Ελλάδα και φάνταζυ δεν πάνε πακέτο, αυτό το έχουμε αντιληφθεί όλοι νομίζω τόσο από τον μικρό αριθμό βιβλίων που βγαίνουν όσο και από την επιτυχία που (δεν) έχουν. Οι λόγοι πολλοί, αλλά ο κύριος λόγος είναι ότι το (δυτικοευρωπαϊκό) fantasy δεν επικοινωνεί με τον Έλληνα ούτε αναγνωστικά ούτε συγγραφικά.
Η Επιστημονική Φαντασία όμως έχει μια συνεχή παρουσία στα Ελληνικά γράμματα, έστω και μακριά από το προσκήνιο. Τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες, με συγγραφείς όπως τον Διαμαντή Φλωράκη ή την Κύρα Σίνου (που, ως παιδικά τα βιβλία της, είχαν επιτυχία) όσο και σήμερα υπάρχει μια παραγωγή και ίσως και μια μικρή σκηνή στο χώρο.
Φέτος διάβασα 4 Ελληνικά βιβλία ΕΦ. Για την Ηγεμονία της Ευτυχίας και το "και το τέρας" έχω νομίζω αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις, και ήταν και τα δύο εξαιρετικές δουλειές. Σήμερα θα δούμε τα δύο βιβλία που διάβασα στο ημερολογιακό έτος 2010.
Το "σάρκινο φρούτο" του 1999 είναι μια συλλογή διηγημάτων του Μ. Μανωλιού (βλ: "και το τέρας"). Αποτελεί το πρώτο του βιβλίο και, αν και δεν φτάνει συνολικά το περσυνό "Και το τέρας" σε τεχνική έχει πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες και υποσχόμενη γραφή. Το εναρκτήριο "Σοκολάτα" είναι ιστορία ανθολογίας για το Ελληνικό Sci fi αν και, γραμμένη καθώς είναι από την ΟΓ ενός ατόμου με ιδιαίτερη αντίληψη μπερδεύει εύκολα τον αναγνώστη. Γενικά, οι ιστορίες της ανθολογίας δεν είναι γραμμένες για άνετο διάβασμα: αφήνουν ερωτηματικά, απαιτούν προσοχή στις λεπτομέρειες, δεν ξοδεύουν χρόνο σε εξηγήσεις. Ούτε χαρίζονται στους χαρακτήρες τους. Η ομώνυμη ιστορία, "ο επιτάφιος" ή η "Εξεταστική περίοδος" είναι πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα, ενώ το "Η άμυνα" αποτελεί παράδειγμα του πως σπλάττερ και space opera. Δε λείπει όμως και το χιούμορ ("Χριστοπαναγίες") ή και υπόνοιες ηρωισμού από τους γκρίζους χαρακτήρες του (πάλι στην ομώνυμη ιστορία ή στο "Μόνο ένα παιχνίδι")
Για τους φαν του είδους της παραδοσιακής ΕΦ, που αντέχουν όμως τα άσχημα φινάλε.
Το σχέδιο Φράκταλ πάλι του Κώστα Χαρίτου είναι από τα βιβλία εκείνα που τα χαρίζεις σε κάποιον που δεν δε διαβάζει φανταστικό και να το ξεκοκκαλίσει άνετα. Απλά γραμμένο και σε μία Αθήνα του κοντινού μέλλοντος, μας περιγράφει το πως οι ζωές ενός μυθιστοριογράφου (συγγραφέας που γράφει φανταστικές βιογραφίες κατά παραγγελία) και μίας επιστήμονα του ερευνητικού κέντρου CERN μπλέκονται σε μία δαιδαλώδη συνωμοσία.
Αφήνοντας πίσω τα διαστημόπλοια και τα ρομπότ, είναι μία καθαρά Λαβκραφτικού τύπου ιστορία ΕΦ (ναι, ο Λάβκραφτ κατά μια έννοια ΕΦ έγραφε) που, χωρίς να δειλιάζει να μπει ενίοτε στα χωράφια της αποκαλούμενης "σκληρής ΕΦ", δεν κουράζει με υπερβολικές τεχνικές αναλύσεις και εξηγήσεις και κάνει τον αναγνώστη να γυρνάει τις σελίδες τη μία μετά την άλλη.
Μόνο μου παράπονο ήταν το τέλος του βιβλίου, αλλά οφείλεται περισσότερο στο αναγνωστικό μου γούστο και τις απόψεις μου για το τι πρέπει να κάνει ο κεντρικός χαρακτήρας στο τέλος μιας ιστορίας. Από τα βιβλία που θα πρότεινα άφοβα σε όποιον θέλει να αρχίσει να εξερευνά τον χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου