Τι έκανες στα Δεκεμβριανά, Μιχάλη;

Αυτές τις μέρες η μπλογκόσφαιρα έχει πλημυρίσει από ποστ για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν ένα χρόνο στα Εξάρχεια, από σφαίρα Ειδικού Φρουρού. (Φαντάζομαι) όλοι ξέρουμε τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Τις μέρες εκείνες που συνέβησαν όλα αυτά, ο αγαπητός Τιποτένιος σας μόλις έμπαινε στις 50 ΚΣ (χωρίς τις άδειες) στον ΕΣ φεύγοντας (νομίζοντας οριστικά, αλλά τελικά τη μια επιπλέον βδομάδα την έφαγε πανιγυρικότατα) από τη Μοίρα των τρελών με απόσπαση για το φρουραρχείο μεγάλης ακριτικής πόλης.
Και φυσικά, με τη γκαντεμιά που με έδερνε, η θητεία εκεί ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά (και συνεχίσε να μας πάει γαμιώντας, αλλά 3 είμασταν που πηγαίναμε εναλλάξ τις άδειες, όλοι απολυόμασταν Φλεβάρη και δεν πολυνοιαζόμασταν). Ενώ λοιπόν η Αθήνα καιγόταν, λάβαμε ενημέρωση ότι θα γινόταν και μια διαδήλωση μαθητών και φοιτητών στο κέντρο της πόλης και, δίπλα ακριβώς στο αστυνομικό τμήμα της πόλης ήταν η Λέσχη Αξιωματικών, στην οποία και στεγάζεται το Φρουραρχείο της πόλης. Φοβούμενοι λοιπόν τα χειρότερα, ο στρατός της πόλης έχει βαρέσει συναγερμό: μέτρα έκτακτης ανάγκης, οι φαντάροι χωρίς έξοδο (ευτυχώς, αν υπήρχαν και φαντάροι ανάμεσα στους διαδηλωτές θα τα είχαν κάνει όλα λαμπόγυαλο από τα νεύρα) και οι δύο ηρωικοί γραφιάδες κλειδωμένοι μέσα στο γραφείο, με αστυνομικό με πολιτικά στην πόρτα για να ελέγχει όσους μας επισκέπτονται.
Τελικά η διαδήλωση έγινε. Αστυνομικοί με εξοπλισμό των ΜΑΤ είχαν παρκάρει κάθετα στο δρόμο μια κλούβα και εμπόδιζαν τους διαδηλωτές να φτάσουν στο αστυνομικό τμήμα, ενώ είχαν παραταχθεί μπροστά της με ασπίδες. Οι οργισμένοι μαθητές φώναζαν συνθήματα και πέταγαν, σε σποραδικές ομοβρωντίες, αυγά, τομάτες, κόκκινη μπογιά κτλ, τα οποία έβρισκαν στις ασπίδες των αστυνομικών. Αυτό συνεχίστηκε για κανένα 20-λεπτο, με αποτέλεσμα οι ΜΑΤ-ατζίδες να έχουν αρχίσει να βαριούνται, να μιλάνε μεταξύ τους, να χασμουριούνται, κάποιος νομίζω είχε ανάψει και τσιγάρο, αλλά μάλλον το λέω αυτό λόγω συγγραφικής αδείας γιατί κάνει τη σκηνή πιο παραστατική.
Εδώ να πω και κάτι άλλο. Ακριβώς δίπλα στα επεισόδια ήταν η λέσχη αξιωματικών, και τα όσα διαδραματίζονταν τα βλέπαμε με τον άλλο γραφιά από ένα παράθυρο. Λίγο πιο δίπλα ήταν το σημείο Ανάμεσα λοιπόν στο εξαγριωμένο πλήθος και τα ΜΑΤ υπήρχε ένας δρόμος ανοιχτός και, όταν δεν εκτοξεύονταν φαγώσιμα, περνούσε κόσμος. Ανάμεσα τους και δύο κοπελίτσες, γύρω στα 13-14, που θα έπαιζαν μοιραίο ρόλο στα γεγονότα εκείνης της ημέρας.
Λίγο πιο δίπλα από το παράθυρο υπήρχε ένας χώρος όπου το προσωπικό της Λέσχης άφηνε τα καφάσια με τα άδεια μπυρομπούκαλα. Κατά καιρούς λοιπόν κάποιο μπουκάλι θα ξέμενε, όπως είχε γίνει και αυτή τη φορά. Η μια λοιπόν από τις κοπέλες το βρήκε, το πήρε στα χέρια της και είπε στη φίλη της: "Θα το πετάξω."
"ΌΧΙ ΜΩΡΗΗΗ!!! ΘΑ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕΕΕΕ!!!" ούρλιαξε η άλλη, αλλά ήταν αργά. Το μπουκάλι έκανε ένα μικρό τόξο στον αέρα έπεσε στο πεζοδρόμιο και θρυματίστηκε ακολουθούμενο από τον χαρακτηριστικό ήχο του γυαλιού που σπάει.
Και, καθώς ο ήχος από το σπασμένο γυαλί έσβηνε στον χειμωνιάτικο αέρα, έσβηναν μαζί του και οι φωνές των διαδηλωτών. Μια ηχηρή σιωπή κάλυψε τον χώρο. Και σιγά σιγά οι διαδηλωτές έσπασαν το μπλοκ τους και επέστρεψαν στα σπίτια τους (ή στις καφετέρειες και πάει λέγοντας). Τα επεισόδια είχαν γίνει, η εκδίκησή τους είχε παρθεί, είχαν κάνει το καθήκον τους.

Θα με ρωτήσετε τώρα ποιο το ηθικό δίδαγμα της όλης ιστορίας. Δεν ξέρω να σας πω την αλήθεια. Ή μάλλον ξέρω, αλλά είναι θέμα της οπτικής γωνίας με την οποία θα το δείτε, από "μαλακισμένα που διαδηλώνετε" έως "τι μαλάκας που είσαι και κοροϊδεύεις τα παιδιά." Αφήνω σε εσάς τον προβληματισμό.