Anime: Basilisk

Δύο φιλές νίντζα στην Ιαπωνία βρίσκονται σε διαμάχη για 400 χρόνια, μια διαμάχη που έχει τη μορφή ψυχρού πολέμου, καθώς μια συνθήκη ειρήνης τους δεσμεύει και που θα ενισχυθεί με τον επικείμενο γάμο των διαδόχων των αρχηγών τους.
Όμως η μοίρα δε θέλει τις δύο φυλές να μονιάσουν: για να λυθεί ένα θέμα διαδοχής 10 μέλη της κάθε φυλής πρέπει να πολεμήσουν μέχρι θανάτου για να καθορίσουν ποιος από τους δύο διαδόχους θα κάτσει στο θρόνο. Βασική λεπτομέρεια: και οι 20 νίντζα διαθέτουν υπερφυσικές δυνάμεις.
Ένα αιματοβαμμένο ιστορικό δράμα πολεμικών τεχνών που προβλήθηκε στην ιαπωνική τηλεόραση την περασμένη χρονιά και που με εντυπωσίασε: σοβαρό καθόλη τη διάρκειά του και χωρίς ποτέ να καταλήγει μελό κερδίζει τον θεατή με την σοβαρότητά του. Ο σχεδιασμός είναι πιο ρεαλιστικός (όπως και σε άλλα ενήλικα manga δράσης, όπως το Berserk, Blade of the immortal και Ninja scroll - με το τελευταίο να είναι η κύρια επιρροή για τους δημιουργούς της σειράς, οπότε οι narutards να μην χαρούν άδικα) οι χαρακτήρες όλοι καλά αναπτυγμένοι, με τον καθε ένα να έχει τον χρόνο του στη σειρά, οι μάχες εντυπωσιακές και το σενάριο γεμάτο ένταση, πλατιάζοντας μόνο σε λίγα σημεία. Η μουσική επίσης αρκετά καλή και ταιριαστή με τη σειρά.
Χωρίς να είναι αριστούργημα (αν και δεν ξέρω ακριβώς γιατί καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα) είναι μια αξιόλογη δουλεία που αξίζει να την δει κανείς.

Movie: Η υπόσχεση

Κινέζικη, φαντασίας.
Βλέποντας αυτή την ταινία ένοιωσα σα να πήγα εκκλησία, τόσες φορές που είπα "θέε μου". Συνολικά είχε μία καλή ιδέα, αυτή των ανθρώπων της χιονισμένης χώρας, κατα τα άλλα ήταν μια μετριότατη ταινία με πολύ άσχημα οπτικά εφέ, τεράστιες τρύπες στο σενάριο, καμία απολύτως λογική στις πράξεις των χαρακτήρων και ένα σωρό άλλα λάθη που βαριέμαι να αναλύσω.
Μόνο στο βίντεο και με καλή παρέα. So bad it's good: 1.5/5

Movie: The doom Generation

Μια ακόμα από τις καμένες ταινίες που έχω δει αυτόν τον καιρό.
Η ίδια η ταινία χαρακτηρίζεται ως μια "ετεροφυλοφιλική ταινία του δε-θυμάμαι-πώς-τον-λένε", πράγμα που υποδηλώνει ότι ο σκηνοθέτης στο παρελθόν έκανε μάλλον gay movies.
Το σενάριο έχει ως εξής: νεαρό ζευγάρι σώζει από ξυλοδαρμό νεαρό και λίγο αργότερα και οι τρεις τους βρίσκονται μπλεγμένοι σε φόνο. Από εκεί και πέρα αρχίζει ένα ταξίδι γεμάτο με τυχαία περιστατικά άσκοπης βίας και ακόμα περισσότερο άσχετο σεξ.
Πιθανότατα ο σκηνοθέτης να ήθελε να δείξει την γενιά Χ και τα προβλήματά της (δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία αρχίζει σε κλαμπ όπου παίζει τέρμα Nine inch nails και ότι οι χαρακτήρες έχουν industrial look, όπως και ότι η μουσική της ταινίας είναι κομμάτια εναλλακτικών αμερικάνικων ηλεκτρονικών συγγροτημάτων) αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να αποτελέι μια κάλτ ταινία χωρίς αξιόλογο περιεχόμενο.
Είναι όμως κάφρικη ταινία και για αυτό μόνο αξίζει να την δει κανείς.
Βαθμολογία:2/5

Hex Season 2

Βρετανική σειρά φαντασίας και τρόμου. (2005 - 13 επεισόδια)
Η πρώτη σαιζόν της σειράς δε με είχε ενθουσιάσει να πω την αλήθεια. Ήταν όμορφη σειρά, αλλά όχι κάτι το εντυπωσιακό. Η δεύτερη όμως ήταν έκπληξη.
Ηρωίδα της σειράς είναι μια φοιτήτρια ενός αγγλικού κολεγίου, το κτήριο του οποίου έχει μια σκοτεινή ιστορία, που έρχεται αντιμέτωπη με έναν έκπτωτο άγγελο. Με τη βοήθεια του φαντάσματος της συγκατοίκου της, που είναι ερωτευμένη μαζί της (και της οποίας οι ατάκες κλέβουν την παράσταση), προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον δαίμονα Αζαζιήλ.
Η δεύτερη σαιζόν ξεκινάει από εκεί που τελείωσε η πρώτη, εισάγοντας όμως μία νέα βασική χαρακτήρα που στην συνέχεια θα παίξει σημαντικό ρόλο, ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες της πρώτης σειράς αναβαθμίζονται και παίζουν πολύ περισσότερο ρόλο στην πλοκή (κάτι λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η πρώτη σαιζόν ήταν 5 επεισοδίων).
Το σενάριο, αν και όχι εξαιρετικά καλό (έχει τις τρύπες και τις υπερβολές του) καταφέρνει να είναι γεμάτο με ανατροπές που κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο, ενώ ιδιαίτερη έμφαση έχει δωθεί στους χαρακτήρες και τα πάθη τους, που οδηγούν σε μεγάλο βαθμό την πλοκή. Αθώοι διαφθείρονται και ένοχοι λυτρώνονται στην πορεία της σειράς, στα πρότυπα μιας γοτθικής σαπουνόπερας, θα μπορούσε να πει κανείς.
Σκηνές δράσης υπάρχουν δίάσπαρτες στη σειρά, αλλά και λίγες είναι και τα εφέ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, οπότε ο θεατής ας προετοιμαστεί καλύτερα για ένα έργο με πολλούς διαλόγους.
Βαθμολογία: 4/5
Ακούγοντας: Exodus - A.W.O.L.

Assault on precinct 13 (1976)

Μια από τις πρώτες και καλύτερες ταινίες του John Carpenter.
Ένας αστυνομικός αναλαμβάνει την πρώτη μέρα στην υπηρεσίας να επιβλέπει την μετακόμιση ενός αστυνομικού τμήματος. Εντελώς τυχαία μια μεταγωγική αποστολή που συνοδεύει τρείς εγκληματίες, ανάμεσά τους και έναν θανατοποινήτη, καταλήγει να περνάει το βράδυ εκεί, ενώ μια οπλισμένη συμμορία πολιορκεί το τμήμα.
Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, καταπληκτικά σκηνοθετημένη, με χαρακτήρες που σου τραβάνε το ενδιαφέρον κι ας μη σκιαγραφούνται τόσο καλά, απλή αλλά ταιριαστή μουσική από τον Carpenter, ατμόσφαιρα που μαγνητίζει και, αν και φανερά φτηνή στην παραγωγή κεπερνάει πολλές πανάκριβες ταινίες δράσης.
Πέρσυ είχε βγει σε remake, αλλά δεν ξέρω τι λέει η ταινία αυτή. Το πρωτότυπο πάντως πρέπει να το δείτε.
4,5/5

Ακούγοντας: Testament - John Doe

The Stendhal Syndrome

Ιταλικό ψυχολογικό θρίλερ του Dario Argento.
Υπάρχουν δύο λόγοι για να δει κάποιος μια ταινία του: να είναι καλή ή να παίζει η κόρη του. Η ταινία αυτή ανήκει σαφέστατα στην δεύτερη κατηγορία.
Βασισμένη σε βιβλίο, ξεκινάει με μια κοπέλα που επισκέπτεται ένα μουσείο στην Φλορεντία, και, μέσα από καταπληκτικά πλάνα (ταινία του Αrgento βλέπουμε) νιώθει να βυθίζεται σε έναν πίνακα και να λιποθυμάει.
Στην συνέχεια μαθαίνουμε ότι είναι μια αστυνομικίνα που κυνηγάει έναν βιαστή, του οποίου και πέφτει θύμα και στην συνέχεια αρχίζει να βυθίζεται στην τρέλα.
Συνολικά η ταινία είναι μέτρια. Οι ερμηνείες είναι χλιαρές, το σενάριο άνευρο, η σκηνοθεσία καλή άλλα όχι αρκετά για να σώσει τα πράγματα, είναι αρκετά αδύναμη για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Στα συν η καταπληκτική μουσική του Ennio Moricone.

Βαθμολογία: 2,5/5

Haute Tension

Γαλλική Slasher ταινία που είδα σήμερα.
H Marie, μια φοιτήτρια, επισκέπτεται μαζί με τη φίλη της την Alex την αγροικία στην οποία ζουν οι γονείς της δεύτερης για να διαβάσουν για τις εξετάσεις. Το πρώτο βράδυ που μένουν εκεί ένας μανιακός δολοφόνος εισβάλει στο σπίτι.
Η ταινία δεν είναι με την καμία κάτι το συγκλονιστικό, είναι όμως χορταστική: έχει αίμα, αγωνία, λίγο σχεδόν άσχετο με την πλοκή γυμνό, συμπαθητικές ερμηνείες (ειδικά η πρωταγωνίστρια), σενάριο που προσπαθεί να το παίξει έξυπνο χωρίς να αποτυγχάνει παταγωδώς, σχετικά καλά εφέ (δεν φαίνονται εντελώς ψεύτικα), η σκηνοθεσία είναι καλή, με αρκετά έντονα χρώματα, κάτι που προσωπικά μου άρεσε, ενώ δεν φαίνεται φτηνιάρικη ταινία (αν και σίγουρα δεν κόστισε πολλά χρήματα στους παραγωγούς).
Με άλλα λόγια ένα ικανοποιητικό και αξιοπρεπές slasher κάτι που απο μόνο του το κάνει μια αρκετά καλή ταινία για τους οπαδούς του είδους (που συνήθως δεν διακρίνεται για την ποιότητά του)

Τρελές ιστορίες από μέσα μαζικής μεταφοράς #Ν+1

Έχουμε και λέμε: Κυριακή απόγευμα και κατεβαίνω προς κέντρο μέσα στο λεωφορείο Α7 (Ν. Ερυθραία-Κέντρο). Κάπου στους Αμπελόκηπους μπαίνουν στο λεωφορείο 6-7 τύποι, σοβιετικής καταγωγής. Με ρωτάνε αν το λεωφορείο πάει Ομόνοια (ναι, με βρήκαν πρόχειρο). Τους λέω ναι. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής με ξαναρωτάνε "πώς πάμε Ομόνοια;" Με τα πολλά με τα λίγα τους λέω να με ακολουθήσουν μέχρι την Ομόνοια (όπου και πήγαινα). Στον δρόμο λοιπόν, τους ρωτάω από που είναι. Έχω προσέξει μάλιστα ένα σήμα που φέρει στο πέτο του ο ένας από αυτούς. Ουκρανία μου απαντάει. Τουρίστες; συνεχίζω.
Ε δεν ήταν. Είχα την τύχη να οδηγώ, έστω και για λίγο, την εθνική Kick Boxing της Ουκρανίας που πήγαινε προς το ΟΑΚΑ για τους αγώνες πολεμικών τεχνών που γίνονταν. (και για να βάλουμε και λίγο σεξ για να πουλήσει παραπάνω η καταχώρηση, ήταν μαζί τους μια τύπισα με ένα απίστευτο κολλητό δερμάτινο παντελόνι - και το απίστευτο πάει και στο περιεχόμενο ;))

Ακούγοντας: Nick Cave - Nobody's baby now

Outside looking in

Συνέβη προχθες (και κλασικά σήμερα αξιώθηκα να το γράψω...)

Ήταν πρωί λοιπόν, κι εγώ έτρεχα να προλάβω να πάω να γράψω μάθημα. Μπαίνω σε ένα βαγόνι του μετρό πήχτρα στον κόσμο. Είμαι φάτσα κάρτα σε μια κοπέλα (όχι, δεν είναι αυτό το θέμα μας, θα μπορούσε να είναι και άντρας). Λίγο πιο πέρα ένας άντρας ακούει μουσική από ένα discman/walkman/mp3 player, κάτι τέτοιο τέλος πάντων (κι εγώ το ίδιο κάνω πάντα - εκείνη την ώρα ακούγα Bathory). Ακούει ποπ μουσική, γιατί κάνει ανάλογες χορευτικές πόζες. Τον κοιτάζω και στα χείλη μου σχηματίζεται το πνιγμένο χαμόγελο που σημαίνει "θέλω να γελάσω αλλά είναι αγενές". Η κοπέλα το ίδιο. Κοιταζόμαστε.
Ξανακοιτάζω τον τύπο. Το χαμόγελο υποχωρεί, αλλά πιέζομαι να μη γελάσω.
Την τρίτη φορά γυρνάω προς την κοπέλα και οι δύο παίρνουμε την γνωστή what the fuck!!! έκφραση.
Εκείνη την ημέρα κατάλαβα πως με κοιτάνε σε λεωφορεία/τρένα/δρόμους όταν ακούω μουσική. Αν και σπάνια φτάνω σε τέτοιο ρεζιλίκι...

Όλα αυτά ακούγοντας: New model army - Green and grey