Τις πιτζάμες σου και στην πλατεία

Εμπνευσμένος από κάτι που είπε μια γνωστή.
Είχα γράψει μια ολόκληρη ανάλυση για το θέμα τα εν οίκω μη εν διαδίκτυο, αλλά κάπου χάθηκε. Το θέμα του σημερινού κυρήγματος είναι το που σταματάνε τα όρια στα όσα λες σε δημόσιους διαδικτυακούς χώρους συζητήσεων.
Εγώ προσωπικά πολύ λίγα σχετικά με την προσωπική μου ζωή. Αυτή τη στιγμή για παράδειγμα έχω πολλά να πω περί του θέματος αυτού, αλλά προτιμώ να μη το κάνω: τα γραπτά μένουν και ποτέ δε ξέρεις ποιος θα τα διαβάσει. Οπότε προτιμώ να κάθομαι να φιλοσοφώ, παρά να δίνω δικαιώματα σε τρίτους να με συζητάνε (ή να μάθουν δεύτεροι πράγματα που δε πρέπει, ποτέ δε ξέρεις).
Προτιμώ τα όσα με απασχολούν να βγαίνουν στην τέχνη που παράγω, φιλτραρισμένα από τη φαντασία μου (αν και τώρα τελευταία το μόνο που θέλω να βγαίνει από αυτή είναι θάνατος... άδικος, σκληρός, βίαιος θάντος - φάση είναι, θα μου περάσει) αλλά σπάνια μου βγαίνουν βιωματικές ιστορίες, για την ακρίβεια μόνο μία μπορώ να σκεφτώ, άντε δύο αλλά κατέληξε να έχει ελάχιστη σχέση με το τι πραγματικά είχε συμβεί (και που τελικά το έμαθα αργότερα - απλά το περιστατικό υπήρξε έμπνευση που φιλτραρίστηκε από κάποιες άλλες επιροές).
Όταν γράφω τραγούδια τα πράγματα βγαίνουν μερικές φορές πιο άμεσα, αν και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι σχεδόν για τα σκουπίδια - αν ξαναγράψω τους στίχους κάτι γίνεται, αλλά μάλλον 2-3 μελωδίες που μου αρέσουν θα κρατήσω.
Αυτά για σήμερα, επιστρέφω στο γράψιμο και ελπίζω να μη χαθεί και αυτό.

Τιποτένιος, έξω.

ΥΓ: Τον τελευταίο καιρό ακούω φανατικά Candlemass, μήπως να αρχίσω να ανησυχώ;