"Πιστεύω ότι το fanfiction είναι μια καλή αρχή, ειδικά για όποιον καταπιάνεται με έργα φαντασίας. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσεις έναν κόσμο από την αρχή, αλλά μπορείς να ξεκινήσεις με κάτι έτοιμο και σταδιακά να αφήσεις το προσωπικό σου στίγμα."
Τάδε έφη ο υποφαινόμενος σε συνέντευξή του στα Νέα στην αρχή της χρονιάς. Και, στο επόμενο εξάμηνο διάβασε και δύο βιβλία που αγγίζουν τα όρια του fanfic από παιχνίδια ρόλων.
Το Nightseer της Laurell K. Hamilton ήταν το ντεμπούτο της και είχε εντυπωσιάσει όταν είχε βγει. Είναι η ιστορία μιας μάγισσας που θέλει να εκδικηθεί το θάνατο της μητέρας της αλλά καταλήγει στη μέση μιας πολιτικής συνωμοσίας. Ταυτόχρονα έχει μια σκοτεινή πλευρά (ένα pact με δαίμονα) και έναν σκοτεινό υποψήφιο μνηστήρα. Για να γίνω ισοπεδωτικός: η Anita Blake στο Dragonlance.
Και εντάξει, η πρώτη είναι η πιο γνωστή χαρακτήρας της συγγραφέα. Γιατί αναφέρω το Dragonlance; Πύργοι Μαγείας. Τρεις θεές. Αν θυμάμαι καλά και τρία χρώματα μάγων (καλοί, ουδέτεροι, σκοτεινή).
Αλλά κυρίως ντιεντάδικη λογική. Οι ήρωες ξεκινάνε με ένα τεράστιο backstory και προηγούμενες σχέσεις τις οποίες (στο πρώτο ακτ) αγωνίζεται να παρακολουθήσει ο αναγνώστης, ενώ σκάνε random encounters, επεισόδια που δεν πολυκολλάνε στην κυρίως πλοκή αλλά και "...to be continued" τέλος (που δικαιώνει κάποιους που λένε ότι δεν μπορεί να γραφτεί αυτοτελές fantasy)
Συνολικά, σαν βιβλίο, είναι καλύτερο από τη μέση νουβέλα της TSR (αφού ο κόσμος δεν περιορίζει τη συγγραφέα, αλλά αποτελεί εφαλτήριο για να να εμπνευστεί) αλλά όμως όλα αυτά που έκαναν τα πρώτα βιβλία της σειράς Anita Blake "ένοχες απολαύσεις" εδώ δε λειτουργούν.
Τα Σμαράγδια με Ασήμι είναι το πρώτο από μία εφταλογία Fantasy, που θα το χαρακτήριζα μία μείξη World of Darkness και Harry Potter. Ηρωίδα η Morrigan Crow, μια Ιρλανδέζα που καταλήγει (μαζί με τους λυκανθρώπους φίλους της) εσώκλειστη σε ένα σχολείο παραφυσικών μαθητών.
H συγγραφέας ακολουθεί πολλούς/-ες συνομιλίκους της (ανέκδοτους ως τώρα) σε ένα στυλ Fantasy που το χαρακτηρίζουν ο φρενίρης ρυθμός της δράσης, οι έντονες επιρροές από άλλα έργα φαντασίας, η κινηματογραφική αισθητική, οι πρωταγωνιστές-εκλεκτοί που βρίσκουν στο δρόμο τους μια σειρά από κουλ δυνάμεις, τα εξωτικά τοπία/ονόματα, η λίγη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, οι συνεχείς ανατροπές (το στυλ ξεκινάει από message boards οπότε κάθε κεφάλαιο-κομμάτι πρέπει να τελειώνει με ένα bang) και η κατάργηση της δομής των τριών πράξεων.
Πιθανότατα κάτι τέτοιο να ξενίσει πολλούς παραδοσιακούς αναγνώστες (πχ εμένα, που βρήκα ότι το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να ήταν τριπλάσιο σε μέγεθος με τόσα που γίνονται στις 300 σελίδες του) αλλά έχει ενδιαφέρον το πώς αυτό το ύφος θα εξεληχθεί μελλοντικά.
Και, για τους πιο judgemental αναγνώστες που θα πουν: "τς, τς, σα δε ντρέπονται..." πολλοί το κάναμε αυτό. Το να έχεις έναν κόσμο έτοιμο από πίσω βοηθάει τρομερά στο να χτίσεις μια γερή πλοκή. Ίσως και να διαφοροποιηθείς από αυτόν και να βγάλεις κάτι καινούριο.
Δεν είναι ντροπή το να δανείζεσαι στοιχεία από αλλού, ντροπή είναι το να κλέβεις ξεδιάντρωπα. Και καμία από τις δύο παραπάνω συγγραφείς δεν το κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου