An unpleasant sense of deja vu

Μερικές φορές νιώθω ότι όλα λειτουργούν σε κύκλους. Όχι ακριβώς ίδιους, αλλά παρόμοιους.
Ο σημερινός κύκλος που θα εξετάσουμε είναι οι διαδικτυακοί τόποι ανταλλαγής απόψεων, τα forum στα ελληνικά. Είχα την τύχη να έχω μπλεχτεί σοβαρά με 2 φορα στη ζωή μου. Και στα δύο ξεκίνησα απλό μέλος. Στο ένα κατέληξα admin, στο άλλο παραλήγο super-mod (αρνήθηκα λόγω υποχρεώσεων).
Μετά από 4 κοντά χρόνια στον χώρο του foruming και 2 σε θέσεις εξουσίας, έχω δει πολλά. Πιστέψτε με όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με forum politics, δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Στην αρχή έχουμε το νέο forum. Μπαίνουν τα πρώτα μέλη και αρχίζει να τσουλάει το πράγμα. Αν είναι τυχερό τότε νέα μέλη συρρέουν και το πράγμα δε τσουλάει απλά: πετάει.
Και ενώ το καλό κλίμα υπάρχει (άσχετο, αλλά μόλις ανακάλυψα bug με τα italics του blogger) σιγά σιγά το forum μεταλλάσεται. Η θεματολογία αλλάζει, παίρνει μια άλλη τροπή, αποκτά μια άλλη δυναμική. Κάποιοι από τους παλιούς φεύγουν και έρχονται νέοι, αλλάζουν οι παραστάσεις και τα λοιπά.
Και ενώ όλοι είναι ευτυχισμένοι (ή έτσι δείχνουν, γιατί αντιπάθειες πάντα υπάρχουν) σκάει η μπόρα, γίνεται μια σύρραξη και όλοι σφάζονται με όλους, κάποιοι στενοχωριούνται, κάποιοι θυμώνουν, φιλίες χαλάνε, κάποιοι φεύγουν, καποιοι τρέχουν σαν πούστιδες για να σώσουν την κατάσταση κτλ.
Το ένα από τα δύο forum περνάει αυτή τη φάση τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά. Παλιότερα ίσως στενοχωριόμουν με όλα αυτά, έτρεχα, θύμωνα κτλ. Τώρα απλά προτιμώ να τα βλέπω και να παρεμβαίνω χαλαρά. Δε ξέρω, το έχω ξαναδεί το έργο και το βαριέμαι. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ήξεραν τα όρια μεταξύ ελεύθερης έκφρασης και πρόκλησης, το που πρέπει να σταματάμε όταν γράφουμε σε φορουμ για την προσωπική ζωή μας, το να ανεχόμαστε τουλάχιστον αν δε μπορούμε να σεβαστούμε τις διαφορετικές απόψεις.
Nih out.