Συνέβη προχθες (και κλασικά σήμερα αξιώθηκα να το γράψω...)
Ήταν πρωί λοιπόν, κι εγώ έτρεχα να προλάβω να πάω να γράψω μάθημα. Μπαίνω σε ένα βαγόνι του μετρό πήχτρα στον κόσμο. Είμαι φάτσα κάρτα σε μια κοπέλα (όχι, δεν είναι αυτό το θέμα μας, θα μπορούσε να είναι και άντρας). Λίγο πιο πέρα ένας άντρας ακούει μουσική από ένα discman/walkman/mp3 player, κάτι τέτοιο τέλος πάντων (κι εγώ το ίδιο κάνω πάντα - εκείνη την ώρα ακούγα Bathory). Ακούει ποπ μουσική, γιατί κάνει ανάλογες χορευτικές πόζες. Τον κοιτάζω και στα χείλη μου σχηματίζεται το πνιγμένο χαμόγελο που σημαίνει "θέλω να γελάσω αλλά είναι αγενές". Η κοπέλα το ίδιο. Κοιταζόμαστε.
Ξανακοιτάζω τον τύπο. Το χαμόγελο υποχωρεί, αλλά πιέζομαι να μη γελάσω.
Την τρίτη φορά γυρνάω προς την κοπέλα και οι δύο παίρνουμε την γνωστή what the fuck!!! έκφραση.
Εκείνη την ημέρα κατάλαβα πως με κοιτάνε σε λεωφορεία/τρένα/δρόμους όταν ακούω μουσική. Αν και σπάνια φτάνω σε τέτοιο ρεζιλίκι...
Όλα αυτά ακούγοντας: New model army - Green and grey
Kαι δεν της επιασες κουβεντα ρε;Ευκαιρια ηταν! :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω απο μικρος εβλεπα την αδερφη μου να κανει σα σπαστικο ακουγοντας μουσικη στο γουοκμαν.Εκτοτε το αποφευγω.Απο την αλλη αμα γουσταρεις εσυ,οι αλλοι ας πανε να πνιγουν...
Δεν της έπιασα, με το άγχος που είχα για το μάθημα. Άσε που κατέβηκε 2 στάσεις μετά.
ΑπάντησηΔιαγραφή