Δευτέρα, Αυγούστου 16, 2010

Τρόμος: H επιδημία - The Fog, Erebus, The Ring

Ένα από τα πολύ κλασικά θέματα σε ιστορίες τρόμου είναι αυτό της επιδημίας. Η χαοτική τυφλή μανία μιας επιδημίας είναι ίσως από τα πιο τρομαχτικά θέματα, αφού κανένας δεν μπορεί να γλυτώσει από τις φονικές δυνάμεις της.

Φέτος διάβασα τρία βιβλία με παρόμοιο θέμα.

Το πρώτο ήταν το "The Fog" του Βρετανού James Herbert. Ένας σεισμός εξαπολύει ένα σύννεφο από μικρόβια που σχηματίζουν μια φονική ομίχλη που μετατρέπουν όποιον μπαίνει μέσα της σε μανιακό.
Μόνη ελπίδα είναι ένας ερευνητής που μολύνθηκε νωρίς και έχει αποκτήσει ανοσία.

Το βιβλίο είναι παλιό και, τυπικό ίσως για βρετανικό τρόμο των 70's, πρόκειται για μέτρια γραμμένες σκηνές βίας και σεξ γύρω από την κυρίως πλοκή, καθώς μια σειρά από ανθρώπους μολύνονται από την ομίχλη.
Και, όταν τελικά έρχεται η λύση, αναρρωτιέσαι πώς και δεν σκέφτηκαν από την αρχή να κάνουν το προφανές...

To Εrebus του Βρετανού Shaun Hutson ήρθε μια δεκαετία αργότερα αλλά δε διαφέρει πολύ στη λογική του. Αποτελεί μια μείξη Salems Lot και I am Legend.
Πειραματική ζωοτροφή μετατρέπει τα ζώα και τους κατοίκους μιας μικρής αγγλικής πόλης σε βρυκόλακες και μόνη ελπίδα είναι μία αμερικανίδα δημοσιογράφος και ένας νεαρός κτηνοτρόφος.
Η βία και το σεξ είναι περισσότερα εδώ, αν και η γραφή δεν εντυπωσιάζει. Βέβαια τις ενδοσκοπήσεις του Ηerbert τις αντικαθιστά μια καθαρά κινηματογραφική γραφή γεμάτη με χολυγουντιανή δράση. Χωρίς να εκπλήσει είναι μια αρκετά διασκεδαστική σπλαττεριά για να περάσει η ώρα "ευχάριστα".
Και μια καλή ευκαιρία να δείτε από πού επηρεάστηκαν οι δημιουργοί του Resident Evil.


Την έκπληξη εδώ την κάνει ένα άλλο νησιωτικό κράτος, αυτό της Ιαπωνίας. Το Ring του Κ. Suzuki είναι μάλλον γνωστό σε όλους λόγω των κινηματογραφικών μεταφορών του. Με εξέπληξε όμως το πώς και οι δύο μεταφορές έχουν μεταφέρει στο περιθώριο την ιδεά της κατάρας ως μια επιδημία.
Κατά τα άλλα η γραφή ήταν άνετη, η (ελληνική) μετάφραση δε με άφησε παραπονεμένο και, αν εξαιρέσει κανείς την ανάγκη για εξήγηση του πώς ξεκίνησαν όλα (που ίσως και να παραπέμπει και σε S. King λιγουλάκι) απέχει παρασάγγας από την υπερβολή και τις καρικατούρες που έχουμε συνηθίσει να συναντάμε σε Ιαπωνικά έργα (ίσως επειδή είναι βιβλίο και όχι μάνγκα)

Τρίτη, Αυγούστου 03, 2010

Scott Pilgrim

Σήμερα θα αφήσουμε στην άκρη τα βιβλία και θα μιλήσουμε για κόμιξ. Θέμα μας λοιπόν μια σειρά που ολοκληρώθηκε πρόσφατα και με "έκαψε" πλήρως: Scott Pilgrim.

Δημιούργημα του Καναδού δημιουργού Bryan Lee O'Malley, μας περιγράφει τις περιπέτειες του 23-χρονου Scott Pilgrim.
Ο Scott είναι ο τυπικός slacker που θα περίμενε κανείς ως πρωταγωνιστή σε ένα indie comic. Άεργος, ζει με τον gay φίλο του Wallace West, παίζει μπάσο σε μια μπάντα με όνομα Sex Bob-omb (που όλοι συμφωνούν ότι είναι άθλια) και προσπαθεί να συνέλθει από τον χωρισμό του από την Envy Addams (τραγουδίστρια της πετυχημένης μπάντας Clash At the Demonhead).


Το κόμικ αρχίζει με τον Scott να βγαίνει με τη 16-χρονη Κnives Chau, όμως μια κοπέλα αρχίζει να τον επισκέπτεται στα όνειρά του. Και μια μέρα σε ένα πάρτυ τη γνωρίζει και μαθαίνει ότι είναι η Ramonna Flowers, κάτοικος Ν. Υόρκης που μετακόμισε πρόσφατα στο Τορόντο και οι δύο τους αρχίζουν να βγαίνουν.
Σύντομα μαθαίνει ότι η Ramonna είναι Νίτζα και ότι τα όνειρά του συμπίπτουν με το "μoνοπάτι" που χρησιμοποιεί για να κάνει πιο γρήγορα τη δουλειά της ως κούριερ του Amazon.
Και ότι, αν ο Scott θέλει να συνεχίσουν να βγαίνουν, τότε πρέπει να νικήσει τους 7 σατανικούς πρώην της, αρχηγός των οποίων είναι ο αινιγματικός Gideon.




Αν τα παραπάνω δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, τότε έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε την ομορφιά της σειράς. Είναι σαν ένα αμάγαλμα indie comic, sonen manga και δανείζεται πάρα πολλά απο την αισθητική των παιχνιδιών  του NES (πχ ο ήρωας ανεβαίνει level, μόλις οι πρώην της Ramonna χάνουν μετατρέπονται σε νομίσματα ενώ και οι τίτλοι παραπέμπουν σε παιχνίδια 8-bit)

Προσθέστε σε όλα αυτά πολεμικές τέχνες, υπερφυσικές δυνάμεις, εξωφρενικές μονομαχίες, ρομπότ και μετεφηβικό δράμα και έχετε μια ιδέα του χάους που σας περιμένει στις σελίδες της σειράς.






Το σχέδιο (δυστυχώς) είναι μία μείξη indie και sonen, με άλλα λόγια "ίσως και να ξέρω να ζωγραφίζω, αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω" στο τετράγωνο. Είναι όμως δυναμικό και ταιριάζει απόλυτα στο σουρεάλ σκηνικό του τίτλου.
Το pacing, το στήσιμο και το γράψιμο δεν είναι πάντα άψογα, όμως συνολικά μπορείς να παρακολουθήσεις τι συμβαίνει, ακόμα κι όταν δεν πιάνεις τα άπειρα references (είπαμε, είναι indie comic)







Oι χαρακτήρες... είναι 2,5 διαστάσεων. Ξεφεύγουν κάπως από την καρικατούρα, αλλά ο δημιουργός τους κρατάει εκεί για να περάσει αυτό που θέλει. Ειδικά ο Scott είναι ο ορισμός του μη-ήρωα: Δε νιώθει το παλικάρι, μόνο έτσι μπορώ να τον περιγράψω, ενώ η Ramonna είναι μέχρι τέλους ένα αίνιγμα. Το υπόλοιπο καστ απλά παίζει τους ρόλους του (και μάλιστα εξαιρετικά) και μόνο στον τελευταίο τόμο αρχίζουμε να βλέπουμε ανάπτυξη (ή όχι) χαρακτήρων.








Μετά από όλα αυτά ίσως να αναρρωτιέστε γιατί να διαβάσετε τη σειρά;
Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να σας εξηγήσω. Είναι λιγο love it or hate it σειρά και ίσως όχι για όλους. Παράλληλα όμως είναι τόσο καλοφτιαγμένα "λάθος" που δε μπορείς παρά να τη λατρέψεις μόλις καταλάβεις τί παίζει.
Και έχει layers: Κάτω από την όποια ακυρότητά της κρύβει με έναν δικό της τρόπο την πιο κλασική ιστορία που υπάρχει, αυτή του ήρωα που ενηλικιώνεται. Παράλληλα καταφέρνει να είναι ένα κόμικ για ανθρώπινες σχέσεις με έναν τρόπο που δεν κουράζει - και πού δεν είναι ανάγκη να διαβαστεί και ως τέτοιο.




Σε δύο εβδομάδες βγαίνει στους κινηματογράφους (του ΗΒ) η κινηματογραφική μεταφορά του κόμικ. Απολαύστε το τρέηλερ:


Epic Epicness, όχι αστεία...