Hypnotize

Θυμάμαι πριν 4 ακριβώς χρόνια που σε ένα club είχα ακούσει ένα από τα κομμάτια ενός, γνωστού μου ως τότε μόνο από περιοδικά, συγκροτήματος. Λεγόταν Prison song και ήταν το πρώτο τραγούδι του δεύτερου δίσκου των System of a Down που μόλις είχε βγει.
Πρώτη αντίδραση: να βάλω τα γέλια με τα φωνητικά του τργουδιστή. Όμως όλες τις επόμενες μέρες το ρεφραίν του κομματιού μου είχε κολλήσει σαν σφαίρα στο κεφάλι. Φρόντισα να προμηθευτώ τον δίσκο και διαπίστωσα ότι είχα ακούσει ένα από τα πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου. Και όχι μόνο αυτό: Αργότερα τον αγόρασα και αυτό και τους δίσκους που ακολούθησαν.
Το toxicity ήταν μια αποκάλυψη για τη metal μουσική. Φρέσκο, διαφορετικό, εμπνευσμένο, γέννησε γνήσιες επιτυχίες (chop suey!, Toxicity, Aerials) καθώς και κάποιους νέους ήρωες της μουσικής. Το επόμενο δισκάκι τους, το Steal this album, το λάτρεψα, κι ας ήταν συλλογή με ακυκλοφόρητα τραγούδια. Το ιδιαίτερο ύφος, η εξυπνάδα των συνθέσεων, όλα ήταν εκεί. Το λάτρεψα και με συντρόφευσε για πάρα πολλές ακροάσεις. Σχεδόν θα μπορούσες να πεις ότι τα τραγούδια ήταν καλύτερα από πολλά που είχαν εκδοθεί.
Το επόμενο δισκάκι τους, το Mesmerize, μου άρεσε. Είχα μεγαλώσει αρκετά για να το λατρέψω. Δε κατάφερε να με εκπλήξει ευχάριστα, αλλά με συνόδεψε όλο το καλοκαίρι.
Χθες αγόρασα το τελευταίο τους δισκάκι, το Hypnotize, συνέχεια του Mesmerize. Ειλικρινά δε ξέρω τι να πω. Ως δίσκος (και με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι που σχεδόν φτάνει ως κακή επιλογή για πρώτο τραγούδι το Wildest dreams από το Dance of Death των Maiden) είναι πάρα πολύ καλός. Τα τραγούδια παραμένουν έξυπνα, όμορφα, κλασικά SoaD. Αλλά λείπει η πρωτοτυπία, το κάτι το καινούριο, αυτό που με ξετρέλανε με όλα τα προηγούμενα.
Και κάπου εδώ σταματάει η αντικειμενική κριτική. Γιατί νιώθω πολύ μαλάκας που τελικά αγόρασα το δίσκο, αντί να τον κατεβάσω. Επειδή 2 δίσκοι 40 λεπτών και 11 τραγουδιών που αποτελούν μια "νοηματική ενότητα" μπορούν να γίνουν άνετα ένας χορταστικός δίσκος 22 τραγουδιών και 80 λεπτών. Ειδικά όταν τα τραγούδια μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους (σε παραγωγή και ήχο).
Συγνώμη, αλλά νομίζω ότι μας δουλεύουν και μάλιστα άγρια. Αν και ξέρω πολύ καλά πως και τον επόμενο δίσκο τους θα τον αγοράσω όταν κυκλοφορήσει, όσους δισταγμούς κι αν έχω (εκτός κι αν πράγματι δω γκόμενα σε ελληνάδικο να χωρεύει τσιφτετέλι με Therion, οπότε και θα σταματήσω να ακούω metal, όπως έχω επανηλημένα δηλώσει :P)

ΥΓ: Στο nanowrimo τελείωσα τον πρόλογο και το πρώτο κεφάλαιο. 3400 λέξεις ως τώρα και 4500 πίσω στο πρόγραμμα. Πρέπει να δουλέψω σκληρότερα.

Edit 4+ χρόνια αργότερα: το δισκάκι το ξανάκουσα άλλες 3 φορές από τότε. Δε μου κάνει καρδιά να το ξεσκονήσω ούτε για να ακούσω τις κομματάρες Holy mountain και Soldier side.
Και δεν αγόρασα ούτε το δίσκο του Tankian ούτε τους Scars on Broadway.