Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2006

Nevermore - Dreaming neon black



1999, Century media
1 Ophidian
2 Beyond Within
3 The Death of Passion
4 I Am the Dog
5 Dreaming Neon Black
6 Deconstruction
7 The Fault of Flesh
8 The Lotus Eaters
9 Poison Godmachine
10 All Play Dead
11 Cenotaph
12 No More Will
13 Forever

Ο δεύτερος δίσκος των Αμερικανών Nevermore και ένα αρκετά αξιόλογο άκουσμα (αν και όχι ο καλύτερος δίσκος τους,θα πρότεινα το επόμενο Dead heart in a dead world) είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής του μεγάλου αυτού συγκροτήματος. Συνδυάζοντας mid-tempo post thrash βαριά riffs με τραχιά power φωνητικά και μελωδικά περάσματα που συνοδεύονται από τη θεατρική ερμηνεία του τραγουδιστή, συνθέτουν έναν αρκετά δυνατό δίσκο, που προς το τέλος όμως καταλήγει λίγο επαναλαμβανόμενος. Τα Beyond within, The death of passion, I am the dog και η μπαλάντα The lotus eaters ξεχωρίζουν όμως άνετα από το σύνολο.
Συνολικά μια πολύ καλή κυκλοφορία που δένει κατάλληλα την μεταλλική παράδοση των 80's με τη μεταλλική μουσική του 90.
4,5/5

Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2006

Conan Chronicles vol 1

Μέσα στον παραλογισμό της λογικής, που διαβάζω, ας ρίξω και μια κριτική για ένα βιβλίο που τελείωσα πρόσφατα.
Το εν λόγω βιβλίο είναι μια συλλογή με ιστορίες του R.E.Howard με πρωταγωνιστή τον πιο διάσημο ήρωά του, τον Conan τον βάρβαρο (υπάρχει και δεύτερος τόμος, που δεν τον έχω όμως).
Αυθεντικό sword and sorcery από έναν μάστορα του είδους με απίστευτα καλή γραφή, ευρηματικότητα και προβλεψιμότητα αναμεμειγμένες (γενικά κάθε ιστορία έχει ένα ερείπιο, μια γκόμενα, έναν κακό μάγο και ένα πηθικόμορφο τέρας), δωσμένες όμως με πολλή ζωντάνια και από διαφορετικές οπτικές γωνίες ώστε να μην κουράζουν εύκολα (κάτι πολύ δύσκολο για το είδος).
Γενικά ένα πολύ καλό βιβλίο για όλους τους οπαδούς του Fantasy

Ακούγοντας: The Police - Fragile

Δευτέρα, Ιανουαρίου 23, 2006

mp3 player problems solved

Είχα γράψει σε παλιότερο θέμα για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ένα mp3 player που έχω (Creative MuVo N200 πιο συγκεκριμένα). Τις περισσότερες φορές δεν άνοιγε, ή έκλεινε από μόνο του κατά την αλλαγή κομματιού. Τις τελευταίες μέρες όμως δεν άνοιγε καθόλου. Είχα κυριολεκτικά απηυδήσει και σκεφτόμουν να αγοράσω καινούριο, όταν αποφάσισα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια και να ψάξω στο ιντερνετ.
Τελικά η λύση ήταν απλή: έπρεπε να ξαναεγκαταστήσω το λειτουργικό του. Το έκανα και τώρα όλα δείχνουν να λειτουργούν μια χαρά.

Weiss Kreuz Gluhen

Ένα από τα anime που είδα τώρα τελευταία, το WKG είναι συνέχεια του Weiss Kreuz. Θέμα του οι περιπέτειες μιας ομάδας δολοφόνων που εξοντώνουν κακοποιούς. Το Weiss Kreuz ανήκει στην κατηγορία των μέτριων ανιμε που όμως μου άρεσαν. Το gluhen είναι άνετα καλύτερο.
Η υπόθεση ξεκινά σε ένα σχολείο, στο οποίο μαθητές αυτοκτονούν. Τρία από τα μέλη της ομάδας εισάγωνται ως μυστικοί πράκτορες, για να ερευνήσουν την υπόθεση (κάτι που στην προηγούμενη σειρά δε γινόταν, απλά έπαιρναν εντολές και τις εκτελούσαν)Η όλη φάση της έρευνας προσθέτει πολύ στη σειρά, αφού δίνεται η ευκαιρία για την αλληλεπίδραση των χαρακτήρων (ένας από τους καλύτερους τομείς και των δύο σειρών, οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες) Αν και το σενάριο είναι over the top σε πολλά σημεία δε με ενόχλησε και πολύ: σε τελική anime δράσης έβλεπα, το δε τέλος της σειράς ήταν δραματικότατο και συγκινητικό.
Στα τεχνικά τώρα, το animation είναι αρκετά καλό, σαφέστατα βελτιωμένο σε σχέση με την πρώτη σειρά, ενώ ο νέος σχεδιασμός των χαρακτήρων ήταν καταπληκτικός. Η μουσική της σειράς ήταν απλά συμπαθητική, οι φωνές όμως των χαρακτήρων (ειδικά των πρωταγωνιστών) εκφραστικότατες.
Αρκετά καλή σειρά για να περάσει κάποιος ευχάριστα μερικές ώρες, ξαναβλέπεται ευχάριστα και κρατάει τον θεατή

Βαθμολογία: 8/10

Τετάρτη, Ιανουαρίου 18, 2006

RPG-άδικες ελληνικές κοινότητες και εγώ μέρος 1ο: RPG.gr Ι

Μετά από πρόκληση ενός γάτου που έγινε κοντά πριν ένα μήνα, αποφάσισα να γράψω μια σειρά από πραγματάκια για τις ελληνικές rpg-άδικες κοινότητες στις οποίες έχω υπάρξει μέλος.
Το πρώτο μέρος αυτής της σειράς αφορά την κοινότητα με την οποία μπήκα στα πράγματα, το rpg.gr. Η πρώτη επαφή ήταν μέσω του PC Master, του οποίου συντάκτης ήταν και ο administrator. Υπήρχε μια καταχώρηση σε αυτό και αποφάσισα να επισκευτώ το site. Είχαν περάσει 2-3 μήνες που έμπαινα στο site, όταν αποφάσισα να γίνω μέλος του forum του. Μπήκα λοιπόν και ξεκίνησα να γράψω.
Θα ήθελα πολύ να διάβαζα τώρα τα πρώτα pοst μου τώρα, για να γελάσω με το πόσο "νουμπ" ήμουν τότε. Θυμάμαι όμως και το πόσο μου άρεσε η ατμόσφαιρα εκεί μέσα, ο χαβαλές που πήγαινε παρέα με τις σοβαρές συζητήσεις, η ζεστή ατμόσφαιρα, τα ετερόκλιτα άτομα, η συνύπαρξη "ψαγμένων" και "άσχετων" (εγώ ήμουν κάπου ανάμεσα). Σε ένα fair δε, είχα την ευκαιρία να γνωριστώ και με άλλα παιδιά που έμενα, ανάμεσα στα οποία τον πρώτο και έναν από τους καλύτερους e-φίλους που έκανα, τον Specter.
Επίσης στο rpg.gr βρήκα για πρώτη φορά την ευκαιρία να στρωθώ να γράψω μια από τις ιστορίες που τριγύρναγαν στο μυαλό μου, και μάλιστα ήταν πολύ λιγότερο χάλια από ότι θα περίμενα να έβγαινε. Από τότε το γράψιμο μου έχει μείνει ακόμα σαν χόμπυ, για να μην πω πάθος.
Κάπου εκεί βέβαια έκανε την εμφάνισή του το μεγάλο πρόβλημα που για τα επόμενα χρόνια θα έπλητε το rpg.gr: την αδιαφορία του admin. O DuMmWiAm είχε κάνει πολύ καλή δουλειά , αλλά κάπου στην πορεία ξέχασε το site του. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχε αφήσει άλλον στη θέση του, μάλλον από έλλειψη εμπιστοσύνης. Έτσι, στο πρώτο troll, τον διαβόητο forum ravager, ο μοναδικός moderator που είχε μείνει αποδείχτηκε ελειπής (και άφαντος), με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μπάχαλο δίχως προηγούμενο.
Παρόλα αυτά η κοινότητα είχε κίνηση, συζητήσεις γίνονταν, παρέες σχηματίστικαν, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά αυτό το συναίσθημα μεγάλης παρέας που πάντα μας διέκρινε ως forum.
Τα δύο meeting που ήρθαν το καλοκαίρι και το φθινώπορο του 2003 ήταν απίστευτες εμπειρίες και μας έφεραν ακόμα πιο κοντά. Επίσης, όπως τελικά έχει αποδειχτεί ότι είναι η μοίρα μου σε ένα forum με το οποίο θα αποφασίσω να ασχοληθώ, κάθισα και έκανα δουλεία, ετοίμασα μια σειρά από θέματα και για το site και για το forum, απέκτησα ένα καλό όνομα ανάμεσα στους χρήστες και κατέληξα κάπου στον ένα χρόνο να είμαι moderator forum.
Μια νέα λαμπρή εποχή άρχιζε; Περιμένετε το επόμενο μέρος για να μάθετε.

Καφριλονία

Αυτές τις μέρες γράφω ένα guest κεφάλαιο για την Καφριλονία του Αtrelegis. Έχει πλάκα μεν, αλλά ταυτόχρονα το βρίσκω μια μεγάλη πρόκληση το να γράψω ένα καθαρά κωμικό κείμενο και μάλιστα τόσο αστείο όσο τα υπάρχοντα κείμενα της Καφριλονίας, τη στιγμή που έχω γράει μόνο ένα άλλο κωμικό κείμενο στη ζωή μου, και μάλιστα με εντελώς διαφορετικό ύφος από αυτό εδώ. Ελπίζω να μην καθυστερήσω πολύ ακόμα με τη συγγραφή του κρυφού αυτού κεφαλαίου πολύ ακόμα. Πάντως σας προειδοποιώ ότι είναι ακόμα πιο high-powered από ότι το μέσο κεφάλαιο της Καφριλονίας.

Ακούγoντας - Ramones - I wanna be sedated

Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2006

Phenomena

Άλλη μια ταινία του Dario Argento που είδα πρόσφατα (πριν τις γιορτές δηλαδή, αλλά τώρα αξιώθηκα να γράψω κάτι για αυτή).
Η ταινία αυτή ξεκινα με την φριχτή (ταινία του Αrgento είναι, τι περιμένατε)δολοφονία μιας τουρίστριας στα βουνά της Ελβετίας. Οχτώ μήνες μετά, κι ενώ ο δολοφόνος συνεχίζει να δρα ανενόχλητος, μια νεαρή κοπέλα, που έχει το χάρισμα να μιλάει με έντομα, πηγαίνει εσώκλειστη σε ένα ιδιωτικό σχολείο κοντά στο μέρος που γίνονται οι φόνοι. Το πρώτο βράδυ που βρίσκεται στο μέρος αυτό, ένας ακόμα φόνος γίνεται κι αυτή γίνεται μάρτυρας. Με τη βοήθεια λοιπόν ενός εντομολόγου και της μαϊμούς του προσπαθεί να διαλευκάνει τα εγκλήματα.
Εντελώς ονειρική ταινία, με αρκετά ασύνδετο σενάριο γεμάτο εφιαλτικές σεκάνς, εικόνες όμορφες και αποκρουστικές, μουσική όπως συνήθως από τους goblin αλλά και τη συμβολή πασίγνωστων heavy metal συγκροτημάτων όπως τους Iron Maiden (το Flash of the blade, ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους, αν και όχι ιδιαίτερα γνωστό) και τους Motorhead.
Χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του (για αυτό δείτε το Suspiria) είναι μια αξιοπρεπής ταινία τρόμου για τους φίλους του είδους.

ΥΓ1: Στην ταινία αυτή έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της η Jennifer Connely
ΥΓ2: Αποφύγετε την αμερικάνικη λογοκριμένη εκδοχή της, με το όνομα Creepers (την οποία είδα κι εγώ)

Ακούγοντας: Το θέμα της ταινίας από τους Goblin και το Jump around των House of pain

Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2006

Tα 7 σπαθιά

Κινέζικη ταινία wu-xia που είδα πρόσφατα.
Φανταστείτε κάτι μεταξύ 7 Σαμουράι, Εξκάλιμπερ και Τίγρης και Δράκος.
Στην προσπάθειά τους να σώσουν ένα χωριό από μισθοφόρους του Αυτοκράτορα της Κίνας, 5 ξένοι πολεμιστές και 2 κάτοικοί του παίρνουν 7 "μαγικά" σπαθιά από έναν σοφό και πολεμούν τους εισβολείς.
Η πρώτη διαφορα από την ταινία του Κουροσάβα είναι ότι οι πολεμιστές δεν εκπαιδεύουν τους χωρικούς (που ήδη γνωρίζουν πολεμικές τέχνες και για αυτό διώκονται, μετά από σχετική επικύρηξη του Αυτοκράτορα), κυρίως γιατί δεν τους χρειάζονται για να πολεμίσουν ένα στρατουδάκο.
Η δεύτερη, και σημαντικότερη διαφορά από το αριστούργημα που λέγεται "7 Σαμουράι" είναι ότι δεν είναι καν μια καλή ταινία. Οι σκηνές μάχης, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι πάρα πάρα πολλά από τα εφέ κρύβονται επιμελώς από την κάμερα, είναι εντυπωσιακότατες, με απίστευτα wire-fu κόλπα και θεαματικότατο ξύλο, το θέμα είναι ότι μόνο αυτές αξίζουν. Το σενάριο είναι μέτριο και έχει πολλές ασυνέχειες, οι χαρακτήρες είναι τυπικοί για το είδος και χωρίς ιδιαίτερο βάθος, το δε εξυπνακίστικο τέλος καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμα και το Saw σε βλακεία (και αυτό είναι επικό κατόρθωμα από μόνο του).
Συνολικά μια ευχάριστη ταινία πολεμικών τεχνών εποχής για να νοικιάσετε σε DVD αν έχετε όρεξη για κάτι τέτοιο. Βλέπεται ευχάριστα αλλά ως εκεί.

Βαθμολογία: 3/5
Τραγούδι που άκουγα: Ανώριμοι - Ο Βάρβαρος

Πέμπτη, Ιανουαρίου 12, 2006

Metal Hammer top 30 2006

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, έτυχε να δω την εκπομπή TV war στο MAD (η εκπομπή του περιοδικού metal hammer) όπου και δύο συντάκτες του περιοδικού ανέλυαν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας συντακτών για τη χρονιά που πέρασε.
Γενικά η προηγούμενη χρονιά δε με εξέπληξε με τις κυκλοφορίες της. Αν εξαιρούσε κανείς τους δίσκους του τop 5 ότι άλλο άκουσα φέτος από metal με άφησε ελαφρώς αδιάφορο (με 1-2 εξαιρέσεις, όπως Candlemass και Helloween). Τη μεγάλη έκπληξη όμως μου την προκάλεσε το top 3: Στην τρίτη θέση το Hypnotize των System of a Down. Παράξενη επιλογή, είπα, το Mesmerize ήταν λίγο καλύτερο, αλλά το άξιζε με το σπαθί του. Στο #2 οι Nevermore, των οποίων ο δίσκος δεν είναι και ο αγαπημένος μου (το Dead heart in a dead world ήταν ο πρώτος τους που άκουσα και δεν έχει φύγει ακόμα από την καρδιά μου) αλλά σίγουρα στις μέτριες φετεινές κυκλοφορίες έλαμπε σαν διαμάντι. Και πάνω που αναρρωτίεμαι τι θα μπει στο #1, γιατί ότι καλό είχε βγει φέτος το είχαν πει, έρχεται η κεραμίδα: System of a Down - Mesmerize.
Δε ξέρω ρε γαμώτο, και οι δύο δίσκοι των System άξιζαν την διάκριση, και όσο αρπαχτή κι αν ήταν που βγήκαν ξεχωριστά τα άξιζαν τα λεφτά τους (όπως και κάθε δίσκος τους, οι δε παλιότεροι είναι σε nice price απότε χάρισμα είναι :P) αλλά ειλικρινά μήπως η χρονιά που πέρασε ήταν τόσο φτωχή, ώστε δύο γαμάτες αρπαχτές να ανέβουν στην κορυφή; Το σίγουρο είναι ότι ελάχιστα συγκροτήματα θα πετύχαιναν κάτι τέτοιο και οι επικριτές τους ας λένε ότι θέλουν. Ή μάλλον ας ακούσουν μουσική από την χρονολογία που έχουν θέσει ως το τέλος του ροκ και έπειτα, επειδή η μουσική ποτέ δεν τελειώνει.

Όλα αυτά ακούγοντας Hocico - Controversy

Τετάρτη, Ιανουαρίου 11, 2006

Οπαδοί

Σήμερα θα ήθελα να έγραφα κάτι ακόμα σοβαρό και προβληματισμένο. Αλλά επειδή βαριέμαι αφόρητα να γράφω, θα σας αναφέρω ένα αστείο περιστατικό.
Σε γνωστό κρυπτοσατανιστικό ελληνικό διαδικτυακό χώρο συζητήσεων ένα μέλος απείλησε να με δείρει, γιατί πήρα το τελευταίο trade paperback ενός κόμικ που έψαχνε. Ναι, καλά διαβάζετε, μου συνέβη κι αυτό. Η δε κοπελιά δήλωσε απελπισμένη να το βρει και πρότεινε να της πουλήσω τον δικό μου τόμο. Σε μια σπάνια κρίση σοβαρότητας (φταίει που είμαι γριπωμένος μάλλον) δεν της έκανα τις γνωστές κάφρικες ανήθικες προτάσεις μου, αντίθετα την διαβεβαίωσα ότι το τεύχος που έψαχνε έχει ξανάρθει Ελλάδα και ότι με λίγο ψάξιμο θα το βρει.
Και τώρα σας αφήνω και πάω για ύπνο, αναμένοντας την κουλαμάρα της επόμενης ημέρας...

Τραγούδι: Primordial - The darkest flame

Τρίτη, Ιανουαρίου 10, 2006

Blog: the future of press?

Διάβασα μέσα στις διακοπές ένα άρθρο εφημερίδας, όπου 10 bloggers σχολιάζουν τον χρόνο που πέρασε κτλ. Και μου γεννήθηκε η εξής απορία: είναι πράγματι το blogging το μέλλον του τύπου;
Προσωπικά δεν το πιστεύω. Το blogging δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας εύκολος τρόπος να φτιάξεις μια πολύ καλά οργανωμένη προσωπική ιστοσελίδα στην οποία και θα εκθέτεις τις απόψεις σου για ότι θέμα σε απασχολεί, για τις σκέψεις, τους προβληματισμούς σου, για κάτι που σου συνέβη, ένα παράθυρο μέσα από το οποίο κάποιοι διαβάζουν τις σκέψεις σου (εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι αυτό εδώ).
Για να μιλάμε όμως για ενημέρωση και ειδησεογραφία χρειάζεται η πληροφορία να φτάνει σε μια μεγάλη μάζα αναγνωστών. Κατά τη γνώμη μου το blogging ως μαζικό μέσο είναι μια φούσκα. Είναι κάτι το προσωπικό και απευθύνεται σε μια μικρή μάζα. Για ενημερωτικά μέσα υπάρχουν newsgroups, mailing lists, fora και wikis

Τραγούδι που συνόδευε το post: Lacuna coil - When a dead man walks (κομματάρα που άκουσα πρόσφατα και μου έχει κολλήσει)

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2006

Song of lice and mire

Δε ξέρω ρε γαμώτο, πάντα μου τυχαίνει κάτι τα τελευταία χρόνια: όταν μιλάω σε κάποιο forum ή IRC για fantasy λογοτεχνία όλο και κάποιος θα πεταχτεί, είτε μιλάμε για D&D-οβιβλία της TSR/Wizards είτε για Tolkien, Moorcock, Jordan, Feist ή ακόμα και για Horror και Sci-Fi για να μας πει: διαβάστε Martin.
Δεν έχω κάτι κατά του Martin (αντίθετα ίσως με ότι υπονοεί ο τίτλος του post) ίσα ίσα που το Song of Ice and Fire μου αρέσει πολύ και ίσως είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί από Fantasy αυτή τη στιγμή.
Όμως ΗΜΑΡΤΟΝ!!! Ο Martin δεν είναι αυτό που θα ήθελε να διαβάσει ο καθένας ως επικό fantasy. Ίσως τα fanboys πρέπει να καταλάβουν ότι κάποιοι θέλουν να διαβάζουν για τους γαμάτους σφαγείς λαών με τα μαγικά σπαθιά που κάνουν τους θεούς να τρέμουν, για μάγους που καταστρέφουν βασίλεια, για σκοτεινούς άρχοντες που αναζητούν το μαγικό αντικείμενο που θα τους προσφέρει απόλυτη κυριαρχία στον κόσμο, για ξωτικά, νάνους (και δεν εννοώ τον Tyrion Lannister) για αγνούς και ηρωικούς ιππότες, για έπη.
Ο Moorcock είχε κάποτε χαρακτηρίσει τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών ως epic Pooh. Εγώ θα κάνω έναν παραλληλισμό και θα ονομάσω το SoIaF epic Ξανθόπουλο. Δε ξέρω, απλά η ιδέα του έπους για εμένα δεν είναι ένα μάτσο διεφθαρμένοι ιππότες, αιμομιξίες, βιασμοί και ακροτηριασμοί χαρακτήρων, συνεχείς αιχμαλωσίες, κλπ κλπ.
Υπάρχουν και άτομα που γουστάρουν παραμύθι, happy endings, larger than life χαρακτήρες, ξωτικά, νάνους, πολλή μαγεία κλπ κλπ και όχι μια (γαμάτη μεν) φανταζοειδή μεταμόρφωση του ιστορικού μεσαίωνα.
Ευτυχώς βέβαια οι εν λόγω κύριοι έμαθαν πλεόν και τον Erikson και υπάρχει πλέον ένα πιο λαrger than life αντίβαρρο στις προτάσεις τους.

Ηχητική συνοδεία: Domenica - άχρηστα ρολόγια

Παρασκευή, Ιανουαρίου 06, 2006

Καλή Χρονιά

Και ευτυχισμένη σε όλους όσους διαβάζετε το κείμενο αυτό. Θα ήθελα να είχα κάτι πιο βαθύ να πω, αλλά ειλικρινά αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη για γράψιμο. Έχω πολλές μελλονικές καταχωρήσεις στο κεφάλι μου αλλά καμία διάθεση να στρωθώ για να τις γράψω. Αλλά έχω βέβαια ολόκληρο χρόνο μπροστά μου για να το κάνω. Τα λέμε.