Κλείνοντας την τριλογία της εκδίκησης (Sympathy for Mr Vengeance, Oldboy, Sympathy for Lady Vengeance) ο Chan-wook Park με άφησε με ένα περίεργο συναίσθημα. Δε μπορώ να πω την ταινία κακιά, ούτε καν μέτρια. Είναι απλά υπέροχη, αλλά κάτι σε αυτή δε μου κόλλησε καλά, ίσως γιατί περίμενα να δω κάτι που έμοιαζε στο oldboy.
Καμία σχέση, η ταινία είναι ένα δράμα με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα, που μετά από 13 χρόνια στη φυλακή για δολοφονία ενός μικρού κοριτισού και έχοντας με την αγγελική συμπεριφορά της κερδίσει τη συμπάθεια των συγκρατουμένων της, στρώνει ένα σχέδιο για να εκδικηθεί τον πραγματικό δολοφόνο.
Η ταινία δεν έχει ούτε ξύλο ούτε φιλοσοφικά τσιτάτα όπως η προηγούμενη. Έχει όμως μια πρωταγωνίστρια που παίζει άψογα τον ρόλο της, το ρόλο του αγγέλου/δαίμονα στο ίδιο σώμα, αναμειγνύοντας την σατανικότητα με την αθωότητα τόσο καλά που η χαρακτήρας που παίζει να αξίζει μια θέση στην ιστορία του κινηματογράφου.
Η σκηνοθεσία είναι απίστευτη, με καλοστημένα γυρίσματα, μια γερή δόση σουρεαλισμού και πολύ καλή μουσική. Τεχνικά είναι κάτι παραπάνω από άρτια, οι δε τίτλοι έναρξης είναι απίστευτοι.
Στα κατά τώρα, το στόρυ ήταν πολύ φτωχό. Και όταν λέω φτωχό το εννοώ, μιας και πολύ λίγα συμβαίνουν σε όλη την ταινία, ενώ λείπει και η σκηνή που θα σου χαραχτεί στο μυαλό, όπως στο oldboy, η ανατροπή που θα σε κάνει να πεις: "γαμάτο" με το στόμα ορθάνοιχτο.
Το αποτέλεσμα όμως είναι κάτι πολύ παραπάνω από εξαιρετικό και αξίζει την προσοχή σας.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22, 2005
Arcturus-Theatre of tragedy - Siva six live in Athens
Κυριακή 18/12/2005 -ANother club
Αν εξαιρέσουμε την καθυστέρηση μιας ώρας, την ακύρωση του πρώτου support και το δεύτερο support ήταν ένα πολύ καλό live.
Πρώτοι άνοιξαν οι Siva Six, ένα μετριότατο ελληνικό EBM/Industrial σχήμα. Πέρα από το ότι ήταν άσχετη με την μουσική των υπόλοιπων, οι συνθέσεις τους ήταν απίστευτα φτωχές, πράγμα λογικό όταν η ενορχίστρωσή τους είναι 1 synth και samples. Ένας laptop επί σκηνής μάλλον θα τους είχε σώσει. Τουλάχιστον έπαιξαν με πάθος και έχουν κομμάτι με τίτλο fire walk with me που τους προσθέτει πόντους.
Οι Theatre of tragedy σε όσες επαφές είχα μαζί τους δε με είχαν εντυπωσιάσει. Ένα ακόμα goth metal συγκρότημα ήταν στα αυτιά μου, αλλά στο live αποφάσισα να τους δώσω άλλη μια ευκαιρία. Έπαιξαν πολύ καλά (για το είδος τους που δεν πολυσυμπαθώ) κομμάτια από όλη τους την καριέρα (από doom/death των πρώτων ημερών μέχρι rammstein-όειδή του τώρα), ο τραγουδιστής ήταν αρκετά καλός, η τραγουδίστρια ωραίο γκομενάκι και με καλή (αν και λίγο τσιριχτή φωνή) οκιθαρίστας με μια εντελώς ξυνισμένη φάτσα. Συμπαθητικότατοι.
Έχω βρεθεί σε συναυλίες κολάσεις. Στην εμφάνιση των arcturus ο Εωσφόρος, ως άλλος Κόκκινος Θάνατος έσκασε μασκαρεμένος με τις καταπληκτικές μελωδίες του συγκροτήματος φέρνοντας μια πιο elegant εκδοχή της κολάσεως. Η εμφάνιση τους ήταν εκκεντρική, φορώντας τις στολές από τη φωτογράφηση του τελευταίου τους δίσκου, τα κομμάτια που έπαιξαν εξαιρετικά, η εκτελέσεις σπάγαν κόκαλα και η φωνή του τραγουδιστή πάρα πολύ καλή (αν και προτιμώ τον προκάτοχό του). Η σκηνική παρουσία τους ήταν απίστευτη, με highlight το θλίμμενο σόλο του κιθαρίστα που καθόταν σε μια "ηλεκτρική καρέκλα", ενώ τους συνόδευαν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά και δύο χορεύτριες.
Συνολικά ήταν μια πάρα πολύ καλή συναυλία (ίσως η καλύτερη που είδα το 2005 - αν και οι candlemass στο Rockwave ήταν νομίζω καλύτεροι).
Αν εξαιρέσουμε την καθυστέρηση μιας ώρας, την ακύρωση του πρώτου support και το δεύτερο support ήταν ένα πολύ καλό live.
Πρώτοι άνοιξαν οι Siva Six, ένα μετριότατο ελληνικό EBM/Industrial σχήμα. Πέρα από το ότι ήταν άσχετη με την μουσική των υπόλοιπων, οι συνθέσεις τους ήταν απίστευτα φτωχές, πράγμα λογικό όταν η ενορχίστρωσή τους είναι 1 synth και samples. Ένας laptop επί σκηνής μάλλον θα τους είχε σώσει. Τουλάχιστον έπαιξαν με πάθος και έχουν κομμάτι με τίτλο fire walk with me που τους προσθέτει πόντους.
Οι Theatre of tragedy σε όσες επαφές είχα μαζί τους δε με είχαν εντυπωσιάσει. Ένα ακόμα goth metal συγκρότημα ήταν στα αυτιά μου, αλλά στο live αποφάσισα να τους δώσω άλλη μια ευκαιρία. Έπαιξαν πολύ καλά (για το είδος τους που δεν πολυσυμπαθώ) κομμάτια από όλη τους την καριέρα (από doom/death των πρώτων ημερών μέχρι rammstein-όειδή του τώρα), ο τραγουδιστής ήταν αρκετά καλός, η τραγουδίστρια ωραίο γκομενάκι και με καλή (αν και λίγο τσιριχτή φωνή) οκιθαρίστας με μια εντελώς ξυνισμένη φάτσα. Συμπαθητικότατοι.
Έχω βρεθεί σε συναυλίες κολάσεις. Στην εμφάνιση των arcturus ο Εωσφόρος, ως άλλος Κόκκινος Θάνατος έσκασε μασκαρεμένος με τις καταπληκτικές μελωδίες του συγκροτήματος φέρνοντας μια πιο elegant εκδοχή της κολάσεως. Η εμφάνιση τους ήταν εκκεντρική, φορώντας τις στολές από τη φωτογράφηση του τελευταίου τους δίσκου, τα κομμάτια που έπαιξαν εξαιρετικά, η εκτελέσεις σπάγαν κόκαλα και η φωνή του τραγουδιστή πάρα πολύ καλή (αν και προτιμώ τον προκάτοχό του). Η σκηνική παρουσία τους ήταν απίστευτη, με highlight το θλίμμενο σόλο του κιθαρίστα που καθόταν σε μια "ηλεκτρική καρέκλα", ενώ τους συνόδευαν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά και δύο χορεύτριες.
Συνολικά ήταν μια πάρα πολύ καλή συναυλία (ίσως η καλύτερη που είδα το 2005 - αν και οι candlemass στο Rockwave ήταν νομίζω καλύτεροι).
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 21, 2005
Nanowrimo ends
και από τις υποτιθέμενες 50.000 λέξεις έγραψα μόλις τις 20.000 :(. Μπορούσα να τα είχα πάει και καλύτερα αν είχα στρωθεί, αλλά δεν πειράζει. Η ιστορία είναι σε καλό δρόμο και αυτό είναι που μετράει.
Επίσης σας "χρωστάω" κάποιες κριτικές και έναν μικρό σχολιασμό, αλλά αυτό τον καιρό βαριέμαι γενικά να γράφω. Ελπίζω αύριο και μεθαύριο να έχω τη διάθεση να ασχοληθώ λίγο με το άθλημα του bloging.
Τραγούδι της στιγμής: Πράσσειν άλογα - Κάποια μέρα
Επίσης σας "χρωστάω" κάποιες κριτικές και έναν μικρό σχολιασμό, αλλά αυτό τον καιρό βαριέμαι γενικά να γράφω. Ελπίζω αύριο και μεθαύριο να έχω τη διάθεση να ασχοληθώ λίγο με το άθλημα του bloging.
Τραγούδι της στιγμής: Πράσσειν άλογα - Κάποια μέρα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)