανείς όπως αποδεικνυει το ότι επί τρία χρόνια ήταν στον πάτο των ratings, παρά το hype, τα βραβεία και τους κριτικούς , παραγωγούς και τα fanboys/girls στο ίντερνετ που την εξυμνούσαν, οπότε τελικά κόπηκε το 2007 (και για άλλη μια φορά καταλαβαίνουμε ότι κριτικοί και παραγωγοί δεν ξέρουν από τηλεόραση)

Πόρισμα: δεν ήταν άσχημη σειρά, είχε μερικές πολύ δυνατές ιδέες αλλά και πολύ wasted potential και μια τρομερή ανισορροπία σε όλα τα συστατικά της (αυτό βέβαια δεν μπορεί να πει και κάποιος για την hipster κουλτούρα; ).
Βαθμολογία: 2,5 στα 5
Σελίδα στο imdb

Θα ήθελα να είμαι...

Επειδή ως λαός έχουμε απαλοτριωθεί πλήρως από τις εκμαυλιστικές σειρήνες που μας προτάσουν μη-ΕΛ-ληνικά πρότυπα ζωής (ναι, θέλω να γίνω Άδωνις στη θέση του Άδωνι), στο ποστ αυτό θα εξετάσουμε το τι λαός θα ήθελαν να ήταν οι έλληνες που μας περιβάλλουν.

1) Αμερικάνοι: Κακά τα ψέματα, το χόλυγουντ μας έχει υπνωτίσει με την παραγωγή του. Όταν τόσες σημαντικές προσωπικότητες με τις οποίες μεγαλώσαμε και που μας έκαναν τους άντρες που είμαστε σήμερα (ο Ράμπο, ο Ρόκυ, ο Τζον ΜακΛέην, ο επιθεωρητής Κάλαχαν) είναι Αμερικάνοι και περίφανοι για αυτό, οι πρώτοι σπόροι έχουν πέσει.
Έτσι λοιπόν προκύπτει το Αμερικανάκι: ντύνεται με αθλητικές φανέλες, στραβό καπελάκι ΝΒΑ ή, ακόμα χειρότερα, baseball, τρώει στα MacDonnalds, ακούει Χιπ χοπ, παίζει μπάσκετ και μιλάει Ελληνικά και αγγλικά με τέλεια ΝεοΥορκέζικη προφορά. Όνειρό του να πάει να σπουδάσει στο Αμέρικα.
Στην πράξη βέβαια ίσως στο λύκειο να καυλαντριστεί με καμιά ΣΥΡΙΖικιά ή καμιά ΚΝΙτισσα και να καταλήξει φανατικός πολέμιος της ιμπεριαλιστικής μηχανής των ΗΠΑ (ακόμα κι αν δεν πηδήξει).

2) Ιρλανδοί: Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει κυρίως μεταλλάδες και αρπιτζάδες, που βαθιά μέσα τους νιώθουν την Κέλτικη ρίζα να φυτρώνει. Ο φιλοιρλανδός ακούει Λορένα ΜακΚέννιτ, φολκ μέταλ, πίνει φανατικά γκίνες και έχει ένα Όκραμ για τατουάζ, ενώ οι κοπέλες μαζεύουν φανατικά νεράιδες. Όνειρό του να βρει μια πρασινομάτα κοκκινομάλλα Ιρλανδή και να της κάνει πολλά Κελτάκια (ή αντίστοιχα έναν κοκκινοτρίχη Ιρλανδό με μπυροκοίλι να της κάνει πολλούς μικρούς Κέλτες)
Η τραγική αλήθεια είναι ότι οι Ιρλανδοί είναι οι Ραγιάδες των Βρετανικών νήσων: Η Ελλάδα και η Πορτογαλία μπήκαν στην ΕΟΚ επειδή όλοι κορόηδευαν τους Ιρλανδούς. Χόμπυ του σύγχρονου Ιρλανδού είναι να μεθοκοπάει με γκίνες και σφηνάκι ουίσκι (κάτι που θέλει προσπάθεια για κάθε έλληνα που σέβεται τον εαυτό του) και να χάνει στους πολέμους και στο ποδόσφαιρό από τους Σάξονες Άγγλους, ενώ πιο πολλές κοκκινομάλλες θα βρεις στο μέσο Ελληνικό γκοθάδικο παρά ανάμεσα στις ξανθοβαμένες Ιρλανδές. Όσο για το Κέλτικο αίμα: είναι όσο καθαρό όσο και το Ελληνικό μετά από τόσα χρόνια που τους γαμάνε οι Αγγλοσάξονες.

3) Γερμανοί: Οι πνευματικοί απόγονοι ηρωικών Ελλήνων μαυραγοριτών, καταδοτών και Χίτιδων, ονειρεύονται ότι ανήκουν στην πολεμική μηχανή του τρίτου Ράιχ και προσδοκούν την κλωνοποίηση του Αδόλφου Χίτλερ.
Εδώ να κάνω μια διευκρίνηση: αν αξίζει να θες να γίνεις κάτι στη ζωή σου αυτό είναι Γερμανός, αλλά για άλλους λόγους: φάγανε τον πούλο στον πρώτο παγκόσμιο, ξαναχτίσανε τη χώρα τους, πήγαν γαμιώντας τη μισή Ευρώπη στον δεύτερο παγκόσμιο, φάγανε ακόμα πιο χοντρό πούλο και ξαναχτίσανε άλλη μια φορά τη χώρα τους, ενώ η Siemens κάνει τον κάθε ντόπιο μεγαλοακάλυπτο να φαντάζει παιδάκι. (συν ότι οι Γερμανίδες είναι οι πιο καυλωτικές δυτικοευρωπαίες)
Αλλά, για να το θέσω με ιντερνετικούς όρους, οιΝαζί πήραν πολύ aggro και τους gangαραν. Συγχαρητήρια: υποστηρίζετε το Leeroy Jenkins του 20ου Αιώνα.

4) Βίκινγκς: Αυτοί εδώ είναι απλά μεταλλάδες που ακούγαν πολύ Manowar και Bathory και ονειρεύονται ντράκαρ, τσεκούρια και πλιάτσικο. Είναι πεπεισμένοι ότι κάποιος Βίκινγκ κάποτε κατέβηκε στο Βυζάντιο και γκάστρωσε κάποια πρόγονή τους, έτσι στις ρίζες τους κυλλάει μια ρανίδα Βίκινγκ αίματος. Οι περισσότεροι ονειρεύονται ότι είναι Σουηδοί, με ελάχιστους Black-metallers να ονειρεύονται τη Νορβηγία (με πιο γνωστούς τους Naer Mataron).
Βέβαια, καλό θα είναι να έχουν υπόψη τους ότι η Σουηδία είναι το όνειρο του GAP και ότι στη Νορβηγία είναι τόσο φλώροι που η εγκληματικότητα είναι τόση όσο η μέση θερμοκρασία της χώρας.
Κάπου εδώ θα παρατηρήσουμε ότι πολλοί από όσους ονειρεύονται ότι ανήκουν σε κάποια βάρβαρη φυλή (πχ Κέλτες ή Βίκινγκ) τυχαίνει να είναι σκούροι και σχιστομάτηδες, οπότε απορώ πως δεν θα ήθελάν να είναι μογκόλοι, που είναι και το πιθανότερο.

5) Φιλανδοί: Η Φιλανδία μας έχει προσφέρει μερικά από τα πιο γκαίη ροκ/μέταλ συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών (λογικό, όταν οι δίπλα τους πήγαιναν γαμιόντας τους Άγγλους αυτοί πουλάγανε χαϊμαλιά στο Βυζάντιο), με αποτέλεσμα μια σειρά από ήμο κορίτσια (και αγορίτσια) να ονειρεύονται τη μελαγχολική χώρα με τις χίλιες λίμνες.
Μόνη συνεισφορά της Φιλανδίας στον σύγχρονο κόσμο είναι η βόμβα Μολότοφ, ενώ οι κύριες ασχολίες των Φιλανδών είναι η σάουνα, το μπεκρούλιασμα με βότκα και η αυτοκτονία. Αν θέλετε κλειστείτε σε ένα τσιμεντένιο δωμάτιο με τον καύσωνα (πετώντας νερό εκεί που χυπάει ο ήλιος και έχει κάψει το πάτωμα) πιείτε μια βότκα και κόψτε τις φλέβες σας: θα γλυτώσετε και τα έξοδα

6) Ιάπωνες: Τα άνιμε έχουν καταστρέψει τον κόσμο. Από τον σούπερ Μάρι και τον Πίκατσου μέχρι και το Ναρούτο και τα Χεντάι, ο Ιαπωνικός Γκοτζίλα προσπαθεί να υποτάξει πολυτισμικά τη Δύση: αποτέλεσμα, ένα μάτσο οτάκου που μιλάνε καλύτερα Ιαπωνικά από Ελληνικά, που ονειρεύονται να γίνουν Ιάπωνες μανγκάκα (και συνήθως τα αποτελέσματα της ζωγραφικής τους είναι σαν πρώιμα σκίτσα του Βασίλη Λώλου που τα ζωγράφισε με το στόμα ενώ ήταν μεθυσμένος) που ντύνονται και μιλάνε σαν ήρωες από Anime, συλλέγουν Ιαπωνικά όπλα και θα γράψουν οργισμένα ποστ από κάτω.
Αν θέλετε να νιώσετε Ιάπωνες όταν στη δουλειά σας κάνουν απεργία πηγαίνετε και δουλέψετε κανονικά με ταμπελίτσα "απεργώ". Να παίρνετε πάντα το βαγόνι του Ηλεκτρικού που δεν χωράει ούτε σαρδέλα παράλληλα με την οροφή και να βάφετε τα μαλλιά σας μπλε με έναν τόνο ζελέ (γιατί όλοι οι Ιάπωνες κάπως έτσι είναι) και να μιλάτε σαν υστερικά καθυστερημένα επαναλαμβάνοντας συνέχεια: καβάι, σουγκόι οντεσού κτλ, γιατί έτσι μιλάνε οι Ιάπωνες.
Σας παραπέμπω όλους να διαβάσετε Gantz, εκεί που ο δημοσιογράφος πάει στη Γερμανία για να κάνει έρευνα και έχει για ξεναγό έναν Οτάκου: ναι, έτσι ακριβώς σας βλέπουν οι Ιάπωνες.

7) Ελφ: Το να θες να γίνεις μέλος ένος άλλου λαού είναι τραγικό. Το να θες να γίνεις μέλος μιας φυλής που δεν υπάρχει είναι κωμικοτραγικό. Παιδιά που έπεσαν στην τραγική παγίδα του Τόλκιεν και στα σατανιστικά ξόρκια του D&D ονειρεύονται ότι είναι ξωτικά (κι ας έχουν κορμοστασιά Χόμπιτ ή ορκ) και ακούνε τα ξεχασμένα τραγούδια της φυλής τους από το νησί τους που ανάθεμα κι αν θυμάμαι πώς το έλεγαν στον Άρχοντα. Χόμπυ τους είναι να μαθαίνουν Κουένια, να διαβάζουν τον Άρχοντα αν και τον ξέρουν ήδη απέξω, ενώ έχουν συλλογή από όλα τα όπλα της ταινίας.
Δεν υπάρχει ελπίδα για αυτούς.

8) Βαμπίρ: Η νέα μόδα. Ισχνές ή τροφαντές υπογκοθούδες που ονειρεύονται να έρθει να της πάρει ο σκοτεινά γοητευτικός σκοτεινός άρχοντας τους σκότους (ή έστω ο άρχοντας του σκότους-ντισκομπάλα την ημέρα) και να τις οδηγήσει μακριά από τη θλιβερή γηίνη ύπαρξή τους στο σκοτεινό βασίλειο της νύχτας: στο ενδιάμεσο φοράνε μαύρα, ακούνε Νάιτβις, Εβανέσενς και το σάουντρακ του Twilight και διαβάζουν άλλη μια φορά το Twilight.
...
...
...
ΣΚΟΡΔΟ ΚΑΙ ΠΑΛΟΥΚΙ ΡΕ, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ;


(Το τόπικ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Έλβις της Ελληνικής μπλογκόσφαιρας, που δεν είναι πια μαζί μας, αλλά όλοι λένε ότι τον είδαν κάπου να σχολιάζει ανώνυμα)

Βιβλία που διάβασα φέτος #5

Από το τελευταίο σχετικό ποστ πέρασε πολύς καιρός στο αυλάκι και καμία τριανταρία ακόμα βιβλία από τα χέρια μου. Ακόμα άνεργος και σε αναζήτηση εργασίας είχα μπόλικο χρόνο να περάσω έναν Ιούνιο (και τις αρχές Ιουλίου) παρέα με τα εξής έντεκα βιβλία:
1) Soul music - Τ. Pratchett
Ο Τέρρυ Πράτσετ είναι κλασική αξία. Και, όταν αποφασίζει να βάλει το Ροκ εντ Ρολλ στο δισκόκοσμο, μαζί με το Θάνατο (που για άλλη μια φορά εγκαταλείπει το πόστο του) και την γκόθικ εγκονή του, βγαίνει γέλιο. Από τα πιο καλά βιβλία του δισκόκοσμου, γεμάτο με πετυχημένα inside jokes.
2) Αγνοημένοι - Bentley Little
Πώς θα ήταν αν μια μέρα ανακάλυπτες ότι κανένας δε σε προσέχει; Το θέμα του βιβλίου αυτού είναι ακριβώς αυτό, μια ομάδα ατόμων που είναι τόσο κοινότυποι που περνάνε απαρατήρητοι και την τρομοκρατική οργάνωση που ιδρύουν. Ενδιαφέρον πρώτο μισό, αλλά χωλαίνει τρομερά στο δεύτερο.
3) Τα πονοτρόνια και οι Αναρχικοί του Απόλυτου - Δ. Φλωράκης
Ο Διαμαντής Φλωράκης είναι ένας καλτ Έλληνας συγγραφέας ΕΦ, με ένα ουμανιστικό, μεταφυσικό ύφος. Για άλλη μια φορά ξεκινάει με μεταφυσικές ανησυχίες (τον τελευταίο άνθρωπο που ξυπνάει σε ένα νοσοκομείο) και για άλλη μια φορά καταλήγει σε ένα παραλληρηματικό τέλος.
Καλό, αλλά για ειδικά γούστα
4) Η Πύλη - Μ. Κουτσούκος
Αυτό το "διαμάντι" της Ελληνικής πεζογραφίας δεν πρέπει να το χάσετε: Πράκτορας του FBI στο μακρινό μέλλον, την ημέρα ακριβώς που σκότωσαν την γκόμενά του, διατάσσεται να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, παρέα με μια αρχαιολόγο, μόνο και μόνο για να βρεθεί σε έναν ντιεντόκοσμο με ορκ, ξωτικά, μάγους και δε συμμαζεύεται.
Προς υπεράσπιση του συγγραφέα, το έγραψε όταν ήταν 16. Αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα επικά τραγελαφικό βιβλίο φάνταζυ όπου κάθε έννοια συνέχειας χάνεται και όπου χαρακτήρες που σε ένα κεφάλαιο ψοφάνε, στο επόμενο ανασταίνονται ξαφνικά. Απλά έπος
5) Στο σκοτεινό δωμάτιο - P. Straub
Συνέχεια του "Χαμένο αγόρι - χαμένο κορίτσι", είναι ένα μεταλογοτεχνικό θρίλερ που συναρπάζει. Πετυχημένη συγγραφέας παντρεύεται έναν μυστηριώδη άντρα με κάποια μυστικά, ενώ ο Τιμ Άντερχιλ καταδιώκεται από κάποιον περίεργο θαυμαστή του. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
6) Small Gods - T. Pratchett
Μια από τις πιο ιδιοφυείς στιγμές του Πράτσετ, όπου ένας αυτιστικός νεαρός καταλήγει προφήτης του θεού του (που έχει πάρει τη μορφή χελώνας) ενώ το ανώτατο ιερατείο του τον αγνοεί επιδεικτικά.
7) Το τραγούδι της Αυγής - M. Marano
Θα μπορούσε να είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο: ποιητική γραφή, εμβάθυνση σε χαρακτήρες, μια μάχη ανάμεσα σε δύο αρχιδαίμονες ενώ ξεκινάει ο πόλεμος του Κόλπου.
Και είναι μια μαλακία και μισή. Το βιβλίο είναι επίδειξη του πώς ΔΕΝ γράφεις ένα βιβλίο: φλύαρο, κουραστικό, γεμάτο με άχρηστους χαρακτήρες (παράδειγμα: υπάρχει μία γυναίκα που βάζει τον άντρα της να ανάβει τα φώτα πριν μπει στο σπίτι της γιατί φοβάται τον άντρα με το μαχαίρι που παραμονεύει στο σκοτάδι - το introduction της είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο. και για μαντέψτε: δεν ξαναεμφανίζεται σε ολόκληρο το βιβλίο) και την πιο αντιερωτική σούκουμπους όλων των εποχών. Μείνετε μακριά.
8) The Born Queen - Gregg Keyes
Τελευταίο βιβλίο της τετραλογίας του Keyes, κλείνει καλά το μύθο, αν και σε καμία περίπτωση δεν απειλεί τα "φαβορί" του επικού φάνταζυ. Είναι όμως ένα καλό, μικρό και γρήγορο εναλλακτικό στις αλλεπάλληλες τριλογίες και τις εννια-/δεκά-/δεκατριά-λογίες που παίζουν στην πρώτη γραμμή.
9) Ο Άρχοντας των Μυγών - W. Goldberg
Κλασσικό έργο για το τέρας που κρύβουμε μέσα μας. Μια ομάδα αγοριών ναυαγεί σε ένα νησί και σταδιακά οδηγείται στην αγρίοτητα.
10) The man in the high castle - P.K.Dick
Ο Άξονας κέρδισε τον Β' Παγκόσμιο και οι ΗΠΑ είναι μοιρασμένες ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Ιάπωνες. Μια σειρά από χαρακτήρες βρίσκονται μπλεγμένοι στη δαιδαλώδη πλοκή του βιβλίου με μόνο συνδετικό κρίκο το I-Ching και ένα βιβλίο που περιγράφει έναν κόσμο στον οποίο νίκησαν οι σύμμαχοι, γραμμένο από τον Άντρα στο Ψηλό Κάστρο.
Το βρήκα λίγο κουραστικό σαν ανάγνωσμα, αλλά οι ιδέες που έχει μέσα του αξίζουν την ανάγνωση του.
11) Red - Jack Ketchum
Γέρος πληγωμένος από τη ζωή χάνει τον μοναδικό του σύντροφο, το σκύλο του Ρεντ, όταν τρία κακομαθημένα πλουσιόπαιδα τον σκοτώνουν. Έτσι ξεκινά έναν αγώνα για δικαίωση.
Ο Κέτσαμ είναι ίσως ο καλύτερος σύγχρονος συγγραφέας τρόμου που δε φοβάται να φτάσει στα άκρα. Εδώ είναι σε ένα από τα πιο "ήρεμα" βιβλία του, σε μια δραματική ανάλυση χαρακτήρων και μια πολύ βαθιά πλοκή.
Αριστούργημα, και αν το πετύχετε πουθενά (έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά από μια μικρή εκδοτική, εγώ το πέτυχα στο βιβλιοπωλείο Jemma στον Πειραιά) πάρτε το αμέσως.
Εναλλακτικά δείτε την αξιοπρεπέστατη κινηματογραφική μεταφορά του, αν και το βιβλίο... είναι πολύ καλύτερο.

Τα γραπτά μου

Επειδή εδώ και καιρό διαβάζετε τα όσα γράφω περί συγγραφής και φαντάζομαι αναρρωτιέστε: τι έχεις γράψει ρε μεγάλε και μας τα λες αυτά; σκεφτόμουν να φτιάξω ένα δεύτερο blog με ιστορίες. Αλλά, επειδή η πλειοψηφία τους είναι ήδη online, θα αρκεστώ στο να σας δώσω μερικά links σε ότι έχω πρόχειρο αυτή τη στιγμή:

Μεγάλα κείμενα:
Rioneer Aset - FanFiction, Exalted
The romantix - Σατιρικό
The romantix 2.0 - Συνέχεια του προηγούμενου
Η πρώτη ημέρα (κεφάλαια 1ο-3ο) - FanFiction, Vampire the Masquerade
Η πρώτη ημέρα (κεφάλαιο 4ο - απόσπασμα) - Συνέχεια του προηγούμενου
Το φλεγόμενο στέμμα - Φαντασία

Φαντασίας
Άρωμα ελπίδας
Μετατόπιση παραδείγματος
Ο Άρχοντας των Καταιγίδων
Στη Μαύρη Όπερα
Στην αγκαλιά του Τίποτα
Το Ιερό της Γνώσης

Τρόμος
A predator in human guise
A soundtrack to Armageddon
Perfection in Darkness
The gallows end
The gift that keeps on giving
The Lady of ravens
The pain
The suicide copse
Where blood red roses bloom
Αιτία Θανάτου
Απληστία
Αυτό
Βροχή από αίμα
Ένα κομμάτι από το Μαύρο
Η Ασημένια Σφραγίδα
Η κοιμωμένη


Επιστημονική φαντασία
61.
Cleanse and purify
Η αποστολή
Η Παρτίδα


Χιούμορ
April fool's child
Greek army tours
Heavy Metal 2002
Metal Father
Τα σήκουελ που ποτέ δε θα δούμε
Το κοριτσάκι με τα piercing



Απλά περίεργα
Puddles-rain-clouds
Χωροχρόνος

Γράφοντας Ιστορίες - Ο τρόμος

Μόλις πριν λίγο τελειώσα το βιβλίο "Let the right one in" του σουηδού J.A. Lindvquist. Ίσως κάποιοι από εσάς να είχατε δει την κινηματογραφική μεταφορά του πέρσι ή να είχατε ακούσει τις διθυραμβικές κριτικές για την ταινία αυτή (προσωπικά με είχε αφήσει με ανάμεικτες εντυπώσεις αλλά το βιβλίο ήταν απείρως καλύτερο και τα όσα κόπηκαν από αυτό για την ταινία πιθανότατα θα έκαναν τους κριτικούς να μην πλέξουν διθυράμβους).
Το βιβλίο αυτό μου ξαναθύμισε κάτι πολύ βασικό για τον τρόμο: το θέμα πρέπει να μας αφορά.
Θέμα του βιβλίου είναι τα άτομα που επιλέγει ο καθένας να βάλει στη ζωή του και πώς αυτά τον επηρεάζουν. Ποιο είναι το σωστό άτομο να βάλεις μέσα; Είναι ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει φαντάζομαι όλους. Ξεκινόντας από αυτό είναι εύκολο να μπεις στα διλήματα των χαρακτήρων, να καταλάβεις τον πόνο και τις αγωνίες τους και να αναρρωτηθείς: τι θα γινόταν αν ο μόνος σωστός για εμένα ήταν ένα τέρας;
Η πλειονότητα των ταινιών slasher για παράδειγμα αποτυγχάνουν ακριβώς εκεί: δεν αγκίζουν κάτι που μας αφορά όλους, αφού ο μανιακός που σφάζει αδιακρίτως ή για έναν αδιόρατο λόγο δεν πείθει πλέον μετά το Halloween. Όταν όμως βλέπεις "Τη Λάμψη" κάπου μέσα σου σκέφτεσαι ότι υπάρχουν στιγμές που ένιωθες τους δικούς σου να σε κρατάνε πίσω από τα σχέδιά σου και κάπου στον Τζακ Τόρενς βλέπεις τον εαυτό σου. Όταν βλέπεις τον Κόλπο του Αίματος του Μάριο Μπάβα σκέφτεσαι ότι για τόσα λεφτά ίσως και να σκότωνες τους υπόλοιπους κληρονόμους - ειδικά όταν αυτοί θα σε σκοτώσουν πρώτοι. Όταν διαβάζεις την Υπόθεση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ του Λάβκραφτ μπορείς να ταυτιστείς με τον ήρωα που μπλέκει επειδή είχε περιέργεια για κάτι που δεν έπρεπε ή το πως κάποιος που γνωρίζεις αποδεικνύεται ότι δεν είναι αυτός που ήταν.
Ο τρόμος είναι η μεγέθυνση όλων των φόβων μας, συνήθως σε ένα φανταστικό πλαίσιο. Ο έρημος δρόμος, ο ξένος με το ευγενικό χαμόγελο, η γοητευτική μυστηριώδης γυναίκα, εκείνο το σπυρί που εμφανίστηκε προχθες στο χέρι μας και δε λέει να σβήσει, η αναζήτηση του τέλειου συντρόφου (είχα γράψει μια ιστορία εμπνευσμένη από το θέμα πριν κανα τρίμηνο) όλα τα κοινά μας άγχη και φοβίες είναι υλικό για πετυχημένο τρόμο. Αρκεί να συνδεθούν πετυχημένα με το εκάστοτε τέρας.

5 bloggers που όλοι μισούμε

1) Η Καίτη Μπράντσω
Η Καιτούλα ζούσε μια ευτυχισμένη ζωή μέχρι που είδε για πρώτη φορά (κάπου δηλαδή στην 20η επανάληψη του από το άλτερ) το σεξ εντ δε σίτυ. Και τότε μια πρωτότυπη ιδέα της πέρασε από το μυαλό: θα κάνω ένα μπλογκ κάπως έτσι και θα γίνω πλούσια, διάσημη και επιτυχημένη.
Φυσικά δε σκέφτηκε στιγμή ότι:
α) πολλές άλλες σκέφτηκαν το ίδιο
β) το ότι κάνει σεξ 3 φορές το χρόνο δεν την κάνει ειδική επί του θέματος
γ) δεν ξέρει να γράφει.
Το μπλογκ της λοιπόν είναι μια άκρως άγευστη μείξη πικάντικων λεπτομερειών για τη ζωή τη δική της και των φίλων της και υπαρξιακών προβληματισμών περί της ζωής και του σεξ.
Το ύφος γραφής συνήθως είναι γεμάτο με κλισέ εκφράσεις που διάβασε κάπου, ηλίθιες παρομοιώσεις και σεξουαλικές περιγραφές τύπου άρλεκιν.
Ενδεικτικό ποστ:
Η μουσική κοπανούσε σα μποξερ τα τύμπανα των μοναχικών ψυχών που είχαν επιλέξει να περάσουν κι αυτό το μοναχικό Σαββατόβραδο σε εκείνο το κλαμπ, σε αναζήτηση συντροφιάς. Μπήκα μέσα και έψαξα με το βλέμμα μέχρι που τον διέκρινα μέσα στο πλήθος. Ήταν ψηλός και με βλέμμα που μαγνήτιζε. Τον χαιρέτισα. Η Μάρω δεν μπορούσε να έρθει σήμερα, θα ήμασταν οι δυο μας.

Τρια ποτά αργότερα και φεύγαμε παρέα. Με πήγε σπίτι μου και του πρότεινα να περάσει για ένα ποτό ακόμα. Το ένα ποτό άκόμα έφερε άλλο ένα και πριν προλάβω να καταλάβω τι είχε συμβεί ήμασταν μαζί στο κρεβάτι, ένα κουβάρι από κατακόκκινο πάθος.
Το άλλο πρωί ξύπνησα και εκείνος είχε φύγει. Είχε αφήσει μόνο την ενοχη ότι είχα κοιμηθεί με τον γκόμενο της κολλητής μου*
( *Η οποία παρεπιμπτώντως διαβάζει το μπλογκ με θρησκευτική ευλάβεια)

2) Ο Σπιρτούλης
Το ίντερνετ έχει ένα κακό: ο καθένας μπορεί να γράψει. Τί γίνεται λοιπόν όταν κάποιος άσχετος αποφασίσει να ξεκινήσει ένα μπλογκ όπου και εκφέρει άποψη για κάποιο θέμα θεωρόντας τον εαυτό του αυθεντία; Τότε παίρνουμε τον Σπιρτούλη.
Ο Σπιρτούλης λοιπόν ξέρει τα πάντα καλύτερα από εμάς. Φροντίζει να το τονίζει διακριτικά, αποφεύγοντας επιδεικτικά να χρησιμοποιεί επιχειρήματα για την άποψή του. Είναι άποψή του, άρα είναι σωστή, ακόμα κι αν λέει ολοφάνερες μπαρούφες.
Είναι ο τύπος που θα γράψει για σινεμά λέγοντας για το πόσο ταλαντούχος σκηνοθέτης είναι ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο που έβγαλε τον καταπληκτικό Λαβύρινθο του Πάνα, πόσο το επεισόδιο Cyberwoman του Torchwood ήταν μία ώρα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗΣ τηλεόρασης, πόσο κακή αντιγραφή του Morowind είναι το παιχνίδι Mount and Blade (χωρίς να αναφέρει πουθενά τη λέξη κλειδί: pirates) ή πόσο φρέσκο ήταν το νέο άλμπουμ των Iron Maiden, και όλα αυτά γεμάτα με ψαρωτικές αγγλικές λέξεις πεταμένες εδώ και εκεί για το εφέ.
Αν είμαστε τυχεροί θα τον προσλάβει κάποιος να γράφει σε περιοδικό: τουλάχιστον εκεί δε θα τον διαβάζει κανένας (έχει κλείσει και το u-man ρε γαμώτο)
Ενδεικτικό ποστ:
Το Cyberwoman ήταν μια καταπληκτική ώρα τηλεόρασης. Είναι αναμφίβολα η καλύτερη στιγμή του μεγαλοφυιούς Torchwood, μια gripping character study που είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξει fundamentaly το status quo της σειράς. Ειδικά στη σκηνή με τον Πτεροδάκτυλο ο συμβολισμός του conflict τεχνολογίας και της primal φύσης του ανθρώπου με άφησε breathless. Stunning. 10/1o

3) Η διαλυμένη ψυχή
Μπορείτε να το αρνηθείτε όσο θέλετε, αλλά όλοι σας κάποτε ψάχνατε να βρείτε γκόθικ γκομενάκια μέσω μπλογκ και πέσατε πάνω της.
Είναι εύκολο να την ξεχωρίσετε: μαύρο παντού, αβατάρι από το deviantart (κατά προτίμηση Lilliana Sanches) σκοτεινό walpaper που δεν αφήνει τα γράμματα να ξεχωρίσουν.
Περιεχόμενο: στίχοι από τραγούδια των: Anathema, Paradise Lost, Evanescence, Nightwish, HIM κλπ γκόφικ συγκροτημάτων, kfta grklsh και πολλές εικόνες από το deviantart (όλες photomanipulation>dark φυσικά, με γυναίκες με μαύρα φορέματα να στήνονται πλάτη μπροστά σε σκοτεινά γκόθικ τοπία)
Αν ακόμα δεν πειστήκατε, βάλτε το Black no 1 από Type of Negative για να καταλάβετε πόσο μαλάκες είστε που ασχολείστε με την πάρτυ της
Ενδεικτικό ποστ:
Fragile Dreams

Countless times I trusted you,
I let you back in,
Knowing... Yearning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken... for you

Today I introduced myself
To my own feelings
In silent agony, after all these years
They spoke to me... after all these years

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken... for you

follow me by $chix0r on deviantART
4) Ο Οργισμένος Κάφρος
Είναι αναπόφευκτο φαινόμενο ότι, αφού το faeenamalaka.blogspot.com έχει πήξει στα κόμμεντς ένα σωρό άλλοι τύποι θα προσπαθήσουν να το μιμηθούν. Αυτοί είναι οι οργισμένοι κάφροι που λέγαμε.
Πώς ξεχωρίζεις τον Οργισμένο Κάφρο; Πρώτα απ' όλα από την οργή του. Οι τίτλοι των ποστ του θα είναι εκρήξεις οργής και μίσους στο στυλ: "100 μαλάκες που θέλετε να σοδομίσετε με συρματόπλεγμα από το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι" και που θα σας αναφέρουν με "χιουμοριστικούς"*τρόπους όλα αυτά που κάνουν τον μπλόγκερ μας έξαλλο.
Όπλα του οι τυφλές γενικεύσεις, η διόγκωση ασήμαντων θεμάτων σε κρίσεις μεγέθους ανάλογου με αυτές που αντιμετωπίζει το DC Universe όταν πια οι συγγραφείς τα έχουν κάνει τόσο σκατά που θέλουν reboot όλοι οι τίτλοι, ρατσισμό και ομοφοβία που θα προσέβαλε και τον πιο φανατικό Ναζί και στο να επαναλαμβάνει τα λεκτικά εκείνα που έκαναν τόσο μεγάλη επιτυχία το αείμνηστο το cavestudios.blogspot.com
Όταν ο Οργισμένος Κάφρος δεν κάνει ποστ τότε έχει άλλους 4-5 λογαριασμούς και τρολλάρει άλλα μπλογκ. Αποτυχημένα.
Ενδεικτικό ποστ:
Ρε γαμω τον μπούστη μου! Ποιος μαλάκας σκέφτηκε την ιδέα να βγάλουνε φραπέ με γεύση βανίλια!
ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΒΑΝΙΛΙΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΙ ΜΟΥ!
Ρε γαμώτο, πείτε μου, υπάρχει δηλαδή πιο γκέυ γεύση από τη βανίλια; Φαντάζομαι κιόλας τα πουστράκια που κυκλοφορούν με σανδάλι χειμώνα καλοκαίρι να αράζουν και να βεβηλώνουν ΤΗΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΡΑΠΕΔΙΑ αφού την πίνουν λες και είναι κάποιο από τα πούστικα τα μιλκ σέηκ τους, γαμώ τη τους. Προτιμώ να καρφώσω τον οσχεό μου στο μάτι της κουζίνας και να το ανοίξω τέρμα, παρά να πιω έστω και μια γουλιά από αυτή την αηδία.
Θα θέλατε δηλαδή εσείς σε 30 χρόνια να διηγήστε στα παιδιά σας πώς γνωρίσατε τη μάνα τους, να τους πείτε "κι εκεί που έπινα τη φραπεδιά μου περνάει-" και να σας κοιτάνε με αυτό το βλέμμα του ήσουν-και-πολύ-φλώρος-μικρός-ρε-γέρο; Το θέλετε αυτό από τα σκατόπαιδα σας;
Αν όχι τότε πείτε ΟΧΙ σε αυτή την τρέλα.
*για τον πούτσο καβάλα δηλαδή

5) Ο ανθρωπος-πινακίδα:
Παντού υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάνε να εκμεταλλευτούν τη δουλειά των γύρω τους. Το ίδιο γίνεται και στα μπλογκ, όπου συνήθως κάποιοι κάθονται και αντιγράφουν το στυλ άλλων πετυχημένων μπλόγκερ. Ο άνθρωπος-πινακίδα όμως δε μπορεί ή βαρίεται να κάνει ακόμα κι αυτό. Αρκείται λοιπόν στο να ψάχνει τη μπλογκόσφαιρα και να κάνει ποστ με λινκ σε ποστ που διάβασε και του φάνηκαν να έχουν ενδιαφέρον.
Θα μπορούσα να έγραφα πολλά για την προσωπικότητά του αλλά δε μπορώ να βρω τώρα το λινκ.
Ενδεικτικό ποστ:
Και τώρα ένα ενδιαφέρον ποστ από τον μπλόγκερ Νιχιλιο σχετικά με εκνευριστικούς τύπους μπλογγερ.

O άνθρωπος στο όχι και τόσο ψηλό κάστρο

Disclaimer: Το κείμενο αυτό γράφτηκε γενικά και αόριστα, χωρίς συγκεκριμένα άτομα ως στόχο. Αν για κάποιο λόγο αισθάνεστε (ή σας τα μετέφερε κάποιος που το διάβασε) ότι στοχεύω προσωπικά εσάς, πιθανότατα ανήκετε στην ομάδα που περιγράφω και οι απόψεις μου γενικά αφορούν και εσάς.
Δεν γράφεται όμως για την πάρτη σας, αλλιώς θα αναιρούσε όλα τα επιχειρήματά του
----
Συχνά ακούμε για αυτά που φταίνε στην Ελλάδα για το επίπεδο της καλλιτεχνικής παραγωγής. Φταίει η έλλειψη κοινού, τα συμφέροντα, τα βύσματα κτλ. Αυτό δε θα το αναλύσσω. Απλά στη λίστα θα προσθέσω και κάτι άλλο που (κατά τη γνώμη μου) φταίει, τον Άντρα στο (όχι και τόσο ψηλό) Κάστρο (για να παραφράσω τον P.K.Dick). Και φυσικά θα ρωτήσετε ποιος είναι αυτός, έτσι δεν είναι;
Ας πάμε λίγο στα πιο παλιά χρόνια, όταν ακόμα οι άνθρωποι δεν είχαν το ίντερνετ. Όσοι είχαν κοινά ενδιαφέροντα στηρίζονταν στον γνωστό του γνωστού του γνωστού για ενημέρωση/ανταλλαγή απόψεων. Κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του και ο ΑσοτΨΚ. Ήταν ο τύπος που είχε δει όλα τα σταρ τρεκ, που είχε τη μεγαλύτερη δισκοθήκη ή τον υπάλληλο που είχε το #1 του Amazing Spiderman και πάει λέγοντας, και που δεν έχανε ευκαιρία να το δηλώνει περήφανος, δημιουργώντας γύρω του μια ομάδα "ακολούθων". Με άλλα λόγια ο Alpha Geek.
Και εδώ θα μου πείτε: κάτσε ρε φίλε, γιατί δηλαδή κάποιος που ήξερε μας βλάπτει; Απάντηση: επειδή είναι το εγώ να το κάνει. Σε αντίθεση με τον "παλιό" ή "παππού" που όλοι σεβόμαστε και εκτιμάμε, ο ΑσοτΨΚ έχει μια άποψη που πρέπει να την δεκτείς ως ευαγγέλιο αν θέλεις να ανήκεις στους εκλεκτούς. Αν διαφωνείς απλά εξοστρακίζεσαι από τον κύκλο. Και, επειδή μιλάμε τώρα για παλιότερες εποχές, το αποτέλεσμα ήταν συνήθως κάποιο "κάστρο", συνήθως υπό τη μορφή λέσχης, με όλα τα τραγελαφικά που έχετε ακούσει για τις εποχές εκείνες: κόντρες, διαγραφές, λέσχες αποχωρισάντων, βραβεία που διοργανωτές, κριτές και νικητές ήταν τα ίδια πρόσωπα, ακόμα και ξύλο σε ορισμένες περιπτώσεις (έχω ακούσει μέχρι και για κανονισμένη από τα "αφεντικά" υποκίνηση κόντρας ανάμεσα σε ακολούθους για να πολώνει ο καθένας τον κόσμο του, αλλά εκεί έπαιζαν και χοντρά φράγκα).
Για αυτό ας μιλήσουμε για το τι γίνεται όταν στη φάση μπαίνουν και χρήματα, όπου ξαφνικά ο ΑσοτΨΚ είχε χώσει βαθιά το χέρι στην πίτα πολλές φορές "ρίχνοντας" χοντρά τους δικούς τους. Σπάνιες περιπτώσεις που ΑσοτΨΚ καταφέρνει να επεκτείνει το κάστρο του και να αποκτήσει μεγάλη επιροή στο χώρο του έχουν χαντακώσει ολόκληρες σκηνές και πολλούς καλλιτέχνες είτε κρατώντας τους από κάτω του, είτε επιβάλλοντας έναν σκληρό νεποτισμό και μια "γραμμή" που τους εμποδίζει να εκφράσουν το ταλέντο τους όπως θα ήθελαν (και όλοι φαντάζομαι καταλαβαίνετε σε τι αναφέρομαι).
Ακόμα θα απορείτε γιατί είναι πια τόσο επικίνδυνος ο ΑσοτΨΚ. ΟΚ, έχει εγώ, θα μου πείτε, τον οδηγεί να πάει μπροστά. Έλα όμως που δεν παίζει αυτό. Τις περισσότερες φορές γίνεται ένα παιχνίδι κατινιάς και control games. Δε θα μιλήσω καν για το τι παθαίνει ο κακόμοιρος που θα πέσει σε δυσμένεια ή, φευ, θα υψώσει ανάστημα στον ΑσοτΨΚ. Μαύρο φίδι που τον έφαγε! Την επόμενη μέρα όλοι οι πρώην σύντροφοί του τον μισούν, καλείται σε απολογίες μπροστά σε επιτροπές ανακριτών, διαγράφεται από τα κατάστοιχα, μπαίνει στη λίστα των "εχθρών", γίνεται στόχος των προκυρήξεων και του λοιπού προπαγανδιστικού υλικού και ίσως και θύμα σταλινικών πρακτικών τύπου διαγραφή από φωτογραφίες.
Εντάξει ρε Μιχάλη, θα μου πείτε, φαίνεται ο τύπος, θα προσέχω. Η πικρή αλήθεια όμως λέει ότι ο ΑσοτΨΚ δεν φαίνεται. Είναι χαρισματικός, έχει απόψεις και ξέρει πως να τις στηρίξει, ξέρει πως να σου μιλήσει και να σε καθοδηγεί σε νέα μονοπάτια σκέψης, ενώ θα σου δανείσει να διαβάσεις και αυτό το X-men που έλειπε από τη συλλογή σου και να ακούσεις αυτά τα σπάνια βυνίλια που έχει. Τα μικρά σημάδια που παρουσιάζονται τα αγνοείς εύκολα, όταν δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις. Και όταν πια μαθαίνεις το ποιόν του είναι αργά... Για αυτό προσοχή.

Ο ΑσοτΨΚ σήμερα έχει αρχίσει να χανει την επιροή του. Κυκλοφορεί μεν ακόμα και θα τον πετύχετε σε φόρα και μπλογκ να στήνει ίντριγκες με άλλους του είδους του. Δυστυχώς όμως για αυτόν το google, το Amazon και τα εξειδικευμένα fora κάνουν δύσκολο πια να ελέγξει ολοκληρωτικά τους ακολούθους του, αφου αυτοί με το πάτωμα ενός κουμπιού μπορεί να επισκέπτονται και τους χώρους "ανταγωνιστών", να αγοράζουν/κατεβάζουν το υλικό που θέλουν και να γνωρίζουν εύκολα και γρήγορα άλλους με τα ίδια ενδιαφέροντα που ίσως και να ανήκουν σε άλλες "κλίκες". Αν καταλήξει πάντως σε μια θέση "επιρροής" θα τον ξεχωρίσετε για τον στομφώδη πολεμικό λόγο του, το ύφος χιλίων καρδιναλίων και τις φωτογραφίες του με διάφορους "celebrities" όπου θα καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι.
Ίσως σε μερικά χρόνια, στις αναρχικές αυτές εποχές της πληροφορίας, το φαινόμενο να εξαλειφθεί (αν και πάντα θα βρεθούν θύματα). Οι υπόλοιποι την προσοχή σας για να μην μπλέξετε. Αν το κάνετε μην πείτε "αχ δεν το ήξερα".

Addentum #1: Αν βέβαια μέσα σε ένα κάστρο εμφανιστεί και ένα μέλος που εξεληχθεί σε ΑσοκτΨΚ τότε ακολουθεί ένα υπέροχο πάρτυ με αφορισμούς, πολεμικούς λόγους, διαγραφές και δημιουργείται στο τέλος ένα δεύτερο κάστρο.

Γίνομαι παλιομεταλλάς;

Θα ξεκινήσω σαν σωστός blogger και θα αναφέρω μια εντελώς άχρηστη προσωπική εμπειρία που στα αρχίδια σας κιόλας αν δεν τήν έλεγα, αλλά οι παραδόσεις της μπλογκόσφαιρας είναι παραδόσεις.
Είχα καιρό να πάω σε γνωστή μεταλλάδικη καφετέρεια της περιοχής των Εξαρχείων. Οι μεταλλοπαρέες μου έχουν αραιώσει και είναι πλέον δύσκολο να σέρνω στα βασανιστικά ντεσιμπέλ της αθώους. Ήταν όμως ειδική συγκυρία αφού φιλαράκι πήρε άδεια από το στράτευμα και αποφασίσαμε να τιμήσουμε το στέκι.
Όσοι γνωρίζουν τη γνωστή καφετέρεια και το ρεπερτόριό της τις μεσημεριανές ώρες μπορούν να φανταστούν το τι έπαιζε: σύγχρονο μέταλ. Σε απλά Ελληνικά Αμερικάνικο metalcore (και κάτι μου λέει ότι έχει αρχίσει να υπάρχει και ταμπέλα gothicmetalcore). Και ναι, για άλλη μια φορά διαπίστωσα αυτό που ήξερα πάντα: ότι δεν μπορώ να ακούσω πλέον σύγχρονο metal.
Λατρεύω τα 80's και τα 90's, δεν έχω πρόβλημα με συγκροτήματα που ξεκίνησαν τότε και συνεχίζουν ακόμα να δισκογραφούν, αλλά αυτό το σύγχρονο στυλ δε το σηκώνει ο οργανισμός μου. Καλογυαλισμένη παραγωγή, τεχνικό παίξιμο, έντονοι ρυθμοί, δυνατά hooks αλλά... δεν έχει ψυχή. Είναι διαρκές αναμάσημα κάποιων επιτυχημένων συνταγών που καταλήγει εντελώς αναλλώσιμο και οι μπάντες απόλυτα αδιάφορες. Τα παλικάρια ξέρουν να παίζουν, αλλά η μουσική τους δεν έχει ψυχή και αρχίδια. Ίσως για αυτό σκάει κάθε τρεις και λίγο κάποιος τύπος ξεχασμένος από τα 80's και βγάζει έναν δίσκο που κάνει κόσμο να παραμιλάει. Επειδή τότε ήταν METAL και όχι metal...
Πείτε μου, έχω δίκιο ή απλά γίνομαι γερογκρινιάρης;

ΥΓ: Μόνο κομμάτι που άκουσα και μου έκανε εντύπωση ήταν ένα ξεδιάντροπο gothic metal ξεπατίκωμα του Wasted Years των Iron maiden (οι στίχοι λέγανε κάτι για Voices in my head, αν το ξέρει κάποιος ας πει τίτλο)

Inglourious Basterds

Αρχικά αυτή η δημοσίευση ξεκίνησε ως σχόλιο στο blog του φίλου Γιάννη Πλιώτα αλλά τράβηξε πολύ σε μάκρος και είπα να το γράψω εδώ.

Inglourious Basterds λοιπόν, και, εν συντομία, Ταραντίνο να κάνει πολεμική ταινία. Αυτό θα αρκούσε ως κριτική. Ανάλογα λοιπόν με τη γνώμη σας για το σκηνοθέτη θα απολαύσετε και την ταινία αυτή.
Προσωπικά, αν και αναγνωρίζω την ικανότητα του Ταραντίνο να γράφει απίστευτους διαλόγους και τη σκηνοθετική του δεινότητα, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πολυπάω την ιντελεκτουέλ καφρίλα του και τον σινεφίλ καννιβαλισμό του και στο Basterds δεν άλλαξα γνώμη.

