Δευτέρα, Αυγούστου 16, 2010

Τρόμος: H επιδημία - The Fog, Erebus, The Ring

Ένα από τα πολύ κλασικά θέματα σε ιστορίες τρόμου είναι αυτό της επιδημίας. Η χαοτική τυφλή μανία μιας επιδημίας είναι ίσως από τα πιο τρομαχτικά θέματα, αφού κανένας δεν μπορεί να γλυτώσει από τις φονικές δυνάμεις της.

Φέτος διάβασα τρία βιβλία με παρόμοιο θέμα.

Το πρώτο ήταν το "The Fog" του Βρετανού James Herbert. Ένας σεισμός εξαπολύει ένα σύννεφο από μικρόβια που σχηματίζουν μια φονική ομίχλη που μετατρέπουν όποιον μπαίνει μέσα της σε μανιακό.
Μόνη ελπίδα είναι ένας ερευνητής που μολύνθηκε νωρίς και έχει αποκτήσει ανοσία.

Το βιβλίο είναι παλιό και, τυπικό ίσως για βρετανικό τρόμο των 70's, πρόκειται για μέτρια γραμμένες σκηνές βίας και σεξ γύρω από την κυρίως πλοκή, καθώς μια σειρά από ανθρώπους μολύνονται από την ομίχλη.
Και, όταν τελικά έρχεται η λύση, αναρρωτιέσαι πώς και δεν σκέφτηκαν από την αρχή να κάνουν το προφανές...

To Εrebus του Βρετανού Shaun Hutson ήρθε μια δεκαετία αργότερα αλλά δε διαφέρει πολύ στη λογική του. Αποτελεί μια μείξη Salems Lot και I am Legend.
Πειραματική ζωοτροφή μετατρέπει τα ζώα και τους κατοίκους μιας μικρής αγγλικής πόλης σε βρυκόλακες και μόνη ελπίδα είναι μία αμερικανίδα δημοσιογράφος και ένας νεαρός κτηνοτρόφος.
Η βία και το σεξ είναι περισσότερα εδώ, αν και η γραφή δεν εντυπωσιάζει. Βέβαια τις ενδοσκοπήσεις του Ηerbert τις αντικαθιστά μια καθαρά κινηματογραφική γραφή γεμάτη με χολυγουντιανή δράση. Χωρίς να εκπλήσει είναι μια αρκετά διασκεδαστική σπλαττεριά για να περάσει η ώρα "ευχάριστα".
Και μια καλή ευκαιρία να δείτε από πού επηρεάστηκαν οι δημιουργοί του Resident Evil.


Την έκπληξη εδώ την κάνει ένα άλλο νησιωτικό κράτος, αυτό της Ιαπωνίας. Το Ring του Κ. Suzuki είναι μάλλον γνωστό σε όλους λόγω των κινηματογραφικών μεταφορών του. Με εξέπληξε όμως το πώς και οι δύο μεταφορές έχουν μεταφέρει στο περιθώριο την ιδεά της κατάρας ως μια επιδημία.
Κατά τα άλλα η γραφή ήταν άνετη, η (ελληνική) μετάφραση δε με άφησε παραπονεμένο και, αν εξαιρέσει κανείς την ανάγκη για εξήγηση του πώς ξεκίνησαν όλα (που ίσως και να παραπέμπει και σε S. King λιγουλάκι) απέχει παρασάγγας από την υπερβολή και τις καρικατούρες που έχουμε συνηθίσει να συναντάμε σε Ιαπωνικά έργα (ίσως επειδή είναι βιβλίο και όχι μάνγκα)

Τρίτη, Αυγούστου 03, 2010

Scott Pilgrim

Σήμερα θα αφήσουμε στην άκρη τα βιβλία και θα μιλήσουμε για κόμιξ. Θέμα μας λοιπόν μια σειρά που ολοκληρώθηκε πρόσφατα και με "έκαψε" πλήρως: Scott Pilgrim.

Δημιούργημα του Καναδού δημιουργού Bryan Lee O'Malley, μας περιγράφει τις περιπέτειες του 23-χρονου Scott Pilgrim.
Ο Scott είναι ο τυπικός slacker που θα περίμενε κανείς ως πρωταγωνιστή σε ένα indie comic. Άεργος, ζει με τον gay φίλο του Wallace West, παίζει μπάσο σε μια μπάντα με όνομα Sex Bob-omb (που όλοι συμφωνούν ότι είναι άθλια) και προσπαθεί να συνέλθει από τον χωρισμό του από την Envy Addams (τραγουδίστρια της πετυχημένης μπάντας Clash At the Demonhead).


Το κόμικ αρχίζει με τον Scott να βγαίνει με τη 16-χρονη Κnives Chau, όμως μια κοπέλα αρχίζει να τον επισκέπτεται στα όνειρά του. Και μια μέρα σε ένα πάρτυ τη γνωρίζει και μαθαίνει ότι είναι η Ramonna Flowers, κάτοικος Ν. Υόρκης που μετακόμισε πρόσφατα στο Τορόντο και οι δύο τους αρχίζουν να βγαίνουν.
Σύντομα μαθαίνει ότι η Ramonna είναι Νίτζα και ότι τα όνειρά του συμπίπτουν με το "μoνοπάτι" που χρησιμοποιεί για να κάνει πιο γρήγορα τη δουλειά της ως κούριερ του Amazon.
Και ότι, αν ο Scott θέλει να συνεχίσουν να βγαίνουν, τότε πρέπει να νικήσει τους 7 σατανικούς πρώην της, αρχηγός των οποίων είναι ο αινιγματικός Gideon.




Αν τα παραπάνω δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, τότε έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε την ομορφιά της σειράς. Είναι σαν ένα αμάγαλμα indie comic, sonen manga και δανείζεται πάρα πολλά απο την αισθητική των παιχνιδιών  του NES (πχ ο ήρωας ανεβαίνει level, μόλις οι πρώην της Ramonna χάνουν μετατρέπονται σε νομίσματα ενώ και οι τίτλοι παραπέμπουν σε παιχνίδια 8-bit)

Προσθέστε σε όλα αυτά πολεμικές τέχνες, υπερφυσικές δυνάμεις, εξωφρενικές μονομαχίες, ρομπότ και μετεφηβικό δράμα και έχετε μια ιδέα του χάους που σας περιμένει στις σελίδες της σειράς.






Το σχέδιο (δυστυχώς) είναι μία μείξη indie και sonen, με άλλα λόγια "ίσως και να ξέρω να ζωγραφίζω, αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω" στο τετράγωνο. Είναι όμως δυναμικό και ταιριάζει απόλυτα στο σουρεάλ σκηνικό του τίτλου.
Το pacing, το στήσιμο και το γράψιμο δεν είναι πάντα άψογα, όμως συνολικά μπορείς να παρακολουθήσεις τι συμβαίνει, ακόμα κι όταν δεν πιάνεις τα άπειρα references (είπαμε, είναι indie comic)







Oι χαρακτήρες... είναι 2,5 διαστάσεων. Ξεφεύγουν κάπως από την καρικατούρα, αλλά ο δημιουργός τους κρατάει εκεί για να περάσει αυτό που θέλει. Ειδικά ο Scott είναι ο ορισμός του μη-ήρωα: Δε νιώθει το παλικάρι, μόνο έτσι μπορώ να τον περιγράψω, ενώ η Ramonna είναι μέχρι τέλους ένα αίνιγμα. Το υπόλοιπο καστ απλά παίζει τους ρόλους του (και μάλιστα εξαιρετικά) και μόνο στον τελευταίο τόμο αρχίζουμε να βλέπουμε ανάπτυξη (ή όχι) χαρακτήρων.








