Music - Slayer - Christ Illusion

(Nα σας προειδοποιήσω ότι πριν από την ακρόαση, άκουσα ΟΛΗ τη δισκογραφία των slayer για να έχω καλύτερη άποψη)
Για αρχή το artwork είναι βίαιο, σκοτεινό, χαοτικό και βλάσφημο, όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς, παραπέμποντας σε αυτό του Reign in black

Flesh storm - ξεκινάει με drone αλλά δεν αργεί να ξεκινήσει το τρίπτυχο: ξύσιμο-Αράγια φωνάζει-ντράμς στο τέρμα. Το ρεφραίν πάλι έιναι mid tempo, με μια κολλητική μελωδία (που θυμίζει αρκετά κομμάτι από τον προηγούμενο των exodus) και ακολουθεί κλασικό slayer-ικό σόλο. Το δεύτερο ρεφραίν μάλιστα το προλογίζει μια επίσης πορωτική εκτέλεση του αργού γεμάτου αυτού ριφ και ένα κόψιμο-ξυράφι για δεύτερο σόλο και ένα ακόμα βαρύ γκρουβάτο mid tempo κομμάτι και ξανά το ρεφραίν. Χαλαρά θα ανοίγει συναυλίες μέχρι τον επόμενο δίσκο και όχι άδικα.

Catalyst - Ξεκινά επίσης κλασικά, με σκασίματα στα ντραμς, ένα κουπλέ που φέρνει πολύ σε εποχές Diabolus in musica και τον Araya να ουρλιάζει τους στίχους όπως αυτός ξέρει. Κι εδώ υπάρχει ένα ακόμα mid tempo πέρασμα που συνοδεύει το πρώτο σόλο, όπως και μερικά από τα κλασικά slayer-ικά ριφάκια στο όχι και τόσο ξεχωριστό ρεφραίν, ενώ προς το τέλος γυρνάει λίγο σε εποχές που θυμίζουν Reign in blood (χωρίς φυσικά την κολασμένη δύναμη που έβγαζε η βίβλος εκείνη του μέταλ). Δυνατό μεν, αλλά όχι τόσο ώστε να μπορείς να το πεις το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Skeleton Christ - Μπαίνει ωραία με ένα κοφτό επαναλαμβανόμενο riff και μεσαίας ταχύτητας "ραπαριστά" φωνητικά, για να δώσει συνέχεια σε ένα (ευτυχώς καθόλου χαρούμενο) πανκοειδές ρεφραίν και ένα σύντομο σόλο. Δεύτερο κουπλέ στον ίδιο ρυθμό και δεύτερη φορά το ρεφραίν με λίγο αλλαγμένους στίχους και μετά άλλη μία με άλλη μια φορά διαφορετικούς στίχους. Ακολουθεί ένα ριφ που θυμίζει αρκετά raining blood και ο κόσμος μπορεί να χαρεί headbanging και στο καπάκι moshing με το ρεφραίν που ξανακολουθεί, ενώ ακολουθεί ένα beatdown πέρασμα συνοδεία σόλο για ακόμα περισσότερο ξύλο. Στα κατά του κομματιού κατ' εμέ οι αφελείς αντιχριστιανικοί στίχοι

Eyes of the insane - Ξεκινάει θυμίζοντας λίγο South of heaven και συνεχίζει γκρουβάτα για πιο χαλαρό κοπάνημα, ενώ ακολουθεί ένα δυναμικό, πιασάρικο ρεφραίν ιδανικό για body slamming, ενώ μπαίνει και ένα δεύτερο ρεφραίν που ακολουθεί το πρώτο, κοφτό και τσαμπουκαλεμένο. Οι στίχοι, αντιπολεμικού περιεχομένου, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά το τραγούδι έχει πολύ δυναμική (στα συν μια στιχουργική αναφορά στο mandatory suicide)

Jihad - Ξεκινάει με μια χαλαρή εισαγωγή ενώ μετά από λίγο μπαίνει ένα αργό, μακρόσυρτο ριφ και ένα ακόμα "ραπάρισμα" πάνω σε ένα γρήγορο κοφτό ριφ που κάνει το σώμα να κινείται στο ρυθμό του. Το ρεφραίν, σαν σύνθημα, τα σπάει, αλλά το γύριστό ριφάκι που χρησιμοποιείται για να περάσουμε στο δεύτερο κουπλέ και που συνεχίζει να επαναλαμβάνεται προσωπικά δε μου άρεσε. Το δεύτερο ρεφραίν ακολουθεί ένα πέρασμα με που κιθάρες παίζουν χαμηλά, τα ντραμς δίνουν ρυθμό και τα φωνητικά απαγγέλουν χαμηλά κάτι σα λόγο.
Στιχουργικά δε, πρέπει να είναι το πιο ακραίο τραγούδι που έχουν γράψει μετά το Angel of death.

Consfearancy - Κοφτά ριφς, σκασίματα, καλπασμός στα ντραμς, σόλο μετά την εισαγωγή, φωναχτό χοροπηδηχτάδικο κουπλέ, ένα ωραίο lead και ένα επίσης κοφτό χοροπηδηχτάδικο ρεφραίν. Πολύ κοπάνημα, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά σίγουρα απολαυστικό.

Catatonic - τίγκα στα αργά βαριά riff σε κλασικές μινόρε κλίμακες είναι ένα κομμάτι αργό και βαρύ, για πολύ headbanging, με τoν Araya να ουρλιάζει το κολλητικό ρεφραίν που πορώνει με την σκοτεινή μελωδική γραμμή του, ενώ κάπου πριν το σόλο ακούγεται ένα μινόρε ριφάκι που ακολουθείται απο σκασίματα, όπως raining blood (αν και εντάξει, καμία σύγκριση) Από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου.

Black serenade - Ο χαρακτηρισμός "καλό μωρέ" δεν θα μπορούσε να δωθεί στο ελαφρώς ανευρο κουπλέ του τραγουδιού αυτού, η ρυθμική γέφυρα όμως και το "ραπαριστό" ρεφραίν του δίνουν αρκετή ενέργεια, όπως και το φρενήρες πρώτο σόλο. Γενικά το πιο αδύναμο ίσως κομμάτι και μουσικά και στιχουργικά.

Cult - Σκοτεινή εισαγωγή που θυμίζει λίγο dead skin mask, δυνατό mid tempo riff, σκασίματα στα ντράμς και μια μελωδία γεματη και πορωτική που σε αναγκάζει να κοπανηθείς, ενώ, για να θυμηθούμε λίγο το hell awaits, ακολουθεί ένα τυπικό γρήγορο thrash κομμάτι με ένα "γηπεδικό" ρεφραίν που ξεσηκώνει στην αρχή, για να καταλήξει σε ένα mosh friendly βίαιο ρυθμό. Δεύτερο κουπλέ, δεύτερο ρεφραίν για να συνεχίσει να δέρνεται ο κόσμος και αργό βαρύ πέρασμα για λίγο headbanging ρε αδερφέ πριν το σόλο. Δεν είναι τυχαίο ότι το κομμάτι επιλέχθηκε ως single του δίσκου και νομίζω ότι θα εκτιμηθεί σε πολλά pits ανά τον κόσμο.

Supremist - αυτό εδώ έχει μια αρκετά heavy metal εισαγωγή και αρκετά παλαιομοδήτικο riff στο κουπλέ, με ένα αρκετά τεχνικό riff να το ακολουθεί και ένα ελαφρώς υποτονικό ρεφραίν και αρκετά τεχνικά περάσματα που δεν λειτουργούν απολύτως καλά μέσα στη σύνθεση. Ωραία riffs, μέτριο τραγούδι (αν και φαντάζομαι οι κιθαρίστες θα το χαρούνε αρκετά)

Συνολικά είναι ένας συμπαγής, λακωνικός (κρατάει λίγο λιγότερο από 40 λεπτά) δίσκος με πολύ ένταση και χωρίς πολλά βαρετά σημεία. Είναι πολύ χορταστικός και γενικά αποφεύγει να πλατειάζει, διατηρόντας τη δύναμή του καθόλη τη διάρκειά του. Του λείπουν όμως τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, καθώς και τα 8 τραγούδια είναι εφάμιλα με τα "γεμίσματα" σε οποιονδήποτε από τους πέντε πρώτους δίσκους, άρα είναι σαφέστατα κατώτερός τους ως ποιότητα. Παράλληλα όμως έχει περισσότερο ενδιαφέρον από οποιονδήποτε δίσκο έβγαλαν μετά το Seasons in the abyss, επιλέγοντας επιστροφήστις ρίζες.
Γενικά αν δεν έχετε ξανασχοληθεί με το συγγρότημα ασχοληθείτε με κάποιο από τα Reign in blood, south of heaven και Seasons in the abyss, αν όμως είστε οπαδός των Slayer ή γενικά του thrash μπορείτε να επενδύσετε στο δισκάκι αυτό. Χωρίς να είναι διαμάντι, κλασικό, αριστούργημα κτλ τα βγάζει τα λεφτά του.

Βαθμολογία 4/5