Εμπειρίες από συναυλίες

Ναι κόσμε, αγνοώντας επιδεικτικά το Eurobasket και τον τελικό του χθες πήγα elfendanz.
Η έξοδος άρχισε το απόγευμα. Ακούγοντας κλασικά ροκ κομμάτια πήρα λεωφορείο, μετρό και συνάντησα τον Ρίκο και τη Μαρία στο Σύνταγμα, από όπου και πήγαμε στο club 22. Εκεί περιμέναμε κάμποση ώρα απέξω, και ήρθε και το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης παρέας: Χριστίνα, Βίκυ, Σοφία. Ο Νικόλας ήταν ήδη μέσα (βοηθούσε στο στήσιμο) .
Οι πόρτες άνοιξαν και μπήκαμε μέσα, σε ένα αρκετά lounge χώρο υποδοχής και από εκεί στο χώρο της συναυλίας. Πετύχαμε και τον Νικόλα, που, όλος χαρά, μας έδειχνε την alpha version του demo του.
Πρώτοι ήταν οι Έλληνες Astralon, οι οποίοι ήταν ψιλοαδιάφοροι. Το μόνο ενδιαφέρον είχε η προσπάθειά μας να συνδιάσουμε σε ένα όνομα VNV Nation, Apoptygma Berserk, Suicide Commando και Covenant (βγήκαν διάφοροι καλοί συνδυασμοί, αλλά δε τους θυμάμαι) και το τελευταίο κομμάτι, όπου μια κοπέλα έκανε τα φωνητικά και τράβηξε την προσοχή του κοινού (και λόγω φωνής και λόγω εμφάνησης)
Ο γερμανός Soman ακολούθησε με ένα χωρευτικό noise/industrial set που το απολαύσαμε. Είχε κάποιες πολύ καλές εναλλαγές που μου άρεσαν αρκετά και, αν και δεν είμαι ο πιο τρελός fan χορευτικής μουσικής, θα χόρευα ευχάριστα κάποια από τα κομμάτια του.
Ακολούθησαν οι επίσης γερμανοί SitD. Ο τραγουδιστής έμοιαζε περισσότερο με αμερικάνο deathmetal-ά έτσι που ήταν ντυμένος (μπλουζάκι, βερμούδα, σκουφάνι, μούσι και μακρί μαλλί) καθώς και στην κίνηση, αν και ο ήχος ήταν ψιλομέτριος. Αν και μόνο το snuff machine έχω ακούσει, κι αυτό στα πεταχτά, μου άρεσε αρκετά το αποτέλεσμα, έγιναν δε και κάτι τραγελαφικές φάσεις, με τον τραγουδιστή να απλώνει χέρι σε εμένα και τον Νικόλα και μικρόφωνο στο Νικόλα στο snuff machinery (τελευταίο κομμάτι) για να τραγουδίσει ένα στίχο στο refrain (πολύ hardcore φάση και γούσταρα). Αν και το κοινό δεν ήταν τόσο ενθουσιώδες όσο εμείς ήταν ωραία φάση.
Τελευταίοι βγήκαν στη σκηνή οι VNV Nation. Και έγινε χαμός. Αν και παίξαν μόλις μιάμιση ώρα (ήταν πολύ "πτώματα" για περισσότερο) ενθουσίασαν το κοινό (που σε τελική για αυτούς είχε έρθει) τόσο με τη μουσική τους, όσο και με τη σκηνική παρουσία του τραγουδιστή τους.
Στο τέλος περιμέναμε για αυτόγραφα και ας είναι καλά η Χριστίνα που με πέταξε σπίτι μου (στο δρόμο βλέπαμε κόσμο να πανιγυρίζει και τους ρίχναμε δούλεμα)
Θα τους ξανάβλεπα live: Με εξαίρεση τους Astralon ευχάριστα.

6 και σήμερα

Για να τελειώσει η εξεταστική. Μου την έχει δώσει άγρια στα νεύρα, αλλά που θα πάει, άλλο ένα έμεινε. Θα λιώσω στη java τις επόμενες μέρες αλλά θα το περάσω το γαμ...μένο.
Καλή επιτυχία και σε όσους άλλους γράφουν.
Τώρα νύχτα σε όλους σας.

Νήματα

Κάποτε είχα γράψει μια ιστοριούλα όπου οι ανθρώπινες σχέσεις περιγράφονταν ως νήματα. Η βασική ιδέα είναι ότι τα νήματα τρίβονται συνέχεια και σπάνε.
Ευτυχώς υπάρχουν και νήματα που απλα απομακρύνονται και ξανασυναντιούνται στο πλεχτό της ζωής, το ίδιο δυνατά όπως και όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Ευτυχώς.

Edit 4,5 χρόνια αργότερα: Στα αρχίδια μου κι αν σπάνε κι αν δεν σπάνε, εμπρός στο δρόμο που άνοιξε ο Αλέξης ο μεγάλος

Τις πιτζάμες σου και στην πλατεία

Εμπνευσμένος από κάτι που είπε μια γνωστή.
Είχα γράψει μια ολόκληρη ανάλυση για το θέμα τα εν οίκω μη εν διαδίκτυο, αλλά κάπου χάθηκε. Το θέμα του σημερινού κυρήγματος είναι το που σταματάνε τα όρια στα όσα λες σε δημόσιους διαδικτυακούς χώρους συζητήσεων.
Εγώ προσωπικά πολύ λίγα σχετικά με την προσωπική μου ζωή. Αυτή τη στιγμή για παράδειγμα έχω πολλά να πω περί του θέματος αυτού, αλλά προτιμώ να μη το κάνω: τα γραπτά μένουν και ποτέ δε ξέρεις ποιος θα τα διαβάσει. Οπότε προτιμώ να κάθομαι να φιλοσοφώ, παρά να δίνω δικαιώματα σε τρίτους να με συζητάνε (ή να μάθουν δεύτεροι πράγματα που δε πρέπει, ποτέ δε ξέρεις).
Προτιμώ τα όσα με απασχολούν να βγαίνουν στην τέχνη που παράγω, φιλτραρισμένα από τη φαντασία μου (αν και τώρα τελευταία το μόνο που θέλω να βγαίνει από αυτή είναι θάνατος... άδικος, σκληρός, βίαιος θάντος - φάση είναι, θα μου περάσει) αλλά σπάνια μου βγαίνουν βιωματικές ιστορίες, για την ακρίβεια μόνο μία μπορώ να σκεφτώ, άντε δύο αλλά κατέληξε να έχει ελάχιστη σχέση με το τι πραγματικά είχε συμβεί (και που τελικά το έμαθα αργότερα - απλά το περιστατικό υπήρξε έμπνευση που φιλτραρίστηκε από κάποιες άλλες επιροές).
Όταν γράφω τραγούδια τα πράγματα βγαίνουν μερικές φορές πιο άμεσα, αν και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι σχεδόν για τα σκουπίδια - αν ξαναγράψω τους στίχους κάτι γίνεται, αλλά μάλλον 2-3 μελωδίες που μου αρέσουν θα κρατήσω.
Αυτά για σήμερα, επιστρέφω στο γράψιμο και ελπίζω να μη χαθεί και αυτό.

Τιποτένιος, έξω.

ΥΓ: Τον τελευταίο καιρό ακούω φανατικά Candlemass, μήπως να αρχίσω να ανησυχώ;

An unpleasant sense of deja vu

Μερικές φορές νιώθω ότι όλα λειτουργούν σε κύκλους. Όχι ακριβώς ίδιους, αλλά παρόμοιους.
Ο σημερινός κύκλος που θα εξετάσουμε είναι οι διαδικτυακοί τόποι ανταλλαγής απόψεων, τα forum στα ελληνικά. Είχα την τύχη να έχω μπλεχτεί σοβαρά με 2 φορα στη ζωή μου. Και στα δύο ξεκίνησα απλό μέλος. Στο ένα κατέληξα admin, στο άλλο παραλήγο super-mod (αρνήθηκα λόγω υποχρεώσεων).
Μετά από 4 κοντά χρόνια στον χώρο του foruming και 2 σε θέσεις εξουσίας, έχω δει πολλά. Πιστέψτε με όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με forum politics, δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Στην αρχή έχουμε το νέο forum. Μπαίνουν τα πρώτα μέλη και αρχίζει να τσουλάει το πράγμα. Αν είναι τυχερό τότε νέα μέλη συρρέουν και το πράγμα δε τσουλάει απλά: πετάει.
Και ενώ το καλό κλίμα υπάρχει (άσχετο, αλλά μόλις ανακάλυψα bug με τα italics του blogger) σιγά σιγά το forum μεταλλάσεται. Η θεματολογία αλλάζει, παίρνει μια άλλη τροπή, αποκτά μια άλλη δυναμική. Κάποιοι από τους παλιούς φεύγουν και έρχονται νέοι, αλλάζουν οι παραστάσεις και τα λοιπά.
Και ενώ όλοι είναι ευτυχισμένοι (ή έτσι δείχνουν, γιατί αντιπάθειες πάντα υπάρχουν) σκάει η μπόρα, γίνεται μια σύρραξη και όλοι σφάζονται με όλους, κάποιοι στενοχωριούνται, κάποιοι θυμώνουν, φιλίες χαλάνε, κάποιοι φεύγουν, καποιοι τρέχουν σαν πούστιδες για να σώσουν την κατάσταση κτλ.
Το ένα από τα δύο forum περνάει αυτή τη φάση τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά. Παλιότερα ίσως στενοχωριόμουν με όλα αυτά, έτρεχα, θύμωνα κτλ. Τώρα απλά προτιμώ να τα βλέπω και να παρεμβαίνω χαλαρά. Δε ξέρω, το έχω ξαναδεί το έργο και το βαριέμαι. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ήξεραν τα όρια μεταξύ ελεύθερης έκφρασης και πρόκλησης, το που πρέπει να σταματάμε όταν γράφουμε σε φορουμ για την προσωπική ζωή μας, το να ανεχόμαστε τουλάχιστον αν δε μπορούμε να σεβαστούμε τις διαφορετικές απόψεις.
Nih out.

Του πούστη...

Μπήκα σήμερα να δω τι γίνεται με αυτό το blog που είχα κάποτε αρχίσει, και βλέπω ότι 8 μήνες μετά το τελευταίο post κάποιος κάνει ως σχόλιο μια διαφήμηση. Ρε δε πάμε καλά...