Μετακομίσαμε

Θα μας βρείτε στο http://www.white-echoes.eu

Τρόμος: H επιδημία - The Fog, Erebus, The Ring

Ένα από τα πολύ κλασικά θέματα σε ιστορίες τρόμου είναι αυτό της επιδημίας. Η χαοτική τυφλή μανία μιας επιδημίας είναι ίσως από τα πιο τρομαχτικά θέματα, αφού κανένας δεν μπορεί να γλυτώσει από τις φονικές δυνάμεις της.

Φέτος διάβασα τρία βιβλία με παρόμοιο θέμα.

Το πρώτο ήταν το "The Fog" του Βρετανού James Herbert. Ένας σεισμός εξαπολύει ένα σύννεφο από μικρόβια που σχηματίζουν μια φονική ομίχλη που μετατρέπουν όποιον μπαίνει μέσα της σε μανιακό.
Μόνη ελπίδα είναι ένας ερευνητής που μολύνθηκε νωρίς και έχει αποκτήσει ανοσία.

Το βιβλίο είναι παλιό και, τυπικό ίσως για βρετανικό τρόμο των 70's, πρόκειται για μέτρια γραμμένες σκηνές βίας και σεξ γύρω από την κυρίως πλοκή, καθώς μια σειρά από ανθρώπους μολύνονται από την ομίχλη.
Και, όταν τελικά έρχεται η λύση, αναρρωτιέσαι πώς και δεν σκέφτηκαν από την αρχή να κάνουν το προφανές...

To Εrebus του Βρετανού Shaun Hutson ήρθε μια δεκαετία αργότερα αλλά δε διαφέρει πολύ στη λογική του. Αποτελεί μια μείξη Salems Lot και I am Legend.
Πειραματική ζωοτροφή μετατρέπει τα ζώα και τους κατοίκους μιας μικρής αγγλικής πόλης σε βρυκόλακες και μόνη ελπίδα είναι μία αμερικανίδα δημοσιογράφος και ένας νεαρός κτηνοτρόφος.
Η βία και το σεξ είναι περισσότερα εδώ, αν και η γραφή δεν εντυπωσιάζει. Βέβαια τις ενδοσκοπήσεις του Ηerbert τις αντικαθιστά μια καθαρά κινηματογραφική γραφή γεμάτη με χολυγουντιανή δράση. Χωρίς να εκπλήσει είναι μια αρκετά διασκεδαστική σπλαττεριά για να περάσει η ώρα "ευχάριστα".
Και μια καλή ευκαιρία να δείτε από πού επηρεάστηκαν οι δημιουργοί του Resident Evil.


Την έκπληξη εδώ την κάνει ένα άλλο νησιωτικό κράτος, αυτό της Ιαπωνίας. Το Ring του Κ. Suzuki είναι μάλλον γνωστό σε όλους λόγω των κινηματογραφικών μεταφορών του. Με εξέπληξε όμως το πώς και οι δύο μεταφορές έχουν μεταφέρει στο περιθώριο την ιδεά της κατάρας ως μια επιδημία.
Κατά τα άλλα η γραφή ήταν άνετη, η (ελληνική) μετάφραση δε με άφησε παραπονεμένο και, αν εξαιρέσει κανείς την ανάγκη για εξήγηση του πώς ξεκίνησαν όλα (που ίσως και να παραπέμπει και σε S. King λιγουλάκι) απέχει παρασάγγας από την υπερβολή και τις καρικατούρες που έχουμε συνηθίσει να συναντάμε σε Ιαπωνικά έργα (ίσως επειδή είναι βιβλίο και όχι μάνγκα)

Scott Pilgrim

Σήμερα θα αφήσουμε στην άκρη τα βιβλία και θα μιλήσουμε για κόμιξ. Θέμα μας λοιπόν μια σειρά που ολοκληρώθηκε πρόσφατα και με "έκαψε" πλήρως: Scott Pilgrim.

Δημιούργημα του Καναδού δημιουργού Bryan Lee O'Malley, μας περιγράφει τις περιπέτειες του 23-χρονου Scott Pilgrim.
Ο Scott είναι ο τυπικός slacker που θα περίμενε κανείς ως πρωταγωνιστή σε ένα indie comic. Άεργος, ζει με τον gay φίλο του Wallace West, παίζει μπάσο σε μια μπάντα με όνομα Sex Bob-omb (που όλοι συμφωνούν ότι είναι άθλια) και προσπαθεί να συνέλθει από τον χωρισμό του από την Envy Addams (τραγουδίστρια της πετυχημένης μπάντας Clash At the Demonhead).