Θέμα της ταινίας είναι μια ομάδα Αμερικανοεβραίων κομάντο που δρουν στη Γαλλία, σπέρνοντας τον τρόμο στους ναζί, ενώ καταλήγουν μπλεγμένη σε ένα σχέδιο εξόντωσης υψηλόβαθμων στελεχών του Άξονα.
Στα υπέρ: Απίστευτοι διάλογοι, τρομερές ερμηνείες με αποκορύφωμα τον "κακό", χαρακτήρες που είναι larger than life και μένουν, το έξυπνο σενάριο με τις ανατροπές και κάποιες ΠΑΝΕΞΥΠΝΕΣ σκηνές διάσπαρτες στην ταινία (πχ η εισαγωγική)
Στα κατά: το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι (όπως σωστά διατύπωσε ένας φίλος μου) ότι ήταν δύο διαφορετικές ταινίες με κοινό τέλος και τον κακό της μίας να περνάει ξαφνικά στην άλλη. Η ιστορία της Εβραιοπούλας, όσο καλή και να ήταν, κάπου δεν κόλλαγε στην όλη ταινία, κυρίως εξαιτίας του μεγέθους της. Όταν πχ στην πρώτη μιάμιση ώρα της ταινίας έχεις δει τους "Μπάσταρδους" μόνο σε 4 σκηνές κάτι πάει στραβά (κι ας τράβαγαν πολύ δύο από αυτές).
Επίσης οι μακροσκελείς σκηνές με τους ενδελεχείς διαλόγους και τα mexican stand-offs πετυχαίνουν μεν να βγάλουν την ένταση που χρειάζεται, αλλά κάπου χαλάνε τον ρυθμό της ταινίας (και, δυστυχώς, το ύφος αυτό έχει πάψει να είναι φρέσκο από το Pulp fiction, οπότε είναι καθαρά θέμα του κατά πόσο αντέχετε Ταραντίνο)

Συνολικά: μην περιμένετε ένα ακόμα "Από το Σούρουπο ως την Αυγή" (όπως ο υποφαινόμενος) αλλά αν πάτε προετοιμασμένοι για ένα Pulp Fiction με ναζί και συμμάχους τότε ίσως και να το απολαύσετε (αν και πάλι η ταινία δεν φτάνει το Pulp Fiction σε ποιότητα)

Βαθμολογία: 4/5

Kings of metal?

Οι Manowar:

• Στα μισά τραγούδια τους λένε για το πόσο γαμάτοι είναι, πόσο πηδάνε και πόσο false είναι όλα τα άλλα συγκροτήματα
• Φωτογραφίζονται με αστεία ρούχα και τόνους από αλυσίδες (αλλά πολύ πιο σπάνια από τους συναδέλφους τους με όπλα)
• Έχουν τραγούδι που οι στίχοι του είναι μόνο τίτλοι άλλων τραγουδιών τους
• Λατρεύουν μια κουλτούρα που όχι μόνο δεν είναι δικιά τους, αλλά είναι από την άλλη όχθη του Ατλαντικού
• Έχουν τραγούδι σε άθλια Ελληνικά για τον πατέρα τους

Όχι, πείτε μου, είναι ή δεν είναι Ελληνικό hip hop;

Γράφοντας ιστορίες - 2 - Το νόημα

Κάποτε είχα συναντήσει δύο παιδιά και μιλάγαμε για το zine of synergy #1 και την ιστορία που είχα γράψει σε αυτό και πέφτει η ερώτηση-κλειδί: "Ποιο ήταν το νόημα";
Εκεί μπλόκαρα. Επειδή φαντάζομαι οι περισσότεροι δεν το έχετε διαβάσει, ήταν ένα τρισέλιδο με μια παραλλαγή του μύθου του μπαμπούλα που ζει κάτω από το κρεβάτι και, ουσιαστικά, δεν είχε κάποιο βαθύτερο νόημα πέρα από τα όσα γράφονται στα captions.
Και αυτό μας φέρνει στο κρίσιμο ερώτημα: χρειάζεται η ιστορία κάποιο βαθύτερο νόημα για να λειτουργήσει; Προσωπικά πιστεύω πως όχι, αν και πολλοί φιλόλογοι και βιβλιοκριτικοί μοιάζουν να διαφωνούν. Όμως κάθε ιστορία χρειάζεται τουλάχιστον ένα νοηματικό πυρήνα γύρω από τον οποίο θα αναπτυχθεί. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιο βαθύ θέμα που να αλλάζει τη ζωή των χαρακτήρων, δεν είναι ανάγκη να είναι στην πρώτη γραμμή ούτε να διδάσκει κάτι σημαντικό στον αναγνώστη, αλλά αποτελεί μια ραχοκοκαλιά που στερεώνει την ιστορία. Στην ιστορία που ανέφερα για παράδειγμα το κυρίαρχο θέμα ήταν η παιδική αθωότητα και πως κάνει κάτι απόκοσμο και διεστραμένο να φαντάζει κανονικό.
Οπότε πιστεύω πως όσοι θα ήθελαν να γράψουν κάποια ιστορία καλό θα ήταν να ανακαλύψουν ποια είναι τα θέματα που αυτή διαπραγματεύεται και να βρουν τρόπους να τα θέσουν έτσι ώστε να είναι πιο ισχυρά και να ισορροπούν καλύτερα μέσα στο σύνολο της ιστορίας.

O Δράκος και η Ελληνική μουσική σκηνή

Σίγουρα κάποιοι από εσάς θα έχετε διαβάσει το ιντερνετικό ανέκδοτο με τους μεταλλάδες που πάνε να σώσουν την Πριγκίπισσα από τον Δράκο. Ο Χεβιμεταλλάς για παράδειγμα σκάει με τη Χάρλεϋ, δέρνει τον Δράκο και πηδάει την πριγκίπισσα κτλ κτλ κτλ ανάλογα με το υποείδος του μεταλ που αναφέρεται. Για να δούμε όμως, πώς θα τα κατάφερναν τα διάφορα είδη Ελληνικής μουσικής:

Ελληνικό Ροκ: Ο ήρωας σκάει με το παπάκι, ρίχνει μια γρήγορη φάπα στο δράκο, τον περνάει όσο αυτός προσπαθεί να καταλάβει τι τον χτύπησε, πετάει την πριγκίπισσα στο κρεβάτι και παθαίνει πρόωρη εκσπερμάτωση.

Ελληνικό Πανκ: Ο ήρωας σκοτώνει τον δράκο με μια μολότοφ και οργανώνει συναυλία διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Βιετνάμ κάτω από το παράθυρο της πριγκίπισσας.

Ελληνικό Χιπ-Χοπ: Ο ήρωας μαζί με έναν φίλο του παίρνουν τον ηλεκτρικό για να πάνε να δείρουν τον δράκο. Μέσα στο τρένο μαλώνουν για το ποιος είναι ο πιο αληθινός και, με έναν φίλο του ο καθένας φτιάχνουν από ένα συγκρότημα και βρίζονται, ενώ μαζεύουν και οπαδούς που κάνουν συγκροτήματα και στήνουν labels. Έπειτα ο φίλος του ήρωα μαλώνει μαζί του, φεύγει από το label και φτιάχνει άλλο ένα συγκρότημα που βρίζει το συγκρότημα του ήρωα, ενώ ο φίλος του αρχικού φίλου μαλώνει μαζί του και πάει στο label του ήρωα.
Και ο δράκος ακόμα περιμένει.

Έντεχνο: Η ηρωίδα κυκλοφορεί και οπλοφορεί, τραβάει σκανδάλη, τέζα ο δράκος, βάζει την πριγκίπισσα στο διθέσιό της και άντε πιάσε την.

Έντεχνο-ροκ: Ο ήρωας μαζεύει άλλους 3-4 φίλους του και οργανώνει συναυλία συμπαράστασης στον αγωνιστή δράκο για την αντιβασιλική δράση του.

Λαϊκό: Ο ήρωας βαράει ένα ζεϊμπέκικο όλο ντέρτι και λέει στο δράκο ένα δριμύ κατηγορώ γιατί είναι παιδί του λαού και όχι ιππότης, αλλά την αγαπάει την πριγκίπισσα και θα την φροντίζει, ο δράκος παθαίνει καρδιακό από τη στενοχώρια και ήρωας και πριγκίπισσα ζούνε φτωχοί αλλά ευτυχισμένοι.

Λαϊκοπόπ: Ο ήρωας σκάει με ένα κάμπριο, φορώντας παλτό με γούνα και κρατάει μπαστούνι, τραγουδάει για το ότι είναι παιδί του λαού και ότι έχει γραμμένη την πριγκίπισσα, ο δράκος πεθαίνει από τα γέλια ενώ η πριγκίπισσα φωνάζει σαν υστερική το όνομά του από το κάστρο και του πετάει γαρύφαλλα. Τελικά βέβαια δεν του κάθεται γιατί τον βρίσκει μπας-κλας, αλλά το τραγούδι γίνεται σουξέ.

Σκυλάδικο: Ο ήρωας φτάνει στο κάστρο, τραγουδάει στον δράκο τον καημό του, που τον λυπάται και τον αφήνει να περάσει, και μετά τον τραγουδάει στην πριγκίπισσα που του κάθεται για να τον παρηγορήσει.

