Τρίτη, Νοεμβρίου 24, 2009

Mario: ένας ήρωας της εργατιάς

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς συμφωνείτε, αλλά τα βιντεοπαιχνίδια δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά. Πλέον όλα τα παιχνίδια είναι τίγκα στο μπλα μπλα και τα κατσινς και δε συμαζεύεται, κάνοντας τα κάποτε απλοϊκά παιχνίδια των 8-bit που όμως είχαν ιμπρεσιονιστικά σενάρια και βαθύτατους συμβολισμούς βαρετές χολυγουντιανές ταινίες.

Πάρτε για παράδειγμα τον Μάριο, ένα βαθύτατα συμβολικό έργο για τους πόνους και τα βάσανα της εργατιάς. Γιατί, φίλοι μου, ο Μάριο ήταν ο Ξανθόπουλος των video games (και ο Toad ο Βασιλάκης Καΐλας)

Ο Μάριο, ξεριζωμένος βιοπαλαιστής μετανάστης ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας φτωχός και ταπεινός ξυλουργός που προσπαθούσε να σώσει την αγαπημένη του από έναν μεγάλο μαλλιαρό γορίλα (Donkey Kong).
Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι το επάγγελμα του ξυλουργού δεν έχει προοπτικές (σκεφτείτε, ο πιο γνωστός ξυλουργός της ιστορίας, ο Ιησούς Χρηστός πέθανε καρφωμένος πάνω σε δύο σανίδες και θα καταλάβετε) και αποφάσισε να αλλάξει το επάγγελμά του σε αυτό του υδραυλικού.

Όμως ο ταπεινός και καταφρονεμένος Μάριο δεν μπορεί να ησυχάσει: η αγαπημένη του την βλέπει πριγκιπέσσα και καταλήγει στο κάστρο ενός πλούσιου τέρατος. Ο Μάριο είναι συντετριμένος και αρχίζει να την αναζητά. Προσπαθεί να ξεπεράσει τα (κοινωνικά) χάσματα που τον χωρίζουν από αυτή, βουτάει ολόκληρος μέσα σε σωλήνες για να βγάλει αρκετά χρήματα ώστε να έχει μια ακόμα ευκαιρία (ζωή) για να την κερδίσει πίσω, αντιμετωπίζει τους μπράβους του αντιζήλου του, ενώ πέφτει και στα ναρκωτικά για να αντέξει τις κακουχίες (μανιτάρια, παπαρούνες, στο Super Mario Bros 3 μάλιστα παίρνει και φύλλα για να πετάει...). Και κάθε φορά που νομίζει ότι έφτασε κοντά στην αγαπημένη του, μαθαίνει ότι έχει πάει σε κάποιο άλλο, πιο απόρθητο κάστρο.
Κάπου ενδιάμεσα τρώει ένα κακό τριπάκι από τα ναρκωτικά και αρχίζει να βλέπει τα πατζάρια ανάποδα (Super Mario Bros 2) αλλά το ξεπερνάει και συνεχίζει σε έναν ακόμα πιο δύσκολο αγώνα και σε νέες δοκιμασίες, όπως πχ να γίνει furry (φορώντας στολή ρακούν) για να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του (Super Mario Bros 3).
Λίγο αργότερα, στα 16 bit, θα γίνει μέχρι και οδηγός σε παράνομους και ριψοκίνδυνους αγώνες ταχύτητας (Super Mario Cart) ενώ η κοινωνική του άνωδος θα τον φέρει βαθιά στον κόσμο των δεινοσαύρων που χειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα (Super Mario World)

Ο Μάριο είναι ένας γνήσιος ήρωας της εργατικής τάξης, παιδί του λαού και αξίζει τη συμπαράσταση όλων μας. Ντροπή και όνειδος στον καπιταλιστικό κολοσσό της Νιτέντο που τον έχει προδόσει έτσι την τελευταία δεκαετία.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 16, 2009

Συγγραφική λίμπιντο

Επειδή βαριέμαι τρελά, ας απολαύσουμε μια ερωτική ανάλυση της συγγραφής, και πιο συγκεκριμένα των διαφόρων κατηγοριών συγγραφέων

Ο ξεπέτας: Γράφει μικρές ιστοριούλες της μιας βραδιάς και επιστρέφει σε αυτές μόνο αν ξεμείνει από επιλογές

Ο μονογαμικός: Όταν πιάνει μια ιστορία δεν ασχολείται με κανένα άλλο γραπτό, μέχρι να τελειώσει με αυτό που έχει. Θα το αφήσει όταν πια δε θα βλέπει άλλο μέλλον σε αυτό.

Ο σχεσιάκιας: Ανεξάρτητα με το πόσες ιστορίες θα πιάσει, θα κάνει τα πάντα για να κρατήσουν.

Ο με σκοπό το γάμο: Ψάχνει απελπισμένα την ιδέα που θα τον κάνει να γράφει μια ολόκληρη ζωή. Συνήθως καταλλήγει να γράφει φάνταζυ απειρολογίες, που τελειώνουν με το θάνατό του και τα παιδιά των πρωταγωνιστών του στα βαθιά γεράματα.

Ο πολυγαμικός: ποτέ δεν μπορεί να γράψει μόνο μία ιστορία.

Ο swinger: Δε γράφει ιστορίες μόνος του, μοιράζεται τη συγγραφή και με άλλους σαν κι αυτόν

Ο επιδειξίας: Ανεξάρτητα με τις επιδόσεις του, σε πρήζει να διαβάσεις την ιστορία που σήκωσε στο blog του.

Ο μαλάκας: Γράφει ιστορίες και τις κρύβει στο συρτάρι του.

Ο καληνυχτάκιας: Ξεκινάει γράφοντας, ποτέ δεν φτάνει στο τέλος

Ο γκέυ: γράφει μόνο ποιήματα

Ο bi: Γράφει πεζά και ποιήματα

Ο bi-curious: Πεζογράφος που θέλει να δοκιμάσει ποίηση (ή το αντίστροφο)

Ο φετιχιστής: όλα τα έργα του έχουν ακριβώς το ίδιο θέμα.

Ο ρομαντικός: γράφει κάθε του λέξη με αγάπη και αφοσίωση. Του παίρνει περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσει, αλλά για αυτόν είναι μια ξεχωριστή εμπειρία.

Ο ζιγκολό: γράφει ότι του πούνε.

Ο "μαύρη χήρα": Μηδενική αφοσίωση, γράφει μέχρι να ξεζουμίσει την ιστορία του και μετά την πετάει μόλις την ξεζουμίσει τελείως.

Ο μαζοχιστής: Κάνει τα πάντα για να κάνει την συγγραφή του έργου του πιο δύσκολη - και το απολαμβάνει

Ο σαδιστής: Μόνος του σκοπός το να κάνει κάθε σύμβαση της ιστορίας του να πονέσει.

Ο Γκουσγκούνης: Γνωστός για τα so bad it is good έργα του

Ο Ασκητής: Δεν ξέρω τι κάνει με τη συγγραφική του καριέρα, αλλά είναι γνωστός για τις συμβουλές του προς τους άλλους συναδέλφους

Ο Βαλιανάτος: Μαχητικός συνδικαλιστής υπέρ των δικαιωμάτων των συναδέλφων στο genre του.


Χαλαρά θα ακολουθήσει και addentum επειδή έχω ξεχάσει άλλες 20 κατηγορίες.
Παρακάτω είστε ελεύθεροι να κατηγοριοποιήσετε τον εαυτό σας, καθώς και γνωστούς συγγραφείς.

Η πίστα δικιά σας.