To ημερολόγιο ενός Τιποτένιου, σε μια μοναδική αποκλειστικότητα, σας παρουσιάζει από σήμερα το θέμα της τηλετρομοκρατίας 2-3 ημερών των επόμενων εβδομάδων.
Kick Ass η ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο graphic novel των Mark Millar και John Romita Jr.
Θέμα της οι περιπέτειες ενός εφήβου που αποφασίζει να γίνει υπερήρωας. Μπορεί η πρώτη του απόπειρα να τον βρίσκει μαχαιρωμένο στο νοσοκομείο, αλλά σύντομα γίνεται ιντερνετικό φαινόμενο και μπλέκει στον μυστικό πόλεμο που ένας πρώην αστυνομικός και η 11-χρονη κόρη του έχουν ανοίξει κατά του οργανωμένου εγκλήματος.
Η ταινία είναι σα να βλέπετε τον Tarantino να κάνει ταινία με υπερήρωες - απλά με χιούμορ και έλλειψη pretentiousness. Η μουσική από άλλες ταινίες, η έξυπνη παρωδία γνωστών σκηνών από κόμιξ, η εκρηκτικά χορογραφημένες μάχες κάνουν την ταινία μια απίστευτα διασκεδαστική εμπειρία, ειδικά προς το τέλος που κάθε αίσθηση ρεαλισμού εκτοξεύεται από το παράθυρο για χάρη της καφρίλας. Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, ειδικά από τον Kick Ass και την Hit Girl (και με έναν Nicholas Cage επιτέλους σε μια καλή ταινία).
Μετά το Watchmen, άλλο ένα meta- Graphic Novel περνάει στη μεγάλη οθόνη, με το meta- στοιχείο του ισχυρό, αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας τα κλισέ των κόμιξ (και των action movies) στο 11. Μόνο πως αυτή τη φορά το πετυχαίνει.
Και καλά θα μου πείτε, τι τους ενδιαφέρει στα δελτία ειδήσεων; Η 11 χρονη κόρη. Η Hit girl λοιπόν (όπως είναι το superhero όνομά της) σκοτώνει, βρίζει και όλα αυτά με την ψυχρότητα (και εν μέρει το oversexualisation) μίας action hero, προκαλώντας αντιδράσεις σε κοινό και κριτικούς.
Βέβαια, το ότι όλα αυτά γίνονται σε μια ατμόσφαιρα υπερβολής, με κορμιά να διαμελίζονται κάτω από bubblegum pop μουσική και το κλίμα μιας κάφρικης υπερβίαιης κωμωδίας φαίνεται ότι μάλλον πέρασε απαρατήρητο. Πηγαίντε λοιπόν και δείτε την ταινία μόλις βγει, μόνο και μόνο για να δείτε με τι θα κλαίνε στα κανάλια σε μερικές μέρες.
Κυριακή, Απριλίου 18, 2010
Σάββατο, Απριλίου 10, 2010
Γνώριζε αυτό για το οποίο γράφεις - She Wakes, J. Ketchum
Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι πρέπει να "γράφεις για αυτό που γνωρίζεις". Πολλοί συγγραφείς έχουν ακολουθήσει τον κανόνα αυτό με αποτέλεσμα ο χώρος του βιβλίου να έχει γεμίσει με αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα που αφορούν τον συγγραφέα και 5-6 γνωστούς του.
Το πρόβλημα με τον κανόνα αυτό είναι ότι είναι "καραμέλα", δηλαδή μια εύκολη συμβουλή που μπορείς να επικαλείσαι υπό μορφή ενός mantra και να το προβάλεις ως απάντηση για το κάθε τι.
Προσωπικά, απεχθάνομαι τις "καραμέλες" επειδή δε βοηθάνε διόλου. Θα αντιστρέψω όμως τον κανόνα αυτόν λέγοντας ότι πρέπει να "γνωρίζεις αυτό για το οποίο γράφεις."
Το βιβλίο που θα αναφέρω ως παράδειγμα είναι το She Wakes του Jack Ketchum
Είναι ένα βιβλίο υπερφυσικού τρόμου, με θέμα μια παρέα τουριστών που κάνει διακοπές στα Ελληνικά νησιά των 80's την περίοδο του Πάσχα. Με φόντο τις Μυκήνες, την Κρήτη, την Μύκονο και τη Δήλο, δύο άτομα με το χάρισμα της ενόρασης έρχονται αντιμέτωπα, καθώς ο τρόμος ξεσπάει.
Ο συγγραφέας, αν και Αμερικάνος, είχε ζήσει για μερικούς μήνες Ελλάδα και, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, καταφέρνει να αποδώσει τέλεια την ατμόσφαιρα των Ελληνικών νησιών. Έχει γνώση της Ελληνικής κουλτούρας και καταφέρνει πολύ έξυπνα να επανερμηνεύσει τη γιορτή του Πάσχα και συνδυάζοντας το ύφος του Stephen King με την αισθητική των grindhouse ταινιών της εποχής δημιουργεί ένα εξαιρετικό βιβλίο που, προσωπικά, με έπεισε και με έβαλε μέσα του άνετα.
Τo immersion, η ικανότητα δηλαδή ενός γραπτού να σε βάζει μέσα του είναι βασικό εργαλείο, ιδίως όταν γράφεις φανταστική λογοτεχνία. Η ατμόσφαιρα, η λογική συνέπεια, τα γεγονότα, όλα αυτά πρέπει να τα προσέχει ο συγγραφέας. Αρκεί μονάχα ένα λάθος και ο αναγνώστης που γνωρίζει έχει αυτόματα μυριστεί την αδυναμία και το ξόρκι που τον κρατάει στο βιβλίο έχει σπάσει. Δείξε του ότι γνωρίζεις γιατί μιλάς και μετά θα φάει ότι κουλαμάρα κι αν του δώσεις.
Οπότε, όταν ο συγγραφέας γράφει, καλό είναι να έχει κάνει μια έρευνα για τα όσα γράφει. Αντίστοιχα, αν γνωρίζει καλά κάτι, μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Έτσι πχ εγώ στο φετεινό nanowrimo δεν έγραψα για έναν Έλληνα μεταπτυχειακό πληροφορικής που σπουδάζει στο Cardiff του H.B. (αυτό που ξέρω γράφω) αλλά για έναν Έλληνα προγραμματιστή που καταλήγει στην πόλη του Cardiff ως μέλος μιας επιχείρησης πληροφορικής και πέφτει σε μια εντελώς μυστηριώδη επιχείρηση (ξέρω για αυτό που γράφω). Είδικά στο πρώτο κομμάτι καθόμουν και έγραφα διάφορα τεχνομπλαμπλά, όταν του εξηγούσαν τι ακριβώς κάνει το λογισμικό με το οποίο δουλεύουν (και χρησιμοποίησα και καταστάσεις από τις δουλειές που έκανα στο παρελθόν για να περιγράψω τους συναδέλφους και τις σχέσεις τους) για να το κάνω πιο πειστικό. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, (ξέρω πολύ καλά ότι κάποιες εξηγήσεις δεν στέκουν τόσο καλά, αλλά το γιατί παίζει ρόλο αργότερα) αλλά θεωρώ ότι αν για παράδειγμα ο Έλληνας συγγραφέας αποφασίσει να γράψει βιβλίο που θα λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο, καλύτερα να μην γράψει για το Λονδίνο του Sweeney Todd, αλλά να κανονίσει να πάει ένα ταξίδι για να δει την πόλη με τα μάτια του - η εμπειρία θα κάνει τα γραπτά του πιο πειστικά.
Το πρόβλημα με τον κανόνα αυτό είναι ότι είναι "καραμέλα", δηλαδή μια εύκολη συμβουλή που μπορείς να επικαλείσαι υπό μορφή ενός mantra και να το προβάλεις ως απάντηση για το κάθε τι.
Προσωπικά, απεχθάνομαι τις "καραμέλες" επειδή δε βοηθάνε διόλου. Θα αντιστρέψω όμως τον κανόνα αυτόν λέγοντας ότι πρέπει να "γνωρίζεις αυτό για το οποίο γράφεις."
Το βιβλίο που θα αναφέρω ως παράδειγμα είναι το She Wakes του Jack Ketchum
Είναι ένα βιβλίο υπερφυσικού τρόμου, με θέμα μια παρέα τουριστών που κάνει διακοπές στα Ελληνικά νησιά των 80's την περίοδο του Πάσχα. Με φόντο τις Μυκήνες, την Κρήτη, την Μύκονο και τη Δήλο, δύο άτομα με το χάρισμα της ενόρασης έρχονται αντιμέτωπα, καθώς ο τρόμος ξεσπάει.
Ο συγγραφέας, αν και Αμερικάνος, είχε ζήσει για μερικούς μήνες Ελλάδα και, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, καταφέρνει να αποδώσει τέλεια την ατμόσφαιρα των Ελληνικών νησιών. Έχει γνώση της Ελληνικής κουλτούρας και καταφέρνει πολύ έξυπνα να επανερμηνεύσει τη γιορτή του Πάσχα και συνδυάζοντας το ύφος του Stephen King με την αισθητική των grindhouse ταινιών της εποχής δημιουργεί ένα εξαιρετικό βιβλίο που, προσωπικά, με έπεισε και με έβαλε μέσα του άνετα.
Τo immersion, η ικανότητα δηλαδή ενός γραπτού να σε βάζει μέσα του είναι βασικό εργαλείο, ιδίως όταν γράφεις φανταστική λογοτεχνία. Η ατμόσφαιρα, η λογική συνέπεια, τα γεγονότα, όλα αυτά πρέπει να τα προσέχει ο συγγραφέας. Αρκεί μονάχα ένα λάθος και ο αναγνώστης που γνωρίζει έχει αυτόματα μυριστεί την αδυναμία και το ξόρκι που τον κρατάει στο βιβλίο έχει σπάσει. Δείξε του ότι γνωρίζεις γιατί μιλάς και μετά θα φάει ότι κουλαμάρα κι αν του δώσεις.
Οπότε, όταν ο συγγραφέας γράφει, καλό είναι να έχει κάνει μια έρευνα για τα όσα γράφει. Αντίστοιχα, αν γνωρίζει καλά κάτι, μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Έτσι πχ εγώ στο φετεινό nanowrimo δεν έγραψα για έναν Έλληνα μεταπτυχειακό πληροφορικής που σπουδάζει στο Cardiff του H.B. (αυτό που ξέρω γράφω) αλλά για έναν Έλληνα προγραμματιστή που καταλήγει στην πόλη του Cardiff ως μέλος μιας επιχείρησης πληροφορικής και πέφτει σε μια εντελώς μυστηριώδη επιχείρηση (ξέρω για αυτό που γράφω). Είδικά στο πρώτο κομμάτι καθόμουν και έγραφα διάφορα τεχνομπλαμπλά, όταν του εξηγούσαν τι ακριβώς κάνει το λογισμικό με το οποίο δουλεύουν (και χρησιμοποίησα και καταστάσεις από τις δουλειές που έκανα στο παρελθόν για να περιγράψω τους συναδέλφους και τις σχέσεις τους) για να το κάνω πιο πειστικό. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, (ξέρω πολύ καλά ότι κάποιες εξηγήσεις δεν στέκουν τόσο καλά, αλλά το γιατί παίζει ρόλο αργότερα) αλλά θεωρώ ότι αν για παράδειγμα ο Έλληνας συγγραφέας αποφασίσει να γράψει βιβλίο που θα λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο, καλύτερα να μην γράψει για το Λονδίνο του Sweeney Todd, αλλά να κανονίσει να πάει ένα ταξίδι για να δει την πόλη με τα μάτια του - η εμπειρία θα κάνει τα γραπτά του πιο πειστικά.
101 + readers call
Από ότι κοιτάζω στα στατιστικά του blog, το προηγούμενο ποστ στο μπλογκ ήταν το 100-στο. Να τα χιλιάσουμε λοιπόν.
Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους όσους διαβάζετε το blog αυτό. Αρχικά το blog αυτό διαβαζόταν από γνωστούς και φίλους, από ότι βλέπω όμως έχουμε πλέον αρκετούς νέους αναγνώστες στην παρέα μας. Και τα σχόλια είναι ένας καλός χώρος να πείτε ένα γεια ή να συστηθείτε.
Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους όσους διαβάζετε το blog αυτό. Αρχικά το blog αυτό διαβαζόταν από γνωστούς και φίλους, από ότι βλέπω όμως έχουμε πλέον αρκετούς νέους αναγνώστες στην παρέα μας. Και τα σχόλια είναι ένας καλός χώρος να πείτε ένα γεια ή να συστηθείτε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)