Φοιτητικό ροκ: Ο ήρωας φτάνει με μια κιθάρα, θέτει στον δράκο το υπαρξιακό δίλημμα: “υπάρχουν χρυσόψαρα στα δοκάρια που κρέμονται από το γρασίδι της σκεπής που τραγουδάει ο μπαμπούλας;” κάνοντας τον εγκέφαλό του να ανατιναχτεί, ενώ συνεχίζουν κάνοντας καντάδα με το σουξέ τους “γιατί έπαψες μοναξιά μου μυστική να είσαι;” (το οποίο κάθε φορά έχει και διαφορετικούς στίχους, παρά το ότι η μουσική του παραμένει η ίδια). Στο τέλος πάνε μαζί στο φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Παραδοσιακή μουσική: Ο ήρωας σκάει μαζί με κλαρίνα, σφάζει το δράκο με το μαχαίρι του στο γόνατο και στη συνέχεια παντρεύεται την πριγκίπισσα με παραδοσιακό γάμο, τριήμερο γλέντι με σουβλιστά αρνιά, χορούς και πανηγύρια.

Μαντινάδες: Ο ήρωας σκάει με τα αδέρφια του, που ρίχνουν μπαλωθιές, ο δράκος την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, και στεφανώνεται την πριγκίπισσα με παπά και με κουμπάρο. Άντε άντε, παπά μα και κουμπάρο.

Δημοτικό: Καβάλα πάει ο ήρωας στου δράκου το λημέρι/ Σαν φτάνει εκεί το θεριό τηράει/ και δίχως λέξη να του πει, ορμάει να το φάει/ Πόλεμο άγριο κάνανε, χτυπιούντανε τρεις μέρες/ Και μόνο την ετέταρτη τον δράκο κατεβάζει/ Και σαν είδε την πριγκίπισσα, έκαν' η καρδιά του κράτει/ Ήταν έμορφη σαν την αυγή και δροσερή σαν κρήνη/ Ευθύς την επαντρεύτηκε, στο κάστρο του την πήρε/ Και έκαναν πολλά παιδιά και ζήσαν μ' ευτυχία.

Νησιώτικο: Ο ήρωας σκάει με το καΐκι του στο νησί του δράκου το βράδυ, κλέβει την πριγκίπισσα και την πάει σε ένα ερημονήσι για να ζήσουν τον έρωτά τους.

Ρεμπέτικο: Ο ήρωας σκάει στο λημέρι του δράκου, καπνίζοντας χασίς, του δίνει μια τζούρα, δίνει και άλλη μία στην πριγκίπισσα και μαστουρώνουν και οι τρεις τους, τραγουδώντας “απαγορευμένα”

Bonus: Ελληνικό Black Metal: Ο ήρωας σκάει πάνω σε ένα άρμα, προσεύχεται στον Άρη να του δώσει δύναμη, σκοτώνει τον δράκο με το δόρυ του, ωσάν το νέο Διγενή Ακρίτα, παίρνει την πριγκίπισσα και πάνε μαζί στον Όλυμπο για να παντρευτούν με δωδεκαθεϊστικό γάμο.
---------------------------------SPECIAL REQUESTS----------------------------------
Gothic: Ο σκοτεινός και καταραμένος ήρωας κάθεται στο σκοτεινό και υγρό μπουντρούμι του, πίνοντας αίμα παρθένων από ένα ασημένιο δισκοπότηρο, ενώ νοσταλγεί τα ματτωμένα φιλιά της σκοτεινής πριγγίπισσας της νύχτας που ο δράκος φυλλάει στον σκοτεινό και καταραμένο πύργο της

Emo: Ο ήρωας πίνει τον, πικρό σαν τη ζωή του, μόκα φραπουτσίνο των Scarbacks καθισμένος σε ένα πεζούλι, γράφει ένα ποιήμα για το πόσο τον κάνουν να υποφέρει οι γονείς του, το σχολείο και ο δράκος που φυλάει την πριγκίπισσα και προσπαθεί να κόψει τις φλέβες του.
Όχι πολύ βέβαια για να μην πονέσει.

Storm Elves (διότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου): O ήρωας σκάει υπό τη μουσική υπόκρουση μελαγχολικών μελωδιών που συνοδεύονται από αιθέρια γυναικεία φωνητικά. Ο δράκος στέκεται απέναντί του. Η μουσική αλλάζει, καθώς τώρα μπαίνει και ηλεκτρονικός θόρυβος. Ο ήρωας πέφτει σε νιρβάνα ακούγοντας τις ηχητικές υφές που χαϊδεύουν τα αφτιά του, ενώ ο δράκος κλείνει τα αφτιά του επειδή δεν αντέχει.
Η πριγκίπισσα πάλι γουστάρει και πάει μαζί με τον ήρωα στο σπίτι του, για να ακούσουν non-stop όλα τα remix του Beloved.

Movies: May - 2002

Γενικά, από όσες ταινίες του Lucky McGee έχω δει ως τώρα (The Woods, Red, MoH: Sick Girl) δεν μπορούσα να καταλάβω πως μάζεψε τόσο hype με τόσο μέτριες ταινίες (αν και το να κάνεις πλέον μέτριες ταινίες τρόμου αρκεί για να γίνεις γνωστός με τα χάλια που έχουν οι περισσότερες που βγαίνουν)
Είδα όμως σήμερα το ντεμπούτο του, May του 2002 και επιτέλους κατάλαβα το γιατί τόσος κόσμος πίνει νερό στο όνομά του.
Η May (Angela Betis), μια κοπέλα που μεγάλωσε με μόνη φίλη της μια κούκλα (την οποία και είχε πάντα κλεισμένη σε ένα κουτί) ζει στη μοναξιά της, μέχρι που γνωρίζει έναν άντρα με "τέλεια χέρια" και τον ερωτεύεται, βγαίνοντας από το δικό της κουτί. Παράλληλα μια συνάδελφός της στην κλινική που δουλεύει τη φλερτάρει. Όμως, σύντομα, οι προσπάθειές της για μια κανονική ζωή καταρρέουν, αφήνοντάς την στα όρια της (κλονισμένης) λογικής της.
Πολύ δυνατή ταινία ψυχολογικού τρόμου με μια απίστευτα δυνατή ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια που κουβαλάει την ταινία (σκηνοθετημένη με οικονομία και με ένα συμπαγές σενάριο) και την κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό με τις ταινίες τρόμου που κυκλοφορούν.
Το μακελιό αργεί να ξεκινήσει. Η αρχή παραπέμπει περισσότερο σε μια μείξη αισθηματικής κομεντί και ψυχολογικού δράματος, σταδιακά όμως τα σημάδια ότι όλα θα πάνε στραβά ξεκινάνε, μέχρι το μακελειό του τελευταίου μισάωρου. H προοικονομία γενικά λειτουργεί πολύ καλά και υπάρχουν κάποιες πολυ δυνατές εικόνες (πχ το ίδρυμα με τα τυφλά παιδιά) και γενικά η λογική της ταινίας που θύμισε αυτή του the Audition του Miike Takahasi (αν και το May δε φτάνει σε τίποτα την σκληρότητα της ταινίας αυτής).

Γενικά προτείνεται ως κάτι το διαφορετικό από τα άπειρα splatter/slasher.

