Συγγραφή: Η φωνή του αφηγητή

Πριν τρία χρόνια, στο Nanowrimo, είχα αρχίσει να γράφω μια ιστορία που σχεδίαζα καιρό. Ήταν σύγχρονης φαντασίας, σε μια εναλλακτική Ελλάδα (που δεν ήταν ακριβώς Ελλάδα, παράλληλος κόσμος ήταν που θύμιζε εν μέρει την Ελληνική κοινωνία). Είχα γράψει κάπου 27000. Και μετά το παράτησα, επειδή δεν έβρισκα την κατάλληλη φωνή για να το αφηγηθώ.

Πριν δύο μήνες προσπάθησα να ξεκινήσω από την αρχή. Οι ιδέες μου είχαν ωριμάσει και αλλάξει. Αυτό που αρχικά ήταν μια αλληγορική ιστορία είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε κάτι αρκετά πιο ελαφρύ και διασκεδαστικό, πιο κοντά στο ύφος που γράφω. Και κάπου ενδιάμεσα είχαν αρχίσει να σκάνε διάφορες ιστορίες-συνέχειες του βιβλίου (που με παρακαλάνε να τις γράψω σε μια σπονδυλωτή νουβέλα) στις οποίες η φωνή νομίζω ότι βγαίνει καλά (το πρώτο δείγμα, το "στην Μαύρη Όπερα" που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Mystery, άφησε -και σε εμένα και σε άλλους- πολύ καλές εντυπώσεις). Παράλληλα με αυτό έπιασα πάλι από την αρχή το παρατημένο μυθιστόρημα.
Η φωνή μουγκάθηκε... Είμαι στις 1000 λέξεις και οι μισές είναι για πέταμα. Ξαναβλέπω το παλιό σχεδιάγραμμα και σκέφτομαι τί πρέπει να πετάξω για να δουλέψει αυτό το πράγμα, γιατί, όπως είναι, απλά δεν ταιριάζει με τη φωνή που θέλω να βγάζει. Πιθανότατα θα μπει στον πάγο, όσο γράφω άλλη μια σύντομη ιστορία της Όπερας, πολύ μετά στη συνέχεια του continuity, και παράλληλα να ξαναδουλέψω πάνω στο τί θα μείνει και τί θα φύγει από το κείμενο.

Αλλά, πέρα από τα δικά μου, η φωνή είναι βασικό στοιχείο ή όχι για την επιτυχία ενός κειμένου. Αν βρεθεί, το κείμενο γράφεται σχεδόν από μόνο του. Αν όχι... κουράγιο.