Τρίτη, Ιουλίου 13, 2010

Και η βία θέλει συναίσθημα - The lost - Jack Ketchum

O Jack Ketchum είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς τρόμου. Η δυνατή πένα του και το ταλέντο του να σκιαγραφεί πετυχημένα χαρακτήρες βοηθούν, αλλά λατρεύω το πώς δε δειλιάζει να ξεπεράσει τα όρια και να πάει σε μέρη που άλλοι συνάδελφοί του δεν μπορούν. Το "Κορίτσι της διπλανής πόρτας" ήταν ένα από τα βιβλία που με έχει σημαδέψει βαθύτατα και επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο διαβάζω βιβλία. Ενδεχομένως και τον τρόπο με τον οποίο ζώ.
Το The Lost είναι το βιβλίο που έγραψε το 2001 (5 χρόνια μετά το Girl Next Door) βασισμένος στη ζωή του κατά συρροή δολοφόνου Charles Schmid. Μεταφέρθηκε σε ταινία το 2006.
1969: O Ray Pye είναι κάτι σαν τοπικός ήρωας στην πόλη Sparta του New Jersey. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει. Με τις καουμπόικες μπότες του, τη μάσκαρα στα μάτια και το περίεργο βάδισμά του είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Εγωκεντρικός, φαντασμένος και ανασφαλής, έχει μαζέψει γύρω του δύο άλλους ανασφαλείς συνομιλίκους του, τον Tim  και τη Jennifer, που είναι άβουλα υποχείριά του. Μέχρι που στη ζωή του μπαίνουν δύο γυναίκες που δεν εντυπωσιάζονται από τον ήρωά μας,  τα άβουλα υποχείριά του ξυπνάνε, στέλνοντάς τον εκτός ελέγχου.
Πράγματα βγαλμένα από τη ζωή θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο... Μόνο πως ο Ray και οι δύο "βοηθοί" του, πίσω στο 1965, είχαν πυροβολήσει δύο κατασκηνώτριες για πλάκα και ποτέ δεν καταδικάστηκαν παρόλο που τους υποπτεύονταν. Όταν και η δεύτερη κοπέλα πεθαίνει, μετά από 4 χρόνια που βρισκόταν σε κόμμα, οι δύο αστυνομικοί που είχαν αναλάβει τότε την υπόθεση αποφασίζουν να την ξανανοίξουν. Και, όταν μιλάμε για ένα άτομο που σκότωσε για πλάκα 2 κοπέλες και που βγαίνει εκτός ελέγχου, το καστ θα έχει μικρύνει πολύ μέχρι το τέλος του βιβλίου.

Όπως και τα υπόλοιπα βιβλία του Κέτσαμ της περιόδου εκείνης, έτσι κι εδώ ξεχωρίζουν οι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και η εξαιρετική γραφή. Το υπερφυσικό απουσιάζει πλήρως, αλλά η αποτύπωση της κοινωνίας και των χαρακτήρων κρατάνε το ενδιαφέρον. Το μεγάλο μου παράπονο όμως είναι το ότι, σε αντίθεση με τα εξαιρετικά The Girl Next Door και Red, εδώ έχουμε ένα μεγάλο βιβλίο (400 σελίδες) που αργεί πολύ να χτίσει την ένταση και κουράζει λιγουλάκι. Και όταν φτάνει η ώρα του μεγάλου μπαμ, το αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να χτυπήσει όλες εκείνες τις ευαίσθητες χορδές που θέλει ένας αναγνώστης τρόμου για να το... ας πούμε ευχαριστηθεί.

Επειδή όμως προσπαθώ για κάθε φετεινό βιβλίο να γράψω και το τι έμαθα, θα ξεχωρίσω από εδώ την αρχική διπλή δολοφονία.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Όταν διαβάζω τρόμο θέλω να νιώσω ανατριχίλα, το "Όχι, δε γίνεται αυτό!". Ο Lovecraft ή ο Straub με κάνουν να νιώσω έτσι με τις υπόνοιες που αφήνουν. Ο Μasterton το ίδιο, καθώς η βία που περιγράφει ξεπερνάει τα όρια με ευφάνταστα σαδιστικούς τρόπους.
Η σκηνή είναι απλή: δύο κοπέλες και ένας που τις πυροβολεί με την καραμπίνα του. Έχω διαβάσει πολύ χειρότερα πράγματα (ποιος μπορεί να ξεχάσει εξάλλου το γατάκι από το "Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται" ή την κορύφωση του Κοριτσιού της Διπλανής Πόρτας), όμως εδώ κάθε λέξη, κάθε γραμμή με πονούσε...Κι αυτό έπειδη κάθε λέξη είναι γραμμένη με συναίσθημα. Ο συγγραφέας νοιάζεται για τις χαρακτήρες του και έχει την πένα για να το εκφράσει. Έτσι, χωρίς ευφάνταστες περιγραφές εντοσθίων και λουτρά αίματος, ο τρόμος του βίαιου θανάτου περνάει στον αναγνώστη.

Δυστυχώς, στο υπόλοιπο βιβλίο ο Ketchum δεν τα καταφέρνει το ίδιο καλά, αν και φαντάζομαι ότι το αποτέλεσμα θα είναι ήδη δυνατό για όποιον το διαβάσει χωρίς να είναι hardcore οπαδός του τρόμου. Αλλά και ο χοροράς θα το χαρεί φαντάζομαι, αν και θα πρότεινα κάποιο από τα παλιότερα βιβλία του συγγραφέα, όπως το The Girl Next Door ή το She wakes

Enhanced by Zemanta

6 σχόλια:

  1. μμμμμ...ωραια φαινονται και ελεγα πιο θα ειναι το επομενο βιβλιο...στα ελληνικα ειναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς όχι. Από Κέτσαμ στα Ελληνικά υπάρχει το "Κρυφτό" και η "Νεκρή Σαιζόν". Τα δύο πρώτα του δηλαδή, τα οποία δεν είναι τόσο καλά (για το πρώτο θα μιλήσω σε επόμενο ποστ) αν και στο "Κρυφτό" αρχίζει να διαμορφώνει το ύφος του σιγά σιγά.
    Υπάρχει επίσης και το Red το οποίο όμως, αν και αριστουργηματικό, είναι εκδόσεις τρεχαγυρευόπουλος και πρέπει να ψάξεις πολύ να το βρεις (εγώ το είχα πετύχει στο Τζέμα στον Πειραιά), ενώ κάποτε είχε βγει και το κορίτσι της διπλανής πόρτας από Εκδόσεις Οξύ, αλλά έχει εξαντληθεί εδώ και κάτι χρονάκια)
    Amazon is your buddy κοινώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πως πάει ρε; Ενδιαφέρουσα λίστα, will check them out.

    Για άλλο λόγο μπήκα αρχικά όμως:
    http://tiannastarfall.blogspot.com/
    τσεκαρε Nanny Ogg, Esme, Magrat.

    Είμαι στο Night Watch τωρα. Πολύ πιο dark απο τα υπόλοιπα, αλλά πάλι γαμάτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φακεν όσομ. Απλά.

    Και τελείωσα πριν κάτι μέρες το feet of clay

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το "Κρυφτό" μου άρεσε πολύ, όχι τόσο για τον τρόμο, αλλά για την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Και ήταν και πολύ προσεγμένη η μετάφραση του Νίκου Ρούσσου. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή