Sympathy for lady vengeance

Κλείνοντας την τριλογία της εκδίκησης (Sympathy for Mr Vengeance, Oldboy, Sympathy for Lady Vengeance) ο Chan-wook Park με άφησε με ένα περίεργο συναίσθημα. Δε μπορώ να πω την ταινία κακιά, ούτε καν μέτρια. Είναι απλά υπέροχη, αλλά κάτι σε αυτή δε μου κόλλησε καλά, ίσως γιατί περίμενα να δω κάτι που έμοιαζε στο oldboy.
Καμία σχέση, η ταινία είναι ένα δράμα με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα, που μετά από 13 χρόνια στη φυλακή για δολοφονία ενός μικρού κοριτισού και έχοντας με την αγγελική συμπεριφορά της κερδίσει τη συμπάθεια των συγκρατουμένων της, στρώνει ένα σχέδιο για να εκδικηθεί τον πραγματικό δολοφόνο.
Η ταινία δεν έχει ούτε ξύλο ούτε φιλοσοφικά τσιτάτα όπως η προηγούμενη. Έχει όμως μια πρωταγωνίστρια που παίζει άψογα τον ρόλο της, το ρόλο του αγγέλου/δαίμονα στο ίδιο σώμα, αναμειγνύοντας την σατανικότητα με την αθωότητα τόσο καλά που η χαρακτήρας που παίζει να αξίζει μια θέση στην ιστορία του κινηματογράφου.
Η σκηνοθεσία είναι απίστευτη, με καλοστημένα γυρίσματα, μια γερή δόση σουρεαλισμού και πολύ καλή μουσική. Τεχνικά είναι κάτι παραπάνω από άρτια, οι δε τίτλοι έναρξης είναι απίστευτοι.
Στα κατά τώρα, το στόρυ ήταν πολύ φτωχό. Και όταν λέω φτωχό το εννοώ, μιας και πολύ λίγα συμβαίνουν σε όλη την ταινία, ενώ λείπει και η σκηνή που θα σου χαραχτεί στο μυαλό, όπως στο oldboy, η ανατροπή που θα σε κάνει να πεις: "γαμάτο" με το στόμα ορθάνοιχτο.
Το αποτέλεσμα όμως είναι κάτι πολύ παραπάνω από εξαιρετικό και αξίζει την προσοχή σας.

Arcturus-Theatre of tragedy - Siva six live in Athens

Κυριακή 18/12/2005 -ANother club

Αν εξαιρέσουμε την καθυστέρηση μιας ώρας, την ακύρωση του πρώτου support και το δεύτερο support ήταν ένα πολύ καλό live.
Πρώτοι άνοιξαν οι Siva Six, ένα μετριότατο ελληνικό EBM/Industrial σχήμα. Πέρα από το ότι ήταν άσχετη με την μουσική των υπόλοιπων, οι συνθέσεις τους ήταν απίστευτα φτωχές, πράγμα λογικό όταν η ενορχίστρωσή τους είναι 1 synth και samples. Ένας laptop επί σκηνής μάλλον θα τους είχε σώσει. Τουλάχιστον έπαιξαν με πάθος και έχουν κομμάτι με τίτλο fire walk with me που τους προσθέτει πόντους.
Οι Theatre of tragedy σε όσες επαφές είχα μαζί τους δε με είχαν εντυπωσιάσει. Ένα ακόμα goth metal συγκρότημα ήταν στα αυτιά μου, αλλά στο live αποφάσισα να τους δώσω άλλη μια ευκαιρία. Έπαιξαν πολύ καλά (για το είδος τους που δεν πολυσυμπαθώ) κομμάτια από όλη τους την καριέρα (από doom/death των πρώτων ημερών μέχρι rammstein-όειδή του τώρα), ο τραγουδιστής ήταν αρκετά καλός, η τραγουδίστρια ωραίο γκομενάκι και με καλή (αν και λίγο τσιριχτή φωνή) οκιθαρίστας με μια εντελώς ξυνισμένη φάτσα. Συμπαθητικότατοι.
Έχω βρεθεί σε συναυλίες κολάσεις. Στην εμφάνιση των arcturus ο Εωσφόρος, ως άλλος Κόκκινος Θάνατος έσκασε μασκαρεμένος με τις καταπληκτικές μελωδίες του συγκροτήματος φέρνοντας μια πιο elegant εκδοχή της κολάσεως. Η εμφάνιση τους ήταν εκκεντρική, φορώντας τις στολές από τη φωτογράφηση του τελευταίου τους δίσκου, τα κομμάτια που έπαιξαν εξαιρετικά, η εκτελέσεις σπάγαν κόκαλα και η φωνή του τραγουδιστή πάρα πολύ καλή (αν και προτιμώ τον προκάτοχό του). Η σκηνική παρουσία τους ήταν απίστευτη, με highlight το θλίμμενο σόλο του κιθαρίστα που καθόταν σε μια "ηλεκτρική καρέκλα", ενώ τους συνόδευαν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά και δύο χορεύτριες.
Συνολικά ήταν μια πάρα πολύ καλή συναυλία (ίσως η καλύτερη που είδα το 2005 - αν και οι candlemass στο Rockwave ήταν νομίζω καλύτεροι).

Nanowrimo ends

και από τις υποτιθέμενες 50.000 λέξεις έγραψα μόλις τις 20.000 :(. Μπορούσα να τα είχα πάει και καλύτερα αν είχα στρωθεί, αλλά δεν πειράζει. Η ιστορία είναι σε καλό δρόμο και αυτό είναι που μετράει.
Επίσης σας "χρωστάω" κάποιες κριτικές και έναν μικρό σχολιασμό, αλλά αυτό τον καιρό βαριέμαι γενικά να γράφω. Ελπίζω αύριο και μεθαύριο να έχω τη διάθεση να ασχοληθώ λίγο με το άθλημα του bloging.

Τραγούδι της στιγμής: Πράσσειν άλογα - Κάποια μέρα

Nanowrimo

5000 λέξεις. Στα μισά από όσα θα έπρεπε να είμαι ως τώρα. Τουλάχιστον γράφω κάθε μέρα. Πρέπει να στρωθώ άυριο. Επίσης πρέπει να πάω για ύπνο. Wish me courage

Τραγούδι της ημέρας: Fleshfield - Eucharist

Hypnotize

Θυμάμαι πριν 4 ακριβώς χρόνια που σε ένα club είχα ακούσει ένα από τα κομμάτια ενός, γνωστού μου ως τότε μόνο από περιοδικά, συγκροτήματος. Λεγόταν Prison song και ήταν το πρώτο τραγούδι του δεύτερου δίσκου των System of a Down που μόλις είχε βγει.
Πρώτη αντίδραση: να βάλω τα γέλια με τα φωνητικά του τργουδιστή. Όμως όλες τις επόμενες μέρες το ρεφραίν του κομματιού μου είχε κολλήσει σαν σφαίρα στο κεφάλι. Φρόντισα να προμηθευτώ τον δίσκο και διαπίστωσα ότι είχα ακούσει ένα από τα πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου. Και όχι μόνο αυτό: Αργότερα τον αγόρασα και αυτό και τους δίσκους που ακολούθησαν.
Το toxicity ήταν μια αποκάλυψη για τη metal μουσική. Φρέσκο, διαφορετικό, εμπνευσμένο, γέννησε γνήσιες επιτυχίες (chop suey!, Toxicity, Aerials) καθώς και κάποιους νέους ήρωες της μουσικής. Το επόμενο δισκάκι τους, το Steal this album, το λάτρεψα, κι ας ήταν συλλογή με ακυκλοφόρητα τραγούδια. Το ιδιαίτερο ύφος, η εξυπνάδα των συνθέσεων, όλα ήταν εκεί. Το λάτρεψα και με συντρόφευσε για πάρα πολλές ακροάσεις. Σχεδόν θα μπορούσες να πεις ότι τα τραγούδια ήταν καλύτερα από πολλά που είχαν εκδοθεί.
Το επόμενο δισκάκι τους, το Mesmerize, μου άρεσε. Είχα μεγαλώσει αρκετά για να το λατρέψω. Δε κατάφερε να με εκπλήξει ευχάριστα, αλλά με συνόδεψε όλο το καλοκαίρι.
Χθες αγόρασα το τελευταίο τους δισκάκι, το Hypnotize, συνέχεια του Mesmerize. Ειλικρινά δε ξέρω τι να πω. Ως δίσκος (και με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι που σχεδόν φτάνει ως κακή επιλογή για πρώτο τραγούδι το Wildest dreams από το Dance of Death των Maiden) είναι πάρα πολύ καλός. Τα τραγούδια παραμένουν έξυπνα, όμορφα, κλασικά SoaD. Αλλά λείπει η πρωτοτυπία, το κάτι το καινούριο, αυτό που με ξετρέλανε με όλα τα προηγούμενα.
Και κάπου εδώ σταματάει η αντικειμενική κριτική. Γιατί νιώθω πολύ μαλάκας που τελικά αγόρασα το δίσκο, αντί να τον κατεβάσω. Επειδή 2 δίσκοι 40 λεπτών και 11 τραγουδιών που αποτελούν μια "νοηματική ενότητα" μπορούν να γίνουν άνετα ένας χορταστικός δίσκος 22 τραγουδιών και 80 λεπτών. Ειδικά όταν τα τραγούδια μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους (σε παραγωγή και ήχο).
Συγνώμη, αλλά νομίζω ότι μας δουλεύουν και μάλιστα άγρια. Αν και ξέρω πολύ καλά πως και τον επόμενο δίσκο τους θα τον αγοράσω όταν κυκλοφορήσει, όσους δισταγμούς κι αν έχω (εκτός κι αν πράγματι δω γκόμενα σε ελληνάδικο να χωρεύει τσιφτετέλι με Therion, οπότε και θα σταματήσω να ακούω metal, όπως έχω επανηλημένα δηλώσει :P)

ΥΓ: Στο nanowrimo τελείωσα τον πρόλογο και το πρώτο κεφάλαιο. 3400 λέξεις ως τώρα και 4500 πίσω στο πρόγραμμα. Πρέπει να δουλέψω σκληρότερα.

Edit 4+ χρόνια αργότερα: το δισκάκι το ξανάκουσα άλλες 3 φορές από τότε. Δε μου κάνει καρδιά να το ξεσκονήσω ούτε για να ακούσω τις κομματάρες Holy mountain και Soldier side.
Και δεν αγόρασα ούτε το δίσκο του Tankian ούτε τους Scars on Broadway.

Σκουριά

Η μέρα σήμερα ήταν ελαφρώς εφιαλτική, κυρίως επειδή ξύπνησα από τις 7 (έχοντας κοιμηθεί στις 4) και επειδή όλη μέρα έτρεχα με τη σχολή. Αποτέλεσμα, άλλη μια 500 στο nanowrimo και 4500 λέξεις πίσω από το πρόγραμμα. Αύριο τουλάχιστον είναι πιο χαλαρά τα πράγματα, ενώ η ιστορία έχει αρχίσει να αποκτά ρυθμό (τουλάχιστον το πρώτο κεφάλαιο που γράφω)

Τραγούδι της ημέρας: Opeth - Beneath the mire

Μπακούρια όλου του κόσμου

Υπάρχει επιστημονική εξήγηση... -> δείτε εδώ

Συγγραφής συνέχεια

Σήμερα έσπασα το κεφάλι μου προσπαθώντας να συνεχίσω τον πρόλογο. Τελικά δεν τα κατάφερα. Οι λέξεις έμοιαζαν να μη μπορούν να εκφράσουν αυτό που ήθελα. Τον παράτησα και πέρασα στο πρώτο κεφάλαιο, όπου και κάτι έγραψα, πριν με διακόψει ο πραγματικός κόσμος. Δυστυχώς πρέπει να ψυπνήσω νωρίς αύριο άρα δε με παίρνει να ξενυχτήσω άλλο.
Είμαι στις 1000 κάτι λέξεις αυτή τη στιγμή, ήδη 3000 λέξεις πίσω από το αρχικό μου χρονοδιάγραμμα, αν και βλέπω ότι σιγά σιγά ανεβάζω ρυθμούς.

Τραγούδι της ημέρας: Dream theater - Pull me under

Edit 4+ χρόνια μετά: Το συγκεκριμένο το έχω αφήσει για να το ξαναγράψω από την αρχή. Και θα περιμένει για κάμποσο.

Nanowrimo

Και ναι, πρέπει να γράψω μια ιστορία 50.000 λέξεων μέσα σε ένα μήνα, αρχίζοντας από σήμερα. Λίγο δύσκολο, δεδομένου ότι η άλλη ιστορία 50.000 λέξεων που έγραψα μου πήρε 1,5 χρόνο.
Σήμερα έκανα την αρχή, με τον πενιχρό αριθμό των 500 λέξεων, ένας πρόλογος του προλόγου δηλαδή. Ελπίζω να ρεφάρω τις επόμενες μέρες.
Η ιστορία μου θα λέγεται: ο Οίκος του Θεού και θα είναι μια ιστορία υπερφυσικού τρόμου στην σύγχρονη Ελλάδα. Ελπίζω να καταφέρω να την τελειώσω μέσα στο χρονικό περιθώριο του ενός μήνα (τουλάχιστον θα προσπαθήσω).

Hail to true metal

Χθες είδα ότι οι Iron maiden βγάλανε έναν ακόμα live δίσκο. Ζήτω στα ιερά τέρατα του μέταλ που συνεχίζουν να ακολουθούν το σωστό μονοπάτι χωρίς να ξεπουλιούνται όπως μερικοί μερικοί προδότες που πρέπει να καούν στις ιερές φλόγες του Heavy metal.
Ναι, τα παραπάνω είναι σαρκαστικά σχόλια. Πώς την έχουν δει δηλαδή, κάθε studio album κια μετά ένα live; Και εντάξει, 18€ για να ακούσεις έναν λαχανιασμένο Dickinson είναι πολλά, ειδικά όταν έσκασες άλλα 18 πριν 2-3 χρόνια. Και μετά οι μεταλοπατέρες λένε ξεπουλημένους κάποιους που ακόμα δεν έχουν βγάλει επίσημο live δίσκο...

ΥΓ: Προσωπικές ανώνυμες επιθέσεις μέσω blog είναι απλά απαράδεκτες και άνανδρες. Αν έχετε κάτι να πείτε, πείτε το στα μούτρα του άλλου.

Όταν η τεχνολογία προδίδει

Συνήθως δεν είμαι τεχνοφοβικός. Αλλά χθες πραγματικά την μίσησα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Συνήθως στο δρόμο ακούω μουσική. Για το σκοπό αυτό έχω ένα mp3 player (Creative MuVo N 200 για όσους ενδιαφέρονται τι μοντέλο είναι). Το θέμα είναι ότι η εν λόγω συσκευή έχει αρχίσει να μου κάνει νερά και να μην ανοίγει εύκολα.
Χθες λοιπόν πήρα το λεωφορείο και κάθησα απέναντι από μια τύπισα που μιλούσε στο κινητό της. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να κάνω το mp3 player να ανοίξει. "Και Χρίστο, πες μου γιατι δε θες να κατέβω;" απέναντι η κοπελιά με την χαρακτηριστική κρεβατομουρμουρίστικη φωνή της.
Συνεχίζω να προσπαθώ "Γιατί δε θες να έρθω να μιλήσουμε;"
Παρακαλάω για κάτι που θα θάψει τον εκνευριστικό ήχο της φωνής της "Μα γιατί δε θες να μου εξηγήσεις το γιατί;"
Προσεύχομαι στο Μέγα Κθούλου να σηκωθεί να μας απαλάξει, αλλά οι ίδιες φράσεις ακούγονται τουλάχιστον άλλες 58 φορές. Στο τέλος είμαι έτοιμος να φωνάξω: "Ε κατέβα να του μιλήσεις και μας έπριξες!"
Ευτυχώς το mp3 player παίρνει εμπρός και η φωνή της σβήνει πίσω από ένα παχί σεντόνι μουσικής. Λίγο μετά κατεβαίνει από το λεωφορείο. Ξεφυσάω με ανακούφιση.

Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά. Κάθομαι και γράφω αρκετά αυτή τη βδομάδα και, αν δεν είχα διάφορες drama queens να πετάνε πυροτεχνήματα, θα είχα βγάλει πολλές σελίδες.

H φάρμα των ζώων

Δεν πάμε καλά στη σχολή μου. Για αρχή τρέχουμε να δούμε τι διάολο παίζει με την αλλαγή του προγράμματος φοίτησης και τα ρυθμιστικά μέτρα για τους υπόλοιπους. Σήμερα κυκλοφόρησε βρώμα ότι 2 υποχρεωτικά μαθήματα θα γίνουν επιλογής κια μάλιστα από φοιτιτική παράταξη μεγάλου κόμματος, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι την διαψεύδουν.
Αλλά στην όλη ζούγκλοποίηση βοηθάνε και οι διδάσκοντες: καθηγητής έχει αναθέσει εργασία στην οποία πρέπει να μοντελοποιήσουμε την ταξινόμηση των κατοικιδίων της γειτονιάς μας (μωρέ καλά τα λέει ο καθηγητής που μας κάνει βάσεις δεδομένων, η ανάλυση πληροφοριακών συστημάτων είναι άστα να πάνε - κλασικές επιστημονικές βεντέτες :P) και ανάμεσα στα άλλα μας βάζει ως κατοικίδιο την κότα. Την οποία κότα συμφοιτητής μου την κατέταξε στα ερπετά. Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν στο τέλος...
Και για να λύσω μια απορία αναγνώστριας, η ταινία που είδα χθες ονομαζόταν Cradle of Fear. Θέμα της ένας σατανιστής κανίβαλος υπνοτιστής που αναθέτει σε ένα δαίμονα (τον δαίμονα τον παίζει ο τραγουδιστής των Cradle of Filth, που παρεπιπόντως παίζει καλύτερα από όλους στην ταινία) να εκδικηθει για την φυλάκιση του. Το αποτέλεσμα: 4 αλληλένδετες ιστορίες με ακραίο gore (το οποίο είναι για γέλια) αρκετούτσικο σεξ, ανωμαλία, ανωμαλία, ανωμαλία, χάλια ερμηνίες, χάλια ήχο, χάλια σενάριο, μηδαμινό budget, εφέ που στην καλύτερη φαίνονται κακά, στη χειρότερη είναι ανεκδιήγητα.
Έχει 2-3 καλές σκηνές, μερικές έξυπνες ιδέες, μια ιστορία από τις 4 ιστορίες να ψιλοεπιπλέει, αρρώστια,αρρώστια, αρρώστια. Αν είχαν λεφτά ίσως έβγαζαν κάτι καλύτερο από το ξεκοίλιασμα ενός λούτρινου γάτου (που νιαούριζε αφού του είχαν βγάλει τα άντερα) ένα δαιμονικό πλάσμα- απομίμηση του alien, μερικούς από τους πιο ψεύτικους φόνους σε ταινία τρόμου.
Μόνο για οπαδούς των Cradle of Filth και για παρέα με πίτσες, μπύρες και μια ηλίθια ταινία τρόμου για να γελάσετε.

Τραγούδι της ημέρας: Guns and roses - Welcome to the jungle.

Howl's Moving Castle

Για αρχή ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνη που μου είπε ότι μέχρι Πέμπτη θα παίζει σε γιαπωνέζικο dub, έτσι το είδα χωρίς εκνευριστική μεταγλώτισση στα ελληνικά. (Κι ας μη το διαβάσει...)
Η ταινία ήταν ένα παραμύθι. Υπέροχη μεν, αλλά παραμύθι (ίσως για αυτό δε μου άρεσε τόσο το τέλος της). Ηρωίδα της μια νεαρή κοπέλα που μια κακιά μάγισσα την κάνει γρια και βρίσκει καταφύγιο στο κινούμενο κάστρο του μάγου Howl. Το ότι είναι ταινία του Miyazaki φωνάζει από χιλιόμετρα. Η αισθητική, η θεματολογία, το σχέδιο δείχνουν καθαρά ότι η ταινία είναι δικιά του. Όχι η καλύτερή του (Nausicaa για πάντα) πολύ καλή ταινία που προτείνεται σε όλους σας (και μη τη δείτε με μεταγλώτισση, είναι ξενέρωμα).

Επίσης σήμερα πέτυχα σε βιβλιοπωλείο έναν τόμο με ιστορίες του R.E.Howard με πρωταγωνιστή τον Conan, κάτι που έψαχνα πολύ καιρό (Ναι Στέλλα, τα παιδιά του Dune θα περιμένουν), ενώ τώρα πρέπει να κάτσω να δω το Cradle of Fear για θαψ... κριτική σε ένα Fanzine.
Ευχηθείτε μου κουράγιο.

Μίλα μου βρώμικα

Τελικά δεν είμαι ο μόνος που τον έχουν πιάσει τα υπαρξιακά του. Ή μάλλον με έχουν πιάσει και ως λύση προσπαθώ να λύσω τα υπαρξιακά άλλων, ακούγοντας Οpeth, ενώ παράλληλα πρέπει μέχρι αύριο να έχω τελειώσει μια ιστορία ΚΑΙ να έχω κοιμηθεί κάμποσες ώρες γιατί θα είναι μια κουραστική μέρα.
Αλλά όχι, έχει ξυπνήσει ο ψυχολόγος μέσα μου. Δε ξέρω, μπορεί να μου βγήκε γράφοντας. Μπορεί να μου βγήκε από τα 2 χρόνια που έμενα με την αδερφή μου, που έλυνε παρόμοια θέματα τηλεφωνικά, μπορεί να το είχα πάντα μέσα μου. Δε ξέρω όμως, πολύ φοβάμαι ότι στο μέλλον θα ρωτάω υπολογιστές για τις αναμνήσεις που είχαν από τη μητρική τους, προσπαθώντας να καταλάβω τι φταίει μαζί τους.
Για αυτό, όταν είστε πεσμένοι, όταν θέλετε στήρηξη, όταν κάτι σας απασχολεί, ελάτε στον ειδικό.

ΥΓ: Λίγος αυτοσαρκασμός πάντα κάνει καλό στην υγεία
ΥΓ2:Τώρα περάσαμε σε Lacuna Coil. Το γυναικάρα είναι η τραγουδίστριά τους
ΥΓ3:Το ΥΓ2 είχε σκοπό να τραβήξει την προσοχή των φαλλοκρατικών κτηνών που διαβάζουν τις μαλακίες που γράφω τόση ώρα.

Φόβος

'We are blind to the
World within us,
Waiting to be born'

Το φθινόπωρο μπαίνει για τα καλά και μαζί με αυτό οι φιλοσοφικοί προβληματισμοί μου. Σημερινό θέμα μας είναι ο φόβος. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας, ένας φράχτης που μας εμποδίζει να ζήσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι, ο φονιάς του νου μα και ο άγρυπνος σωματοφύλακάς μας.
Λίγος φόβος είναι πάντα χρήσιμος, είναι το λουρί που μας κρατάει ασφαλείς. Τα προβλήματα αρχίζουν με τις αδικαιολόγητες φοβίες μας που μας εμποδίζουν να είμαστε ευτυχισμένοι, μας παραλύουν, μας παγιδεύουν στο χρυσό κλουβί της ασφάλειας.
Το πρώτο βήμα είναι να τους παραδεχτούμε. Το δεύτερο να πάψουμε να τους φοβόμαστε. Το τρίτο να τους καταπολεμήσουμε. Κανένα από τα τρία βήματα δεν είναι εύκολο όμως.
Πού μου ήρθαν όλα αυτά; Γράφω μια σχετική (ή μήπως άσχετη, δε ξέρω) σύντομη ιστοριούλα αυτή τη στιγμή. Σύντομα θα τη διαβάσετε.

Stricken numb by fear I fall

ΥΓ: Οι στίχοι είναι από τα κομμάτια Blinded by fear& Under a serpent sun των At the Gates
ΥΓ2: Εντελώς άσχετο, αλλά μόλις πρόσεξα ότι σε ένα άλλο τραγούδι τους έχουν απόσπασμα από τον άνθρωπο-ζάρι, που έχει αναφερθεί πρόσφατα στο blog μιας άχρηστης :P

Το παιδίον παίζει

Και άλλαξε τα χρώματα στο blog του (τίποτα πιο δραστικό δε μπόρεσα να κάνω - ακόμα). Περιμένω εντυπώσεις/προτάσεις.
Α, και επειδή δε σκοπεύω να περάσω στο παλιό template μου μπορείτε να το βάλετε πάλι άφοβα όσοι το επιθυμείτε.

Σαπίλα...

Πριν μια βδομάδα παρακαλούσα να τελειώσει η εξεταστική να βρω χρόνο να γράψω τίποτα. Ε τελείωσε και το γράψιμο ακόμα να αρχίσει. Φέτος αποφάσισα να πατάω όσο πιο συχνά μπορώ στη σχολή και χάνω πολλές ώρες σε δρόμους. Πρέπει να αρχίσω σιγά σιγά να μπαίνω σε πρόγραμμα.
Ήδη από Σάββατο ξεκινάω πάλι sessions. Επίσης ελπίζω να αξιωθώ να πάω να γραφτώ πάλι σε γυμναστήριο επειδή έχω λαπαδιάσει πάλι. Πρέπει επίσης να αδειάσω λίγο τους σκληρούς για απρόσκοπτα downloads χωρίς να γράφω/σβήνω κάθε τρεις και λίγο (120 γίγα που να μου φτάσουνε;;;) Πρέπει επίσης να τελειώσω μια ιστορία για μια "συγγραφική μονομαχία" με μια σουφουφίτισσα, να κάνω κάτι κριτικές που χρωστάω, να κάτσω να παίξω λιγάκι με Photoshop, να συνθέσω τίποτα, να να να...
Τώρα πάντως θα κάτσω να παίξω με το template του blogger.
Τα λέμε.

Το χρώμα του blog - ένα τεστ...

http://www.blogthings.com/whatcolorshouldyourblogorjournalbequiz/

Με βάση το τεστ αυτό:
Your Blog Should Be Green Your blog is smart and thoughtful - not a lot of fluff.
You enjoy a good discussion, especially if it involves picking apart ideas.
However, you tend to get easily annoyed by any thoughtless comments in your blog.

Εμπειρίες από συναυλίες

Ναι κόσμε, αγνοώντας επιδεικτικά το Eurobasket και τον τελικό του χθες πήγα elfendanz.
Η έξοδος άρχισε το απόγευμα. Ακούγοντας κλασικά ροκ κομμάτια πήρα λεωφορείο, μετρό και συνάντησα τον Ρίκο και τη Μαρία στο Σύνταγμα, από όπου και πήγαμε στο club 22. Εκεί περιμέναμε κάμποση ώρα απέξω, και ήρθε και το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης παρέας: Χριστίνα, Βίκυ, Σοφία. Ο Νικόλας ήταν ήδη μέσα (βοηθούσε στο στήσιμο) .
Οι πόρτες άνοιξαν και μπήκαμε μέσα, σε ένα αρκετά lounge χώρο υποδοχής και από εκεί στο χώρο της συναυλίας. Πετύχαμε και τον Νικόλα, που, όλος χαρά, μας έδειχνε την alpha version του demo του.
Πρώτοι ήταν οι Έλληνες Astralon, οι οποίοι ήταν ψιλοαδιάφοροι. Το μόνο ενδιαφέρον είχε η προσπάθειά μας να συνδιάσουμε σε ένα όνομα VNV Nation, Apoptygma Berserk, Suicide Commando και Covenant (βγήκαν διάφοροι καλοί συνδυασμοί, αλλά δε τους θυμάμαι) και το τελευταίο κομμάτι, όπου μια κοπέλα έκανε τα φωνητικά και τράβηξε την προσοχή του κοινού (και λόγω φωνής και λόγω εμφάνησης)
Ο γερμανός Soman ακολούθησε με ένα χωρευτικό noise/industrial set που το απολαύσαμε. Είχε κάποιες πολύ καλές εναλλαγές που μου άρεσαν αρκετά και, αν και δεν είμαι ο πιο τρελός fan χορευτικής μουσικής, θα χόρευα ευχάριστα κάποια από τα κομμάτια του.
Ακολούθησαν οι επίσης γερμανοί SitD. Ο τραγουδιστής έμοιαζε περισσότερο με αμερικάνο deathmetal-ά έτσι που ήταν ντυμένος (μπλουζάκι, βερμούδα, σκουφάνι, μούσι και μακρί μαλλί) καθώς και στην κίνηση, αν και ο ήχος ήταν ψιλομέτριος. Αν και μόνο το snuff machine έχω ακούσει, κι αυτό στα πεταχτά, μου άρεσε αρκετά το αποτέλεσμα, έγιναν δε και κάτι τραγελαφικές φάσεις, με τον τραγουδιστή να απλώνει χέρι σε εμένα και τον Νικόλα και μικρόφωνο στο Νικόλα στο snuff machinery (τελευταίο κομμάτι) για να τραγουδίσει ένα στίχο στο refrain (πολύ hardcore φάση και γούσταρα). Αν και το κοινό δεν ήταν τόσο ενθουσιώδες όσο εμείς ήταν ωραία φάση.
Τελευταίοι βγήκαν στη σκηνή οι VNV Nation. Και έγινε χαμός. Αν και παίξαν μόλις μιάμιση ώρα (ήταν πολύ "πτώματα" για περισσότερο) ενθουσίασαν το κοινό (που σε τελική για αυτούς είχε έρθει) τόσο με τη μουσική τους, όσο και με τη σκηνική παρουσία του τραγουδιστή τους.
Στο τέλος περιμέναμε για αυτόγραφα και ας είναι καλά η Χριστίνα που με πέταξε σπίτι μου (στο δρόμο βλέπαμε κόσμο να πανιγυρίζει και τους ρίχναμε δούλεμα)
Θα τους ξανάβλεπα live: Με εξαίρεση τους Astralon ευχάριστα.

6 και σήμερα

Για να τελειώσει η εξεταστική. Μου την έχει δώσει άγρια στα νεύρα, αλλά που θα πάει, άλλο ένα έμεινε. Θα λιώσω στη java τις επόμενες μέρες αλλά θα το περάσω το γαμ...μένο.
Καλή επιτυχία και σε όσους άλλους γράφουν.
Τώρα νύχτα σε όλους σας.

Νήματα

Κάποτε είχα γράψει μια ιστοριούλα όπου οι ανθρώπινες σχέσεις περιγράφονταν ως νήματα. Η βασική ιδέα είναι ότι τα νήματα τρίβονται συνέχεια και σπάνε.
Ευτυχώς υπάρχουν και νήματα που απλα απομακρύνονται και ξανασυναντιούνται στο πλεχτό της ζωής, το ίδιο δυνατά όπως και όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Ευτυχώς.

Edit 4,5 χρόνια αργότερα: Στα αρχίδια μου κι αν σπάνε κι αν δεν σπάνε, εμπρός στο δρόμο που άνοιξε ο Αλέξης ο μεγάλος

Τις πιτζάμες σου και στην πλατεία

Εμπνευσμένος από κάτι που είπε μια γνωστή.
Είχα γράψει μια ολόκληρη ανάλυση για το θέμα τα εν οίκω μη εν διαδίκτυο, αλλά κάπου χάθηκε. Το θέμα του σημερινού κυρήγματος είναι το που σταματάνε τα όρια στα όσα λες σε δημόσιους διαδικτυακούς χώρους συζητήσεων.
Εγώ προσωπικά πολύ λίγα σχετικά με την προσωπική μου ζωή. Αυτή τη στιγμή για παράδειγμα έχω πολλά να πω περί του θέματος αυτού, αλλά προτιμώ να μη το κάνω: τα γραπτά μένουν και ποτέ δε ξέρεις ποιος θα τα διαβάσει. Οπότε προτιμώ να κάθομαι να φιλοσοφώ, παρά να δίνω δικαιώματα σε τρίτους να με συζητάνε (ή να μάθουν δεύτεροι πράγματα που δε πρέπει, ποτέ δε ξέρεις).
Προτιμώ τα όσα με απασχολούν να βγαίνουν στην τέχνη που παράγω, φιλτραρισμένα από τη φαντασία μου (αν και τώρα τελευταία το μόνο που θέλω να βγαίνει από αυτή είναι θάνατος... άδικος, σκληρός, βίαιος θάντος - φάση είναι, θα μου περάσει) αλλά σπάνια μου βγαίνουν βιωματικές ιστορίες, για την ακρίβεια μόνο μία μπορώ να σκεφτώ, άντε δύο αλλά κατέληξε να έχει ελάχιστη σχέση με το τι πραγματικά είχε συμβεί (και που τελικά το έμαθα αργότερα - απλά το περιστατικό υπήρξε έμπνευση που φιλτραρίστηκε από κάποιες άλλες επιροές).
Όταν γράφω τραγούδια τα πράγματα βγαίνουν μερικές φορές πιο άμεσα, αν και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι σχεδόν για τα σκουπίδια - αν ξαναγράψω τους στίχους κάτι γίνεται, αλλά μάλλον 2-3 μελωδίες που μου αρέσουν θα κρατήσω.
Αυτά για σήμερα, επιστρέφω στο γράψιμο και ελπίζω να μη χαθεί και αυτό.

Τιποτένιος, έξω.

ΥΓ: Τον τελευταίο καιρό ακούω φανατικά Candlemass, μήπως να αρχίσω να ανησυχώ;

An unpleasant sense of deja vu

Μερικές φορές νιώθω ότι όλα λειτουργούν σε κύκλους. Όχι ακριβώς ίδιους, αλλά παρόμοιους.
Ο σημερινός κύκλος που θα εξετάσουμε είναι οι διαδικτυακοί τόποι ανταλλαγής απόψεων, τα forum στα ελληνικά. Είχα την τύχη να έχω μπλεχτεί σοβαρά με 2 φορα στη ζωή μου. Και στα δύο ξεκίνησα απλό μέλος. Στο ένα κατέληξα admin, στο άλλο παραλήγο super-mod (αρνήθηκα λόγω υποχρεώσεων).
Μετά από 4 κοντά χρόνια στον χώρο του foruming και 2 σε θέσεις εξουσίας, έχω δει πολλά. Πιστέψτε με όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με forum politics, δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Στην αρχή έχουμε το νέο forum. Μπαίνουν τα πρώτα μέλη και αρχίζει να τσουλάει το πράγμα. Αν είναι τυχερό τότε νέα μέλη συρρέουν και το πράγμα δε τσουλάει απλά: πετάει.
Και ενώ το καλό κλίμα υπάρχει (άσχετο, αλλά μόλις ανακάλυψα bug με τα italics του blogger) σιγά σιγά το forum μεταλλάσεται. Η θεματολογία αλλάζει, παίρνει μια άλλη τροπή, αποκτά μια άλλη δυναμική. Κάποιοι από τους παλιούς φεύγουν και έρχονται νέοι, αλλάζουν οι παραστάσεις και τα λοιπά.
Και ενώ όλοι είναι ευτυχισμένοι (ή έτσι δείχνουν, γιατί αντιπάθειες πάντα υπάρχουν) σκάει η μπόρα, γίνεται μια σύρραξη και όλοι σφάζονται με όλους, κάποιοι στενοχωριούνται, κάποιοι θυμώνουν, φιλίες χαλάνε, κάποιοι φεύγουν, καποιοι τρέχουν σαν πούστιδες για να σώσουν την κατάσταση κτλ.
Το ένα από τα δύο forum περνάει αυτή τη φάση τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά. Παλιότερα ίσως στενοχωριόμουν με όλα αυτά, έτρεχα, θύμωνα κτλ. Τώρα απλά προτιμώ να τα βλέπω και να παρεμβαίνω χαλαρά. Δε ξέρω, το έχω ξαναδεί το έργο και το βαριέμαι. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ήξεραν τα όρια μεταξύ ελεύθερης έκφρασης και πρόκλησης, το που πρέπει να σταματάμε όταν γράφουμε σε φορουμ για την προσωπική ζωή μας, το να ανεχόμαστε τουλάχιστον αν δε μπορούμε να σεβαστούμε τις διαφορετικές απόψεις.
Nih out.

Του πούστη...

Μπήκα σήμερα να δω τι γίνεται με αυτό το blog που είχα κάποτε αρχίσει, και βλέπω ότι 8 μήνες μετά το τελευταίο post κάποιος κάνει ως σχόλιο μια διαφήμηση. Ρε δε πάμε καλά...

Που συχνάζω;

Ο Τιποτένιος αποφάσισε να ξαναρχίσει το blog του και σήμερα σας προτείνει μερικούς διαδικτυακούς τόπους ανταλλαγής απόψεων.
Για αρχή www.rpg.gr Μπαίνω με το ψευδόνυμο DarkAng3l. Rpg, παρακμή και καφρίλα, όλοι είμαστε μια μεγάλη παρέα (με ότι αυτό συνεπάγεται)
www.sff.gr μου με ψευδόνυμο Nihilio. Ο τιποτένιος (εγώ δηλαδή) βγάζω εκεί μέσα τις συγγραφικέςανησυχίες
www.animexnfo.com Για τους φίλους των anime (με τα οποία έχω αναθερμάνει τις σχέσεις μου εδώ κι έναμιση χρόνο) με παρατσούκλι Void0.
Ρίχτε μια ματιά αν θέλετε παίδες. Τώρα επιστρέφω στο Τίποτα.

I'm a Deviant

Επιτέλους εγκαινίασα τη σελίδα μου στο DeviantArt με ένα πρόχειρο σκίτσο μου. Και τώρα δουλειά για να το χρωματίσω και να το βάλω και ολοκληρωμένο. http://nihilio.deviantart.com για τους περίεργους

Πιστός στο ραντεβού μου

ξαναγράφω μετά από 4 μήνες. Δε ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν έχω κάτι που πραγματικά να θέλω να γράψω στο blog μου. Καμιά ιδέα κανείς;