Σάββατο, Ιουλίου 10, 2010

Εταιρικός τρόμος - T. Ligotti, My work is not yet done


Υπάρχουν πολλοί τρόμοι στη σύγχρονη εποχή. Επιδημίες, τρομοκρατία, εγκληματικότητα, τεχνολογία δίχως φραγμούς, αποξένωση από το συνάνθρωπο, (παρα-)κρατική παρακολούθηση και καταστολή. Όλοι αυτοί οι τρόμοι έχουν εκφραστεί πολλές φορές στη λογοτεχνία τρόμου και με διαφορετικούς τρόπους. Έχω δει όμως πραγματικά λίγα έργα για τον τρόμο που ονομάζεται "σύγχρονες εταιρείες".
Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομαχτικό με τον σύγχρονο εταιρικό κόσμο: Το άγχος στο οποίο υπόκειται καθημερινά το στέλεχός του, οι καταπιεστικές σχέσεις εξουσίας ή η απρόσωπες οντότητες (μέτοχοι) και οι άγνωστοι (manager και HR) που αποφασίζουν για τους ανθρώπους σα να είναι απλοί αριθμοί;

Όπως και να είναι, ο Ligotti στο βιβλίο του αυτό εμπνέεται από τον τρόμο του εταιρικού βίου για να πλάσει τρεις ιστορίες. Στην ομώνυμη, ένας υπάλληλος απολύεται από την επιχείρηση που δουλεύει και σχεδιάζει να εκδικηθεί τον τμηματάρχη του και τους προϊστάμενους του τμήματός του, οι οποίοι και συνομώτησαν για να απολυθεί. Όταν όμως αποκτά ξαφνικά υπερφυσικές δυνάμεις η εκδίκησή του αγγίζει νέα όρια.
Στην νουβέλλα αυτή η Καφκική παράνοια συναντάει μια ιδιάζουσα πρωτοπρόσωπη γραφή που θυμίζει Lovecraft και μια γκροτέσκα εικονογραφία που παραπέμπει σε Clive Barker. Χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό διαβάζεται ευχάριστα μέχρι και το (όχι ικανοποιητικό) τέλος της.
Οι άλλες δύο ιστορίες είναι περισσότερο συμπληρώματα της νουβέλλας. Στο "I Have a Special Plan for This World," είναι η Καφκική περιγραφή μιας πόλης που ζεί από μια εταιρία παραγωγής χαρτιού και που πολιορκείται από μια κίτρινη ομίχλη. Ενδιαφέρον διήγημα, μέχρι και την εξαίρετη ανατροπή στο τέλος του, που θα μπορούσε άνετα να επεκταθεί και σε νουβέλα.
Το "The Nightmare Network" θυμίζει περισσότερο Νέο Κύμα ΕΦ παρά τρόμο. Βινιέτες που συνδέονται η μία με την άλλη για να δώσουν ένα εφιαλτικό διήγημα όπου αφηρημένες έννοιες περιγράφονται με όρους επιχειρήσεων (και είναι πιο ενδιαφέρον από όσο το περιγράφω)

Το βιβλίο ήταν η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα και δεν με κέρδισε, αν και ακούω από πολλούς φαν του ότι είναι από τα πιο απογοητευτικά βιβλία του (και προτείνουν τις συλλογές του Teatro Grotesco ή το "Nightmare Factory" - μεταφρασμένο και στα Ελληνικά ως "Εργοστάσιο Εφιαλτών" από τις εκδόσεις Οξύ.)















Παρόλα αυτά, η ιδέα του "εταιρικού τρόμου" με κέρδισε και θεωρώ μεγάλο κρίμα που δεν τη συναντάμε συχνότερα...

1 σχόλιο:

  1. Να δώσεις άλλη μια ευκαιρία στον Λιγκοτι. Είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας τρόμου.
    Ο Κόκκινος Πύργος είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα διηγήματα όλων των εποχών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή