Veronica Mars

Χθες είδα και το τελευταίο επεισόδιο της τρίτης και τελευταίας σαιζόν αυτής της σειράς. Πώς θα τη χαρακτήριζα με μία λέξη: χίπστερ.
Τι εννοώ με αυτό; Πολύ απλό: όλη η σειρά στηρίζεται στο αναμάσιμα παλιότερων πετυχημένων σειρών. Το στόρυ έχει ως εξής: Η Βερόνικα Μαρς είναι η κόρη του σερίφη του Neptune, μιας μικρής κωμόπολης της Καλλιφόρνια, δημοφιλής ξανθιά μαζορέτα με μυαλό ξυράφι, που χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της όταν η κολητή της δολοφονείται (Twin peaks ως εδώ). Κάποιος συλλαμβάνεται για το φόνο, αλλά πατέρας της υποψιάζεται συγκάλυψη και χάνει τη δουλειά του. Ανοίγει λοιπόν γραφείο ερευνών και η Veronica, απόκληρη πια του σχολείου, ψάχνει να βρει στοιχεία για το φόνο της κολλητής της με τη βοήθεια ενός καλόκαρδου geeky φίλου της, ενός αλήτη με χρυσή καρδιά και μιας εσωστρεφούς χάκερ, ενώ είναι συναισθηματικά διχασμένη ανάμεσα σε έναν ευγενή άντρα με σκοτεινή πλευρά και έναν βίαιο και αυτοκαταστροφικό άντρα που όμως γίνεται καλύτερος δίπλα της (ναι, το πρόσεξα κι εγώ ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είχαν βγει από το Buffy: the Vampire Slayer. Ιδίως επειδή μιλάνε ακριβώς έτσι). Βέβαια η σειρά αγνοεί το υπερφυσικό στοιχείο των παραπάνω σειρών και προτιμά τον ρεαλισμό και τα προβλήματα των εφήβων, όπως το Dawson's Creek από όπου ξεκίνησε την καριέρα του ο δημιουργός της σειράς.
Αν από όλα τα παραπάνω δεν έχετε καταλάβει πόσο επικά fail είναι η σειρά θα σας το κάνω ξεκάθαρο στις παραγράφους που ακολουθούν.
Υπάρχει μόνο ένας λόγος για να δείτε τη σειρά: η πρωταγωνίστρια. Η Veronica είναι μια καλογραμμένη Mary Sue που δουλεύει εντυπωσιακά καλά κυρίως επειδή χρησιμοποιεί όλα αυτά τα πανέξυπνα τρικ για να λύσει την υπόθση, ενώ το ειρωνικό στυλάκι/εγωκεντρικό κλαψομούνιασμα της ισχυρής γυναίκας a la Buffy Summers καταφέρνει και δεν κουράζει (κυρίως επειδή υπάρχουν τόσα άλλα για να κουράσουν) ενώ η Kristen Bell ταιριάζει πολύ καλά στο ρόλο της. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες: κάποιοι είναι επίσης καλογραμμένοι και καλοπαιγμένοι (πχ ο πατέρας της ή ο Logan, ένας από τους δύο γκόμενους που ανέφερα πιο πάνω, καθώς και ο Weevil, ο αλήτης με τη χρυσή καρδιά) αλλά παραμένουν αυτό που είναι: supporting characters. Κατά βάση δε νομίζω ότι ενδιαφέρουν κανένα και υπάρχουν ως δορυφόροι της Veronica (τί, μόνο η σειρά θα κάνει λογοπαίγνια με τους πλανήτες; )
Το wuddanit της σειράς ήταν αυτό που με κράτησε μέχρι τέλους, αν και κατά βάση είναι αδύναμο. Σε 22 επεισόδια της κάθε μίας από τις 2 πρώτες σαιζόν η ηρωίδα πρέπει να λύσει δύο μυστηριώδεις φόνους καθώς βρίσκεται μπλεγμένη με αντιφατικά στοιχεία και συνομοσίες. Και βεβαίως, για να γεμίσει η σειρά, πρέπει σε κάθε επεισόδιο να λύσει και από μία υπόθεση που της αναθέτει συνήθως κάποιος συμμαθητής της ή σαν χάρη σε κάποιον φίλο ή κτλ. Οι υποθέσεις αυτές είναι στη φάση: έχασα τη γάτα μου/ποιος διαδίδει ψευδείς φήμες για εμένα/βρες το αμάξι του μπαμπά μου κτλ (και υπάρχει πάντα και το μυστήριο που παίρνει δύο ολόκληρες σαιζόν να λυθεί, πώς η πρωταγωνίστρια έχασε την παρθενιά της, γιατί πριν χάσει τη φίλη της κάποιος την είχε βιάσει - όχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα), συνολικά όμως το wudunnit δε δουλεύει ακριβώς επειδή πάρα πολλά όχι τόσο σημαντικά πράγματα συμβαίνουν και χαλαρώνουν υπερβολικά πολύ την πλοκή. Στην τρίτη σαιζόν που την έσπασαν σε τρία μυστήρια το αποτέλεσμα ήταν πιο σφιχτοδεμένο.
Το γράψιμο είναι επιφανειακά καλό, με πολλά και witty one-liners και κάποιες πραγματικά πολύ έξυπνες σκηνές, αλλά εδώ βρίσκονται δύο άλλα από τα προβλήματα της σειράς. Το πρώτο από αυτά είναι ότι νομίζει ότι είναι πιο έξυπνη από ότι είναι πραγματικά. Δείτε για παράδειγμα το τέλος της δεύτερης σαιζόν και παρακολουθήστε με τρόμο τις ανατροπές και την εξήγηση του μυστηρίου: αγγίζει επικά επίπεδα βλακείας και μελοδραματισμού και, σε γενικές γραμμές, is trying too hard and it's not quite hip. Και πέρα από το εξώφθαλμο αυτό παράδειγμα είναι τόσες πολλές οι φορές που η υποτιθέμενη εξυπνάδα της σειράς της βάζει τρικλοποδιές.
Το δεύτερο είναι ότι προσπαθεί να πουλήσει εξυπνάδα με ξένα κόλυβα και μάλιστα μπαγιάτικα. Outcast έφηβοι πιο έξυπνοι από τον μέσο όρο, έξω από τις κουλ παρέες, μιλάνε με μεγάλες λέξεις, σαρκασμό και αναφορές στην ποπ κουλτούρα και όμως λύνουν όλα τα προβλήματα του σχολείου-ως-αλληγορία-πάνω-στην-κόλαση-της-εφηβείας; Ναι, ήταν ψαγμένο το 1997 που προτοβγήκε η Buffy. Αλλά 7 χρόνια μετά το 2004 δεν ήταν πια τόσο hot.
Όπως και να έχει, τη σειρά την αγάπησαν οι κριτικοί (hipster friandly σειρά είπαμε) αλλά δεν την είδε απολύτως κανείς όπως αποδεικνυει το ότι επί τρία χρόνια ήταν στον πάτο των ratings, παρά το hype, τα βραβεία και τους κριτικούς , παραγωγούς και τα fanboys/girls στο ίντερνετ που την εξυμνούσαν, οπότε τελικά κόπηκε το 2007 (και για άλλη μια φορά καταλαβαίνουμε ότι κριτικοί και παραγωγοί δεν ξέρουν από τηλεόραση)

Πόρισμα: δεν ήταν άσχημη σειρά, είχε μερικές πολύ δυνατές ιδέες αλλά και πολύ wasted potential και μια τρομερή ανισορροπία σε όλα τα συστατικά της (αυτό βέβαια δεν μπορεί να πει και κάποιος για την hipster κουλτούρα; ).
Βαθμολογία: 2,5 στα 5
Σελίδα στο imdb

Θα ήθελα να είμαι...

Επειδή ως λαός έχουμε απαλοτριωθεί πλήρως από τις εκμαυλιστικές σειρήνες που μας προτάσουν μη-ΕΛ-ληνικά πρότυπα ζωής (ναι, θέλω να γίνω Άδωνις στη θέση του Άδωνι), στο ποστ αυτό θα εξετάσουμε το τι λαός θα ήθελαν να ήταν οι έλληνες που μας περιβάλλουν.

1) Αμερικάνοι: Κακά τα ψέματα, το χόλυγουντ μας έχει υπνωτίσει με την παραγωγή του. Όταν τόσες σημαντικές προσωπικότητες με τις οποίες μεγαλώσαμε και που μας έκαναν τους άντρες που είμαστε σήμερα (ο Ράμπο, ο Ρόκυ, ο Τζον ΜακΛέην, ο επιθεωρητής Κάλαχαν) είναι Αμερικάνοι και περίφανοι για αυτό, οι πρώτοι σπόροι έχουν πέσει.
Έτσι λοιπόν προκύπτει το Αμερικανάκι: ντύνεται με αθλητικές φανέλες, στραβό καπελάκι ΝΒΑ ή, ακόμα χειρότερα, baseball, τρώει στα MacDonnalds, ακούει Χιπ χοπ, παίζει μπάσκετ και μιλάει Ελληνικά και αγγλικά με τέλεια ΝεοΥορκέζικη προφορά. Όνειρό του να πάει να σπουδάσει στο Αμέρικα.
Στην πράξη βέβαια ίσως στο λύκειο να καυλαντριστεί με καμιά ΣΥΡΙΖικιά ή καμιά ΚΝΙτισσα και να καταλήξει φανατικός πολέμιος της ιμπεριαλιστικής μηχανής των ΗΠΑ (ακόμα κι αν δεν πηδήξει).

2) Ιρλανδοί: Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει κυρίως μεταλλάδες και αρπιτζάδες, που βαθιά μέσα τους νιώθουν την Κέλτικη ρίζα να φυτρώνει. Ο φιλοιρλανδός ακούει Λορένα ΜακΚέννιτ, φολκ μέταλ, πίνει φανατικά γκίνες και έχει ένα Όκραμ για τατουάζ, ενώ οι κοπέλες μαζεύουν φανατικά νεράιδες. Όνειρό του να βρει μια πρασινομάτα κοκκινομάλλα Ιρλανδή και να της κάνει πολλά Κελτάκια (ή αντίστοιχα έναν κοκκινοτρίχη Ιρλανδό με μπυροκοίλι να της κάνει πολλούς μικρούς Κέλτες)
Η τραγική αλήθεια είναι ότι οι Ιρλανδοί είναι οι Ραγιάδες των Βρετανικών νήσων: Η Ελλάδα και η Πορτογαλία μπήκαν στην ΕΟΚ επειδή όλοι κορόηδευαν τους Ιρλανδούς. Χόμπυ του σύγχρονου Ιρλανδού είναι να μεθοκοπάει με γκίνες και σφηνάκι ουίσκι (κάτι που θέλει προσπάθεια για κάθε έλληνα που σέβεται τον εαυτό του) και να χάνει στους πολέμους και στο ποδόσφαιρό από τους Σάξονες Άγγλους, ενώ πιο πολλές κοκκινομάλλες θα βρεις στο μέσο Ελληνικό γκοθάδικο παρά ανάμεσα στις ξανθοβαμένες Ιρλανδές. Όσο για το Κέλτικο αίμα: είναι όσο καθαρό όσο και το Ελληνικό μετά από τόσα χρόνια που τους γαμάνε οι Αγγλοσάξονες.

3) Γερμανοί: Οι πνευματικοί απόγονοι ηρωικών Ελλήνων μαυραγοριτών, καταδοτών και Χίτιδων, ονειρεύονται ότι ανήκουν στην πολεμική μηχανή του τρίτου Ράιχ και προσδοκούν την κλωνοποίηση του Αδόλφου Χίτλερ.
Εδώ να κάνω μια διευκρίνηση: αν αξίζει να θες να γίνεις κάτι στη ζωή σου αυτό είναι Γερμανός, αλλά για άλλους λόγους: φάγανε τον πούλο στον πρώτο παγκόσμιο, ξαναχτίσανε τη χώρα τους, πήγαν γαμιώντας τη μισή Ευρώπη στον δεύτερο παγκόσμιο, φάγανε ακόμα πιο χοντρό πούλο και ξαναχτίσανε άλλη μια φορά τη χώρα τους, ενώ η Siemens κάνει τον κάθε ντόπιο μεγαλοακάλυπτο να φαντάζει παιδάκι. (συν ότι οι Γερμανίδες είναι οι πιο καυλωτικές δυτικοευρωπαίες)
Αλλά, για να το θέσω με ιντερνετικούς όρους, οιΝαζί πήραν πολύ aggro και τους gangαραν. Συγχαρητήρια: υποστηρίζετε το Leeroy Jenkins του 20ου Αιώνα.

4) Βίκινγκς: Αυτοί εδώ είναι απλά μεταλλάδες που ακούγαν πολύ Manowar και Bathory και ονειρεύονται ντράκαρ, τσεκούρια και πλιάτσικο. Είναι πεπεισμένοι ότι κάποιος Βίκινγκ κάποτε κατέβηκε στο Βυζάντιο και γκάστρωσε κάποια πρόγονή τους, έτσι στις ρίζες τους κυλλάει μια ρανίδα Βίκινγκ αίματος. Οι περισσότεροι ονειρεύονται ότι είναι Σουηδοί, με ελάχιστους Black-metallers να ονειρεύονται τη Νορβηγία (με πιο γνωστούς τους Naer Mataron).
Βέβαια, καλό θα είναι να έχουν υπόψη τους ότι η Σουηδία είναι το όνειρο του GAP και ότι στη Νορβηγία είναι τόσο φλώροι που η εγκληματικότητα είναι τόση όσο η μέση θερμοκρασία της χώρας.
Κάπου εδώ θα παρατηρήσουμε ότι πολλοί από όσους ονειρεύονται ότι ανήκουν σε κάποια βάρβαρη φυλή (πχ Κέλτες ή Βίκινγκ) τυχαίνει να είναι σκούροι και σχιστομάτηδες, οπότε απορώ πως δεν θα ήθελάν να είναι μογκόλοι, που είναι και το πιθανότερο.

5) Φιλανδοί: Η Φιλανδία μας έχει προσφέρει μερικά από τα πιο γκαίη ροκ/μέταλ συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών (λογικό, όταν οι δίπλα τους πήγαιναν γαμιόντας τους Άγγλους αυτοί πουλάγανε χαϊμαλιά στο Βυζάντιο), με αποτέλεσμα μια σειρά από ήμο κορίτσια (και αγορίτσια) να ονειρεύονται τη μελαγχολική χώρα με τις χίλιες λίμνες.
Μόνη συνεισφορά της Φιλανδίας στον σύγχρονο κόσμο είναι η βόμβα Μολότοφ, ενώ οι κύριες ασχολίες των Φιλανδών είναι η σάουνα, το μπεκρούλιασμα με βότκα και η αυτοκτονία. Αν θέλετε κλειστείτε σε ένα τσιμεντένιο δωμάτιο με τον καύσωνα (πετώντας νερό εκεί που χυπάει ο ήλιος και έχει κάψει το πάτωμα) πιείτε μια βότκα και κόψτε τις φλέβες σας: θα γλυτώσετε και τα έξοδα

6) Ιάπωνες: Τα άνιμε έχουν καταστρέψει τον κόσμο. Από τον σούπερ Μάρι και τον Πίκατσου μέχρι και το Ναρούτο και τα Χεντάι, ο Ιαπωνικός Γκοτζίλα προσπαθεί να υποτάξει πολυτισμικά τη Δύση: αποτέλεσμα, ένα μάτσο οτάκου που μιλάνε καλύτερα Ιαπωνικά από Ελληνικά, που ονειρεύονται να γίνουν Ιάπωνες μανγκάκα (και συνήθως τα αποτελέσματα της ζωγραφικής τους είναι σαν πρώιμα σκίτσα του Βασίλη Λώλου που τα ζωγράφισε με το στόμα ενώ ήταν μεθυσμένος) που ντύνονται και μιλάνε σαν ήρωες από Anime, συλλέγουν Ιαπωνικά όπλα και θα γράψουν οργισμένα ποστ από κάτω.
Αν θέλετε να νιώσετε Ιάπωνες όταν στη δουλειά σας κάνουν απεργία πηγαίνετε και δουλέψετε κανονικά με ταμπελίτσα "απεργώ". Να παίρνετε πάντα το βαγόνι του Ηλεκτρικού που δεν χωράει ούτε σαρδέλα παράλληλα με την οροφή και να βάφετε τα μαλλιά σας μπλε με έναν τόνο ζελέ (γιατί όλοι οι Ιάπωνες κάπως έτσι είναι) και να μιλάτε σαν υστερικά καθυστερημένα επαναλαμβάνοντας συνέχεια: καβάι, σουγκόι οντεσού κτλ, γιατί έτσι μιλάνε οι Ιάπωνες.
Σας παραπέμπω όλους να διαβάσετε Gantz, εκεί που ο δημοσιογράφος πάει στη Γερμανία για να κάνει έρευνα και έχει για ξεναγό έναν Οτάκου: ναι, έτσι ακριβώς σας βλέπουν οι Ιάπωνες.

7) Ελφ: Το να θες να γίνεις μέλος ένος άλλου λαού είναι τραγικό. Το να θες να γίνεις μέλος μιας φυλής που δεν υπάρχει είναι κωμικοτραγικό. Παιδιά που έπεσαν στην τραγική παγίδα του Τόλκιεν και στα σατανιστικά ξόρκια του D&D ονειρεύονται ότι είναι ξωτικά (κι ας έχουν κορμοστασιά Χόμπιτ ή ορκ) και ακούνε τα ξεχασμένα τραγούδια της φυλής τους από το νησί τους που ανάθεμα κι αν θυμάμαι πώς το έλεγαν στον Άρχοντα. Χόμπυ τους είναι να μαθαίνουν Κουένια, να διαβάζουν τον Άρχοντα αν και τον ξέρουν ήδη απέξω, ενώ έχουν συλλογή από όλα τα όπλα της ταινίας.
Δεν υπάρχει ελπίδα για αυτούς.

8) Βαμπίρ: Η νέα μόδα. Ισχνές ή τροφαντές υπογκοθούδες που ονειρεύονται να έρθει να της πάρει ο σκοτεινά γοητευτικός σκοτεινός άρχοντας τους σκότους (ή έστω ο άρχοντας του σκότους-ντισκομπάλα την ημέρα) και να τις οδηγήσει μακριά από τη θλιβερή γηίνη ύπαρξή τους στο σκοτεινό βασίλειο της νύχτας: στο ενδιάμεσο φοράνε μαύρα, ακούνε Νάιτβις, Εβανέσενς και το σάουντρακ του Twilight και διαβάζουν άλλη μια φορά το Twilight.
...
...
...
ΣΚΟΡΔΟ ΚΑΙ ΠΑΛΟΥΚΙ ΡΕ, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ;


(Το τόπικ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Έλβις της Ελληνικής μπλογκόσφαιρας, που δεν είναι πια μαζί μας, αλλά όλοι λένε ότι τον είδαν κάπου να σχολιάζει ανώνυμα)

Βιβλία που διάβασα φέτος #5

Από το τελευταίο σχετικό ποστ πέρασε πολύς καιρός στο αυλάκι και καμία τριανταρία ακόμα βιβλία από τα χέρια μου. Ακόμα άνεργος και σε αναζήτηση εργασίας είχα μπόλικο χρόνο να περάσω έναν Ιούνιο (και τις αρχές Ιουλίου) παρέα με τα εξής έντεκα βιβλία:
1) Soul music - Τ. Pratchett
Ο Τέρρυ Πράτσετ είναι κλασική αξία. Και, όταν αποφασίζει να βάλει το Ροκ εντ Ρολλ στο δισκόκοσμο, μαζί με το Θάνατο (που για άλλη μια φορά εγκαταλείπει το πόστο του) και την γκόθικ εγκονή του, βγαίνει γέλιο. Από τα πιο καλά βιβλία του δισκόκοσμου, γεμάτο με πετυχημένα inside jokes.
2) Αγνοημένοι - Bentley Little
Πώς θα ήταν αν μια μέρα ανακάλυπτες ότι κανένας δε σε προσέχει; Το θέμα του βιβλίου αυτού είναι ακριβώς αυτό, μια ομάδα ατόμων που είναι τόσο κοινότυποι που περνάνε απαρατήρητοι και την τρομοκρατική οργάνωση που ιδρύουν. Ενδιαφέρον πρώτο μισό, αλλά χωλαίνει τρομερά στο δεύτερο.
3) Τα πονοτρόνια και οι Αναρχικοί του Απόλυτου - Δ. Φλωράκης
Ο Διαμαντής Φλωράκης είναι ένας καλτ Έλληνας συγγραφέας ΕΦ, με ένα ουμανιστικό, μεταφυσικό ύφος. Για άλλη μια φορά ξεκινάει με μεταφυσικές ανησυχίες (τον τελευταίο άνθρωπο που ξυπνάει σε ένα νοσοκομείο) και για άλλη μια φορά καταλήγει σε ένα παραλληρηματικό τέλος.
Καλό, αλλά για ειδικά γούστα
4) Η Πύλη - Μ. Κουτσούκος
Αυτό το "διαμάντι" της Ελληνικής πεζογραφίας δεν πρέπει να το χάσετε: Πράκτορας του FBI στο μακρινό μέλλον, την ημέρα ακριβώς που σκότωσαν την γκόμενά του, διατάσσεται να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, παρέα με μια αρχαιολόγο, μόνο και μόνο για να βρεθεί σε έναν ντιεντόκοσμο με ορκ, ξωτικά, μάγους και δε συμμαζεύεται.
Προς υπεράσπιση του συγγραφέα, το έγραψε όταν ήταν 16. Αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα επικά τραγελαφικό βιβλίο φάνταζυ όπου κάθε έννοια συνέχειας χάνεται και όπου χαρακτήρες που σε ένα κεφάλαιο ψοφάνε, στο επόμενο ανασταίνονται ξαφνικά. Απλά έπος
5) Στο σκοτεινό δωμάτιο - P. Straub
Συνέχεια του "Χαμένο αγόρι - χαμένο κορίτσι", είναι ένα μεταλογοτεχνικό θρίλερ που συναρπάζει. Πετυχημένη συγγραφέας παντρεύεται έναν μυστηριώδη άντρα με κάποια μυστικά, ενώ ο Τιμ Άντερχιλ καταδιώκεται από κάποιον περίεργο θαυμαστή του. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
6) Small Gods - T. Pratchett
Μια από τις πιο ιδιοφυείς στιγμές του Πράτσετ, όπου ένας αυτιστικός νεαρός καταλήγει προφήτης του θεού του (που έχει πάρει τη μορφή χελώνας) ενώ το ανώτατο ιερατείο του τον αγνοεί επιδεικτικά.
7) Το τραγούδι της Αυγής - M. Marano
Θα μπορούσε να είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο: ποιητική γραφή, εμβάθυνση σε χαρακτήρες, μια μάχη ανάμεσα σε δύο αρχιδαίμονες ενώ ξεκινάει ο πόλεμος του Κόλπου.
Και είναι μια μαλακία και μισή. Το βιβλίο είναι επίδειξη του πώς ΔΕΝ γράφεις ένα βιβλίο: φλύαρο, κουραστικό, γεμάτο με άχρηστους χαρακτήρες (παράδειγμα: υπάρχει μία γυναίκα που βάζει τον άντρα της να ανάβει τα φώτα πριν μπει στο σπίτι της γιατί φοβάται τον άντρα με το μαχαίρι που παραμονεύει στο σκοτάδι - το introduction της είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο. και για μαντέψτε: δεν ξαναεμφανίζεται σε ολόκληρο το βιβλίο) και την πιο αντιερωτική σούκουμπους όλων των εποχών. Μείνετε μακριά.
8) The Born Queen - Gregg Keyes
Τελευταίο βιβλίο της τετραλογίας του Keyes, κλείνει καλά το μύθο, αν και σε καμία περίπτωση δεν απειλεί τα "φαβορί" του επικού φάνταζυ. Είναι όμως ένα καλό, μικρό και γρήγορο εναλλακτικό στις αλλεπάλληλες τριλογίες και τις εννια-/δεκά-/δεκατριά-λογίες που παίζουν στην πρώτη γραμμή.
9) Ο Άρχοντας των Μυγών - W. Goldberg
Κλασσικό έργο για το τέρας που κρύβουμε μέσα μας. Μια ομάδα αγοριών ναυαγεί σε ένα νησί και σταδιακά οδηγείται στην αγρίοτητα.
10) The man in the high castle - P.K.Dick
Ο Άξονας κέρδισε τον Β' Παγκόσμιο και οι ΗΠΑ είναι μοιρασμένες ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Ιάπωνες. Μια σειρά από χαρακτήρες βρίσκονται μπλεγμένοι στη δαιδαλώδη πλοκή του βιβλίου με μόνο συνδετικό κρίκο το I-Ching και ένα βιβλίο που περιγράφει έναν κόσμο στον οποίο νίκησαν οι σύμμαχοι, γραμμένο από τον Άντρα στο Ψηλό Κάστρο.
Το βρήκα λίγο κουραστικό σαν ανάγνωσμα, αλλά οι ιδέες που έχει μέσα του αξίζουν την ανάγνωση του.
11) Red - Jack Ketchum
Γέρος πληγωμένος από τη ζωή χάνει τον μοναδικό του σύντροφο, το σκύλο του Ρεντ, όταν τρία κακομαθημένα πλουσιόπαιδα τον σκοτώνουν. Έτσι ξεκινά έναν αγώνα για δικαίωση.
Ο Κέτσαμ είναι ίσως ο καλύτερος σύγχρονος συγγραφέας τρόμου που δε φοβάται να φτάσει στα άκρα. Εδώ είναι σε ένα από τα πιο "ήρεμα" βιβλία του, σε μια δραματική ανάλυση χαρακτήρων και μια πολύ βαθιά πλοκή.
Αριστούργημα, και αν το πετύχετε πουθενά (έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά από μια μικρή εκδοτική, εγώ το πέτυχα στο βιβλιοπωλείο Jemma στον Πειραιά) πάρτε το αμέσως.
Εναλλακτικά δείτε την αξιοπρεπέστατη κινηματογραφική μεταφορά του, αν και το βιβλίο... είναι πολύ καλύτερο.

Τα γραπτά μου

Επειδή εδώ και καιρό διαβάζετε τα όσα γράφω περί συγγραφής και φαντάζομαι αναρρωτιέστε: τι έχεις γράψει ρε μεγάλε και μας τα λες αυτά; σκεφτόμουν να φτιάξω ένα δεύτερο blog με ιστορίες. Αλλά, επειδή η πλειοψηφία τους είναι ήδη online, θα αρκεστώ στο να σας δώσω μερικά links σε ότι έχω πρόχειρο αυτή τη στιγμή:

Μεγάλα κείμενα:
Rioneer Aset - FanFiction, Exalted
The romantix - Σατιρικό
The romantix 2.0 - Συνέχεια του προηγούμενου
Η πρώτη ημέρα (κεφάλαια 1ο-3ο) - FanFiction, Vampire the Masquerade
Η πρώτη ημέρα (κεφάλαιο 4ο - απόσπασμα) - Συνέχεια του προηγούμενου
Το φλεγόμενο στέμμα - Φαντασία

Φαντασίας
Άρωμα ελπίδας
Μετατόπιση παραδείγματος
Ο Άρχοντας των Καταιγίδων
Στη Μαύρη Όπερα
Στην αγκαλιά του Τίποτα
Το Ιερό της Γνώσης

Τρόμος
A predator in human guise
A soundtrack to Armageddon
Perfection in Darkness
The gallows end
The gift that keeps on giving
The Lady of ravens
The pain
The suicide copse
Where blood red roses bloom
Αιτία Θανάτου
Απληστία
Αυτό
Βροχή από αίμα
Ένα κομμάτι από το Μαύρο
Η Ασημένια Σφραγίδα
Η κοιμωμένη


Επιστημονική φαντασία
61.
Cleanse and purify
Η αποστολή
Η Παρτίδα


Χιούμορ
April fool's child
Greek army tours
Heavy Metal 2002
Metal Father
Τα σήκουελ που ποτέ δε θα δούμε
Το κοριτσάκι με τα piercing



Απλά περίεργα
Puddles-rain-clouds
Χωροχρόνος

Γράφοντας Ιστορίες - Ο τρόμος

Μόλις πριν λίγο τελειώσα το βιβλίο "Let the right one in" του σουηδού J.A. Lindvquist. Ίσως κάποιοι από εσάς να είχατε δει την κινηματογραφική μεταφορά του πέρσι ή να είχατε ακούσει τις διθυραμβικές κριτικές για την ταινία αυτή (προσωπικά με είχε αφήσει με ανάμεικτες εντυπώσεις αλλά το βιβλίο ήταν απείρως καλύτερο και τα όσα κόπηκαν από αυτό για την ταινία πιθανότατα θα έκαναν τους κριτικούς να μην πλέξουν διθυράμβους).
Το βιβλίο αυτό μου ξαναθύμισε κάτι πολύ βασικό για τον τρόμο: το θέμα πρέπει να μας αφορά.
Θέμα του βιβλίου είναι τα άτομα που επιλέγει ο καθένας να βάλει στη ζωή του και πώς αυτά τον επηρεάζουν. Ποιο είναι το σωστό άτομο να βάλεις μέσα; Είναι ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει φαντάζομαι όλους. Ξεκινόντας από αυτό είναι εύκολο να μπεις στα διλήματα των χαρακτήρων, να καταλάβεις τον πόνο και τις αγωνίες τους και να αναρρωτηθείς: τι θα γινόταν αν ο μόνος σωστός για εμένα ήταν ένα τέρας;
Η πλειονότητα των ταινιών slasher για παράδειγμα αποτυγχάνουν ακριβώς εκεί: δεν αγκίζουν κάτι που μας αφορά όλους, αφού ο μανιακός που σφάζει αδιακρίτως ή για έναν αδιόρατο λόγο δεν πείθει πλέον μετά το Halloween. Όταν όμως βλέπεις "Τη Λάμψη" κάπου μέσα σου σκέφτεσαι ότι υπάρχουν στιγμές που ένιωθες τους δικούς σου να σε κρατάνε πίσω από τα σχέδιά σου και κάπου στον Τζακ Τόρενς βλέπεις τον εαυτό σου. Όταν βλέπεις τον Κόλπο του Αίματος του Μάριο Μπάβα σκέφτεσαι ότι για τόσα λεφτά ίσως και να σκότωνες τους υπόλοιπους κληρονόμους - ειδικά όταν αυτοί θα σε σκοτώσουν πρώτοι. Όταν διαβάζεις την Υπόθεση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ του Λάβκραφτ μπορείς να ταυτιστείς με τον ήρωα που μπλέκει επειδή είχε περιέργεια για κάτι που δεν έπρεπε ή το πως κάποιος που γνωρίζεις αποδεικνύεται ότι δεν είναι αυτός που ήταν.
Ο τρόμος είναι η μεγέθυνση όλων των φόβων μας, συνήθως σε ένα φανταστικό πλαίσιο. Ο έρημος δρόμος, ο ξένος με το ευγενικό χαμόγελο, η γοητευτική μυστηριώδης γυναίκα, εκείνο το σπυρί που εμφανίστηκε προχθες στο χέρι μας και δε λέει να σβήσει, η αναζήτηση του τέλειου συντρόφου (είχα γράψει μια ιστορία εμπνευσμένη από το θέμα πριν κανα τρίμηνο) όλα τα κοινά μας άγχη και φοβίες είναι υλικό για πετυχημένο τρόμο. Αρκεί να συνδεθούν πετυχημένα με το εκάστοτε τέρας.