Βαθμολογία: 9/10
Σελίδα στο IMDB

Τα βιβλία του τελευταίου χρόνου #4

Και πάμε για την τελική δόση από τα βιβλία που διάβασα από τον Μάιο του 2008 έως αυτόν του 2009
40- Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας (εκδόσεις κλειδί)
Περισσότερο ιστορίες ΕΦ ήταν παρά κάτι άλλο. Συμπαθητική συτλλογή, αν την πετύχετε σε κανένα παζάρι σηκώστε την
41- Το πρόσωπο - Dean Koontz
Αναρχικός τρομοκράτης στέλνει απειλητικά μυνήματα σε σταρ του σινεμά, ενώ ταυτόχρονα σπέρνει το χάος δίνοντας LCD σε μικρά παιδιά και βουλώνοντας τουαλέτες εμπορικών κέντρων. Και κάπου στη μέση μπλέκουν και φαντάσματα.
EPIC FAIL!
42 - O Δαίδαλος του Διαβόλου - G. Suster
Ιδιόρυθμο ψευδογοτθικό βιβλίο που περιγράφει τον αγώνα ενός λευκού μάγου ενάντια σε μια συμμορία δολοφόνων/μαύρων μάγων, ενώ μπλέκει και έναν νεαρό συγγραφέα και τις ιστορίες του μέσα στην ιστορία. Σίγουρα όχι αυτό που ακούγεται από την περιγραφή.
43 - Εξουσιαστική μανία - Christa Faust.
Αστυνομικό θρίλερ με σαδομαζοχιστική θεματολογία. Η αστυνομική πλοκή είναι καλή, το ερωτικό κομμάτι μάλλον απευθύνεται μόνο στους S/M fans, η μετάφραση ανιση, τεχνικά σωστή αλλά ενοχλητικά λέξη προς λέξη σε κάποια σημεία.
44 - Κραυγή από την Κόλαση - Ramsey Cambell
Γυναίκα ψάχνει τη δολοφονημένη κόρη της (που πιστεύει ότι ζει ακόμα). Πολύ καλό βιβλίο υπερφυσικού τρόμου, αν και προς το τέλος κάπου το βρήκα να κουτσαίνει.
45 - Reaper man - Terry Pratchett
Πρατσεττ που δεν απογοητεύει και Χάρος. Τί άλλο θέλετε;
46 - The last watch - S. Lukyanenko
Νομίζω δεν το έχω γράψει πολλές φορές στο blog αυτό, αλλά η τριλογία των Watches ήταν ότι καλύτερο βγήκε από φάνταζυ τα τελευταία 10 χρόνια. Απλά και καθαρά. Το τέταρτο βιβλίο της σειράς είναι απολαυστικό, αλλά λίγο πιο κάτω από την τριλογία. Έχει όμως πολύ δυνατό τέλος και φυσικά τον Anton Godorosky σε νέες, διεθνείς περιπέτειες.
47 - Night Watch - Lilith Saintcrow
To μόνο εμπνευσμένο στο βιβλίο είναι το ψευδώνυμο της συγγραφέος
Κατά τα άλλα: κυνηγος δαιμόνων που συνεργάζεται με την αστυνομία (και που παίρνει δυνάμεις μετά από συμφωνία με τον αρχιδαίμονα, ιδιοκτήτη Νάιτ κλαμπ που την ποθεί κολλασμένα - σας θυμίζει κάτι; ) ψάχνει να βρει έναν δολοφόνο σε συνεργασία με τρεις λυκανθρώπους, ο ένας από τους οποίους την ποθεί (ξαναρωτάω, σας θυμίζει κάτι; ) και ενώ θυμάται το τραγικό παρελθόν της και το νεκρό μέντορά της (καλά, αυτό δε σας θυμίζει τίποτα, εκτός κι αν έχετε πολύ καλή μνήμη) μέσα από την κυνική της αφήγηση (εδώ σίγουρα σας θυμίζει) και εντελώς κινηματογραφική (βλέπε ποστ-μάτριξ) γραφή.
Αν τα παραπάνω δε σας θύμισαν τίποτα και το μοτίβο σας φάνηκε ενδιαφέρον, διαβάστε Anita Blake. Αν θέλετε μέτριο κλώνο της κυρίας Blake όπως και δήποτε, αυτό θα σας κάνει.
48 - Η περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ - H.P.Lovecraft.
Ο Lovecraft σε μια επίδειξη οργάνωσης υλικού σε μια από τις καλύτερες ιστορίες του
49 - Επιστροφή στο μέλλον - Δ. Φλωράκης
Ουμανιστική ΕΦ από τον Έλληνα γίγαντα του είδους. Πολύ καλή αρχή, με μια ενδιαφέρουσα ιδέα (η βία ως πηγή θέλησης για ζωή) που όμως καταλήγει σε ένα ντελιριακό τέλος. Ενδιαφέρον και ιδιόρυθμο, αν και προσπαθεί υπερβολικά νομίζω να περάσει το μήνυμα του, χάνοντας λίγο στον τομέα της ιστορίας
50 - angels of Darkness - Gav Thorpe
Warhammer 40K Novel, αφιερωμένη στο Dark Angels Space Marine Chapter. Μέτρια γραμμένη, αλλά πιάνει απίστευτα τον σκοτεινό κόσμο του παιχνιδιού και του Chapter, οι σκηνές της ανάκρισης είναι πολύ δυνατές και μια ατάκα που πετάγεται κάπου είναι απλά... δυναμίτης (θα την καταλάβετε διαβάζοντας). Όχι κάτι που θα πρότεινα για εισαγωγή στον κόσμο του παιχνιδιού, αλλά αν είστε φαν αξίζει τον κόπο.

Και κάπου εδώ τέλος, κι ας είχα υποσχεθει άλλα 2 βιβλία που μάλλον ήταν κακός υπολογισμός.
Σε επόμενα παρόμοια posts θα έχω αναλυτικές κριτικές.

Συγγραφή: Η φωνή του αφηγητή

Πριν τρία χρόνια, στο Nanowrimo, είχα αρχίσει να γράφω μια ιστορία που σχεδίαζα καιρό. Ήταν σύγχρονης φαντασίας, σε μια εναλλακτική Ελλάδα (που δεν ήταν ακριβώς Ελλάδα, παράλληλος κόσμος ήταν που θύμιζε εν μέρει την Ελληνική κοινωνία). Είχα γράψει κάπου 27000. Και μετά το παράτησα, επειδή δεν έβρισκα την κατάλληλη φωνή για να το αφηγηθώ.

Πριν δύο μήνες προσπάθησα να ξεκινήσω από την αρχή. Οι ιδέες μου είχαν ωριμάσει και αλλάξει. Αυτό που αρχικά ήταν μια αλληγορική ιστορία είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε κάτι αρκετά πιο ελαφρύ και διασκεδαστικό, πιο κοντά στο ύφος που γράφω. Και κάπου ενδιάμεσα είχαν αρχίσει να σκάνε διάφορες ιστορίες-συνέχειες του βιβλίου (που με παρακαλάνε να τις γράψω σε μια σπονδυλωτή νουβέλα) στις οποίες η φωνή νομίζω ότι βγαίνει καλά (το πρώτο δείγμα, το "στην Μαύρη Όπερα" που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Mystery, άφησε -και σε εμένα και σε άλλους- πολύ καλές εντυπώσεις). Παράλληλα με αυτό έπιασα πάλι από την αρχή το παρατημένο μυθιστόρημα.
Η φωνή μουγκάθηκε... Είμαι στις 1000 λέξεις και οι μισές είναι για πέταμα. Ξαναβλέπω το παλιό σχεδιάγραμμα και σκέφτομαι τί πρέπει να πετάξω για να δουλέψει αυτό το πράγμα, γιατί, όπως είναι, απλά δεν ταιριάζει με τη φωνή που θέλω να βγάζει. Πιθανότατα θα μπει στον πάγο, όσο γράφω άλλη μια σύντομη ιστορία της Όπερας, πολύ μετά στη συνέχεια του continuity, και παράλληλα να ξαναδουλέψω πάνω στο τί θα μείνει και τί θα φύγει από το κείμενο.

Αλλά, πέρα από τα δικά μου, η φωνή είναι βασικό στοιχείο ή όχι για την επιτυχία ενός κειμένου. Αν βρεθεί, το κείμενο γράφεται σχεδόν από μόνο του. Αν όχι... κουράγιο.

Τα βιβλία του τελευταίου χρόνου #3

Συνεχίζουμε από 20 Γενάρη και μετά όπου και ήμουν σε άδεια απολύσεως

31) Νεκρή σαιζόν - Jack Ketchum.
Τον Ketchum τον είχα σε μεγάλη υπόληψη μετά το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας και τη σύντομη ιστορία "Το κουτί". Στο πρώτο του μυθιστόρημα είναι φανερή η τάση του να ξεπερνάει τα όρια εδώ με ωμή βία που ανακατεύει στομάχια. Κι όμως η βία από μόνη της μου φάνηκε πολύ λίγη για να με εντυπωσιάσει.

32) Δαιμονική Καταιγίδα - Jim Butcher
Βιβλίο-κλώνος της Anita Blake με άντρα πρωταγωνιστή; Ναι. Μάγος-ντετέκτιβ βοηθάει την αστυνομία με ανεξήγητες υποθέσεις. Πολύ διασκεδαστικό βιβλίο περιμένω να βγούν στα Ελληνικά και τα επόμενα της σειράς (δεν μου άρεσε και τόσο που να το ψάχνω/παραγγέλνω στα Αγγλικά)

33) Terror by Night - Ambrose Bierce
Μου πήρε κάπου έναν χρόνο να τελειώσω αυτή τη συλλογή. Μπορεί να ακούγομαι ιερόσυλος, αλλά οι ιστορίες αυτές με κούρασαν περισσότερο παρά με τρόμαξαν.

Την τελευταία εβδομάδα στο στρατό:
34) Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται - Graham Masterton
Κλασσικός MAsterton, αυτή τη φορά στα καλύτερά του. Εφευρετικοί (και βίαιοι) φόνοι, ενδιαφέρον δαίμονας, δυνατή πλοκή, δουλεμένοι χαρακτήρες. Νομίζω στα καλύτερά του.
Μεγάλο συν το ότι, στο στρατόπεδο όσο το διάβαζα, ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που ποτέ δεν κοιμούνταν (εμπλοκή)

Ως πολίτης: (μέσα Φεβρουαρίου και μετά)
35-39) Amber - R. Zelazny (Nine Princes in Amber, Guns of Avalon, Sign of the Unicorn, Hand of Oberron, Courts of Chaos)
Fantasy από τα λίγα, γεμάτη με έξυπνες ιδέες, δολοπλόκους χαρακτήρες, ανατροπές από το πουθενά και εξαιρετική γραφή. Στα προτεινόμενα και θα πιάσω σύντομα και τη δεύτερη πενταλογία.

40) Χ.Φ. Λαβκραφτ: Εναντίον του Κόσμου, εναντίον της ζωής
Σύντομη πραγματεία πάνω στον συγγραφέα. Ενδιαφέρουσα.

41) Χαμένο Αγόρι, Χαμένο Κορίτσι - Π. Στράουμπ
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τρόμου με τον χρόνο να διπλώνει περίεργα μέχρι τις αποκαλύψεις που κρύβει. Ήδη έχω πάρει το επόμενο του συγγραφέα (το Χαμένο δωμάτιο νομίζω) ενώ θα πάρω με την πρώτη ευκαιρία και το Κόκο.
Προτείνεται ανεπιφύλλακτα.

42) Κυνηγοί Κεφαλών - John King
Μου θύμισε όλους τους λόγους που δε διαβάζω "συμβατική" λογοτεχνία. Παρέα Άγγλων μπεκροπίνουν ενώ κρατάνε σκορ με το πόσες πηδάνε (ένας από αυτούς βλέπει και προφητικά οράματα). Σε σημεία εξεζητημένη γραφή, πολλοί εσωτερικοί μονόλογοι και τέλος-έκπληξη που απλά ήταν too much.

43) Ο Τρόμος - Αρθουρ Μάχεν
Ενδιαφέρον βιβλίο κλασσικού τρόμου.