Μετά από όλα αυτά ίσως να αναρρωτιέστε γιατί να διαβάσετε τη σειρά;
Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να σας εξηγήσω. Είναι λιγο love it or hate it σειρά και ίσως όχι για όλους. Παράλληλα όμως είναι τόσο καλοφτιαγμένα "λάθος" που δε μπορείς παρά να τη λατρέψεις μόλις καταλάβεις τί παίζει.
Και έχει layers: Κάτω από την όποια ακυρότητά της κρύβει με έναν δικό της τρόπο την πιο κλασική ιστορία που υπάρχει, αυτή του ήρωα που ενηλικιώνεται. Παράλληλα καταφέρνει να είναι ένα κόμικ για ανθρώπινες σχέσεις με έναν τρόπο που δεν κουράζει - και πού δεν είναι ανάγκη να διαβαστεί και ως τέτοιο.




Σε δύο εβδομάδες βγαίνει στους κινηματογράφους (του ΗΒ) η κινηματογραφική μεταφορά του κόμικ. Απολαύστε το τρέηλερ:


Epic Epicness, όχι αστεία...

Πέμπτη, Ιουλίου 22, 2010

Είναι κλασικό επειδή δουλεύει - Το στόμα του Διαβόλου, Α. Κρύσιλας

Το σημερινό ποστ είναι για άλλη μια ανθολογία Έλληνα συγγραφέα, αυτή τη φορά ανθολογία τρόμου.
Ο Κρύσιλας είναι γνωστός για τις ιστορίες που είχε εκδόσει σε κάποιες από τις (κλασσικές πλέον) συλλογές τις Ωρώρα, τρεις από τις οποίες είναι στο βιβλίο αυτό.
Αν μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς με μία λέξη τις ιστορίες του Κρύσιλα, αυτή θα ήταν κλασικές. Όχι στην ποιότητα (αν και το αποτέλεσμα είναι σταθερά πολύ καλό) όσο στον τρόπο γραφής. Οι ιστορίες είναι γραμμένες στις παραδοσιακές φόρμες του μεταφυσικού, ατμοσφαιρικού τρόμου, παραπέμποντας σε παλαιότερες εποχές, με θεματολογία που έχουμε ξανασυναντήσει, αλλά γραμμένες με όρεξη και ρυθμό που κρατάει τον αναγνώστη.
Η ομώνυμη ιστορία είναι από βιβλίο της Ωρόρα. Μερικά αγόρια επισκέπτονται έναν αγωγό όμβριων υδάτων ως δοκιμασία θάρρους, χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Μία από τις καλύτερες ιστορίες του βιβλίου.
Η "Νύχτα τρόμου" είναι μια περίεργη ιστορία, κυρίως στη λογική της. Αν ο αναγνώστης δεν κολλήσει στα σημεία που δε βγάζουν και τόσο νόημα, θα ανταμειφθεί με μια ισχυρή ανατροπή. Αν όχι... έχουμε κι άλλες που ακολουθούν.
"Ο καθρέφτης", επίσης από Ωρόρα παίρνει άλλο ένα κλασσικό θέμα, το παλιό αρχοντικό που κρύβει ένα μυστικό και τον ήρωα που δεν αντέχει να το αντιμετωπίσει. Ωραία στημένο, αλλά παραμένει πολυφορεμένο θέμα.
"Τρέλα": Μια καθαρά "Ελληνική" ιστορία, με έναν φαντάρο στη σκοπιά να συναντάει... ας μη σας το χαλάσω. Πάντως είναι από τις ιστορίες που αναπροσαρμώζει τα μοτίβα στην Ελληνική πραγματικότητα.
Το ίδιο κάνει και το "Ψιλόβροχο", δένει άλλο ένα κλασσικό θέμα με την κίνηση της Αθήνας. Ο γνώριμος δρόμος της Πανώρμου έγινε κατά τη διάρκειά του ιδανικό σκηνικό για την ιστορία. Από τις πολύ καλές στιγμές του
Οι "Παιδικοί Φόβοι" είναι μάλλον η παραφωνία που κάνει το βιβλίο πιο ενδιαφέρον: ένα παιδί, ένας ψυχολόγος και ο μπαμπούλας. Εξαίρετη ιστορία και ένα βήμα πιο πέρα από το κλασσικό μοτίβο που υπάρχει εδώ.
Το "Τέρας" είναι Lovecraft with a twist. Επίσης δημοσιευμένη στην Ωρόρα, γραμμένη σαν χειρόγραφο ημερολόγιο, παίζει εξαιρετικά με τη θεματολογία της και κλείνει το βιβλίο με μια εξαίρετη ανατροπή.

Οι φαν του τρόμου τρέξτε να πάρετε το βιβλίο εδώ και τώρα. Είναι μία ακόμα πετυχημένη εκτέλεση όλων αυτών των ιστοριών που αγαπήσαμε.
Όχι ότι οι υπόλοιποι δε θα περάσουν καλά διαβάζοντάς το...

Τρίτη, Ιουλίου 13, 2010

Και η βία θέλει συναίσθημα - The lost - Jack Ketchum

O Jack Ketchum είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς τρόμου. Η δυνατή πένα του και το ταλέντο του να σκιαγραφεί πετυχημένα χαρακτήρες βοηθούν, αλλά λατρεύω το πώς δε δειλιάζει να ξεπεράσει τα όρια και να πάει σε μέρη που άλλοι συνάδελφοί του δεν μπορούν. Το "Κορίτσι της διπλανής πόρτας" ήταν ένα από τα βιβλία που με έχει σημαδέψει βαθύτατα και επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο διαβάζω βιβλία. Ενδεχομένως και τον τρόπο με τον οποίο ζώ.
Το The Lost είναι το βιβλίο που έγραψε το 2001 (5 χρόνια μετά το Girl Next Door) βασισμένος στη ζωή του κατά συρροή δολοφόνου Charles Schmid. Μεταφέρθηκε σε ταινία το 2006.
1969: O Ray Pye είναι κάτι σαν τοπικός ήρωας στην πόλη Sparta του New Jersey. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει. Με τις καουμπόικες μπότες του, τη μάσκαρα στα μάτια και το περίεργο βάδισμά του είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Εγωκεντρικός, φαντασμένος και ανασφαλής, έχει μαζέψει γύρω του δύο άλλους ανασφαλείς συνομιλίκους του, τον Tim  και τη Jennifer, που είναι άβουλα υποχείριά του. Μέχρι που στη ζωή του μπαίνουν δύο γυναίκες που δεν εντυπωσιάζονται από τον ήρωά μας,  τα άβουλα υποχείριά του ξυπνάνε, στέλνοντάς τον εκτός ελέγχου.
Πράγματα βγαλμένα από τη ζωή θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο... Μόνο πως ο Ray και οι δύο "βοηθοί" του, πίσω στο 1965, είχαν πυροβολήσει δύο κατασκηνώτριες για πλάκα και ποτέ δεν καταδικάστηκαν παρόλο που τους υποπτεύονταν. Όταν και η δεύτερη κοπέλα πεθαίνει, μετά από 4 χρόνια που βρισκόταν σε κόμμα, οι δύο αστυνομικοί που είχαν αναλάβει τότε την υπόθεση αποφασίζουν να την ξανανοίξουν. Και, όταν μιλάμε για ένα άτομο που σκότωσε για πλάκα 2 κοπέλες και που βγαίνει εκτός ελέγχου, το καστ θα έχει μικρύνει πολύ μέχρι το τέλος του βιβλίου.

Όπως και τα υπόλοιπα βιβλία του Κέτσαμ της περιόδου εκείνης, έτσι κι εδώ ξεχωρίζουν οι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και η εξαιρετική γραφή. Το υπερφυσικό απουσιάζει πλήρως, αλλά η αποτύπωση της κοινωνίας και των χαρακτήρων κρατάνε το ενδιαφέρον. Το μεγάλο μου παράπονο όμως είναι το ότι, σε αντίθεση με τα εξαιρετικά The Girl Next Door και Red, εδώ έχουμε ένα μεγάλο βιβλίο (400 σελίδες) που αργεί πολύ να χτίσει την ένταση και κουράζει λιγουλάκι. Και όταν φτάνει η ώρα του μεγάλου μπαμ, το αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να χτυπήσει όλες εκείνες τις ευαίσθητες χορδές που θέλει ένας αναγνώστης τρόμου για να το... ας πούμε ευχαριστηθεί.

Επειδή όμως προσπαθώ για κάθε φετεινό βιβλίο να γράψω και το τι έμαθα, θα ξεχωρίσω από εδώ την αρχική διπλή δολοφονία.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Όταν διαβάζω τρόμο θέλω να νιώσω ανατριχίλα, το "Όχι, δε γίνεται αυτό!". Ο Lovecraft ή ο Straub με κάνουν να νιώσω έτσι με τις υπόνοιες που αφήνουν. Ο Μasterton το ίδιο, καθώς η βία που περιγράφει ξεπερνάει τα όρια με ευφάνταστα σαδιστικούς τρόπους.
Η σκηνή είναι απλή: δύο κοπέλες και ένας που τις πυροβολεί με την καραμπίνα του. Έχω διαβάσει πολύ χειρότερα πράγματα (ποιος μπορεί να ξεχάσει εξάλλου το γατάκι από το "Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται" ή την κορύφωση του Κοριτσιού της Διπλανής Πόρτας), όμως εδώ κάθε λέξη, κάθε γραμμή με πονούσε...Κι αυτό έπειδη κάθε λέξη είναι γραμμένη με συναίσθημα. Ο συγγραφέας νοιάζεται για τις χαρακτήρες του και έχει την πένα για να το εκφράσει. Έτσι, χωρίς ευφάνταστες περιγραφές εντοσθίων και λουτρά αίματος, ο τρόμος του βίαιου θανάτου περνάει στον αναγνώστη.

Δυστυχώς, στο υπόλοιπο βιβλίο ο Ketchum δεν τα καταφέρνει το ίδιο καλά, αν και φαντάζομαι ότι το αποτέλεσμα θα είναι ήδη δυνατό για όποιον το διαβάσει χωρίς να είναι hardcore οπαδός του τρόμου. Αλλά και ο χοροράς θα το χαρεί φαντάζομαι, αν και θα πρότεινα κάποιο από τα παλιότερα βιβλία του συγγραφέα, όπως το The Girl Next Door ή το She wakes

Enhanced by Zemanta

Δευτέρα, Ιουλίου 12, 2010

Σπάζοντας το κλισέ - The Stake, R. Laymon

Ας υποθέσουμε ότι διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα τρόμου. Δύο ζευγάρια καταλήγουν σε μια ερειπωμένη πόλη της Αμερικής ( ο ένας από τους συζύγους μάλιστα είναι και συγγραφέας βιβλίων τρόμου) και, στο υπόγειο ενός εγκαταλελειμένου ξενοδοχείου ανακαλύπτουν το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας με ένα παλούκι περασμένο στην καρδιά της.
Τη συνέχεια όλοι τη γνωρίζετε: βγάζουν το παλούκι, το πτώμα ζωντανεύει και αρχίζει να δαγκώνει κόσμο. Όλοι έχουμε διαβάσει κάποια παρόμοια ιστορία ή έχουμε δει μια ταινία σαν κι αυτή. Όχι όμως στο βιβλίο του Laymon.

Το The Stake (Παλούκι στην Καρδιά, εκδόσεις Οξύ) είναι ένα βιβλίο για έναν πετυχημένο συγγραφέα τρόμου που, μετά από παρότρυνση του γείτονά του, αρχίζει να γράφει για το περίεργο αυτό πτώμα που ανακάλυψε στην ερειπωμένη πόλη, προσπαθώντας να μιμηθεί την εμπορική επιτυχία του Amytiville House. Σταδιακά όμως αρχίζει να παθαίνει εμμονή με την υπόθεση. Το ξεπαλούκωμα όμως όλο και αναβάλλεται, ενώ ο ήρωας δείχνει να αγνοεί τα δύο ανθρώπινα τέρατα που απειλούν αυτόν και την οικογένειά του.
Ο μακαρίτης ο Laymon ήταν ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους spatter συγγραφείς . Ιδιαίτερα δημοφιλής στη Βρετανία, χαρακτηρίζεται από τους ζωντανούς χαρακτήρες που γράφει, τις πολλές και έντονα γραμμένες ερωτικές σκηνές του (όχι πάντα με συνέναιση) και την άγρια βία. Στο συγκεκριμένο βιβλίο συναντάει κανείς και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, αλλά την παράσταση την κλέβει το πώς δεν ακολουθεί την πεπατημένη, επαναπροσδιορίζοντας όλον τον βαμπιρικό μύθο γύρω από το παλούκι που παραμένει στο πτώμα και την αμφιβολία για τη φύση του.
Ένα καλό δείγμα του πώς κάθε κλισέ μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντίστροφα για να δώσει νέα πνοή σε ένα κουρασμένο είδος.

Ελληνικό Sci-Fi - Το σάρκινο φρούτο/ Σχέδιο Φράκταλ

Ελλάδα και φάνταζυ δεν πάνε πακέτο, αυτό το έχουμε αντιληφθεί όλοι νομίζω τόσο από τον μικρό αριθμό βιβλίων που βγαίνουν όσο και από την επιτυχία που (δεν) έχουν. Οι λόγοι πολλοί, αλλά ο κύριος λόγος είναι ότι το (δυτικοευρωπαϊκό) fantasy δεν επικοινωνεί με τον Έλληνα ούτε αναγνωστικά ούτε συγγραφικά.

Η Επιστημονική Φαντασία όμως έχει μια συνεχή παρουσία στα Ελληνικά γράμματα, έστω και μακριά από το προσκήνιο. Τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες, με συγγραφείς όπως τον Διαμαντή Φλωράκη ή την Κύρα Σίνου (που, ως παιδικά τα βιβλία της, είχαν επιτυχία) όσο και σήμερα υπάρχει μια παραγωγή και ίσως και μια μικρή σκηνή στο χώρο.
Φέτος διάβασα 4 Ελληνικά βιβλία ΕΦ. Για την Ηγεμονία της Ευτυχίας και το "και το τέρας" έχω νομίζω αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις, και ήταν και τα δύο εξαιρετικές δουλειές. Σήμερα θα δούμε τα δύο βιβλία που διάβασα στο ημερολογιακό έτος 2010.

Το "σάρκινο φρούτο" του 1999 είναι μια συλλογή διηγημάτων του Μ. Μανωλιού (βλ: "και το τέρας"). Αποτελεί το πρώτο του βιβλίο και, αν και δεν φτάνει συνολικά το περσυνό "Και το τέρας" σε τεχνική έχει πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες και υποσχόμενη γραφή. Το εναρκτήριο "Σοκολάτα" είναι ιστορία ανθολογίας για το Ελληνικό Sci fi αν και, γραμμένη καθώς είναι από την ΟΓ ενός ατόμου με ιδιαίτερη αντίληψη μπερδεύει εύκολα τον αναγνώστη. Γενικά, οι ιστορίες της ανθολογίας δεν είναι γραμμένες για άνετο διάβασμα: αφήνουν ερωτηματικά, απαιτούν προσοχή στις λεπτομέρειες, δεν ξοδεύουν χρόνο σε εξηγήσεις. Ούτε χαρίζονται στους χαρακτήρες τους. Η ομώνυμη ιστορία, "ο επιτάφιος" ή η "Εξεταστική περίοδος" είναι πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα, ενώ το "Η άμυνα" αποτελεί παράδειγμα του πως σπλάττερ και space opera. Δε λείπει όμως και το χιούμορ ("Χριστοπαναγίες") ή και υπόνοιες ηρωισμού από τους γκρίζους χαρακτήρες του (πάλι στην ομώνυμη ιστορία ή στο "Μόνο ένα παιχνίδι")
Για τους φαν του είδους της παραδοσιακής ΕΦ, που αντέχουν όμως τα άσχημα φινάλε.


Το σχέδιο Φράκταλ πάλι του Κώστα Χαρίτου είναι από τα βιβλία εκείνα που τα χαρίζεις σε κάποιον που δεν δε διαβάζει φανταστικό και να το ξεκοκκαλίσει άνετα. Απλά γραμμένο και σε μία Αθήνα του κοντινού μέλλοντος, μας περιγράφει το πως οι ζωές ενός μυθιστοριογράφου (συγγραφέας που γράφει φανταστικές βιογραφίες κατά παραγγελία) και μίας επιστήμονα του ερευνητικού κέντρου CERN μπλέκονται σε μία δαιδαλώδη συνωμοσία.
Αφήνοντας πίσω τα διαστημόπλοια και τα ρομπότ, είναι μία καθαρά Λαβκραφτικού τύπου ιστορία ΕΦ (ναι, ο Λάβκραφτ κατά μια έννοια ΕΦ έγραφε) που, χωρίς να δειλιάζει να μπει ενίοτε στα χωράφια της αποκαλούμενης "σκληρής ΕΦ", δεν κουράζει με υπερβολικές τεχνικές αναλύσεις και εξηγήσεις  και κάνει τον αναγνώστη να γυρνάει τις σελίδες τη μία μετά την άλλη.
Μόνο μου παράπονο ήταν το τέλος του βιβλίου, αλλά οφείλεται περισσότερο στο αναγνωστικό μου γούστο και τις απόψεις μου για το τι πρέπει να κάνει ο κεντρικός χαρακτήρας στο τέλος μιας ιστορίας. Από τα βιβλία που θα πρότεινα άφοβα σε όποιον θέλει να αρχίσει να εξερευνά τον χώρο.

Σάββατο, Ιουλίου 10, 2010

Εταιρικός τρόμος - T. Ligotti, My work is not yet done


Υπάρχουν πολλοί τρόμοι στη σύγχρονη εποχή. Επιδημίες, τρομοκρατία, εγκληματικότητα, τεχνολογία δίχως φραγμούς, αποξένωση από το συνάνθρωπο, (παρα-)κρατική παρακολούθηση και καταστολή. Όλοι αυτοί οι τρόμοι έχουν εκφραστεί πολλές φορές στη λογοτεχνία τρόμου και με διαφορετικούς τρόπους. Έχω δει όμως πραγματικά λίγα έργα για τον τρόμο που ονομάζεται "σύγχρονες εταιρείες".
Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομαχτικό με τον σύγχρονο εταιρικό κόσμο: Το άγχος στο οποίο υπόκειται καθημερινά το στέλεχός του, οι καταπιεστικές σχέσεις εξουσίας ή η απρόσωπες οντότητες (μέτοχοι) και οι άγνωστοι (manager και HR) που αποφασίζουν για τους ανθρώπους σα να είναι απλοί αριθμοί;

Όπως και να είναι, ο Ligotti στο βιβλίο του αυτό εμπνέεται από τον τρόμο του εταιρικού βίου για να πλάσει τρεις ιστορίες. Στην ομώνυμη, ένας υπάλληλος απολύεται από την επιχείρηση που δουλεύει και σχεδιάζει να εκδικηθεί τον τμηματάρχη του και τους προϊστάμενους του τμήματός του, οι οποίοι και συνομώτησαν για να απολυθεί. Όταν όμως αποκτά ξαφνικά υπερφυσικές δυνάμεις η εκδίκησή του αγγίζει νέα όρια.
Στην νουβέλλα αυτή η Καφκική παράνοια συναντάει μια ιδιάζουσα πρωτοπρόσωπη γραφή που θυμίζει Lovecraft και μια γκροτέσκα εικονογραφία που παραπέμπει σε Clive Barker. Χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό διαβάζεται ευχάριστα μέχρι και το (όχι ικανοποιητικό) τέλος της.
Οι άλλες δύο ιστορίες είναι περισσότερο συμπληρώματα της νουβέλλας. Στο "I Have a Special Plan for This World," είναι η Καφκική περιγραφή μιας πόλης που ζεί από μια εταιρία παραγωγής χαρτιού και που πολιορκείται από μια κίτρινη ομίχλη. Ενδιαφέρον διήγημα, μέχρι και την εξαίρετη ανατροπή στο τέλος του, που θα μπορούσε άνετα να επεκταθεί και σε νουβέλα.
Το "The Nightmare Network" θυμίζει περισσότερο Νέο Κύμα ΕΦ παρά τρόμο. Βινιέτες που συνδέονται η μία με την άλλη για να δώσουν ένα εφιαλτικό διήγημα όπου αφηρημένες έννοιες περιγράφονται με όρους επιχειρήσεων (και είναι πιο ενδιαφέρον από όσο το περιγράφω)

Το βιβλίο ήταν η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα και δεν με κέρδισε, αν και ακούω από πολλούς φαν του ότι είναι από τα πιο απογοητευτικά βιβλία του (και προτείνουν τις συλλογές του Teatro Grotesco ή το "Nightmare Factory" - μεταφρασμένο και στα Ελληνικά ως "Εργοστάσιο Εφιαλτών" από τις εκδόσεις Οξύ.)















Παρόλα αυτά, η ιδέα του "εταιρικού τρόμου" με κέρδισε και θεωρώ μεγάλο κρίμα που δεν τη συναντάμε συχνότερα...

Τρίτη, Ιουνίου 29, 2010

RPG & Fantasy - Nightseer/Σμαράγδια με ασήμι

"Πιστεύω ότι το fanfiction είναι μια καλή αρχή, ειδικά για όποιον καταπιάνεται με έργα φαντασίας. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσεις έναν κόσμο από την αρχή, αλλά μπορείς να ξεκινήσεις με κάτι έτοιμο και σταδιακά να αφήσεις το προσωπικό σου στίγμα."
Τάδε έφη ο υποφαινόμενος σε συνέντευξή του στα Νέα στην αρχή της χρονιάς. Και, στο επόμενο εξάμηνο διάβασε και δύο βιβλία που αγγίζουν τα όρια του fanfic από παιχνίδια ρόλων.

Το Nightseer της Laurell K. Hamilton ήταν το ντεμπούτο της και είχε εντυπωσιάσει όταν είχε βγει. Είναι η ιστορία μιας μάγισσας που θέλει να εκδικηθεί το θάνατο της μητέρας της αλλά καταλήγει στη μέση μιας πολιτικής συνωμοσίας. Ταυτόχρονα έχει μια σκοτεινή πλευρά (ένα pact με δαίμονα) και έναν σκοτεινό υποψήφιο μνηστήρα. Για να γίνω ισοπεδωτικός: η Anita Blake στο Dragonlance.
Και εντάξει, η πρώτη είναι η πιο γνωστή χαρακτήρας της συγγραφέα. Γιατί αναφέρω το Dragonlance; Πύργοι Μαγείας. Τρεις θεές. Αν θυμάμαι καλά και τρία χρώματα μάγων (καλοί, ουδέτεροι, σκοτεινή).
Αλλά κυρίως ντιεντάδικη λογική. Οι ήρωες ξεκινάνε με ένα τεράστιο backstory και προηγούμενες σχέσεις τις οποίες (στο πρώτο ακτ) αγωνίζεται να παρακολουθήσει ο αναγνώστης, ενώ σκάνε random encounters, επεισόδια που δεν πολυκολλάνε στην κυρίως πλοκή αλλά και "...to be continued" τέλος (που δικαιώνει κάποιους που λένε ότι δεν μπορεί να γραφτεί αυτοτελές fantasy)
Συνολικά, σαν βιβλίο, είναι καλύτερο από τη μέση νουβέλα της TSR (αφού ο κόσμος δεν περιορίζει τη συγγραφέα, αλλά αποτελεί εφαλτήριο για να να εμπνευστεί) αλλά όμως όλα αυτά που έκαναν τα πρώτα βιβλία της σειράς Anita Blake "ένοχες απολαύσεις" εδώ δε λειτουργούν.

Τα Σμαράγδια με Ασήμι είναι το πρώτο από μία εφταλογία Fantasy, που θα το χαρακτήριζα μία μείξη World of Darkness και Harry Potter. Ηρωίδα η Morrigan Crow, μια Ιρλανδέζα που καταλήγει (μαζί με τους λυκανθρώπους φίλους της) εσώκλειστη σε ένα σχολείο παραφυσικών μαθητών.
H συγγραφέας ακολουθεί πολλούς/-ες συνομιλίκους της (ανέκδοτους ως τώρα) σε ένα στυλ Fantasy που το χαρακτηρίζουν ο φρενίρης ρυθμός της δράσης, οι έντονες επιρροές από άλλα έργα φαντασίας, η κινηματογραφική αισθητική, οι πρωταγωνιστές-εκλεκτοί που βρίσκουν στο δρόμο τους μια σειρά από κουλ δυνάμεις, τα εξωτικά τοπία/ονόματα, η λίγη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, οι συνεχείς ανατροπές (το στυλ ξεκινάει από message boards οπότε κάθε κεφάλαιο-κομμάτι πρέπει να τελειώνει με ένα bang) και η κατάργηση της δομής των τριών πράξεων.
Πιθανότατα κάτι τέτοιο να ξενίσει πολλούς παραδοσιακούς αναγνώστες (πχ εμένα, που βρήκα ότι το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να ήταν τριπλάσιο σε μέγεθος με τόσα που γίνονται στις 300 σελίδες του) αλλά έχει ενδιαφέρον το πώς αυτό το ύφος θα εξεληχθεί μελλοντικά.

Και, για τους πιο judgemental αναγνώστες που θα πουν: "τς, τς, σα δε ντρέπονται..." πολλοί το κάναμε αυτό. Το να έχεις έναν κόσμο έτοιμο από πίσω βοηθάει τρομερά στο να χτίσεις μια γερή πλοκή. Ίσως και να διαφοροποιηθείς από αυτόν και να βγάλεις κάτι καινούριο.
Δεν είναι ντροπή το να δανείζεσαι στοιχεία από αλλού, ντροπή είναι το να κλέβεις ξεδιάντρωπα. Και καμία από τις δύο παραπάνω συγγραφείς δεν το κάνει.

Κυριακή, Απριλίου 18, 2010

Real life Super heroes? - Kick Ass

To ημερολόγιο ενός Τιποτένιου, σε μια μοναδική αποκλειστικότητα, σας παρουσιάζει από σήμερα το θέμα της τηλετρομοκρατίας 2-3 ημερών των επόμενων εβδομάδων.
Kick Ass η ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο graphic novel των Mark Millar και John Romita Jr.
Θέμα της οι περιπέτειες ενός εφήβου που αποφασίζει να γίνει υπερήρωας. Μπορεί η πρώτη του απόπειρα να τον βρίσκει μαχαιρωμένο στο νοσοκομείο, αλλά σύντομα γίνεται ιντερνετικό φαινόμενο και μπλέκει στον μυστικό πόλεμο που ένας πρώην αστυνομικός και η 11-χρονη κόρη του έχουν ανοίξει κατά του οργανωμένου εγκλήματος.
Η ταινία είναι σα να βλέπετε τον Tarantino να κάνει ταινία με υπερήρωες - απλά με χιούμορ και έλλειψη pretentiousness. Η μουσική από άλλες ταινίες, η έξυπνη παρωδία γνωστών σκηνών από κόμιξ, η εκρηκτικά χορογραφημένες μάχες κάνουν την ταινία μια απίστευτα διασκεδαστική εμπειρία, ειδικά προς το τέλος που κάθε αίσθηση ρεαλισμού εκτοξεύεται από το παράθυρο για χάρη της καφρίλας. Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, ειδικά από τον Kick Ass και την Hit Girl (και με έναν Nicholas Cage επιτέλους σε μια καλή ταινία).
Μετά το Watchmen, άλλο ένα meta- Graphic Novel περνάει στη μεγάλη οθόνη, με το meta- στοιχείο του ισχυρό, αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας τα κλισέ των κόμιξ (και των action movies) στο 11. Μόνο πως αυτή τη φορά το πετυχαίνει.

Και καλά θα μου πείτε, τι τους ενδιαφέρει στα δελτία ειδήσεων; Η 11 χρονη κόρη. Η Hit girl λοιπόν (όπως είναι το superhero όνομά της) σκοτώνει, βρίζει και όλα αυτά με την ψυχρότητα (και εν μέρει το oversexualisation) μίας action hero, προκαλώντας αντιδράσεις σε κοινό και κριτικούς.
Βέβαια, το ότι όλα αυτά γίνονται σε μια ατμόσφαιρα υπερβολής, με κορμιά να διαμελίζονται κάτω από bubblegum pop μουσική και το κλίμα μιας κάφρικης υπερβίαιης κωμωδίας φαίνεται ότι μάλλον πέρασε απαρατήρητο. Πηγαίντε λοιπόν και δείτε την ταινία μόλις βγει, μόνο και μόνο για να δείτε με τι θα κλαίνε στα κανάλια σε μερικές μέρες.

Σάββατο, Απριλίου 10, 2010

Γνώριζε αυτό για το οποίο γράφεις - She Wakes, J. Ketchum

Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι πρέπει να "γράφεις για αυτό που γνωρίζεις". Πολλοί συγγραφείς έχουν ακολουθήσει τον κανόνα αυτό με αποτέλεσμα ο χώρος του βιβλίου να έχει γεμίσει με αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα που αφορούν τον συγγραφέα και 5-6 γνωστούς του.
Το πρόβλημα με τον κανόνα αυτό είναι ότι είναι "καραμέλα", δηλαδή μια εύκολη συμβουλή που μπορείς να επικαλείσαι υπό μορφή ενός mantra και να το προβάλεις ως απάντηση για το κάθε τι.
Προσωπικά, απεχθάνομαι τις "καραμέλες" επειδή δε βοηθάνε διόλου. Θα αντιστρέψω όμως τον κανόνα αυτόν λέγοντας ότι πρέπει να "γνωρίζεις αυτό για το οποίο γράφεις."

Το βιβλίο που θα αναφέρω ως παράδειγμα είναι το She Wakes του Jack Ketchum


Είναι ένα βιβλίο υπερφυσικού τρόμου, με θέμα μια παρέα τουριστών που κάνει διακοπές στα Ελληνικά νησιά των 80's την περίοδο του Πάσχα. Με φόντο τις Μυκήνες, την Κρήτη, την Μύκονο και τη Δήλο, δύο άτομα με το χάρισμα της ενόρασης έρχονται αντιμέτωπα, καθώς ο τρόμος ξεσπάει.
Ο συγγραφέας, αν και Αμερικάνος, είχε ζήσει για μερικούς μήνες Ελλάδα και, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, καταφέρνει να αποδώσει τέλεια την ατμόσφαιρα των Ελληνικών νησιών. Έχει γνώση της Ελληνικής κουλτούρας και καταφέρνει πολύ έξυπνα να επανερμηνεύσει τη γιορτή του Πάσχα και συνδυάζοντας το ύφος του Stephen King με την αισθητική των grindhouse ταινιών της εποχής δημιουργεί ένα εξαιρετικό βιβλίο που, προσωπικά, με έπεισε και με έβαλε μέσα του άνετα.

Τo immersion, η ικανότητα δηλαδή ενός γραπτού να σε βάζει μέσα του είναι βασικό εργαλείο, ιδίως όταν γράφεις φανταστική λογοτεχνία. Η ατμόσφαιρα, η λογική συνέπεια, τα γεγονότα, όλα αυτά πρέπει να τα προσέχει ο συγγραφέας. Αρκεί μονάχα ένα λάθος και ο αναγνώστης που γνωρίζει έχει αυτόματα μυριστεί την αδυναμία και το ξόρκι που τον κρατάει στο βιβλίο έχει σπάσει. Δείξε του ότι γνωρίζεις γιατί μιλάς και μετά θα φάει ότι κουλαμάρα κι αν του δώσεις.
Οπότε, όταν ο συγγραφέας γράφει, καλό είναι να έχει κάνει μια έρευνα για τα όσα γράφει. Αντίστοιχα, αν γνωρίζει καλά κάτι, μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Έτσι πχ εγώ στο φετεινό nanowrimo δεν έγραψα για έναν Έλληνα μεταπτυχειακό πληροφορικής που σπουδάζει στο Cardiff του H.B. (αυτό που ξέρω γράφω) αλλά για έναν Έλληνα προγραμματιστή που καταλήγει στην πόλη του Cardiff ως μέλος μιας επιχείρησης πληροφορικής και πέφτει σε μια εντελώς μυστηριώδη επιχείρηση (ξέρω για αυτό που γράφω). Είδικά στο πρώτο κομμάτι καθόμουν και έγραφα διάφορα τεχνομπλαμπλά, όταν του εξηγούσαν τι ακριβώς κάνει το λογισμικό με το οποίο δουλεύουν (και χρησιμοποίησα και καταστάσεις από τις δουλειές που έκανα στο παρελθόν για να περιγράψω τους συναδέλφους και τις σχέσεις τους) για να το κάνω πιο πειστικό. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, (ξέρω πολύ καλά ότι κάποιες εξηγήσεις δεν στέκουν τόσο καλά, αλλά το γιατί παίζει ρόλο αργότερα) αλλά θεωρώ ότι αν για παράδειγμα ο Έλληνας συγγραφέας αποφασίσει να γράψει βιβλίο που θα λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο, καλύτερα να μην γράψει για το Λονδίνο του Sweeney Todd, αλλά να κανονίσει να πάει ένα ταξίδι για να δει την πόλη με τα μάτια του - η εμπειρία θα κάνει τα γραπτά του πιο πειστικά.

101 + readers call

Από ότι κοιτάζω στα στατιστικά του blog, το προηγούμενο ποστ στο μπλογκ ήταν το 100-στο. Να τα χιλιάσουμε λοιπόν.

Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους όσους διαβάζετε το blog αυτό. Αρχικά το blog αυτό διαβαζόταν από γνωστούς και φίλους, από ότι βλέπω όμως έχουμε πλέον αρκετούς νέους αναγνώστες στην παρέα μας. Και τα σχόλια είναι ένας καλός χώρος να πείτε ένα γεια ή να συστηθείτε.

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

Τα καλά βιβλία ξαναγράφονται - Α. Φιαμού, Δύναμη και Τιμή

Για φέτος αποφάσισα, αντί να δίνω μια επιγραμματική λίστα του τι διάβασα, να γράφω και από ένα αρθράκι από το τι έμαθα ως συγγραφέας/αναγνώστης από κάθε βιβλίο που διάβασα.
Γενικά, θεωρώ ότι από κάθε βιβλίο που διαβάζει κάποιος επίδοξος συγγραφέας, μαθαίνει και από κάτι καινούριο. Αναλόγως με το πόσο καλό/κακό είναι, μαθαίνει και περισσότερα από ένα μαθήματα.

Θα πάω λοιπόν χρονολογικά, ξεκινόντας από το "Δύναμη και Τιμή" της Ανθίππης Φιαμού (εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές). Στο βιβλίο αυτό έχουμε την διαδοχή του εκλεκτού της Θεάς βασιλιά από έναν νέο εκλεκτό διάδοχο, που είναι ορφανός και θύμα των καταπιεστικών θείων του. Σε μεγάλο βαθμό το θέμα είναι "γονείς και παιδιά", με όλους σχεδόν τους γονείς να μισούν τα παιδιά τους. Στα πολύ θετικά η πετυχημένη απεικόνιση ενός φάνταζυ Βυζαντίου και το όλο θέμα της σχέσης φυσικών γονιών-παιδιών-πατρικών προτύπων και την συναισθηματική κλιμάκωση προς το τέλος του.
Δυστυχώς όμως, το "μάθημα" εδώ αφορά την (κατά τη γνώμη μου) αχίλλειο πτέρνα του βιβλίου: φαίνεται σα να μην είναι αρκετά δουλεμένο*.
Το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο ένα πρώτο draft που ήθελε άλλα 2-3 περάσματα για να δυναμώσει, παρά ένα ολοκληρωμένο βιβλίο. Οι χαρακτήρες δυσκολεύονται να αποκτήσουν τρίτη διάσταση (βάθος), η πλοκή (που στηρίζεται σε αυτούς) καταλήγει να είναι στεγνή και η γραφή, αν και σε ικανοποιητικά επίπεδα, πάσχει από το φαινόμενο του σιδηροδρόμου, με τεράστιες περιόδους και άπειρες δευτερεύουσες προτάσεις. Όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, αδικούν τo βιβλίο και τη συγγραφέα.

Και περνάμε στο ηθικό δίδαγμα: η πρώτη γραφή, όσο καλή και αν είναι, δεν είναι ποτέ από μόνη της αρκετή. Χρειάζεται τουλάχιστον ένα δεύτερο πέρασμα από τον συγγραφέα για στρώσιμο του μυθιστορήματος και, πιθανότατα, 2-3 ακόμα διορθώσεις (κάποιες από τις οποίες μπορούν να γίνουν και από κάποιον τρίτο διορθωτή) ώστε να λυθούν ασυνέπειες στην πλοκή και να ενδυναμωθούν όσα σημεία το χρειάζονται. Ο συγγραφέας το οφείλει αυτό στο έργο του (δεδομένου ότι, όσο καλός κι αν είναι ο διορθωτής, δε θα κάτσει να ξαναγράψει από την αρχή ένα βιβλίο με ουσιαστικά προβλήματα, τίποτα ορθογραφικά θα διορθώσει, μερικές ασυνταξίες, τίποτα λογικές ασυνέπειες και αυτό είναι όλο).

* Να σημειώσω ότι αυτό είναι μια δική μου εκτίμηση, μπορεί η συγγραφέας να είχε ρίξει αρκετές διορθώσεις αλλά η σούπα απλά να μην έδεσε

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22, 2010

The Count is back

Μπορεί να σάπισε τόσα χρόνια στις Νορβηγικές φυλακές με το αρμονιάκι του, αλλά επιστρέφει με νέο δίσκο στον γνώριμο μεταλλικό ήχο (καλά, το Belus' Doed περισσότερο παλιούς Thorns/Mayhem θυμίζει παρά τον παλιό καλό Vikernes, ενώ και το Sverddans ακούγεται κάπου μεταξύ παλιών Rotting Christ και παλιών Dodheimsgard - Δε γαμιέται όμως είναι Burzum και η λέξη κλειδί είναι 'παλιό' εδώ). Burzum και Belus και οι ψυχές στα τσιγκέλια.

Τραγούδια που έχουν βγει παραέξω:




Solomon Kane

Συχνά παραπονιέμαι ότι τις ταινίες δεν τις φτιάχνουν όπως παλιά, κυρίως τις ταινίες δράσης. Πλέον οι περισσότερες ταινίες είναι εφέ-εφέ-εφέ και υποτυπώδη σενάρια (κυρίως οι φαντασίας). Ευτυχώς όμως υπάρχουν και δουλειές που σπάνε αυτόν τον κανόνα.
Τον Solomon Kane ελπίζω να τον ξέρετε. Πουριτανός ξιφομάχος που πολεμάει το κακό στην Ευρώπη και την Αφρική του 16ου αιώνα, αποτελεί δημιούργημα του Robert E. Howard, συγγραφέα (ανάμεσα στα άλλα) και του Κόναν του Βάρβαρου.
Η ταινία Solomon Kane λοιπόν είναι εμπνευσμένη από τα γραπτά και αποτελεί κάτι σαν prequel των ιστοριών του Howard (και, όπως και το Conan the Barbarian, δανείζεται σκηνικά από διάφορες ιστορίες. Διέκρινα λίγο από το Red Shadows, το Rattle of Bones, το The Footfalls Within αλλά και από το A Which Shall be Born και το People of the Dark)
Το στόρυ: Ο Solomon Kane, ένας Άγγλος πειρατής, ενώ λεηλατεί μια πόλη των Σαρακινών, δέχεται επίθεση από τον Satan's Reaper, έναν άγγελο θανάτου που τον ενημερώνει ότι η ψυχή του ανήκει στην Κόλαση. Τρομαγμένος εγκαταλείπει το βίαιο παρελθόν του και καταφεύγει σε ένα μοναστήρι. Μόνο πως ο ηγούμενός του τον αναγκάζει να φύγει (είτε από θείο όραμα είτε από φόβο - δεν προσδιορίζεται καλά) και τον ήρωα περιμαζεύει μια οικογένεια Πουριτανών. Όταν όμως ληστές (καθοδηγούμενοι από έναν σατανικό μασκοφόρο καβαλάρη) σκοτώνουν τον πατέρα και τους γιους της και απαγάγουν την κόρη, ο ήρωας ξαναπαίρνει τα όπλα για να τη σώσει.
Ο James Purefoy είναι εντυπωσιακός ως Solomon Kane και ίσως το δυνατότερο χαρτί της. Την πρώτη στιγμή που θα τον δεις στην οθόνη ξέρεις ότι ο Kane είναι ο γαμάουα χαρακτήρας και 3 λεπτά μετά τον μισείς με πάθος. Σε όλο το πρώτο act δε μπορείς παρά να του συμπαρασταθείς στην προσπάθειά του να αποφύγει τη βία, παρόλου που, βλέπουμε, παραμένει ο ίδιος πολεμιστής που είδαμε στην αρχή. Και όταν, στο δεύτερο act, αποφασίζει να ξαναπάρει τα όπλα, ο ήρωας Kane μεταμορφώνεται ξανά σε έναν μανιασμένο τιμωρό που, σαν χίλιοι διάβολοι σαρώνει το Κακό που συναντάει.
Το σενάριο στηρίζει απόλυτα τον Purefoy. Είναι καλογραμμένο, με σωστή ροή και καταφέρνει να μας κάνει να μπούμε στο πετσί του ήρωα και να του συμπαρασταθούμε στο δύσκολο δρόμο που έχει μπροστά του, ενώ μας δείχνει πολύ πετυχημένα το κλίμα του κόσμου στον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία.
Το ίδιο και η απίστευτα ατμοσφαιρική σκηνοθεσία: η Αγγλία του Kane είναι ένας σκοτεινός κόσμος, μαστίζεται από ληστές και την πανούκλα και είναι παραδομένος στις δυνάμεις του κακού (όπως βλέπουμε από τη σκηνή στο χωριό που έκαιγαν τη μάγισσα), εγκατειλημένος θαρρείς από το θεό.
Η μαγεία και τα ειδικά εφέ είναι σχετικά λίγα και χτυπάνε μόνο σε λίγα προσεκτικά επιλεγμένα σημεία, πιστά στο πνεύμα του Howard. Η ταινία θα μπορούσε να στηριχθεί και χωρίς τις πιο εφετζίδικες στιγμές (Satan's Reaper και ο δαίμονας στο τέλος) αλλά γενικά δεν ενοχλούν που υπάρχουν (αν και σε σημεία ο πρωταγωνιστής μοιάζει εκτός τόπου στις CGI-heavy σκηνές) Οι μάχες πάλι είναι όμορφα χορογραφημένες και αρκετά βίαιες για να ικανοποιήσουν τους φαν της S&S.

Συνολικά είναι μια ταινία πιστή στο πνεύμα των γραπτών του R.E. Howard, φτιαγμένη με κόπο και μεράκι (κάτι που σπανίζει σήμερα) και εγγυημένη απόλαυση για τους οπαδούς του Sword & Sorcery και του Dark Fantasy.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 13, 2010

Υπάρχει καλύτερη eλλάδα;

Γεια σας σε όλους.
Έχω πολύ καιρό να κάνω κάποιο ποστ, αλλά φταίνε διάφορα για αυτό.
Πρώτα από όλα έχω αρχίσει να πήζω στο διάβασμα για το μεταπτυχειακό. Η μία εργασία ξεφυτρώνει μετά την άλλη και, όσο ενδιαφέρον κι αν έχουν (τώρα γράφω ένα essay για την ιδιωτικότητα πληροφοριών - και ελπίζω κάποια στιγμή να κάτσω να γράψω και επί διαφόρων θεμάτων που πετυχαίνω διαβάζοντας στο blog) δε μου αφήνουν και πολύ όρεξη για γράψιμο.
Όρεξη που όταν βρίσκω αφιερώνω στο να ξαναγράφω ένα μυθιστόρημα που ελπίζω κάποια στιγμή να πάρει το δρόμο του ψάχνοντας για εκδότες. Και, αν δεν ασχολούμαι με αυτό, έχω και κάτι άλλα project στα σκαριά τα οποία προχωράνε με το ρυθμό τους.

Θα μου πείτε που κολλάει ο τίτλος του άρθρου; Στο browser game erepublik με το οποίο και ασχολούμαι τον τελευταίο καιρό. Το παιχνίδι είναι κάτι σαν γεωπολιτική προσομοίωση, με τους παίχτες να αποτελούν πολίτες ενός εικονικού κράτους.
Ως παιχνίδι είναι πολύ γρήγορο, αρκούν μερικά κλικ την ημέρα και καθάρισες, αλλά έχει ενδιαφέρον ως αποτύπωση των διαφόρων εθνών και της συμπεριφοράς τους, ενίοτε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από την πραγματική ζωή (πχ οι Eλληνες είναι σύμμαχοι με τους Κροάτες κατά των Σέρβων και οι ΗΠΑ κάνουν εισβολή στο UK που είναι σύμμαχοι με τους Ρώσσους, έτσι για να πάρετε μια ιδέα του τι παίζει)
Η eΕλλάδα πάντως τα πάει καλά οικονομικά και στρατιωτικά, έτσι για αλλαγή - αν και η πολιτική ζωή δε διαφέρει πολύ από τις πραγματικές συνθήκες.

(Επίσης κάθομαι και παίζω το πρώτο Baldur's Gate και ενίοτε Guild Wars και μάλιστα πολύ συχνά για τα δεδομένα μου - κάπου δύο φορές την εβδομάδα)

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 03, 2010

Triptychon

Έκτακτο ανακοινωθέν για όλους τους τρου σκοτεινούς μεταλλάδες
Triptychon η νέα μπάντα του Thomas "Warrior" Fischer (τι εννοείτε ποιος είναι αυτός; )

Ακούστε και απλά απολαύστε. Μέχρι να επανενωθούν οι Celtic Frost έχουμε μια παρηγορία...

Κυριακή, Ιανουαρίου 17, 2010

Γιατί το να πας φαντάρος είναι σα να παίζεις D&D:

- ένα σωρό τύποι που ποτέ δε θα μπορούσαν ή δε θα έπρεπε να πιάσουν όπλο παίζουν τους fighters
- ξεκινάς τσουτσέκι, αλλά προς το τέλος δε σε πιάνει τίποτα
- οι γυναίκες είναι ελάχιστες αλλά καβλώνεις μαζί τους ανεξάρτητα με το αν είναι καλές ή μπάζα
- κυκλοφορείς μέσα σε ερείπια γεμάτα με κάθε λογής πανίδα και χλωρίδα
- ταξιδεύεις σε μια σειρά από εξωτικές τοποθεσίες που μόνο ακουστά τις είχες
- ένα σωρό ασχετοι τύποι (NPC/μόνιμοι) σου λένε να κάνεις ότι μαλακία τους κατέβει
- ότι βρίσκεις πεταμένο μπορείς να το λουτάρεις
- ένα σωρό παίχτες/φαντάροι τραυματίζονται/ψοφάνε με ηλίθιους τρόπους.
- την πέφτεις σε ότι σερβιτόρα βρεις όταν φτάσεις σε κάποιο inn/καφετέρια
- Κάθε βράδυ που θα φυλάτε σκοπιά θα σας την πέφτουν διάφοροι
- σπάνια διαρκεί πάνω από 9 μήνες
- θα ακούτε για προφητείες και για επιστροφή σε χαμένα μεγαλεία (και αν είστε παιδιά του 83 και πετύχετε Λιακοπουλικό ΕΠΟΠ, όπως ο υποφαινόμενος, θα μάθετε ότι είστε ο εκλεκτός)
- ο παπάς (αν τον έχετε για βύσμα) κάνει θαύματα

Δευτέρα, Ιανουαρίου 11, 2010

Τα βιβλία που διάβασα πέρσι - μέρος τελευταίο

Βιβλία που διάβασα φέτος πέρσυ, στην ξενιτιά και επιστρέφοντας στο Ελλάντα:

1.Let the right on in – J.A. Lindqvist
Η ταινία ήταν ο twilight της κουλτουριάρας αδερφής, αλλά το βιβλίο ήταν εξαιρετικό. Θυμίζει Stephen King στα καλά του και είναι μια μοναδική απεικόνιση της μοναξιάς στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
Προτείνεται αβίαστα.

2.Πιτσαρία η Κόλαση – Μικέλε Σέριο
Ένα σπάνιο διαμάντι, το οποίο παντρεύει τη γκροτέσκα μαύρη κομωδία με το Ιταλικό Σπλάττερ. Προσχηματική πλοκή, βία, σεξ, toilet humor και γκροτέσκοι χαρακτήρες, το αποτέλεσμα όμως είναι υπέροχο. Για πολύ ειδικά γούστα...

3.Guards! Guards! - Terry Pratcett
Κι άλλος Pratchett, αυτή τη φορά με ήρωες τη φρουρά της Ankh Morpork. Πολύ καλό.

4.Wasp Factory – Iain Banks
Το βιβλίο αυτό το έψαχνα χρόνια (από ένα ντοκυμαντέρ που είχα δει για αυτό στα μέσα των 90's) και που μάλλον με απογοήτευσε. Ένα αγόρι-δολοφόνος μεγαλώνει σε ένα νησί κοντά σε ένα μικρό Σκωτσέζικο χωριό μαζί με τον πατέρα του, καίει λαγούς με ναπάλμ και παγιδεύει σφίκες σε ένα ρολόι- παγίδα θανάτου για να προβλέψει το μέλλον.
Και... αυτό πάνω κάτω. Περίμενα κάτι περισσότερο, αν και ήταν καλό βιβλίο συνολικά.

5.The Final Programme – M. Moorcock
Ο Jerry Cornelious... δεν ξέρω, από τα βιβλία που δε βγάζουν νόημα, πρώτο της τετραλογίας, ένα ελαφρώς σουρεαλιστικό, hip βιβλίο με ήρωα έναν μποέμ δολοφόνο που προσπαθεί να σώσει την αδερφή του από τον διεστραμένο αδερφό τους μαζί με μια συμμορία που αναζητά κάποια έρευνα του πατέρα τους...
Ωραίο με τον τρόπο του, αλλά λίγο φεύγα.

6.Delightful Corpse – P.Z. Brite
Ζευγάρι γκέυ κατά συρροή δολοφόνων στη Νέα Ορλεάνη. Όλα τα ταμπού (ομοφυλλοφιλία, νεκροφιλία, καννιβαλισμός, σαδομαζοχισμός) να σπάνε με μια πολύ καλή γραφή, αλλά, λόγω του ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι γκέυ άντρες, με δυσκόλεψε πολύ να μπω στην ιστορία.
Έχω την υποψία ότι θα ασχοληθώ με αυτό το βιβλίο πάλι σε ένα μελλοντικό ποστ.

7.Η ηγεμονία της Ευτυχίας – Α. Δημητρομανωλάκη
Βιβλίο - έκπληξη που είχα πάρει πάμφτηνο μετά από πρόταση στο ιστολόγιο του Γιάννη Πλιώτα. Μελλοντολογικό θριλερ στα πρότυπα του 1984 με ήρωα έναν συγγραφέα το σπίτι του οποίου δέχεται επίθεση με βιοχημικά όπλα που σκοτώνουν τον φίλο και γείτονα του που είναι βουλευτής.
Πολύ αξιόλογο και όχι μόνο "για Ελληνικό".

8.FaustEric – Terry Pratchet
Πράτσετ σε μια από τις πιο αδύναμες νουβέλες του.
Ο Rincewind ως "δαίμονας" να κάνει πραγματικότητα τις τρεις ευχές ενός 15-χρονου Φάουστ...

9.A cure for Cancer – M. Moorcock
Δεύτερος Jerry Cornelious, ο οποίος ξαφνικά έχει γίνει μαύρος και ζει σε μια Ευρώπη έτοιμη να δεχτεί εισβολή από τις ΗΠΑ...
Τα ίδια με το Final Programme κατά βάση...

10.Lovecraft's Book – R. Lupoff
Έχει και δικό του τόπικ, δε θα πω περισσότερα.

11.O Αμαρτοβόρος – E. Missie
Σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ ο αμαρτοβόρος είναι ένα πλάσμα που τρώει τις αμαρτίες των νεκρών. Όταν ο τελευταίος αμαρτοβόρος όμως παντρεύεται και κάνει παιδιά βιαία γεγονότα αρχίζουν να συγκλονίζουν την πόλη.
Αν και το υπερφυσικο στοιχείο δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου, το βιβλίο αυτό χτίζει πετυχημένα το δέος παίζοντας με τις φοβίες και δυσειδαιμονίες μιας μικρής πόλης. Καλό.

12.Η μουσική του Αίματος – Greg Bear
Η αρχική νουβέλα είναι εξαιρετική, επειδή όμως αυτή ήταν η έκδοση που είχε επεκταθεί σε πλήρες μυθιστόρημα, από ένα σημείο και μετά ένιωσα ότι έχασε την ορμή της.
Βιοχημικός κατασκευάζει σκεπτόμενους μικροοργανισμούς που εμβολιάζει στο σώμα του. Και αρχίζει να αλλάζει.
Ισορροπόντας μεταξύ body horror και ουτοπικής ΕΦ δημιουργεί ένα ενδιαφέρον μείγμα για τους οπαδούς του είδους.

13.Το πρόσωπο που πρέπει να πεθάνει – R. Cambell
Θαρρείς βγαλμένο από ιταλικό giallo, είναι η ιστορία ενός μοναχικού ομοφοβικού τύπου που αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός ομοφυλόφιλου άντρα έναν κατά συρροή δολοφόνο ομοφυλοφίλων (ναι, για κάποιο λόγο φέτος διάβασα για περισσότερους γκέυ από ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια μαζί)
Βάλτε μέσα και τους χίπιδες γείτονες του "δολοφόνου" και έχετε μια συνταγή για giallo. Μόνο πως το βιβλίο δεν είναι κάτι το τρομερό...

14.... και το τέρας – Μ. Μανωλιός
Συλλογή διηγημάτων πολιτικής ΕΦ. Κάμποσες από τις ιστορίες έχουν δημοσιευτεί και στο 9, όμως εδώ έχουμε με εξαιρετικές ιστορίες γεμάτες συναίσθημα και έξυπνες ιδέες. Τα συγκλονιστικά "θα είσαι εδώ" και το ομώνυμο, καθώς και το υπέροχα αισιόδοξο Αρμελίνα ΙΙ κλέβουν τις παραστάσεις.

15.Η νύχτα της λευκής παπαρούνας – Κ. Μίσσιος
Ένας ξένος, ένα χαλασμένο αυτοκίνητο, ένα χωριό και μια ταβέρνα όπου όλοι διηγούνται φρικιαστικές ιστορίες. Μια ανθολογία τρόμου με φόντο την Ελληνική επαρχία.
Μερικές καλές ιδέες και πολύ καλή γραφή, αλλά ο συγγραφέας μου δίνει την εντύπωση ότι βιάζεται να τελειώσει τις ιστορίες, έτσι οι ιστορίες δε φτάνουν στην κορύφωση.
Αγαπημένη μου ιστορία η τελευταία, το ρολόι

Αυτά για πέρσι, φέτος είμαι ακόμα στο δεύτερο βιβλίο.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 04, 2010

Καλώς μας μπήκε

Οι θερμότερες ευχές του blog μας για το 2010.

Επίσης ο χρόνος άνοιξε με το όνομά μου και τα σοφά λόγια μου σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, άρα μάλλον καλά ξεκινάει...