Γίνομαι παλιομεταλλάς;

Θα ξεκινήσω σαν σωστός blogger και θα αναφέρω μια εντελώς άχρηστη προσωπική εμπειρία που στα αρχίδια σας κιόλας αν δεν τήν έλεγα, αλλά οι παραδόσεις της μπλογκόσφαιρας είναι παραδόσεις.
Είχα καιρό να πάω σε γνωστή μεταλλάδικη καφετέρεια της περιοχής των Εξαρχείων. Οι μεταλλοπαρέες μου έχουν αραιώσει και είναι πλέον δύσκολο να σέρνω στα βασανιστικά ντεσιμπέλ της αθώους. Ήταν όμως ειδική συγκυρία αφού φιλαράκι πήρε άδεια από το στράτευμα και αποφασίσαμε να τιμήσουμε το στέκι.
Όσοι γνωρίζουν τη γνωστή καφετέρεια και το ρεπερτόριό της τις μεσημεριανές ώρες μπορούν να φανταστούν το τι έπαιζε: σύγχρονο μέταλ. Σε απλά Ελληνικά Αμερικάνικο metalcore (και κάτι μου λέει ότι έχει αρχίσει να υπάρχει και ταμπέλα gothicmetalcore). Και ναι, για άλλη μια φορά διαπίστωσα αυτό που ήξερα πάντα: ότι δεν μπορώ να ακούσω πλέον σύγχρονο metal.
Λατρεύω τα 80's και τα 90's, δεν έχω πρόβλημα με συγκροτήματα που ξεκίνησαν τότε και συνεχίζουν ακόμα να δισκογραφούν, αλλά αυτό το σύγχρονο στυλ δε το σηκώνει ο οργανισμός μου. Καλογυαλισμένη παραγωγή, τεχνικό παίξιμο, έντονοι ρυθμοί, δυνατά hooks αλλά... δεν έχει ψυχή. Είναι διαρκές αναμάσημα κάποιων επιτυχημένων συνταγών που καταλήγει εντελώς αναλλώσιμο και οι μπάντες απόλυτα αδιάφορες. Τα παλικάρια ξέρουν να παίζουν, αλλά η μουσική τους δεν έχει ψυχή και αρχίδια. Ίσως για αυτό σκάει κάθε τρεις και λίγο κάποιος τύπος ξεχασμένος από τα 80's και βγάζει έναν δίσκο που κάνει κόσμο να παραμιλάει. Επειδή τότε ήταν METAL και όχι metal...
Πείτε μου, έχω δίκιο ή απλά γίνομαι γερογκρινιάρης;

ΥΓ: Μόνο κομμάτι που άκουσα και μου έκανε εντύπωση ήταν ένα ξεδιάντροπο gothic metal ξεπατίκωμα του Wasted Years των Iron maiden (οι στίχοι λέγανε κάτι για Voices in my head, αν το ξέρει κάποιος ας πει τίτλο)