Το κόμικ αρχίζει με τον Scott να βγαίνει με τη 16-χρονη Κnives Chau, όμως μια κοπέλα αρχίζει να τον επισκέπτεται στα όνειρά του. Και μια μέρα σε ένα πάρτυ τη γνωρίζει και μαθαίνει ότι είναι η Ramonna Flowers, κάτοικος Ν. Υόρκης που μετακόμισε πρόσφατα στο Τορόντο και οι δύο τους αρχίζουν να βγαίνουν.
Σύντομα μαθαίνει ότι η Ramonna είναι Νίτζα και ότι τα όνειρά του συμπίπτουν με το "μoνοπάτι" που χρησιμοποιεί για να κάνει πιο γρήγορα τη δουλειά της ως κούριερ του Amazon.
Και ότι, αν ο Scott θέλει να συνεχίσουν να βγαίνουν, τότε πρέπει να νικήσει τους 7 σατανικούς πρώην της, αρχηγός των οποίων είναι ο αινιγματικός Gideon.




Αν τα παραπάνω δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, τότε έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε την ομορφιά της σειράς. Είναι σαν ένα αμάγαλμα indie comic, sonen manga και δανείζεται πάρα πολλά απο την αισθητική των παιχνιδιών  του NES (πχ ο ήρωας ανεβαίνει level, μόλις οι πρώην της Ramonna χάνουν μετατρέπονται σε νομίσματα ενώ και οι τίτλοι παραπέμπουν σε παιχνίδια 8-bit)

Προσθέστε σε όλα αυτά πολεμικές τέχνες, υπερφυσικές δυνάμεις, εξωφρενικές μονομαχίες, ρομπότ και μετεφηβικό δράμα και έχετε μια ιδέα του χάους που σας περιμένει στις σελίδες της σειράς.






Το σχέδιο (δυστυχώς) είναι μία μείξη indie και sonen, με άλλα λόγια "ίσως και να ξέρω να ζωγραφίζω, αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω" στο τετράγωνο. Είναι όμως δυναμικό και ταιριάζει απόλυτα στο σουρεάλ σκηνικό του τίτλου.
Το pacing, το στήσιμο και το γράψιμο δεν είναι πάντα άψογα, όμως συνολικά μπορείς να παρακολουθήσεις τι συμβαίνει, ακόμα κι όταν δεν πιάνεις τα άπειρα references (είπαμε, είναι indie comic)







Oι χαρακτήρες... είναι 2,5 διαστάσεων. Ξεφεύγουν κάπως από την καρικατούρα, αλλά ο δημιουργός τους κρατάει εκεί για να περάσει αυτό που θέλει. Ειδικά ο Scott είναι ο ορισμός του μη-ήρωα: Δε νιώθει το παλικάρι, μόνο έτσι μπορώ να τον περιγράψω, ενώ η Ramonna είναι μέχρι τέλους ένα αίνιγμα. Το υπόλοιπο καστ απλά παίζει τους ρόλους του (και μάλιστα εξαιρετικά) και μόνο στον τελευταίο τόμο αρχίζουμε να βλέπουμε ανάπτυξη (ή όχι) χαρακτήρων.

Μετά από όλα αυτά ίσως να αναρρωτιέστε γιατί να διαβάσετε τη σειρά;
Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να σας εξηγήσω. Είναι λιγο love it or hate it σειρά και ίσως όχι για όλους. Παράλληλα όμως είναι τόσο καλοφτιαγμένα "λάθος" που δε μπορείς παρά να τη λατρέψεις μόλις καταλάβεις τί παίζει.
Και έχει layers: Κάτω από την όποια ακυρότητά της κρύβει με έναν δικό της τρόπο την πιο κλασική ιστορία που υπάρχει, αυτή του ήρωα που ενηλικιώνεται. Παράλληλα καταφέρνει να είναι ένα κόμικ για ανθρώπινες σχέσεις με έναν τρόπο που δεν κουράζει - και πού δεν είναι ανάγκη να διαβαστεί και ως τέτοιο.




Σε δύο εβδομάδες βγαίνει στους κινηματογράφους (του ΗΒ) η κινηματογραφική μεταφορά του κόμικ. Απολαύστε το τρέηλερ:


Epic Epicness, όχι αστεία...

Είναι κλασικό επειδή δουλεύει - Το στόμα του Διαβόλου, Α. Κρύσιλας

Το σημερινό ποστ είναι για άλλη μια ανθολογία Έλληνα συγγραφέα, αυτή τη φορά ανθολογία τρόμου.
Ο Κρύσιλας είναι γνωστός για τις ιστορίες που είχε εκδόσει σε κάποιες από τις (κλασσικές πλέον) συλλογές τις Ωρώρα, τρεις από τις οποίες είναι στο βιβλίο αυτό.
Αν μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς με μία λέξη τις ιστορίες του Κρύσιλα, αυτή θα ήταν κλασικές. Όχι στην ποιότητα (αν και το αποτέλεσμα είναι σταθερά πολύ καλό) όσο στον τρόπο γραφής. Οι ιστορίες είναι γραμμένες στις παραδοσιακές φόρμες του μεταφυσικού, ατμοσφαιρικού τρόμου, παραπέμποντας σε παλαιότερες εποχές, με θεματολογία που έχουμε ξανασυναντήσει, αλλά γραμμένες με όρεξη και ρυθμό που κρατάει τον αναγνώστη.
Η ομώνυμη ιστορία είναι από βιβλίο της Ωρόρα. Μερικά αγόρια επισκέπτονται έναν αγωγό όμβριων υδάτων ως δοκιμασία θάρρους, χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Μία από τις καλύτερες ιστορίες του βιβλίου.
Η "Νύχτα τρόμου" είναι μια περίεργη ιστορία, κυρίως στη λογική της. Αν ο αναγνώστης δεν κολλήσει στα σημεία που δε βγάζουν και τόσο νόημα, θα ανταμειφθεί με μια ισχυρή ανατροπή. Αν όχι... έχουμε κι άλλες που ακολουθούν.
"Ο καθρέφτης", επίσης από Ωρόρα παίρνει άλλο ένα κλασσικό θέμα, το παλιό αρχοντικό που κρύβει ένα μυστικό και τον ήρωα που δεν αντέχει να το αντιμετωπίσει. Ωραία στημένο, αλλά παραμένει πολυφορεμένο θέμα.
"Τρέλα": Μια καθαρά "Ελληνική" ιστορία, με έναν φαντάρο στη σκοπιά να συναντάει... ας μη σας το χαλάσω. Πάντως είναι από τις ιστορίες που αναπροσαρμώζει τα μοτίβα στην Ελληνική πραγματικότητα.
Το ίδιο κάνει και το "Ψιλόβροχο", δένει άλλο ένα κλασσικό θέμα με την κίνηση της Αθήνας. Ο γνώριμος δρόμος της Πανώρμου έγινε κατά τη διάρκειά του ιδανικό σκηνικό για την ιστορία. Από τις πολύ καλές στιγμές του
Οι "Παιδικοί Φόβοι" είναι μάλλον η παραφωνία που κάνει το βιβλίο πιο ενδιαφέρον: ένα παιδί, ένας ψυχολόγος και ο μπαμπούλας. Εξαίρετη ιστορία και ένα βήμα πιο πέρα από το κλασσικό μοτίβο που υπάρχει εδώ.
Το "Τέρας" είναι Lovecraft with a twist. Επίσης δημοσιευμένη στην Ωρόρα, γραμμένη σαν χειρόγραφο ημερολόγιο, παίζει εξαιρετικά με τη θεματολογία της και κλείνει το βιβλίο με μια εξαίρετη ανατροπή.

Οι φαν του τρόμου τρέξτε να πάρετε το βιβλίο εδώ και τώρα. Είναι μία ακόμα πετυχημένη εκτέλεση όλων αυτών των ιστοριών που αγαπήσαμε.
Όχι ότι οι υπόλοιποι δε θα περάσουν καλά διαβάζοντάς το...

Και η βία θέλει συναίσθημα - The lost - Jack Ketchum

O Jack Ketchum είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς τρόμου. Η δυνατή πένα του και το ταλέντο του να σκιαγραφεί πετυχημένα χαρακτήρες βοηθούν, αλλά λατρεύω το πώς δε δειλιάζει να ξεπεράσει τα όρια και να πάει σε μέρη που άλλοι συνάδελφοί του δεν μπορούν. Το "Κορίτσι της διπλανής πόρτας" ήταν ένα από τα βιβλία που με έχει σημαδέψει βαθύτατα και επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο διαβάζω βιβλία. Ενδεχομένως και τον τρόπο με τον οποίο ζώ.
Το The Lost είναι το βιβλίο που έγραψε το 2001 (5 χρόνια μετά το Girl Next Door) βασισμένος στη ζωή του κατά συρροή δολοφόνου Charles Schmid. Μεταφέρθηκε σε ταινία το 2006.
1969: O Ray Pye είναι κάτι σαν τοπικός ήρωας στην πόλη Sparta του New Jersey. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει. Με τις καουμπόικες μπότες του, τη μάσκαρα στα μάτια και το περίεργο βάδισμά του είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Εγωκεντρικός, φαντασμένος και ανασφαλής, έχει μαζέψει γύρω του δύο άλλους ανασφαλείς συνομιλίκους του, τον Tim  και τη Jennifer, που είναι άβουλα υποχείριά του. Μέχρι που στη ζωή του μπαίνουν δύο γυναίκες που δεν εντυπωσιάζονται από τον ήρωά μας,  τα άβουλα υποχείριά του ξυπνάνε, στέλνοντάς τον εκτός ελέγχου.
Πράγματα βγαλμένα από τη ζωή θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο... Μόνο πως ο Ray και οι δύο "βοηθοί" του, πίσω στο 1965, είχαν πυροβολήσει δύο κατασκηνώτριες για πλάκα και ποτέ δεν καταδικάστηκαν παρόλο που τους υποπτεύονταν. Όταν και η δεύτερη κοπέλα πεθαίνει, μετά από 4 χρόνια που βρισκόταν σε κόμμα, οι δύο αστυνομικοί που είχαν αναλάβει τότε την υπόθεση αποφασίζουν να την ξανανοίξουν. Και, όταν μιλάμε για ένα άτομο που σκότωσε για πλάκα 2 κοπέλες και που βγαίνει εκτός ελέγχου, το καστ θα έχει μικρύνει πολύ μέχρι το τέλος του βιβλίου.

Όπως και τα υπόλοιπα βιβλία του Κέτσαμ της περιόδου εκείνης, έτσι κι εδώ ξεχωρίζουν οι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και η εξαιρετική γραφή. Το υπερφυσικό απουσιάζει πλήρως, αλλά η αποτύπωση της κοινωνίας και των χαρακτήρων κρατάνε το ενδιαφέρον. Το μεγάλο μου παράπονο όμως είναι το ότι, σε αντίθεση με τα εξαιρετικά The Girl Next Door και Red, εδώ έχουμε ένα μεγάλο βιβλίο (400 σελίδες) που αργεί πολύ να χτίσει την ένταση και κουράζει λιγουλάκι. Και όταν φτάνει η ώρα του μεγάλου μπαμ, το αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να χτυπήσει όλες εκείνες τις ευαίσθητες χορδές που θέλει ένας αναγνώστης τρόμου για να το... ας πούμε ευχαριστηθεί.

Επειδή όμως προσπαθώ για κάθε φετεινό βιβλίο να γράψω και το τι έμαθα, θα ξεχωρίσω από εδώ την αρχική διπλή δολοφονία.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Όταν διαβάζω τρόμο θέλω να νιώσω ανατριχίλα, το "Όχι, δε γίνεται αυτό!". Ο Lovecraft ή ο Straub με κάνουν να νιώσω έτσι με τις υπόνοιες που αφήνουν. Ο Μasterton το ίδιο, καθώς η βία που περιγράφει ξεπερνάει τα όρια με ευφάνταστα σαδιστικούς τρόπους.
Η σκηνή είναι απλή: δύο κοπέλες και ένας που τις πυροβολεί με την καραμπίνα του. Έχω διαβάσει πολύ χειρότερα πράγματα (ποιος μπορεί να ξεχάσει εξάλλου το γατάκι από το "Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται" ή την κορύφωση του Κοριτσιού της Διπλανής Πόρτας), όμως εδώ κάθε λέξη, κάθε γραμμή με πονούσε...Κι αυτό έπειδη κάθε λέξη είναι γραμμένη με συναίσθημα. Ο συγγραφέας νοιάζεται για τις χαρακτήρες του και έχει την πένα για να το εκφράσει. Έτσι, χωρίς ευφάνταστες περιγραφές εντοσθίων και λουτρά αίματος, ο τρόμος του βίαιου θανάτου περνάει στον αναγνώστη.

Δυστυχώς, στο υπόλοιπο βιβλίο ο Ketchum δεν τα καταφέρνει το ίδιο καλά, αν και φαντάζομαι ότι το αποτέλεσμα θα είναι ήδη δυνατό για όποιον το διαβάσει χωρίς να είναι hardcore οπαδός του τρόμου. Αλλά και ο χοροράς θα το χαρεί φαντάζομαι, αν και θα πρότεινα κάποιο από τα παλιότερα βιβλία του συγγραφέα, όπως το The Girl Next Door ή το She wakes

Σπάζοντας το κλισέ - The Stake, R. Laymon

Ας υποθέσουμε ότι διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα τρόμου. Δύο ζευγάρια καταλήγουν σε μια ερειπωμένη πόλη της Αμερικής ( ο ένας από τους συζύγους μάλιστα είναι και συγγραφέας βιβλίων τρόμου) και, στο υπόγειο ενός εγκαταλελειμένου ξενοδοχείου ανακαλύπτουν το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας με ένα παλούκι περασμένο στην καρδιά της.
Τη συνέχεια όλοι τη γνωρίζετε: βγάζουν το παλούκι, το πτώμα ζωντανεύει και αρχίζει να δαγκώνει κόσμο. Όλοι έχουμε διαβάσει κάποια παρόμοια ιστορία ή έχουμε δει μια ταινία σαν κι αυτή. Όχι όμως στο βιβλίο του Laymon.

Το The Stake (Παλούκι στην Καρδιά, εκδόσεις Οξύ) είναι ένα βιβλίο για έναν πετυχημένο συγγραφέα τρόμου που, μετά από παρότρυνση του γείτονά του, αρχίζει να γράφει για το περίεργο αυτό πτώμα που ανακάλυψε στην ερειπωμένη πόλη, προσπαθώντας να μιμηθεί την εμπορική επιτυχία του Amytiville House. Σταδιακά όμως αρχίζει να παθαίνει εμμονή με την υπόθεση. Το ξεπαλούκωμα όμως όλο και αναβάλλεται, ενώ ο ήρωας δείχνει να αγνοεί τα δύο ανθρώπινα τέρατα που απειλούν αυτόν και την οικογένειά του.
Ο μακαρίτης ο Laymon ήταν ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους spatter συγγραφείς . Ιδιαίτερα δημοφιλής στη Βρετανία, χαρακτηρίζεται από τους ζωντανούς χαρακτήρες που γράφει, τις πολλές και έντονα γραμμένες ερωτικές σκηνές του (όχι πάντα με συνέναιση) και την άγρια βία. Στο συγκεκριμένο βιβλίο συναντάει κανείς και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, αλλά την παράσταση την κλέβει το πώς δεν ακολουθεί την πεπατημένη, επαναπροσδιορίζοντας όλον τον βαμπιρικό μύθο γύρω από το παλούκι που παραμένει στο πτώμα και την αμφιβολία για τη φύση του.
Ένα καλό δείγμα του πώς κάθε κλισέ μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντίστροφα για να δώσει νέα πνοή σε ένα κουρασμένο είδος.

Ελληνικό Sci-Fi - Το σάρκινο φρούτο/ Σχέδιο Φράκταλ

Ελλάδα και φάνταζυ δεν πάνε πακέτο, αυτό το έχουμε αντιληφθεί όλοι νομίζω τόσο από τον μικρό αριθμό βιβλίων που βγαίνουν όσο και από την επιτυχία που (δεν) έχουν. Οι λόγοι πολλοί, αλλά ο κύριος λόγος είναι ότι το (δυτικοευρωπαϊκό) fantasy δεν επικοινωνεί με τον Έλληνα ούτε αναγνωστικά ούτε συγγραφικά.

Η Επιστημονική Φαντασία όμως έχει μια συνεχή παρουσία στα Ελληνικά γράμματα, έστω και μακριά από το προσκήνιο. Τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες, με συγγραφείς όπως τον Διαμαντή Φλωράκη ή την Κύρα Σίνου (που, ως παιδικά τα βιβλία της, είχαν επιτυχία) όσο και σήμερα υπάρχει μια παραγωγή και ίσως και μια μικρή σκηνή στο χώρο.
Φέτος διάβασα 4 Ελληνικά βιβλία ΕΦ. Για την Ηγεμονία της Ευτυχίας και το "και το τέρας" έχω νομίζω αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις, και ήταν και τα δύο εξαιρετικές δουλειές. Σήμερα θα δούμε τα δύο βιβλία που διάβασα στο ημερολογιακό έτος 2010.

Το "σάρκινο φρούτο" του 1999 είναι μια συλλογή διηγημάτων του Μ. Μανωλιού (βλ: "και το τέρας"). Αποτελεί το πρώτο του βιβλίο και, αν και δεν φτάνει συνολικά το περσυνό "Και το τέρας" σε τεχνική έχει πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες και υποσχόμενη γραφή. Το εναρκτήριο "Σοκολάτα" είναι ιστορία ανθολογίας για το Ελληνικό Sci fi αν και, γραμμένη καθώς είναι από την ΟΓ ενός ατόμου με ιδιαίτερη αντίληψη μπερδεύει εύκολα τον αναγνώστη. Γενικά, οι ιστορίες της ανθολογίας δεν είναι γραμμένες για άνετο διάβασμα: αφήνουν ερωτηματικά, απαιτούν προσοχή στις λεπτομέρειες, δεν ξοδεύουν χρόνο σε εξηγήσεις. Ούτε χαρίζονται στους χαρακτήρες τους. Η ομώνυμη ιστορία, "ο επιτάφιος" ή η "Εξεταστική περίοδος" είναι πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα, ενώ το "Η άμυνα" αποτελεί παράδειγμα του πως σπλάττερ και space opera. Δε λείπει όμως και το χιούμορ ("Χριστοπαναγίες") ή και υπόνοιες ηρωισμού από τους γκρίζους χαρακτήρες του (πάλι στην ομώνυμη ιστορία ή στο "Μόνο ένα παιχνίδι")
Για τους φαν του είδους της παραδοσιακής ΕΦ, που αντέχουν όμως τα άσχημα φινάλε.


Το σχέδιο Φράκταλ πάλι του Κώστα Χαρίτου είναι από τα βιβλία εκείνα που τα χαρίζεις σε κάποιον που δεν δε διαβάζει φανταστικό και να το ξεκοκκαλίσει άνετα. Απλά γραμμένο και σε μία Αθήνα του κοντινού μέλλοντος, μας περιγράφει το πως οι ζωές ενός μυθιστοριογράφου (συγγραφέας που γράφει φανταστικές βιογραφίες κατά παραγγελία) και μίας επιστήμονα του ερευνητικού κέντρου CERN μπλέκονται σε μία δαιδαλώδη συνωμοσία.
Αφήνοντας πίσω τα διαστημόπλοια και τα ρομπότ, είναι μία καθαρά Λαβκραφτικού τύπου ιστορία ΕΦ (ναι, ο Λάβκραφτ κατά μια έννοια ΕΦ έγραφε) που, χωρίς να δειλιάζει να μπει ενίοτε στα χωράφια της αποκαλούμενης "σκληρής ΕΦ", δεν κουράζει με υπερβολικές τεχνικές αναλύσεις και εξηγήσεις  και κάνει τον αναγνώστη να γυρνάει τις σελίδες τη μία μετά την άλλη.
Μόνο μου παράπονο ήταν το τέλος του βιβλίου, αλλά οφείλεται περισσότερο στο αναγνωστικό μου γούστο και τις απόψεις μου για το τι πρέπει να κάνει ο κεντρικός χαρακτήρας στο τέλος μιας ιστορίας. Από τα βιβλία που θα πρότεινα άφοβα σε όποιον θέλει να αρχίσει να εξερευνά τον χώρο.

Εταιρικός τρόμος - T. Ligotti, My work is not yet done

Υπάρχουν πολλοί τρόμοι στη σύγχρονη εποχή. Επιδημίες, τρομοκρατία, εγκληματικότητα, τεχνολογία δίχως φραγμούς, αποξένωση από το συνάνθρωπο, (παρα-)κρατική παρακολούθηση και καταστολή. Όλοι αυτοί οι τρόμοι έχουν εκφραστεί πολλές φορές στη λογοτεχνία τρόμου και με διαφορετικούς τρόπους. Έχω δει όμως πραγματικά λίγα έργα για τον τρόμο που ονομάζεται "σύγχρονες εταιρείες".
Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομαχτικό με τον σύγχρονο εταιρικό κόσμο: Το άγχος στο οποίο υπόκειται καθημερινά το στέλεχός του, οι καταπιεστικές σχέσεις εξουσίας ή η απρόσωπες οντότητες (μέτοχοι) και οι άγνωστοι (manager και HR) που αποφασίζουν για τους ανθρώπους σα να είναι απλοί αριθμοί;

Όπως και να είναι, ο Ligotti στο βιβλίο του αυτό εμπνέεται από τον τρόμο του εταιρικού βίου για να πλάσει τρεις ιστορίες. Στην ομώνυμη, ένας υπάλληλος απολύεται από την επιχείρηση που δουλεύει και σχεδιάζει να εκδικηθεί τον τμηματάρχη του και τους προϊστάμενους του τμήματός του, οι οποίοι και συνομώτησαν για να απολυθεί. Όταν όμως αποκτά ξαφνικά υπερφυσικές δυνάμεις η εκδίκησή του αγγίζει νέα όρια.
Στην νουβέλλα αυτή η Καφκική παράνοια συναντάει μια ιδιάζουσα πρωτοπρόσωπη γραφή που θυμίζει Lovecraft και μια γκροτέσκα εικονογραφία που παραπέμπει σε Clive Barker. Χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό διαβάζεται ευχάριστα μέχρι και το (όχι ικανοποιητικό) τέλος της.
Οι άλλες δύο ιστορίες είναι περισσότερο συμπληρώματα της νουβέλλας. Στο "I Have a Special Plan for This World," είναι η Καφκική περιγραφή μιας πόλης που ζεί από μια εταιρία παραγωγής χαρτιού και που πολιορκείται από μια κίτρινη ομίχλη. Ενδιαφέρον διήγημα, μέχρι και την εξαίρετη ανατροπή στο τέλος του, που θα μπορούσε άνετα να επεκταθεί και σε νουβέλα.
Το "The Nightmare Network" θυμίζει περισσότερο Νέο Κύμα ΕΦ παρά τρόμο. Βινιέτες που συνδέονται η μία με την άλλη για να δώσουν ένα εφιαλτικό διήγημα όπου αφηρημένες έννοιες περιγράφονται με όρους επιχειρήσεων (και είναι πιο ενδιαφέρον από όσο το περιγράφω)

Το βιβλίο ήταν η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα και δεν με κέρδισε, αν και ακούω από πολλούς φαν του ότι είναι από τα πιο απογοητευτικά βιβλία του (και προτείνουν τις συλλογές του Teatro Grotesco ή το "Nightmare Factory" - μεταφρασμένο και στα Ελληνικά ως "Εργοστάσιο Εφιαλτών" από τις εκδόσεις Οξύ.)















Παρόλα αυτά, η ιδέα του "εταιρικού τρόμου" με κέρδισε και θεωρώ μεγάλο κρίμα που δεν τη συναντάμε συχνότερα...

RPG & Fantasy - Nightseer/Σμαράγδια με ασήμι

"Πιστεύω ότι το fanfiction είναι μια καλή αρχή, ειδικά για όποιον καταπιάνεται με έργα φαντασίας. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσεις έναν κόσμο από την αρχή, αλλά μπορείς να ξεκινήσεις με κάτι έτοιμο και σταδιακά να αφήσεις το προσωπικό σου στίγμα."
Τάδε έφη ο υποφαινόμενος σε συνέντευξή του στα Νέα στην αρχή της χρονιάς. Και, στο επόμενο εξάμηνο διάβασε και δύο βιβλία που αγγίζουν τα όρια του fanfic από παιχνίδια ρόλων.

Το Nightseer της Laurell K. Hamilton ήταν το ντεμπούτο της και είχε εντυπωσιάσει όταν είχε βγει. Είναι η ιστορία μιας μάγισσας που θέλει να εκδικηθεί το θάνατο της μητέρας της αλλά καταλήγει στη μέση μιας πολιτικής συνωμοσίας. Ταυτόχρονα έχει μια σκοτεινή πλευρά (ένα pact με δαίμονα) και έναν σκοτεινό υποψήφιο μνηστήρα. Για να γίνω ισοπεδωτικός: η Anita Blake στο Dragonlance.
Και εντάξει, η πρώτη είναι η πιο γνωστή χαρακτήρας της συγγραφέα. Γιατί αναφέρω το Dragonlance; Πύργοι Μαγείας. Τρεις θεές. Αν θυμάμαι καλά και τρία χρώματα μάγων (καλοί, ουδέτεροι, σκοτεινή).
Αλλά κυρίως ντιεντάδικη λογική. Οι ήρωες ξεκινάνε με ένα τεράστιο backstory και προηγούμενες σχέσεις τις οποίες (στο πρώτο ακτ) αγωνίζεται να παρακολουθήσει ο αναγνώστης, ενώ σκάνε random encounters, επεισόδια που δεν πολυκολλάνε στην κυρίως πλοκή αλλά και "...to be continued" τέλος (που δικαιώνει κάποιους που λένε ότι δεν μπορεί να γραφτεί αυτοτελές fantasy)
Συνολικά, σαν βιβλίο, είναι καλύτερο από τη μέση νουβέλα της TSR (αφού ο κόσμος δεν περιορίζει τη συγγραφέα, αλλά αποτελεί εφαλτήριο για να να εμπνευστεί) αλλά όμως όλα αυτά που έκαναν τα πρώτα βιβλία της σειράς Anita Blake "ένοχες απολαύσεις" εδώ δε λειτουργούν.

Τα Σμαράγδια με Ασήμι είναι το πρώτο από μία εφταλογία Fantasy, που θα το χαρακτήριζα μία μείξη World of Darkness και Harry Potter. Ηρωίδα η Morrigan Crow, μια Ιρλανδέζα που καταλήγει (μαζί με τους λυκανθρώπους φίλους της) εσώκλειστη σε ένα σχολείο παραφυσικών μαθητών.
H συγγραφέας ακολουθεί πολλούς/-ες συνομιλίκους της (ανέκδοτους ως τώρα) σε ένα στυλ Fantasy που το χαρακτηρίζουν ο φρενίρης ρυθμός της δράσης, οι έντονες επιρροές από άλλα έργα φαντασίας, η κινηματογραφική αισθητική, οι πρωταγωνιστές-εκλεκτοί που βρίσκουν στο δρόμο τους μια σειρά από κουλ δυνάμεις, τα εξωτικά τοπία/ονόματα, η λίγη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, οι συνεχείς ανατροπές (το στυλ ξεκινάει από message boards οπότε κάθε κεφάλαιο-κομμάτι πρέπει να τελειώνει με ένα bang) και η κατάργηση της δομής των τριών πράξεων.
Πιθανότατα κάτι τέτοιο να ξενίσει πολλούς παραδοσιακούς αναγνώστες (πχ εμένα, που βρήκα ότι το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να ήταν τριπλάσιο σε μέγεθος με τόσα που γίνονται στις 300 σελίδες του) αλλά έχει ενδιαφέρον το πώς αυτό το ύφος θα εξεληχθεί μελλοντικά.

Και, για τους πιο judgemental αναγνώστες που θα πουν: "τς, τς, σα δε ντρέπονται..." πολλοί το κάναμε αυτό. Το να έχεις έναν κόσμο έτοιμο από πίσω βοηθάει τρομερά στο να χτίσεις μια γερή πλοκή. Ίσως και να διαφοροποιηθείς από αυτόν και να βγάλεις κάτι καινούριο.
Δεν είναι ντροπή το να δανείζεσαι στοιχεία από αλλού, ντροπή είναι το να κλέβεις ξεδιάντρωπα. Και καμία από τις δύο παραπάνω συγγραφείς δεν το κάνει.

Real life Super heroes? - Kick Ass

To ημερολόγιο ενός Τιποτένιου, σε μια μοναδική αποκλειστικότητα, σας παρουσιάζει από σήμερα το θέμα της τηλετρομοκρατίας 2-3 ημερών των επόμενων εβδομάδων.
Kick Ass η ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο graphic novel των Mark Millar και John Romita Jr.
Θέμα της οι περιπέτειες ενός εφήβου που αποφασίζει να γίνει υπερήρωας. Μπορεί η πρώτη του απόπειρα να τον βρίσκει μαχαιρωμένο στο νοσοκομείο, αλλά σύντομα γίνεται ιντερνετικό φαινόμενο και μπλέκει στον μυστικό πόλεμο που ένας πρώην αστυνομικός και η 11-χρονη κόρη του έχουν ανοίξει κατά του οργανωμένου εγκλήματος.
Η ταινία είναι σα να βλέπετε τον Tarantino να κάνει ταινία με υπερήρωες - απλά με χιούμορ και έλλειψη pretentiousness. Η μουσική από άλλες ταινίες, η έξυπνη παρωδία γνωστών σκηνών από κόμιξ, η εκρηκτικά χορογραφημένες μάχες κάνουν την ταινία μια απίστευτα διασκεδαστική εμπειρία, ειδικά προς το τέλος που κάθε αίσθηση ρεαλισμού εκτοξεύεται από το παράθυρο για χάρη της καφρίλας. Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, ειδικά από τον Kick Ass και την Hit Girl (και με έναν Nicholas Cage επιτέλους σε μια καλή ταινία).
Μετά το Watchmen, άλλο ένα meta- Graphic Novel περνάει στη μεγάλη οθόνη, με το meta- στοιχείο του ισχυρό, αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας τα κλισέ των κόμιξ (και των action movies) στο 11. Μόνο πως αυτή τη φορά το πετυχαίνει.

Και καλά θα μου πείτε, τι τους ενδιαφέρει στα δελτία ειδήσεων; Η 11 χρονη κόρη. Η Hit girl λοιπόν (όπως είναι το superhero όνομά της) σκοτώνει, βρίζει και όλα αυτά με την ψυχρότητα (και εν μέρει το oversexualisation) μίας action hero, προκαλώντας αντιδράσεις σε κοινό και κριτικούς.
Βέβαια, το ότι όλα αυτά γίνονται σε μια ατμόσφαιρα υπερβολής, με κορμιά να διαμελίζονται κάτω από bubblegum pop μουσική και το κλίμα μιας κάφρικης υπερβίαιης κωμωδίας φαίνεται ότι μάλλον πέρασε απαρατήρητο. Πηγαίντε λοιπόν και δείτε την ταινία μόλις βγει, μόνο και μόνο για να δείτε με τι θα κλαίνε στα κανάλια σε μερικές μέρες.