Τα καλά βιβλία ξαναγράφονται - Α. Φιαμού, Δύναμη και Τιμή

Για φέτος αποφάσισα, αντί να δίνω μια επιγραμματική λίστα του τι διάβασα, να γράφω και από ένα αρθράκι από το τι έμαθα ως συγγραφέας/αναγνώστης από κάθε βιβλίο που διάβασα.
Γενικά, θεωρώ ότι από κάθε βιβλίο που διαβάζει κάποιος επίδοξος συγγραφέας, μαθαίνει και από κάτι καινούριο. Αναλόγως με το πόσο καλό/κακό είναι, μαθαίνει και περισσότερα από ένα μαθήματα.

Θα πάω λοιπόν χρονολογικά, ξεκινόντας από το "Δύναμη και Τιμή" της Ανθίππης Φιαμού (εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές). Στο βιβλίο αυτό έχουμε την διαδοχή του εκλεκτού της Θεάς βασιλιά από έναν νέο εκλεκτό διάδοχο, που είναι ορφανός και θύμα των καταπιεστικών θείων του. Σε μεγάλο βαθμό το θέμα είναι "γονείς και παιδιά", με όλους σχεδόν τους γονείς να μισούν τα παιδιά τους. Στα πολύ θετικά η πετυχημένη απεικόνιση ενός φάνταζυ Βυζαντίου και το όλο θέμα της σχέσης φυσικών γονιών-παιδιών-πατρικών προτύπων και την συναισθηματική κλιμάκωση προς το τέλος του.
Δυστυχώς όμως, το "μάθημα" εδώ αφορά την (κατά τη γνώμη μου) αχίλλειο πτέρνα του βιβλίου: φαίνεται σα να μην είναι αρκετά δουλεμένο*.
Το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο ένα πρώτο draft που ήθελε άλλα 2-3 περάσματα για να δυναμώσει, παρά ένα ολοκληρωμένο βιβλίο. Οι χαρακτήρες δυσκολεύονται να αποκτήσουν τρίτη διάσταση (βάθος), η πλοκή (που στηρίζεται σε αυτούς) καταλήγει να είναι στεγνή και η γραφή, αν και σε ικανοποιητικά επίπεδα, πάσχει από το φαινόμενο του σιδηροδρόμου, με τεράστιες περιόδους και άπειρες δευτερεύουσες προτάσεις. Όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, αδικούν τo βιβλίο και τη συγγραφέα.

Και περνάμε στο ηθικό δίδαγμα: η πρώτη γραφή, όσο καλή και αν είναι, δεν είναι ποτέ από μόνη της αρκετή. Χρειάζεται τουλάχιστον ένα δεύτερο πέρασμα από τον συγγραφέα για στρώσιμο του μυθιστορήματος και, πιθανότατα, 2-3 ακόμα διορθώσεις (κάποιες από τις οποίες μπορούν να γίνουν και από κάποιον τρίτο διορθωτή) ώστε να λυθούν ασυνέπειες στην πλοκή και να ενδυναμωθούν όσα σημεία το χρειάζονται. Ο συγγραφέας το οφείλει αυτό στο έργο του (δεδομένου ότι, όσο καλός κι αν είναι ο διορθωτής, δε θα κάτσει να ξαναγράψει από την αρχή ένα βιβλίο με ουσιαστικά προβλήματα, τίποτα ορθογραφικά θα διορθώσει, μερικές ασυνταξίες, τίποτα λογικές ασυνέπειες και αυτό είναι όλο).

* Να σημειώσω ότι αυτό είναι μια δική μου εκτίμηση, μπορεί η συγγραφέας να είχε ρίξει αρκετές διορθώσεις αλλά η σούπα απλά να μην έδεσε